Ομολογία

 

Όταν κανεις οτι πιστεύεις, από συνήθεια…

«Ου φίλημα σοι δώσω καθάπερ… ο π. Βαρθολομαίος»*

Γράφει ο Μέτοικος

Επώδυνη η αναγνώριση, θλιβερή η παραδοχή ˙ Ο κ.Βαρθολομαίος Αρχοντώνης «πιστεύει» από συνήθεια.
Μετά από τόσα χρόνια «στα ίδια και τα ίδια», έμαθε άριστα σαν τους ηθοποιούς τα λόγια του «θεάτρου» που παίζει.
Μιλά για αγάπη χωρίς να τη νιώθει, για σεβασμό στις παραδόσεις που ανενδοίαστα προδίδει, παριστάνει τον φιλάγιο διαλαλώντας ότι οι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι «ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως», υποδύεται τον διαπρύσιο υπερασπιστή των Ιερών Κανόνων που, ωστόσο, θεωρεί τείχη του αίσχους που πρέπει να γκρεμίσει.
Ο λόγος του κινείται στα άκρα τού άλλα λέω το πρωί στην Ανατολή και, άλλα τη νύχτα διαλαλώ στη Δύση.

Όταν πιστεύεις από συνήθεια, η πίστη δεν είναι αγώνας για την αθανασία και αιωνιότητα.
Όταν πιστεύεις από συνήθεια, ευφραίνεσαι μόνο με τις εμετικές κολακείες των επισκοπιδίων.
Όταν πιστεύεις από συνήθεια, «φιλάς», ως φορέα μολυσματικού ιού το Ιερό Ευαγγέλιο, φορώντας μάσκα!

Μόνον εάν η πίστη του κ. Βαρθολομαίου Αρχοντώνη είναι από συνήθεια, γίνεται κατανοητή η σκληροκαρδία του στις διώξεις των Ορθόδοξων χριστιανών στην Ουκρανία.
Μόνον εάν η «πίστη» είναι συνήθεια μπορείς, όπως ο κ.Βαρθολομαίος «να καταδικάζεις απερίφραστα την τρομοκρατική επίθεση στις εγκαταστάσεις της Τουρκικής Αεροδιαστημικής Βιομηχανίας – TUSAŞ στην Άγκυρα» και, να σιωπάς στα αίσχη της καθημερινής τρομοκρατίας των φασίστων του Ζελένσκι, στα μέλη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Χωρίς πίστη στην ενότητα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ο κ.Βαρθολομαίος Αρχοντώνης αποφάσισε «συνοδικά» να χορηγήσει αυτοκέφαλο σε μια δράκα σχισματικών, καθηρημένων και αφορισμένων ρασοφόρων, προκαλώντας τον αιματηρό εμφύλιο εκκλησιαστικό πόλεμο στην Ουκρανία, διότι, αυτός, ως «Ο πρώτος (primus), [όπως κακόδοξα υποστήριζε ο Ζηζιούλας] παρέχει στην [κάθε ενεστώσα ή μελλοντική] σύνοδο τη θεολογική της υπόσταση και όχι απλώς [την] τιμή».
Επιπρόσθετα, ο κ.Βαρθολομαίος θεωρεί των αυθαιρέτων αυθαίρετα ότι, αυτός, ως ο «πρώτος» της «συνόδου» του Πατριαρχείου της κάποτε ενδόξου Βασιλεύουσας Πόλης «έχει το δικαίωμα και το προνόμιον από την ιστορίαν, τους Ιερούς Κανόνες και την πράξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας να απονέμει το Αυτοκέφαλον, το οποίον είναι πάντοτε επ’ αναφορά προς μίαν μελλοντικήν Οικουμενικήν Σύνοδον, η οποία θα επικυρώσει αυτά τα Αυτοκέφαλα» που, ετσιθελικά, χωρίς λογική και ηθικές αρχές αυτός έχει αποφασίσει να απονείμει.

Υπάρχει ζηλωτής της «δόξας» του προκατόχου του μασόνου Αθηναγόρα και, κατατρύχεται από τη δαιμονική έμμονη να εγγραφεί το όνομα του «εις τας δέλτους της εκκλησιαστικής και όχι μόνον ιστορίας», γιαυτό και όπου σταθεί και όπου βρεθεί διαλαλεί το νέο του «ιστορικό» κατόρθωμα ˑ Τον συνεορτασμό του Πάσχα με τους αιρετικούς Λατίνους, στο όνομα μιας πλαστής «ενότητας», κατά πάντα επικίνδυνης για την εκκλησιαστική και πνευματική υπόσταση του Έθνους των Ελλήνων.

Ό Α΄ Ιερός Κανόνας της τοπικής Συνόδου στην Αντιόχεια (341 μ.Χ.) που επικυρώθηκε από τον Β΄ Ιερό Κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου (691 μ.Χ.), αφορίζει «μὲν τοὺς λαϊκοὺς ἐκείνους ὅπου παραβαίνουν τὸν διορισμὸν καὶ τὸ Κανόνιον ὅπου ἡ πρώτη [Οικουμενική] Σύνοδος ἐξέδωκε, παρόντος καὶ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, διὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα (ὅτι δηλ. νά ἑορτάζεται αὕτη ὕστερα ἀπὸ τὴν ἰσημερίαν, καὶ ὄχι μαζή μὲ τοὺς Ἰουδαίους) καὶ ὄχι μόνον παραβαίνουν αὐτόν, ἀλλὰ καὶ φιλονεικοῦντες στέκονται ἐνάντιοι. Τοὺς δὲ Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους καὶ Διακόνους ὅπου ἢθελαν παραβοῦν αὐτὸν ταράττοντας τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἢθελαν τολμήσουν νά ἑορτάσουν τὸ Πάσχα μαζή μὲ τοὺς Ἰουδαίους, καθαίρει τόσον ἀπὸ κάθε ἱερατικὴν καὶ ἐσωτερικὴν τοῦ βήματος ἱεροπραξίαν, ὅσον καὶ ἀπὸ κάθε ἄλλην ἐξωτερικὴν τιμήν, ἀνήκουσαν εἰς τοὺς Ἱερωμένους (ἤτοι τὸ νά ἔχουν τὸ ὄνομα τῶν Ἱερωμένων, τὸ νά συγκάθηνται μὲ τοὺς Ἱερεῖς, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, τάς ἔξωθεν τοῦ βήματος ἐνεργείας…, ἐπειδὴ οἱ τοιοῦτοι καὶ τὸν ἑαυτὸν τους ἔβλαψαν μὲ τὴν παράβασιν αὐτήν, καὶ τοὺς ἄλλους ἒκαμαν νά παραβοῦν. Ὄχι μόνον δὲ καθαίρει τοὺς παραβάτας τούτους Ἱερωμένους, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τοὺς συγκοινωνήσαντας μὲ αὐτοὺς Ἱερωμένους παρομοίως συγκαθαίρει».

Πως τολμά, λοιπόν, ο Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος και μιλά για την τάχα εμμονή του εις την πιστότητα της Ορθοδόξου παραδόσεως; Υπερασπίζεται μόνον τους Ιερούς Κανόνες που παρερμηνευμένα τον συμφέρουν και, ανερυθρίαστα καταπατά αποφάσεις Θεοφόρων Πατέρων για να συνεορτάσει μονομερώς και αυθαίρετα με τους εχθρούς της Ορθοδοξίας το Πάσχα!

Ποιους, όμως, νομίζει ότι κοροϊδεύει παριστάνοντας τον κάτοχο εκκλησιαστικού ήθους, ποιους φαντάζεται πως περιπαίζει επιδεικνύοντας τον «κατά λόγον» πνευματικό πολιτισμό του, όντας απογυμνωμένος από την «εν Χριστώ και «κατά Χριστόν» πνευματική πανοπλία;

Από πού το θράσος να τολμά την προσβολή και κατάργηση αποφάσεων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου;
Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να ατιμάζει «τούς τριακοσίους ἐκείνους Θεοφόρους Πατέρας, [της Α΄ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου] ὅπου ἐνομοθέτησαν τοῦτο [το Πάσχα] κατά θεῖον φωτισμόν, νομίζοντες τούτους ὡς ἀνοήτους καί ὑβρίζοντες εἰς τήν κοινήν Μητέρα πάντων ἡμῶν Ἐκκλησίαν […]»;
«Πιστεύει» από συνήθεια ο κ.Βαρθολομαίος γιαυτό και δεν φοβάται πως, τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως θα δεχθεί και αυτός το ηχηρό ράπισμα που δέχθηκε παρουσία του Μεγάλου Κωνσταντίνου ο δυσσεβής Άρειος από τον Άγιο Νικόλαο.

Μήπως ο κ.Βαρθολομαίος πιστεύει, όπως οι παπικοί της Ελλάδος, ότι «Η Ανατολή γιορτάζει σωστά το Πάσχα, σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας μόνον όταν συνεορτάζει με τη Δύση» και, άρα, γι’ αυτόν, η αμφισβήτηση της αποφάσεως των τριακοσίων Θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν συνιστά ύβρη στη Θεοπνευστία τους, αφού, ως ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως μέσα τους δεν ενοικεί το Πανάγιο και ζωοποιό Πνεύμα, ο Παράκλητος της Αληθείας, γιαυτό και πήραν λάθος απόφαση;

Πως τολμά ο κ.Βαρθολομαίος και υποβιβάζει τον εορτασμό του Πάσχα στο επίπεδο μιας ημερολογιακής διαφοράς με τους αιρετικούς Λατίνους; Γιατί σκόπιμα παραγνωρίζει την απόφανση των Πατέρων να μην εορτάζεται το Πάσχα σε καμία περίπτωση με το «νομικόν φάσκα», τουτέστιν το εβραϊκό πάσχα;

Εάν κανείς ψάξει τα καλαντάρια των ιουδαίων και των Λατίνων θα βρει ότι το 2025, το «νομικόν φάσκα» γιορτάζεται στις 17/4, ενώ των Ορθοδόξων και των Λατίνων στις 20/4. Όμως το 2026, το «νομικόν φάσκα» θα γιορταστεί στις 6/4, το Πάσχα των Ορθοδόξων Χριστιανών στις 12/4, ενώ οι Λατίνοι θα συνεορτάσουν με τους Ιουδαίους το φάσκα και το Πάσχα στις 5/4.

Ποιος παραβαίνει τον Πασχάλιο Κανόνα της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου; Οι Ορθόδοξοι ή οι αιρετικοί Λατίνοι «έμψυχον άγαλμα παντός αγαθού και πάσης αρετής» κ.Βαρθολομαίε Αρχοντώνη;

Και ενώ οι πατέρες στο αγιώνυμο Όρος δεν βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν με το «επουσιώδες» ζήτημα του συνεορτασμού του Πάσχα με τους αιρετικούς Λατίνους, όντας απασχολημένοι με το πώς θα διώξουν από την Ιερά Μονή του Εσφιγμένου τους ομολογητές Πατέρες, είναι απορίας άξιο το γιατί ο «στρατός» των πατριαρχικών οφικιάλιων και οι στρατευμένοι στην παναίρεση του οικουμενισμού επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν ανέλαβαν το έργο «διαφώτισης» του Ελληνικού Λαού, όπως είχαν κάνει μετά τις ενημερωτικές τους συναντήσεις με τον αμερικανό Πρέσβη στην Ελλάδα για την «αναγνώριση» της «εκκλησίας Βαρθολομαίου» στην Ουκρανία που τα μέλη της, όπως κάποτε οι Τούρκοι στην Ελλάδα, διώκουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ακόμα και μέσα στους Ιερούς Ναούς.