"ΒΡΑΖΟΥΝ ΣΤΟ
ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ"
O Ρώσος Iλαρίωνας δεν πληροφορήθηκε τα εργα και τις ημέρες των Πανθρησκειαστών της Ληστοσυμμορίας της Σερβίας;
Αγνοεί τα "εργα και τις ημέρες" του ...Αχυρένιου και του Πίτ Μπούλοβιτς;
Είναι δυνατόν να γνωρίζουν τα συμβαίνοντα και να μην διαχωρίζουν την θέσι τους από τους ασχημονούντας ρασοφόρους;
Να μήν έχουν καμμία συστολή και να μην δείχνουν καμμία ευαισθησία;
Πού πάμε αλήθεια;
Και αυτό το αντορθόδοξο, αηθέστατο και αισχρότατο φαινόμενο, αποτελεί Εκκλησία Χριστού ή σατανοφορία Αντιχρίστου;
Ποιοί Πατέρες της Εκκλησίας διέπρατταν τέτοιες ασχήμιες και έμειναν στην Ιστορία ως Πατέρες;
Οσοι συγχρωτίζονταν και συναναστρέφονταν με τους Αιρετικούς αποδοκιμάζονταν και εμπαιναν σε καραντίνα.
Δεν υπήρχε καμμία επικοινωνία μαζί τους.
Οι σημερινοί ρασοφόροι που ανάβουν τις Εβραϊκές λυχνίες σε ώρες λατρείας τους, κάμνουν αρτοκλασίες με τους Καρδιναλίους, συμπροσεύχονται με τους Αιρετικούς Ανατολής και Δύσεως, ακόμα και με Αλλοδόξους, ποιόν Θεό εκφράζουν και σε ποιόν Θεό πιστεύουν;
Και αυτοί που κοινωνούν και επικοινωνούν μαζί τους δεν αισθάνονται ότι μαγαρίζονται;
Καταλάβετέ το Χριστιανοί.
Αυτοί δεν αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού αλλά την ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ του Αντιχρίστου.
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Πείτε μας σας παρακαλώ, χρειάζεται διαβατήριο για τη Σερβία; Αν ξέρετε γράψτε το. Καλό θα ήταν να πήγαινε μία αποστολή στη Σερβία, προς υποστήριξη του αγωνιστού σεβ. Αρτεμίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί της "Αποτειχίσεως" επιτρέψτε μου, να συμπληρώσω τήν ορθήν κατά τά αλλα επισήμανσιν της παρούσης καταχωρήσεως καθ' ην "Ολοι βράζουν στό ιδιο καζάνι", μέ τό κάτωθι: "Από τήν παναιρετικήν Εγκύκλιον τού 1920, η οποία απευθύνεται πρός τάς απανταχού Εκκλησίας τού Χριστού δηλαδή τάς αιρέσεις, καί ηρξατο εφαρμοζομένη μέ τήν αποδοχήν τού καταδικασμένου νέου ημερολογίου (1924) ολοι οι νεοημερολογίτες καί οι κοινωνούντες αυτοίς παλαιοημερολογίτες οικουμενιστές ΒΡΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ". Δέν συμφωνείτε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν συμφωνούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ίδιο καζάνι βράζουνε όλοι και του Ιουλιανού και του Γρηγοριανού και του διορθ. Ιουλιανού, ήδη από τη γέννηση της Εκκλησίας του Χριστού από την Πεντηκοστή.
Από τότε παρουσιάστηκε η εξουσία του άρχειν επί της γης (3ος πειρασμός του Χριστού) και έλαβε σάρκα και οστά, παρά την επί του αντιθέτου προτροπή του Κύρίου ("ουχ ούτως έσται εν υμίν" Ματθ. 20. 26). Η εξουσία αυτή έγινε θεσμός στη Δύση, ενώ στην Ανατολή βρίσκεται συγκεκαλυμμένος.
Αλλά πιο πρόσφατα. Όταν το 1833 η Ελλαδική Εκκλησία απέκτησε αρχηγό ένα ΡΚαθολικό, ποιά αντίδραση υπήρξε; Έκτοτε και επί έναν αιώνα, που γινόντουσαν συλλειτουργίες με τους παπικούς, ποιός αντέδρασε; Για το βάπτισμα ή μη των Λατίνων, ποιός αντέδρασε; Για τους γάμους Ορθοδόξων και Λατίνων από τον 19ο αι. όπου εκεί πράγματι γίνεται συμπροσευχή, ποιός αντέδρασε. Από κει και πέρα η εγκύκλιος του ΄20 μας φταίει, που την ανακαλύψαμε το ΄80, πολύ μετά το τριτεύον θέμα του ημερολογίου και για να δικαιολογήσουμε, κατόπιν εορτής, πολλά από τα προηγούμενα.
ΙΚ
Ο Επίσκοπος Κήρυκος της γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, σχετικά μέ τό προεκτεθέν σχόλιον ερωτά: Ουτε μέ τό παρακάτω συμφωνείτε;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πολύ συχνά τό μέτρο τῆς ἀληθείας εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἶναι δυνατό νά εἶναι Καθολική Ἐκκλησία τό "μικρόν ποίμνιον". Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρά Ὀρθόδοξοι. Εἶναι δυνατό νά ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοί παντοῦ καί νά καταλήξη ἡ Ἐκκλησία στό περιθώριο τῆς Ἱστορίας ἤ νά ἀποσυρθῆ στήν ἔρημο. Αὐτό συνέβη κατ' ἐπανάληψι στήν Ἱστορία καί εἶναι πολύ πιθανό νά συμβῆ καί πάλι... Τήν Ἐκκλησία μέσα στούς αἰώνες τήν γνωρίσαμε ὀργανωμένη σέ Πατριαρχεία, σέ Συνόδους· τήν ταυτήσαμε μέ τήν ὀργάνωσή Της αὐτή, ξεχνῶντας ὅτι κατά τήν διάρκεια τῶν αἱρέσεων, ἡ ὀργάνωση αὐτή χανόταν γιά τούς Ὀρθοδόξους καί γινόταν τό ὅπλο τῆς κακοδοξίας ἐναντίον τους. Ὅμως στούς ἀποκαλυπτικούς καιρούς πού ζοῦμε, ἔχουμε ἀφήσει πιά πίσω τήν Ἱστορία καί μπήκαμε στήν ἐσχατολογία. Ἡ πνευματική μας ἐπιβίωση ἐξαρτάται ἀπό τήν συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ἔπεσαν πιά ὅλα τά ἱστορικά μας ἀντερείσματα. Ἡ ἀποστασία ἄλλαξε τούς ποιμένες σέ λύκους καί ἡ ὀργανωμένη Ἐκκλησία πού ξέραμε εἶναι πιά σήμερα ἀγέλη λύκων καί θάνατος προβάτων. Ὁ διάβολος εἶναι πιά λυμένος. Γιά νά ἐπιβιώσουμε πρέπει νά δοῦμε τήν Ἐκκλησία στήν μυστική Της καί μυστηριακή Της οὐσία, γυμνωμένη ἀπό τήν διοικητική Της ὀργάνωση πού γνωρίσαμε στήν Ἱστορία... Ἡ διαδικασία αὐτή εἶναι ἤδη ἀπά δεκαετίες γνωστή στήν Ρωσία. Ἡ λεγόμενη "Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν", δέν εἶχε καμμία ἐξωτερική ὁμοιότητα μέ τίς ὀργανωμένες Ἐκκλησίες πού ξέρουμε καί μόνον μέ τίς Ἐκκλησίες τῶν μεγάλων διωγμῶν ἔμοιαζε μέχρι τήν ἀπό λίγα χρόνια. Ἡ κατάστασις αὐτή πού ἐπικρατοῦσε στήν Ρωσία σιγά - σιγά γενικεύεται παντοῦ... Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἐλάχιστοι, διάσπαρτοι στόν κόσμο, κρυμμένοι καί ἄγνωστοι στούς πολλούς. Ἱερεῖς μετρημένοι θά ἐκτελοῦν ἀποστολικές περιοδείες ἀπό πόλη σέ πόλη, ἀπό ἐνορία σέ ἐνορία, ἀπό χώρα σέ χώρα, ἀνακουφίζοντας τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν πιστῶν καί ἑνώνοντάς τους ὅλους, γνωστούς καί ἀγνώστους μεταξύ τους, μέ τούς ἄφθαρτους δεσμούς τοῦ Ἀναστημένου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μνημονεύοντας "πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων", γιά νά μήν προδίδεται ὁ πλησιέστερος ἀληθινός Ἐπίσκοπος ἤ καί ἀπό πραγματική ἄγνοια γιά τό πού βρίσκεται ἀληθινός Ἐπίσκοπος... Τό συνηθισμένο λοιπόν ἐρώτημα, "καλά, νά φύγουμε ἀπό τόν Οἰκουμενισμό, ἀλλά σέ ποιά Ἐκκλησία νά πᾶμε;" δέν ἔχει τήν θέση του σήμερα. Γιατί δέν πρόκειται νά πᾶμε πουθενά, ἀλλά νά μείνουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων· νά ἀρνηθοῦμε τίς παραποιήσεις καί νά μείνουμε στήν ἀλήθεια πού ἀπό ἀπαλῶν ὀνύχων γνωρίσαμε, ἀλλά δυσκολευόμεστε πιά ν' ἀναγνωρίσουμε σ' αὐτό πού μᾶς λέγουν ὅτι εἶναι δῆθεν Ἐκκλησία. Αὐτή τήν ἄρνηση τοῦ ψεύδους καί τῶν παραποιήσεων, θά τήν πραγματοποιήσουμε ἐκεῖ πού βρισκόμαστε, διακόπτοντας ἁπλᾶ κάθε κοινωνία μαζί της... Τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος παρεκκλίνη ἀπό τόν καθολικό κανόνα καί ὁ λαός ἔχει δικαίωμα νά τόν κατηγορήση, ἀκόμη δέ καί νά τόν καθαιρέση..." (Γ. Φλωρόφσκυ, "Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία καί Παράδοσις", Θεσσαλονίκη 1977, σελ. 71, 75).
Όλα αυτά είναι ωραία και καλά στη θεωρητική τους αντιμετώπιση. Στην πράξη όμως άλλα έγιναν στη Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τον απόστολο Πέτρο αρχίζει η εξάσκηση εξουσίας στη Σύνοδο των Ιεροσολύμων, κάτι που κληρονόμισαν και οι διάδοχοί του άγιοι: Κλήμης Α΄, Ανίκητος, Στέφανος Α΄, Κελεστίνος Α΄, Λέοντας Α΄, Αγαπητός Α΄, Γρηγόριος Α΄ Διάλογος, Μαρτίνος Α΄, Αγάθωνας, καθώς και άγιοι της Δύσης: Λουγδούνου Ειρηναίος, Ιερώνυμος, Ιππώνος Αυγουστίνος. Στη δε Ανατολή ασκήθηκε τέτοια εξουσία από τους: Αλεξανδρείας Κύριλλο Α΄, Κπόλεως Ανατόλιο, Ιγνάτιο, Φώτιο Α΄, Θεόδωρο Στουδίτης και όλα αυτά προ του Σχίσματος.
Αλλά και Σύνοδοι (και Οικουμενικές) δεν πάνε πίσω, όταν αναγνωρίζουν πρωτείο εξουσίας στον Πάπα (κατά τον άγιο Νεκτάριο): Σαρδική, Γ΄ Οικουμενική, Δ΄Οικουμενική, Καρθαγένη, Ιγνατιανή.
Για να μην αναφέρουμε και τους αυτοκράτορες, που τα έκαναν μπάχαλο προ του Σχίσματος (άγιος Νεκτάριος, Στ. Ράνσιμαν, κ.ά).
ΙΚ
Ο Επίσκοπος Κηρυκος (της ακαινοτομήτου Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας) απαντών εἰς τό ανωτέρω σχόλιον, επαναλαμβάνει οσα παλαιότερον ειχεν ειπει εἰς τόν ἴδιον σχολιαστήν πάλιν μέσω της "Αποτειχίσεως":
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κατ'αρχάς συμφωνώ με τον κ. Ι.Κ. καί τον βεβαιώ ότι εχάρηκα διά τον κατάλογο πού εδημοσίευσε με τις πρό του 1920 -1924 οικουμενιστικές εκδηλώσεις Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων και Επισκόπων, διότι τον ειχα διαβάσει παλαιότερον και ενώ τον ηθελα, δεν τον ευρισκα. Αν θυμάμαι καλώς πρώτος πού τον συγκρότησε και τον εδημοσιοποίησε ητο ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.
Καί αυτά μέν συνέβαιναν πράγματι όπως γράφει ο κ. Ι.Κ. από το 1833 μέχρι τό 1920 – 1922, οπερ σημαίνει ότι πράγματι η αιρεσις τού Οικουμενισμού, οι καινοτομίες, οι συμπροσευχές μετά αιρετικών, ξεκίνησαν πολύ πρίν από το 1920. Εγώ θα ελεγα ότι ξεκίνησαν πολύ πιο νωρίς και από το 1833. Τότε απλώς εχομεν έναν σταθμόν, την δημιουργία σχίσματος στην τοπική Εκκλησία της απελευθερωθείσης Ελλάδος. Και είναι γνωστόν το σχίσμα αυτό το εδημιούργησαν οι Βαυαροί.
Θα ελεγα και κάτι ακόμη. Ότι τά σπέρματα τού οικουμενισμού τά συναντάμε στις αιρέσεις από τά πρώτα χρόνια του χριστιανισμού. Και αυτά βεβαίως τά φαινόμενα τά αντιμετώπιζεν πάντοτε η Εκκλησία ειτε καταδικάζουσα, ειτε καθαιρούσα, ειτε αναθεματίζουσα τους αιρετικούς και τους παρεκτρεπομένους εκ της Κανονικής τάξεως. Και όταν οι αρμόδιοι εδίσταζαν να αποφασίζουν ο λαός «ο φύλαξ της Πίστεως» (Πανορθόδοξος Σύνοδος του 1848) ενίστατο και απήτει την παραδειγματικήν τιμωρίαν των παραβατών και την απομάκρυνσιν αυτών από την ποίμνην.
Εκεί πού εχω μια διαφορετική, αν θέλετε αποψι, είναι ότι το 1920 – 1924 εχουμε έναν άλλο σοβαρώτερον οριακόν σταθμό. Τότε εξεδόθη από το Πρωτόθρονο Πατριαρχείο της Ορθοδοξίας η Συνοδική Παναιρετική Εγκύκλιος, η οποία ανέτρεπε εκ βάθρων την Σύμβολο της Πίστεώς μας, ητοι την «καλήν Ομολογίαν» επί της οποίας ο Κύριος εθεμελίωσε την Εκκλησίαν Του. Και η Εγκύκλιος αυτή, εστω και αν δεν εκυκλοφόρησε παντού, διά να μη δημιουργηθούν αντιδράσεις, εφηρμόσθη κατά τον πρώτον ορον αυτής, ητοι διά της «παραδοχής» της καταδεδικασμένης υπό Πανορθοδόξων Συνόδων ΝΕΟΕΡΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ., η οποία, όπως εχει αποδειχθεί, είναι εβραικής εμπνεύσεως, προελεύσεως και σκοπιμότητος. Δηλαδή, κατά την ταπεινήν μου αποψιν, το 1920 εχομεν αποδοχήν καταδεδικασμένης εορτολογικής καινοτομίας, καί δι αυτής επίσημον εισοδον ολων σχεδόν των Τοπικών Εκκλησιών εις τον αιρεσιοβριθη ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ.
Διά τούτο η πρότασις μου προς οσους σήμερα κάμνουν «Ομολογίες» και «φωνάζουν» κατά του Οικουμενισμού και σπεύδουν να «αποτειχισθούν», «διότι ο τάδε Πατριάρχης η ο τάδε Επίσκοπος συμπροσευχήθηκαν κλπ. με τους αιρετικούς» (βλέπουν δηλαδή το θέμα σε προσωπικό επίπεδο, και δεν βλέπουν ότι η εκκλησιολογική οικουμενιστική αποστασία παρέσυρε εις τον παναιρετικόν Οικουμενισμόν, ολοκλήρους τοπικάς Εκκλησίας, Συνόδους, Πατριαρχεία κλπ), προτιμότερον είναι να παραμείνουν εκεί πού είναι, μέχρις οτου πεισθούν και βεβαιωθούν ότι απαντες και οι ιδιοι ευρίσκονται ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ και επομένως ότι πρέπει να αναζητήσουν την σωστικήν Κιβωτόν και να ψάξουν να εύρουν το εναπομείναν «μικρόν ποίμνιον» της Εκκλησίας και να προστεθούν εις αυτό.
Τά δε διλήμματα «μήπως δεν υπάρχει σήμερα η Εκκλησία του Χριστού επί της γής;» είναι σαφέστατα εκ του πονηρού, και είναι η μεγίστη βλασφημία, διότι ο Χριστός μας εβεβαίωσεν ότι «πυλαι αδου ου κατισχύσουσι της Εκκλησίας». «Πυλαι αδου, κατά τους αγίους Πατέρας, είναι οι αιρέσεις». Και οι αιρέσεις όταν εμφανίζωνται, δεν διαιρούν την Εκκλησία, όπως δυστυχως ειπε και ο Νεοημερολογίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος αλλά και ο ημέτερος πρώην Ορθόδοξος Επίσκοπος Νικόλαος, αλλά αυτές εξέρχονται της Εκκλησίας.
Η δε Εκκλησία είναι «και εν τρισίν ορθοδόξοις οριζομένη», οπερ σημαίνει ότι «ορίζεται» και «συγκροτειται» από εκείνους οι οποίοι διαφυλάττουν «ακαινοτομήτως και αμειώτως» πάντα τά της Εκκλησίας, ητοι τά βασικά γνωρίσματα της αληθούς Εκκλησίας του Χριστού, ητοι την Ορθόδοξον Ομολογίαν και την γνησίαν και ανόθευτον Αποστολικήν Διαδοχήν των Επισκόπων και Πρεσβυτέρων Αυτής».
Δυστυχώς, η Εκκλησία μας ανέχθηκε τόσο προσπάθειες εξάσκησης εξουσίας, όσο και να λειτουργούν στην επικράτειά της αποκλίσεις της ορθής πίστης. Έτσι:
ΑπάντησηΔιαγραφή1/ Όταν αναφερθήκαμε στην προσπάθεια του απ. Πέτρου να άρξει των άλλων αποστόλων στην Σύνοδο των Ιεροσολύμων, είχαμε υπόψη την απόφαση της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1848, στην οποίαν καταγράφεται το εγωιστικό του χαρακτήρα του αποστόλου:
«Η προσευχή του Κυρίου μας έγινε, διότι ο Σατανάς είχε ζητήσει να σκανδαλίσει την πίστη όλων των Αποστόλων, αλλά ο Κύριος του επέτρεψε μόνο τον Πέτρο, και μάλιστα ακριβώς διότι έλεγε λόγια εγωιστικά και αναδείκνυε τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους» (Εγκύκλιος των Πατριαρχείων Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων και των Ι. Συνόδων αυτών προς τον Πάπα Ρώμης Πίο Θ΄, 1848).
2/ Ως προς την ανοχή στην ορθή πίστη ήταν η επί 500 χρόνια αλλοίωση του Συμβόλου της Πίστης, από την Σύνοδο του Τολέδο μέχρι την Η΄ Οικουμενική, όπου καταδικάστηκε μεν η αλλοίωση (ακόμη και από τη Δύση, για πολιτικούς όμως λόγους και όχι για την μη ορθότητά της), αλλά δεν έπαυσε ποτε να υποβόσκει για άλλα 200 χρόνια μέχρι το Σχίσμα.
ΙΚ