Ομολογία

ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

ΔΕΝ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ

Αν και λίγο αργοπορημένα, εν τούτοις θεωρούμε ακόμη επίκαιρο και ενδιαφέρον να σχολιάσουμε τις εντυπώσεις που είχε στις τάξεις των παπικών το αποτέλεσμα της τελευταίας συναντήσεως της διεθνούς επιτροπής (12ης) για το θεολογικό διάλογο μεταξύ ορθοδόξων και παπικών, που έγινε στη Βιέννη 20-27 τον παρελθόντα Σεπτέμβριο.

Απόσπασμα του ανακοινωθέντος της 12^ης ολομέλειας της μικτής επιτροπής για το θεολογικό διάλογο, λέει· «Συμφώνως προς τα αποφασισθέντα κατά την 10^ην ολομέλειαν, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Ραβέννα της Ιταλίας το 2007, η επιτροπή μελετά το θέμα «Ο ρόλος του επισκόπου Ρώμης εν τη κοινωνία της εκκλησίας κατά την πρώτην χιλιετίαν», επί τη βάσει σχεδίου κειμένου εκπονηθέντος υπό της μικτής συντονιστικής επιτροπής, κατά την συνάντησή της στον Άγιον Νικόλαον Κρήτης στην Ελλάδα, το 2008. Κατά την διάρκειαν της συνεδριάσεώς της στην Βιέννη, η επιτροπή διαλόγου συνέχισε την λεπτομερή εξέταση του κειμένου, η οποία άρχισε στην περισυνή συνεδρίαση της ολομελείας στην Πάφο της Κύπρου. Στο παρόν στάδιο, η επιτροπή συζητεί το κείμενον αυτό ως «κείμενον εργασίας», έκρινε δε ότι το κείμενο χρήζει περαιτέρω αναθεωρήσεως. Απεφασίσθη επίσης η σύσταση υποεπιτροπής, η οποία θ’ αρχίσει την μελέτη των θεολογικών και εκκλησιολογικών πλευρών του πρωτείου εν τη σχέσει του προς την συνοδικότητα. Η υποεπιτροπή θα υποβάλει το έργον της στη μικτή συντονιστική επιτροπή της επιτροπής διαλόγου, η οποία θα συνεδριάσει το προσεχές έτος», εννοεί το 2011.

Αν και είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι προς τον διάλογο των ορθοδόξων με τους παπικούς, διότι, όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, στο διάλογο αφ’ ενός μεν οι μεν ορθόδοξοι είναι πάντα υποχωρητικοί, οι δε παπικοί πάντα επιθετικοί, κάθε δε συνεδρίαση της μικτής λεγομένης επιτροπής προσδίδει νέα λάφυρα στην παπική πλευρά, και αφ’ ετέρου γίνεται το ανοσιούργημα στη συζήτηση να τίθεται επί ίσοις όροις η αλήθεια με την αίρεση, εν τούτοις θεωρούμε ενδιαφέρον να ανακοινώσουμε εδώ τα πικρόχολα και μειονεκτικά σχόλια της παπικής πλευράς μετά το ανακοινωθέν.

Από το παρατεθέν απόσπασμα του ανακοινωθέντος γίνεται σαφές ότι οι παπικοί, κατά το κοινώς λεγόμενο, «πήγαιναν για ζεστό αλλά τους ήρθε παγωμένο». Έτριβαν τα χέρια τους από χαρά και προσμονή να «περάσουν» το πρωτείο του πάπα τους κατά την πρώτη χιλιετία, μέσω του σχεδίου της Κρήτης, και στη συνέχεια να το περάσουν αβρόχοις ποσίν και τα τη δεύτερη, αλλά συνάντησαν απρόσμενη αντίσταση από την πλευρά των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Και το κείμενο που περίμεναν να υπογραφεί από τις δύο πλευρές, τελικά οι Ορθόδοξοι δεν το υπέγραψαν, διότι προφανώς υποστήριζε τις γνωστές αντιλήψεις των παπικών περί πρωτείου. Οι ορθόδοξοι χαρακτήρισαν το κείμενο απλώς ως «κείμενο εργασίας» και ζήτησαν αναθεώρησή του, και στη συνέχεια επανασυζήτηση.

Εδώ ακριβώς, τονίζουμε εμείς, χάθηκε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για την Ορθόδοξη πλευρά, να διακόψει παντελώς τον λεγόμενο διάλογο και να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε άλλη συνεδρίαση στο μέλλον, για το ότι έγιναν πασιφανείς οι προθέσεις των παπικών να επιβάλουν ιστορικά το παπικό ψευδοπρωτείο, παρ’ όλο ότι τα ντοκουμέντα της ιστορίας δεν τους βοηθάνε. Να όμως που η «γενναιότητα» ίσως κάποιων μελών της ορθοδόξου πλευράς εμφανίστηκε όχι απλώς ευνουχισμένη, αλλά και ηττοπαθής και δύστροπη και ναζιάρα, έτσι ώστε όχι μόνο να μην απογοητεύει τους αισχρούς παπικούς αλλά και να τους διεγείρει ακόμη περισσότερο τις ορέξεις τους με τους «ερωτικούς» της ακκισμούς για την παγκόσμια επιβολή του παπικού τους πρωτείου. Κρίμα που χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία, που θα ανύψωνε τη λάμψη της ορθοδόξου πλευράς το ύψος της συνόδου Φεράρρας –Φλωρεντίας.

Ήταν τόσο μοναδική η ευκαιρία, ώστε και οι παπικοί της ολομέλειας προς στιγμήν με κομμένη ανάσα είχαν πιστέψει ότι οι Ορθόδοξοι θα δηλώσουν ότι θα παύσουν διαπαντός τη συμμετοχή τους στο διάλογο. «Είναι θετικό πάντως» γράφουν «ότι ο διάλογος δεν διεκόπη». Και στη συνέχεια αλείφουν με μπόλικη κολακεία την ορθόδοξη πλευρά, μη χάνοντας συγχρόνως την ευκαιρία και να δαγκώσουν χαιρέκακα και μειονεκτικά. Γράφουν· «Άλλωστε ήταν αναμενόμενες αυτές οι δυσκολίες από τη στιγμή που ο διάλογος έφθασε σε ένα τόσο ευαίσθητο και φλέγον ζήτημα, όπως αυτό του πρωτείου του επισκόπου Ρώμης. Η καθολική πλευρά αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες των αδελφών ορθοδόξων που αντιπροσωπεύουν δεκαπέντε διαφορετικές εκκλησίες με συχνά διαφορετικές νοοτροπίες, προσανατολισμό και ιστορία, που πρέπει επιστρέφοντας να λογοδοτήσουν στις κατά τόπους συνόδους τους» («Καθολ. 30/9/2010»).

Αυτό όμως που χάθηκε στη 12η ολομέλεια είναι εύκαιρο να κερδηθεί στη επόμενη ολομέλεια, στην οποία θα πρέπει οι Ορθόδοξοι να παρουσιαστούν μόνο και μόνο για να υποβάλουν την παραίτησή τους από κάθε εφεξής διάλογο για τους προαναφερθέντας λόγους. Αυτό θα είναι μία χρυσή σελίδα της ορθοδόξου εκκλησίας, η οποία δεν αρνήθηκε να κάνει διάλογο, αλλ’ όταν στην πορεία διαπίστωσε τη λεόντεια αδηφαγία των παπικών αποχώρησε διαπαντός. Σε αντίθετη περίπτωση, οι παπικοί δεν παραιτούνται από του να πετύχουν αυτό που επιζητούν. Την καταρράκωση της συνοδικότητος της εκκλησίας του Χριστού με την βιαία επιβολή του παπικού βέτο. Ας αφυπνιστούμε.

απο το ακαταμαχητο περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνος Απριλιου 2011