Ομολογία

ΟΙ

ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΕΣ

ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

Λίγο καθυστερημένα δημοσιοποιώ τα συμπεράσματα του καθηγητού της δογματικης Χρυσ. Σταμούλη με το πέρας της ημερίδας της Θεσσαλονίκης την 20.5.2009.
Eιμαστε οι μόνοι και οι πρωτοι που την δημοσιοποιούμε και έτσι ασφαλώς και είμαστε επίκαιροι.
Αλλωστε οι Λατινόφρονες και οι Οικουμενιστές δεν σταμάτησαν να διοργανώνουν συνεχώς παρόμοιες ....φιέστες και να ερωτοτροπούν ασταμάτητα .... ασχημονούντες με τους Φραγκολατίνους.
Σε σημείο αφάνταστα σχιζοφρενικό, ώστε να μην προλαμβάνουμε κάν να τους παρακολουθήσουμε.
Προσέξατε την πρότασί του, που του την μετέδωσε και του την κληρονόμησε ο μακαρίτης ο φιλοκαζαντζακικός Ματσούκας.
Χρησιμοποιούν, το ίδιο σλόγκαν και το ίδιο μοτίβο. ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ.
Ολοι τους βαδίζουν πίσω από τον Ουνίτη παπά-Κουμαριανό.
Ολα είναι προκατασκευασμενα.
Και μάλιστα από καθηγητές ...της Δογματικής, παρακαλώ.
Αναρωτιέται κανείς, που σπούδασαν αυτοί Ορθόδοξη Δογματική;
Και τι όμορφα(;) που προσπαθούν να μας το πούν και να μας το μεταδώσουν, οι ...αμίμητοι!!!

"Να βρεθούμε όλοι μας σε μία ΚΟΙΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ χωρίς το filioque και όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν μόνα τους"

Χειροκροτήστε τους, ή αν το προτιμάτε, φασκελώστε τους.
Εάν, λοιπόν, εγώ τους προσφωνήσω, ως "κοπέλια του Πάπα", θα τους αδικήσω;
Περιμένουμε τα σχόλια σας.

Σεβασμιώτατοι, Κυρίες και Kύριοι συνάδελφοι, κ. Κοσμήτoρα, κ. Πρόεδρε του τμήματος Θεολογίας, κ. Πρόεδρε αυτής της ημερίδας, Φίλες και Φίλοι.

Είναι αλήθεια, πως μια ομάδα φοιτητών, καθόλη την διάρκεια της ημέρας σήμερα, δούλεψε με πάθος και αγάπη, για να ετοιμάση κάποια συμπεράσματα. Δεν είναι βέβαια ακριβώς συμπεράσματα. Είναι συμπεράσματα των εισηγήσεων. Θα μου επιτρέψετε να μην διαβάσω τίποτα από όλα αυτά τα συμπεράσματα τα οποία θα είναι ετοιμα αύριο.
Νομίζω ότι ακούστηκαν οι εισηγήσεις.
Κατ’ αρχήν να σημειώσω πως η εικόνα της σημερινής σύναξης είναι προτρεπτική και προκλητική , για μία ασκησι αυτοσυνειδησίας.

Ισως κάποιοι τρομάζουν απ’ αυτές τις εικόνες, ανάμεσα τους κάποιες φορές και εγώ, από τις εικόνες μιάς αίθουσας η οποία δεν μπορεί να δεχθή την διαφορετικότητα και των άλλων, αλλα αυτή είναι η εικόνα σε μεγάλο βαθμό, της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής Εκκλησίας και Θεολογίας.
Θα μου πήτε, καλά, επειδή κάποιοι άνθρωποι φωνάζουν, έχουν άλλη άποψι, γενικεύουμε τα πράγματα; Όχι. Μπορεί να μην είναι έτσι. Η να είναι ένα κομμάτι. Αλλά είναι ένα κομμάτι μιάς συγκεκριμμένης εικόνας. Το πάζλ, αν θέλετε η ψηφίδα, ενός συγκεκριμμένου ψηφιδωτού. Είναι μέσα όμως. Τι θα κάνουμε; Θα το κόψουμε; Θα το διαλύσουμε;
Αν κάποιος δεν ήξερε σε ποιο συνέδριο είμαστε, θα νόμιζε ότι είναι σε συνέδριο ορθοδόξων οι οποίοι προσπαθούν να διαλεχθούν μεταξύ τους στο τι θα κάνουν στον διάλογο με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Φαντάζομαι, πως ο σεβασμιώτατος Σπετιερης και ο Καρδιναλιος Κάσπερ, θα παρακολουθούν με απορία. Εχω όμως την αίσθησι ότι η απορία μου δεν θαναι πολύ μεγάλη γιατί κάπως έτσι θα πρέπη να είναι και στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Γνωρίζουμε όλοι ότι υπάρχουν οι αντιδρασεις που μπορεί να μην εκφράζονται με αυτην την έντασι, αλλά γνωρίζουμε όλοι ότι υπάρχουν και αντιδράσεις. Δεν με ικανοποιεί η εικόνα, όχι της διαφορετικής απόψεως, αλλά τις αντιδράσεις στην ακρόασι της διαφορετικής απόψεως.
Είμαι έτοιμος, γι αυτό και ως τομέας φροντίσαμε να έχουμε όλες τις απόψεις εντός του συνεδρίου, δεν εξαιρέσαμε καμμία, και δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε, θα ήταν άλλος τομέας αυτός και άλλο πανεπιστήμιο και άλλο τμήμα, αλλά και σας παρακαλώ, δεν είχαμε φαντασθή ( …..κάποιοι μας είχαν ειδοποιησει ότι θα δημιουργηθούν κάποια προβλήματα) και θα φθάναμε σε ένα τέτοιο σημείο να μην μπορούμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον.
Δεν θα μπώ σε θεολογικά θέματα φύσεως, αγάπης, που εγώ ξέρετε και πολλοί άλλοι έχουμε γράψει προς αυτήν την κατεύθυνσι, άλλοτε από δώ, άλλοτε από εκεί, με εντιμότητα, με καϋμό.

Επίσης ξέρετε και νομίζω δεν χρειάζεται να το πώ, ότι αποτελεί μεγάλη αμαρτία να θέλουν κάποιοι να μας στερήσουν την δυνατότητα, να είμαστε μέλη της ορθοδόξου ανατολικής Εκκλησίας.
Μπορεί να τα κάνουμε χάλια σε αυτήν την Εκκλησία, αλλά είμαστε εκεί.
Δεν υπάρχουν περισσότερο Ελληνες και λιγότερο Ελληνες, περισσότερο ορθόδοξοι και λιγότερο ορθόδοξοι.
Επιτρέψτε μας να είμαστε μέσα εκεί με τα χάλια μας.
Και βλέπω ενώπιον μου τον φίλο μου και αδελφό Μιχάλη Χατζηγιάννη και θυμάμαι με συγκίνησι κάτι σημαντικό. Ο πατέρας μου ήταν ψάλτης 35 χρόνια, όταν ο Μιχάλης έφευγε στην Γερμανία για μεταπτυχιακό και ήρθε στο σπίτι μας, ο πατέρας μου του είπε:
Μιχάλη, την Ορθοδοξία και τα μάτια σου.
Δεν σας χαρίζουμε κύριοι την Εκκλησία.

Χαίρομαι που ο τομέας μας, έκανε αυτό το συνέδριο.
Χαίρομαι που το τμήμα, κ. πρόεδρε, το τόλμησε.
Χαίρομαι που ο κοσμήτορας είναι εδώ και μας στηρίζει.
Χαίρομαι που είναι εδώ οι ομότιμοί μας, τα παιδιά μας, όλοι.
Χαίρομαι που είναι εδώ και αυτοί που φώναξαν. Ιδιαίτερα γι αυτούς.
Χαίρομαι γιατί είχαμε την τόλμη ή την δυνατότητα, να φέρουμε ξανά ενώπιόν μας, το άθλημα της τόλμης. Η οποία βέβαια τόλμη, προϋποθέτει πορεία δραματική, αιμάτινη πορεία, προκειμένου για να σηκώσουμε, όπως λέει και ο Νίκος Πεντζίκης, «πλάκα μαρμάρινη, για να δούμε το φώς».
Μούδωσε μια λέξι αυτό το συνέδριο, την άκουσα πολλές φορές στην ημερίδα. Η λέξι: ΣΑΡΚΩΣΙ. Δεν λέγω η λέξι Χριστός. Λέγω η λέξι σάρκωσι. Και σάρκωσι χωρίς Χριστό δεν γίνεται.

Και θα κλείσω μ’ αυτό, λέγοντας πως αν θέλουμε πραγματικά να προχωρήσουμε και εμείς θέλουμε να παλαίψουμε σε μια τέτοια κατεύθυνσι, πρέπει να έχουμε ενώπιόν μας, στην καρδιά μας, στα κείμενά μας, στις αγωνίες μας, την σάρκωσι.
Σημαίνει δύο πράγματα ταυτόχρονα.
Κένωσι, άδειασμα ολοκληρωτικό από την βεβαιότητά μας και ταυτόχρονα πρόσληψι.
Το άλλο, το διαφορετικό.
Και έχω την αίσθησι, πως κάποιες φορές, δεν έχουμε ούτε κένωσι, ούτε διάθεσι πρόσληψης.

Και επειδή θα ήθελα να αναφέρω και μία άποψι που δεν ακούστηκε, αλλά ίσως έχει ενδιαφέρον και να μεταφέρω έναν καϋμό του δασκάλου μας Νίκου Ματσούκα.
Στο τελευταίο του βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε όταν ο ίδιος ήταν στη ζωή με τον τίτλο «Οικουμενικοί Διάλογοι», είχε κάνει μία πρότασι που για τον Ματσούκα ήταν άκρως ρηξικέλευθη.
Κυκλοφορούσε στα γραφεία μας, ερχότανε, τον βρίσκαμε στους διαδρόμους και είχε αυτόν τον καϋμό που θα σας πώ τώρα. Δεν συζητήθηκε αυτή η άποψι που ήταν η καρδιά του βιβλίου. Δεν τον ενοχλούσε η διαφορετική άποψι, μου έλεγε, ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις. Αλλά το περάσαμε μπάϊ μπάς.

Ποιά ήταν η άποψι;
Ισως συμβάλλει στον προβληματισμό, που σήμερα αναπτύχθηκε.
Όταν η ενωσι θα πραγματοποιηθή.
Οταν κάποτε τα διαιρεμένα μέλη της Μιάς Εκκλησίας, θα βρεθούν μαζί σε μια κοινή θεία λειτουργία, στην οποία θα απαγγείλουν από κοινού το Σύμβολο της Πίστεως, χωρίς την προσθήκη του φιλιόκβε.
Και όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν.
Δεν λέω πώς είναι το καλύτερο, δεν λέω πως είναι το μόνο.

Είναι μία άποψι που προϋποθέτει πίστι κοινή στο Σύμβολο της Πίστεως. Μυστηριακή ταυτότητα, κοινωνία, και άνοιγμα στη σχέσι.

Σας ευχαριστώ όλους. Να μας συμπαθάτε για την ταλαιπωρία που σας προσφέραμε, ελπίζω ότι η ζωή δεν φτιάχνεται μόνο με όνειρα, αλλά και με την πραγματική πραγματικότητα. Να είστε καλά.