Ομολογία

Ο ΚΑΣΠΕΡ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Αλγεινή εντύπωσι προξένησε στον ορθόδοξο κόσμο η συνέντευξι που έδωσε ο Βάλτερ Κάσπερ αξιωματικό στέλεχος του Παπισμού σε ζητήματα κατακτητικής προβολής και προπαγάνδας της ρωμαιοκαθολικής αιρέσεως, στην Κύπρο όπου βρέθηκε για τη συνάντησι της ντροπής (θρησκειών και πολιτισμών), που διωργάνωσε ο φιλοπαπικός και δοξομανής αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος. Η συνέντευξι δόθηκε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων μέσω του οποίου διωχετεύθηκε σ’ όλο τον κόσμο.

Απαντώντας με κοσμική διπλωματικότητα στα καίρια ερωτήματα των δημοσιογράφων ο εκπρόσωπος του Ράτσιγκερ Β. Κάσπερ, επέτρεψε να φανούν πολλά ενθαρρυντικά σε σχέσι με την προοπτική του παπισμού για απορρόφησι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που επιχειρείται σταθερά και ανυποχώρητα εδώ και χρόνια.

Το ενδοτικό κλίμα της Ορθοδόξου πλευράς με ένα ουνίτη Βαρθολομαίο επί κεφαλής της ορθοδόξου ανατολής, ανοίγει την όρεξι του παπισμού όσο ποτέ άλλοτε για βήμα προς βήμα καθυπόταξί της. Οι παπικοί δεν βιάζονται. Αλλ’ όταν δεν συναντούν αντίστασι ή μάλλον βρίσκουν δρόμο στρωμένο, προχωρούν. Αυτή την τακτική ακολουθεί και η συγκεκριμένη γηραιά «αλεπού» στη συνέντευξί της. Λέει ξελέει, συμφωνεί, διαφωνεί, προχωρεί, υπαναχωρεί, ζητεί «ενότητα», υποστηρίζει διαφορετικότητα, σταθεροποιεί τα κεκτημένα, προσβλέπει σε νέες κατακτήσεις, συναντά εμπόδια, εκφράζει ελπίδες, συνεργάζεται με το διάβολο, επικαλείται το Αγιο Πνεύμα, μετέρχεται τα πάντα (το σύστημά του δεν έχει αναστολές και φύλο), αρκεί να πηγαίνει μπροστά η επιχείρησι.

Ας τον παρακολουθήσουμε.
Σε σχέσι με την Κύπρο βλέπει στο πρόσωπο του αρχιεπισκόπου Κύπρου βολικό συνεργάτη, τον κολακεύει, τον υπνωτίζει, τον μεταβάλει σε υποχείριο. Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου, αν είχε ορθόδοξο φιλότιμο θα έπρεπε ν’ ανησυχήση και να δηλώση ότι οι έπαινοι είναι απαράδεκτοι. Ο Απόστολος Παύλος στους Φιλίππους ακούγοντας τους επαίνους της νεαρής, και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για επαίνους του διαβόλου, εξωργίστηκε και επετίμησε το δαιμόνιο. Ο κ. Χρυσόστομος πώς ανέχεται τον δαιμονόπληκτο Κάσπερ να τον εγκωμιάζη; Δεν αντιλαμβάνεται ότι δεχόμενος τον έπαινο γίνεται αναξιόπιστος και ύποπτος στο ορθόδοξο πλήρωμα της Μεγαλονήσου και της απανταχού Εκκλησίας;

Σε σχέσι με την παρουσία και ομιλία του παποκίνητου Αρχοντώνη στη μάζωξι των καρδιναλίων στο Βατικανό (18.10.2008) ο Κάσπερ του εκφράζει ευγνωμοσύνη και ευαρέσκεια εκ μέρους του παπισμού. «Σημαντική συμβολή από ορθόδοξη οπτική γωνία, πρωτοφανής …στην ιστορία δύο χιλιετιών», είπε. «Τύφλα να έχη» η προθυμία των παπικών οργάνων στον πάπα τους μπροστά στη δουλικότητα του «ορθοδόξου» Βαρθολομαίου. Μόλις τον κάλεσε, δέχτηκε την πρόσκληση και πήγε και μίλησε κοσμικά.

Πρέπει να τονισθή και το άλλο, ότι ο Κάσπερ χαρακτήρισε τη μάζωξι «υψηλού επιπέδου Ρωμαιοκαθολική Σύνοδο», αφήνοντας να νοηθή βέβαια ότι υπάρχουν και χαμηλού επιπέδου. Το επίπεδο μιάς παπικής συνόδου, κατά τον παπικό εκπρόσωπο, δεν εξαρτάται από την απουσία του Αγίου Πνεύματος, αλλά από την παρουσία των παρευρισκομένων σ’ αυτήν, και μάλιστα του πάπα του, που μέσα στη μάζωξι είναι θεός. Θεός δεν μπορεί να υπάρχη, ούτε Αγιο Πνεύμα, όπου υπάρχει πάπας. Εκτοπίζονται αυτομάτως. Σίγουρα είναι έτσι σε μια παπική σύναξι που μόνο σύνοδος δεν είναι. Και δεν είναι, διότι παπισμός και σύνοδος είναι έννοιες αντιφατικές, αλληλοαναιρούμενες. Είναι αστείο να μας μιλάη ο Κάσπερ για σύγκλησι συνόδων στον παπισμό. Το κάνει όμως, για να συνηθίση στο ψέμα στις μάζες των ανίδεων, ώστε να μιλούν οι ελληνικές τηλεοράσεις και εφημερίδες για σύνοδο Ρωμαιοκαθολικών. Στην εδραίωσι του ψεύδους και της παραπλανήσεως του ορθοδόξου πληρώματος συμβάλλει τα μέγιστα και η ουνιτική παρουσία του Βαρθολομαίου.

Ιδιαίτερα αισιόδοξος εμφανίστηκε ο Κάσπερ σε σχέσι με τη μελετώμενη συνάντησι για το «διάλογο» φέτος στην Κύπρο. (Πάλι στην Κύπρο. Το νησί του αποστόλου Βαρνάβα στην υπηρεσία των παπικών κατακτήσεων. Μεγάλο κατάντημα! Ξοδεύει η Κύπρος για τον πάπα των παπικών). Είπε ότι το θέμα της συναντήσεως θα είναι «ο ρόλος του επισκόπου Ρώμης στην ενιαία Εκκλησία της πρώτης χιλιετηρίδας». Και στη συνεχεια ο Κάσπερ προφήτευσε. «Θα σημειωθή, είπε, πρόοδος σε αυτό το ασφαλώς δύσκολο πρόβλημα». Πώς το ξέρει; Μας το αποκάλυψε αδίσταχτα. «Στην Κρήτη, είπε, στο μεταξύ προετοιμάσαμε το διάλογο συντάσσοντας ένα πολύ καλά τεκμηριωμένο κείμενο». (Από την Κύπρο στην Κρήτη και από την Κρήτη στην Κύπρο. Ωραία παλιρροεί η φρεγάτα του παπισμού. Από μεγαλόνησο σε μεγαλόνησο). Αφού ετοίμασε το κείμενο «ο βλέπων», πώς να μην είναι αισιόδοξος και πώς να μην προβλέπη ευχάριστα αποτελέσματα από τώρα;

Σίγουρα το πρωτείο του πάπα του μετά από αυτή τη συνάντησι θα βγή ενισχυμένο. Σίγουρα θα εμφανιστή ο πάπας να παίζη ρόλο πρωτοκαθεδρίας από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της Εκκλησίας. Και πώς όχι, αφού η συζήτησι στο «διάλογο» θ’ αρχίση πάλι από τον «αγιο» Πέτρο; («Το γουδί το γουδοχέρι»). Αφού δηλαδή ο άγιος Πέτρος είχε πρωτείο έναντι των άλλων αποστόλων, που όλοι τους δεν ήταν μπροστά του τίποτε, και αφού το πρωτείο ο άγιος Πέτρος το έδωσε στον «αγιο» πάπα, πως δεν θ’ «αποδειχθή» ότι έχει αποστολικότητα και πρωτοχρτιστιανικότητα ο πρωτοκαθεδρικός ρόλος του «αγίου πάπα»; Τώρα το ότι ο απόστολος Πέτρος δεν πάτησε το πόδι του στη Ρώμη και δεν διετέλεσε ποτέ επίσκοπος Ρώμης, είναι άλλο ζήτημα, το οποίο δεν χρειάζεται ο Κάσπερ ν’ αντικρούση, τη στιγμή που η ορθόδοξη πλευρά το παραμύθι αυτό το αποδέχεται σα να μην είναι παραμύθι, βγάζοντας τα μάτια της με τα χέρια της. Τώρα ότι ο απόστολος Πέτρος δεν είχε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τους άλλους αποστόλους, θα τον κουράση λιγάκι, αλλά επιμένοντας κάτι θα κερδήση και στο σημείο αυτό. Πές πές, κάτι θα βγή στο τέλος. Τώρα ότι ο Πέτρος έχει ιδρύσει εκκλησίες που είχε επισκεφθή και καμμία από αυτές δεν τον διεκδικεί με την έννοια που τον διεκδικούν οι της Ρώμης, που δεν είχε επισκεφθή, ούτε έχουν δημιουργήσει έναν πλασματικό και αγνώριστο Πέτρο, θα δυσκολευτή λιγάκι, αλλά και πάλι ο Κάσπερ δεν θα παύση να διεκδική. Όταν η αλεπού παύση να διεκδική τα κοτόπουλα, τότε και ο Κάσπερ θα παύση να διεκδική το πρωτείο του θεού του. Το ήττημά μας στην περίπτωσι είναι ότι η αλεπού συντάσσει το συμβόλαιο για τη διεκδίκησι των ορνίθων μέσα στο κοτέτσι υπό τα συναινετικά κακαρίσματά τους! Οσον αφορά στις προοπτικές αποκαταστάσεως της ενότητος ανατολής και δύσεως ο Κάσπερ ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπος, εκσυγχρονισμένος και αποκαλυπτικός.

«Δεν μιλάμε για ένωσι Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, είπε, δεν πρόκειται περί μίξεως των δύο, αλλά περί της ακεραίας αποκαταστάσεως της κοινωνίας μεταξύ ανατολής και δύσεως. Ενότητα διατηρώντας την διαφορετικότητα».

«Από την πόλι έρχομαι και στην κορφή κανέλλα», δηλαδή. Για να καταλάβη κανείς τι λέει μ’ αυτές τις κουβέντες ο Κάσπερ πρέπει να ξεχάση την μέχρι τώρα λογική και να εισαχθή στη νέα «λογική», που εισάγεται τώρα για πρώτη φορά. Δεν είναι αυτή μια λογική των πολλών αλλά των ολίγων, που διαθέτουν υψηλή νοημοσύνη. Μια «λογική» ανώτερη και από τη λογική του Θεού. Μια «λογική» που συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα.

Μιλάει για ενότητα και εννοεί διαφορετικότητα. Αυτό το είδος της λογικής ήταν άγνωστο εδώ και χίλια χρόνια. Είναι εύρημα του ευρηματικού Κάσπερ. Είναι δε και πολύ της μόδας η λέξι διαφορετικότητα. Όπως και οι λέξεις πολυπολιτιστικότητα, πλουραλισμός, διαθρησκευτικότητα, παγκοσμιότητα, κλπ.

Τη λέξι διαφορετικότητα χρησιμοποιούν σήμερα κατά κόρον όσοι διεφθαρμένοι θελουν να δικαιολογήσουν την ασέλγεια του κιναιδισμού ωραιοποιώντας το πράγμα με τη λέξι αυτή.

Με τη διαφορετικότητα οι ασελγείς της «ανωτέρας» κοινωνίας εκτός από τον κιναιδισμό εννοούν και το λεσβιασμό, και την κτηνοβασία, και την αιμομιξία, και όλες τις παρά φύσιν σαρκικές ακολασίες, το σοδομισμό, την παιδική και βρεφική πορνεία, την έξοδο της γυναίκας από το σπίτι, το παντελόνι της, το ντεκολτέ της, τη μέχρι το απροχώρητο γύμνια της, το διαζύγιο, την άτυπη πολυγαμία, τις πορνείες, τις μοιχείες, κλπ.

Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι διαφορετικότητα. Είναι η λογική της διαφορετικότητας, στην οποία μα εισάγει ο κ. Κάσπερ.

Η διαφορετικότητα δηλαδή σε τελική ανάλυσι είναι η αποδοχή του αφύσικου ως φυσικού, του παραλόγου ως λογικού, του αισχρού ως αγίου. Είναι αντίστασι του ανθρώπου κατά του Θεού.

Η διαφορετικότητα διασαλπίζει «Δεν θα γίνη του Θεού, το δικό μας θα γίνη». Εξ άλλου για να γνωρίζη καλά ο κ. Κάσπερ τις έννοιες αυτές της διαφορετικότητος και για να την έχη στο στόμα του σαν καραμέλλα φαίνεται πως είναι εξοικειωμένος ομοιοτρόπως ή ποικιλοτρόπως ή διαφοροτρόπως.

Διότι εξ’αλλου και ολόκληρος ο παπισμός είναι μία διαφορετικότητα από αυτό που αποκαλύπτει και ζητάει ο Θεός, και έντεκα αιώνες τώρα το πονηρότατο αυτό σύστημα ζή και κινείται μέσα σ’ αυτή τη διαφορετικότητα.

Διαφορετικότητα είναι και η υποχρεωτική αγαμία αυτών που στον παπισμό παριστάνουν τους κληρικούς.

Διαφορετικότητα είναι και τα σεξουαλικά σκάνδαλα των ίδιων.

Διαφορετικότητα έχει και η ζωγραφική και η γλυπτική τους, με τις οποίες γέμισαν με πορνικές παραστάσεις στους χώρους που τους ονομάζουν ναούς. Τα προσφυώς αποκληθέντα παποστάσια.

Διαφορετικότητα είναι η ανομοιομορφία, η ετερογένεια, η ετεροείδεια, η ποικιλομορφία, η πολυπροσωπεία, ο πολυμορφισμός. Τέτοια πρέπει να γίνη και η εκκλησιολογία κατά τον κ. Κάσπερ, αν θέλουμε να είμαστε εκσυγχρονισμένη, πολυμορφική Εκκλησία, πολυπρόσωπη, σαν το δικό τους συνονθύλευμα. Να το χαίρωνται. Δε μας χρειάζεται.

Απόδειξι της παρανοϊκής λογικής της διαφορετικότητος μέσα στην οποία ζή και κινείται ο παπισμός είναι και η Ουνία, για την οποία οι δημοσιογράφοι ζήτησαν διευκρινίσεις από τον Κάσπερ.

« Είναι μεν παπισμός η Ουνία, αλλ’ είναι και ορθοδοξία». Τι σας λέει; Και η άποψι αυτή για την Ουνία υποστηρίζεται ενθέρμως από τον κ. Κάσπερ στην πολυθρύλητη συνέντευξί του. « Η ύπαρξη της Ουνίας, λέει, σημαίνει την υπόστασι της ανατολικής παραδόσεως και στους κόλπους της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας». Και αλλού «Ουνία είναι όρος που χρησιμοποιείται για εκείνες τις ορθόδοξες εκκλησίες, οι οποίες έχουν πλήρη κοινωνία με τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία». (Τις ονομάζει πονηρά Ορθόδοξες, για να νομίσουν οι ακροαταί του ότι τις δημιούργησε η Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ πρόκειται για κατασκευάσματα δικά τους με κλεμένο όνομα). Ουνία είναι ένα δικέφαλο, δίβουλο, διπρόσωπο, ερμαφρόδυτο, ανώμαλο, σχιζοφρενικό, αιρετικό σύστημα, δημιούργημα του παπισμού, με το οποίο εξυπηρετείται η προπαγάνδα του παπισμού στις ορθόδοξες χώρες, όπως στη χώρα μας, στη Ρωσσία και αλλού. Και ο μέν παπισμός, κατά τον Κάσπερ, νοιώθει την ουνία σαν χάδι, η δε Ορθοδοξία σαν αγκάθι. Το λέει ο ίδιος ο Κάσπερ, αυτό, και δεν ντρέπεται ο αναίσχυντος. Και επιμένει ο αθεόφοβος ότι τα ουνιτικά αυτά αγκάθια δικαιούνται να υπάρχουν. Δεν έχει σημασία αν τρυπούν το σώμα της Ορθοδοξίας. Αρκεί που εξυπηρετούν τα ύπουλα και μακροπρόθεσμα σχέδια του παπικού επεκτατισμού. Θαυμάστε νοοτροπία. Θαυμάστε χριστιανικό πνεύμα. Ουνίτης δεν είναι αυτός που φαίνεται ορθόδοξος, αλλά είναι παπικός. Σαν το Βαρθολομαίο, το Χριστόδουλο, το Χρυσόστομο Κύπρου, και όλους τους δεσποτάδες που φοβούνται να τους καταγγείλουν σαν ουνίτες. Ουνιτικός ναός είναι ο κατά πάντα ορθόδοξος, ανατολικής αρχιτεκτονικής με τρούλλο, βυζαντινές αγιογραφίες, αλλά δεν ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ανήκει στον παπισμό. Και η «λειτουργία» μέσα στους ουνίτικους ναούς είναι «ορθόδοξη», με όρθρο, με ψάλτες βυζαντινούς, μα άμφια ορθόδοξα, αλλά με μνημόνευσι του πάπα τους. Αυτό το εκκλησιαστικό έκτρωμα, το καρναβάλι, υποστηρίζει ο «έντιμος» συνομιλητής στους «διαλόγους» Κάσπερ. Αποτέλεσμα. Πάρα πολλοί ανύποπτοι Ορθόδοξοι αποπλανώνται και εκκλησιάζονται στους ναούς των Ουνιτών. Και ο Βαρθολομαίος και ο Κάσπερ θέλουν να δώσουν ουνιτική εκκλησιολογική μορφή σ’ όλη την ελλαδική Ορθοδοξία, ώστε σιγά-σιγά να συνηθίση ο λαός στα παπικά καμώματα, και τελικά η Ορθοδοξία να γίνη παπισμός και οι Ορθόδοξοι παπισταί. Γι αυτό και ευκαίρως ακαίρως τελευταίως στην Κωνσταντινούπολι και σε άλλες μεγαλουπόλεις παρίστανται στη θεία λειτουργία και σε άλλες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις απαραιτήτως δύο πέντε δέκα παπικοί «κληρικοί». Για να είναι κοινή η θεία λειτουργία, κοινές οι τελετές. Αυτά κάνει ο Βαρθολομαίος και ύστερα θέλει να λέγεται και πατριάρχης.

Πόσο δίκαιο είχαν οι Λαρισαίοι, που του είπαν «δεν είσαι πατριάρχης εισαι αιρεσιάρχης».

Να η αντιφατικότητα και η σχιζοφρένια του Κάσπερ για μια ακόμη φορά. Ενώ πιο πάνω υποστήριζε την κοινωνία στη διαφορετικότητα, τώρα που ο δημοσιογράφος τον ρώτησε ποια είναι η θέσι του παπισμού απέναντι στο συγκρητισμό, υποστηρίζει τα αντίθετα. Δεν θέλει το συγκρητισμό ο κ. Κάσπερ. Είναι μίξις θρησκειών, λέει, και ο ρωμαιοκαθολικισμός και η Ορθοδοξία (νοιάζεται ο άνθρωπος για την Ορθοδοξία. Δεν θέλει να πέση στο αφομοιωτικό στόμα του συγκρητισμού προτιμάει την Ορθοδοξία στο στομάχι του παπισμού. Και την «προστατεύει») πρέπει να διαφυλάξουν την ταυτότητά τους.

Βλέπετε ότι και ο κανόνας της διαφορετικότητας έχει εξαιρέσεις. (Είπαμε να διαφοροποιήσουμε την Ορθοδοξία, αλλ’ όχι να την κάνουμε και μάζα στο συγκρητιστικό χαρμάνι. Καλύτερα να περιέλθη ζωντανή στο Αουσβιτς του παπισμού). Δεν είναι σωστό να υποστηριχθή η ενοποίησι των θρησκειών, κατά τον Κάσπερ, διότι μία τέτοια ενότητα δεν θα έδινε πρωτείο στον πάπα του, αλλά σε άλλον άλλης πολυπληθέστερης θρησκείας. Γι αυτό και την απορρίπτει. Ενώ μία ενότητα μεταξύ των χριστιανικών κλάδων σίγουρα του εξασφαλίζει το πρωτείο. Αν θέλετε τώρα θεωρείστε τον κ. Κάσπερ αφελή. Οσο για τη διατήρησι της ταυτότητος που λέει ο Κάσπερ είναι το δόλωμα, που πρέπει να καταπιούν οι αφελείς Ορθόδοξοι. Κι αν το καταπιούν, αν δηλαδή δεχθούν μια ένωσι με διαφορετικότητα, και βάλη ο πάπας του την ποδάρα του μέσα στον ορθόδοξο χώρο, τότε πιά θα είναι θέμα χρόνου η απάλειψι της διαφορετικότητος και η καθιέρωσι της ομοιομορφίας στη θέσι της.

Ποιος θα τον εμποδίση; Ο Βαρθολομαίος; Ο παπισμός είναι αυτός που έβγαλε τη θεωρία της διαφορετικότητος τώρα, ο παπισμός θα είναι αυτός που θα βγάλη και τη θεωρία της ομοιομορφίας αύριο. Μήπως έχει αναστολές ή φύλο;

Τέλος ο διαβολεμένος Κάσπερ δεν έχει αναστολές και στο να ψεύδεται ασύστολα. Στο ερώτημα τι κοινό έχουν οι ρωμαιοκαθολικοί με τους Ορθοδόξους, είπε ότι «εχουμε κοινά τα δόγματα της πρώτης χιλιετηρίδας, πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα, στον Ιησού Χριστό ως αληθινό Θεό και αληθινό άνθρωπο, έχουμε όλα τα μυστήρια κοινά, κοινή αντίληψι περί επισκόπου της εκκλησίας, τιμούμε τους αγίους και πάνω απ’ όλα την παρθένο Μαρία. Τα κοινά, καταλήγει ο Κάσπερ, είναι πολύ περισσότερα, από όσα μας χωρίζουν».

Το μόνο που μας χωρίζει, κατά τον δολιοφθορέα Κάσπερ, είναι ότι δεν δεχτήκαμε όσο πρέπει το πρωτείο του πάπα του. Βλέπετε ότι με το διεστραμμένο μυαλό του μας έχει κιόλας ενώσει ο κ. Κάσπερ; Ένα βήμα ακόμη και όλα είναι τελειωμένα. Και φυσικά δεν έχει και άδικο αφού και ο αιρεσιάρχης του Φαναρίου όλα αυτά τα αποδέχεται. Στην πραγματικότητα όμως όλα αυτά είναι ψέμματα, φαντασία.

Πως έχουμε κοινά δόγματα κατά την πρώτη χιλιετηρίδα, αφού το μικρόβιο του παπικού φιλιόκβε και του παπικού πρωτείου εμφανίζονται από τις αρχές του Δ΄ αιώνος; Τα διαφορετικά δόγματα δεν εμφανίστηκαν τον ενδέκατο αιώνα που έφυγε ο παπισμός από την Εκκλησία. Τότε υπήρξε η αποκορύφωσι της παπικής διαστροφής.

Πως λοιπόν είχαμε ενιαία δογματική διδασκαλία;

Και πώς πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα, όταν αυτοί διέσπασαν την αγία Τριάδα και με την αιρετική δοξασία του φιλιόκβε έχουν καθιερώσει τη διαρχία στη θεότητα, και κατ’ απέκτασι έχουν καθιερώσει την πολυαρχία, αφού και ο πάπας τους και η παρθένος τους είναι θεοί;

Και πώς πιστεύουμε κατά τον ίδιο τρόπο τον Ιησού Χριστό, όταν με το φιλιόκβε αυτοί δοξάζουν την εκπόρευσι του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, δημιουργώντας δύο θείες αρχές, τον Πατέρα και τον Υιό;

Και πως έχουμε όλα τα μυστήρια κοινά αφού έχουν την όστια στη θεία κοινωνία και τα άζυμα και την στέρησι του αίματος από τους λαϊκούς, και την πρώτη μετάδοσι στα δώδεκα χρόνια;

Πώς έχουμε το ίδιο βάπτισμα, αφού αυτοί δεν έχουν τριπλή κατάδυσι και ανάδυσι του βαπτιζομένου αλλά ραντισμό, και αφού στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο ιερεύς λέει «βαπτίζεται», ενώ στον παπισμό «σε βαπτίζω»;

Και πώς η εξομολόγησι είναι το ίδιο όταν στον παπισμό λείπει το προσωπικό στοιχείο;

Και όταν ο πάπας μπορεί να συγχωρή ακόμη και πεθαμένους;

Και πώς έχουμε την ίδια πίστι όσον αφορά στο επισκοπικό αξίωμα όταν εμείς πιστεύουμε ότι όλοι οι επίσκοποι είναι ίσοι, ενώ αυτοί πιστεύουν ότι οι «επίσκοποί» τους διαφέρουν από τον πάπα τους;

Επλασαν δε και το μύθο ότι και ο απόστολος Πέτρος διέφερε από τους άλλους αποστόλους, για να στηρίξουν το πρωτείο του πάπα τους;

Και πώς έχουμε τους ίδιους αγίους όταν αυτοί έχουν αγιοποιήσει πάπες πόρνους, μοιχούς, φονιάδες, ακολάστους, κλέφτες, ειδωλολάτρες, αρσενοκοίτες;

Και όταν αγιοποιούσαν οι πάπες και τις εταίρες τους και τους εταίρους τους;

Ο ψεύτης ο Κάσπερ δεν φταίει. Είναι αυτός που είναι και κάνει τη δουλειά του καλά.

Φταίει όμως ο Ιμβριος Αρχοντώνης που αφού ο ίδιος βαπτίστηκε στα νάματα του παπισμού από τα φοιτητικά του χρόνια και αφού εξώμοσε και έγινε παπικός από τότε, ανέβηκε ύστερα στον πατριαρχικό θρόνο όπως ανέβηκε, και άνοιξε στους παπικούς διάπλατα τις πόρτες της Ορθοδοξίας. «Μπέστε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη σώστε», είναι η εκκλησιολογία του Βαρθολομαίου.

Φταίνε και οι δουλοπρεπείς και καιροσκόποι δεσποτάδες μας που αντί να τον καθίσουν στο σκαμνί της αιρέσεως και του αιρεσιάρχου και να τον αποβάλουν από το σώμα της Εκκλησίας, του κάνουν τεμενάδες, γιατί έχουν τις εξαρτήσεις τους, τις προσδοκίες τους, και τις επιδιώξεις τους. Γι αυτό οι δεσποτάδες μας είναι αμίμητοι. Δεν λογαριάζουν ούτε Ορθοδοξία, ούτε Θεό, ούτε ντροπή.

Η μόνη ελπίδα μέσα σ’ αυτό το χάος είναι ο Θεός και ο λαός. Ο μεν Θεός είναι σίγουρο ότι δεν θ’ αφήση την Εκκλησία του να ποδοπατήται από τους κάθε είδους Βαρθολομαίους και Κάσπερ, αλλά θα βρή ένα πόρο εν τοις απόροις. Και ο λαός, που όταν ξυπνήση, δεν ξέρω που θα πάνε να κρυφτούν ο Βαρθολομαίος και ο Κάσπερ και ο Χρυσόστομος.



Από το περιοδικό "ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ", μηνός Μαρτίου 2009