Περί κανονικότητας, σχολίων και άλλα τινά

 

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Ο μεγάλος αριθμός σχολίων που έχει σταλεί για τις αναρτήσεις Ιουλίου και Αυγούστου 2024 του συγκεκριμένου ιστολογίου, (τα περισσότερα άσχετα με τα θέματα των δημοσιεύσεων), μας αναγκάζει να επανέλθουμε σε διευκρινιστικές τοποθετήσεις.

Περί των σχολίων στο ιστολόγιο

Α. Ο ρόλος του συγκεκριμένου ιστολογίου είναι ενημερωτικός και κατηχητικός και όχι προπαγανδιστικός. Η συμμετοχή στο σχολιασμό άρθρων είναι ελεύθερη επιλογή και ούτε την απαιτήσαμε.

Β. Το αν κάποιος θα προχωρήσει σε αποτείχιση ή όχι είναι δικό του θέμα και δεν έχει σχέση με τη συμμετοχή του στον σχολιασμό ή στην ανάγνωση των δημοσιεύσεων. Φυσικά και διαγράφτηκαν (και θα διαγράφονται) εμμονικά επαναλαμβανόμενα σχόλια, άσχετα με τις δημοσιεύσεις (αν και δημοσιεύτηκαν αρκετά).

 Γ. Ο γράφων ούτε προπαγάνδισε την αποτείχιση, ούτε τον ενδιαφέρει να αποκτήσει οπαδούς, ακολούθους ή χειροκροτητές. Απλά παρουσιάζει  προβληματισμούς  για την εκκλησιαστική κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί με την Κολυμπάριο Σύνοδο του 2016, που αποτελεί ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ για ουσιαστικές σωτηριολογικές προσωπικές αποφάσεις. 

Ενώπιον του αστέγκτου βήματος « εν Εκείνη τη Ημέρα»  ο καθένας  θα είναι υπόλογος για τις επιλογές του.

(Επίσης, όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για τον γράφοντα να ρωτά τον ίδιο επωνύμως, γιατί υπάρχουν πολλές συνωνυμίες και οι σχετικοί σχολιαστές (ευτυχώς λίγοι)  έχουν λανθασμένες πληροφορίες και ως εκπρόσωποι του διαδικτυακού κατιναριού καλύπτουν τη  δειλία τους  πίσω από την ανωνυμία).

Δ. Γνωρίζοντας πολύ καλά τη ψυχολογία και τον τρόπο σκέψης αρκετών του χριστεπωνύμου πληρώματος, τονίζω, ότι η αποτείχιση είναι μαρτυρική προσωπική  απόφαση, που κάποιος την παίρνει μετά από πολλή προσευχή και μελέτη. Αποτείχιση χωρίς εκκλησιολογικό υπόβαθρο οδηγεί σε δρόμους πλάνης και πισωγυρίσματα. Ο αποτειχισμένος είναι ο ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, όπως σωστά γράφτηκε.

Ε. Παρατηρείται εκ μέρους κάποιων σχολιαστών  μία απαράδεκτη διάσπαση του Ορθόδοξου Αγιολογίου και της αμφισβήτησης της διαχρονικότητας  της διδασκαλίας, της πολιτείας των Αγίων και της εκκλησιαστικής ιστορίας. Γι΄αυτούς η ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αρχίζει και σταματά στους νεοφανείς Αγίους (για τους οποίους επανειλημμένα έχουμε τοποθετηθεί).

Η άποψη αυτή είναι ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, το οποίο συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας και αναδεικνύει Αγίους. Ποτέ οι νεοφανείς Άγιοι δεν δίδαξαν τέτοια. Προσπαθούσαν με την πολιτεία τους να βαδίζουν τον μαρτυρικό και ομολογιακό δρόμο των Αγίων, ώστε να μην διαταραχθεί το consensus partum (=συμφωνία των πατέρων). Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός νεοφανούς Αγίου:

««Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν “Πιστεύω ό,τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες”. Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρει αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείσει, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες… Να έχουμε εμπιστοσύνη στην Παράδοση. Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. “Μια θρησκεία σου λένε να υπάρχει και τα ισοπεδώνουν όλα”».

ΣΤ. Είναι χαρακτηριστική η επαναλαμβανόμενη άποψη ότι οι νεοφανείς Άγιοι θα μας δείξουν το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Μόνο που το δρόμο αυτό τον βλέπουμε, όπως μας συμφέρει ή όπως μας τον παρουσιάζουν. Ξεχνάμε όμως, ότι οι ΑΓΙΟΙ ΕΖΗΣΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2016 και δεν βλέπουμε ότι η αγιότητά τους έγινε ΕΡΓΑΛΕΙΟ για την προώθηση του Οικουμενισμού.

Ζ. Έγραψε  πολλά ο νεοφανής Άγιος Ιουστίνος Πόποβοτς για τον Οικουμενισμό,  το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, για τη Σύνοδο της Κρήτης(με βάση τα προσυνοδικά κείμενα) κ.α.,  αλλά δεν τα διαβάζουμε, ούτε  γνωρίζουμε το ομολογιακό μαρτύριό του, ούτε τον τρόπο που επέλεξε για τη διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους Οικουμενιστές.

Η. Ο π.Ε.Θεοδωρόπουλος είναι μεν ένας μεγάλος σύγχρονος εκκλησιαστικός συγγραφέας, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ. Δεν γνωρίζουμε τι θα έκανε σήμερα ο π.Ε.Θ μετά τη Συνοδική κατοχύρωση του Οικουμενισμού. 

Όμως, με τον ΔΥΝΗΤΙΣΜΟ που διατύπωσε και  καλλιέργησε  εμπόδισε τον ομολογιακό αγώνα, γιατί οι απόψεις του έγιναν όργανο απειλής στα χέρια των Οικουμενιστών, αν και αντικρούστηκαν πλήρως. Υπέρμαχος της κανονικότητας ο π.Ε.Θ  προτίμησε  τη σιωπή στις παρακάτω αντικανονικές ενέργειες στην Ελλαδική Εκκλησία, που τις παρουσιάζουμε στη συνέχεια και δεν είναι οι μοναδικές.

Η κανονικότητα στην Ελλαδική Εκκλησία

1918: Ο Μελέτιος Μεταξάκης διορίζεται, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, Μητροπολίτης Αθηνών από "Αριστίνδην Σύνοδο" - Αριστίνδην Σύνοδος είναι εκείνη που τα μέλη της έχουν επιλεγεί αυθαίρετα από την Πολιτεία, δηλαδή θεσμός ξένος προς την Ορθοδοξία -, κοσμική εξουσία χρώμενος (η βενιζελική εξουσία τον επέβαλε αργότερα και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) κατά παράβαση του Γ΄ Κανόνος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

1923: Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος διορίζεται, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, Μητροπολίτης Αθηνών, από πενταμελή "Αριστίνδην Σύνοδο" με τρεις ψήφους και ενώ εκκρεμούσαν εναντίον του σοβαρές κατηγορίες.

1938: Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης διορίζεται, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αντί του Δαμασκηνού Παπανδρέου, ο οποίος πλειοψήφησε με 31 έναντι 30 ψήφων. Η μεταξική δικτατορία θεωρώντας ως βενιζελικό τον Δαμασκηνό μεθοδεύει την αντικατάστασή του, επαναφέροντας σε ισχύ τον θεσμό της Αριστίνδην Συνόδου, η οποία εκλέγει τον Χρύσανθο.

1941: Ο Δαμασκηνός Παπανδρέου διορίζεται, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αφού "Μείζων Αριστίνδην Σύνοδος", με τις ευλογίες της κατοχικής κυβέρνησης και των Γερμανών, του παραχωρεί τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, απόφαση που ο Χρύσανθος δεν αναγνωρίζει. Έτσι, ουσιαστικώς, από το 1941 έως το 1946 - που ο Χρύσανθος υπέβαλε την παραίτησή του - στην κρατούσα Εκκλησία υπήρχαν δύο Αρχιεπίσκοποι Αθηνών!

Μετά τον διώκτη, νέο Νέρωνα, Σπυρίδωνα Βλάχο (1949-1956), τον ήρεμο Δωρόθεο Κοτταρά (1956-1957), τον εμπλεκόμενο - μετέθεσε σε πλουσιότερους επισκοπικούς θρόνους τους κυριότερους υποστηρικτές του, που τον είχαν ψηφίσει - Θεόκλητο Παναγιωτόπουλο (1957-1962), τον αμφιβόλου ηθικής Ιάκωβο Βαβανάτσο (13/1/1962 - 25/1/1962) και τον - φωτεινή εξαίρεση! - συντηρητικό Χρυσόστομο Χατζησταύρου (1962-1968), φτάνουμε στο

1967: Ο Ιερώνυμος Κοτσώνης διορίζεται, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών - και ενώ ζούσε ακόμη ο Χρυσόστομος Χατζησταύρου - από οκταμελή (εχθροί του Χρυσοστόμου και οι οκτώ) "Αριστίνδην Σύνοδο" που επανέφερε σε ισχύ ο Αναγκαστικός Νόμος 3/1967 της Χούντας.

1974: Ο Σεραφείμ Τίκας διορίζεται, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, από "Αριστίνδην Σύνοδο", ενώ μετέπειτα προέβη σε καρατόμηση των αντιφρονούντων επισκόπων.

(πηγή: Ιστολόγιο Κρυφό σχολειό)

Επίλογος

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος σε έγγραφό του με ημερομηνία 12 Ιανουαρίου 1974 προς την Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας έγραψε:

 «Αλλά σας ερωτώ, άγιοι αδελφοί· Είμεθα όντως και απολύτως κανονικοί ημείς; Έχομεν άσπιλον κανονικότητα; Απαντώ στεντορείως: ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!

»Είμεθα και ημείς αντικανονικοί, πρώτον, διότι ως και εις πρόσφατα τηλεγραφήματά μου ετόνισα, όλοι φέρομεν εν εαυτοίς προπατορικόν αμάρτημα αντικανονικότητος, αμέσως ή εμμέσως, εκ της Ιεραρχίας, την οποίαν εδημιούργησεν η αντικανονική πενταμελής αριστίνδην σύνοδος του 1922, η οποία ανέδειξεν Αρχιεπίσκοπον τον Χρυσόστομον Παπα-δόπουλον, και μάλιστα διά τριών μόνον ψήφων. Υπό της Συνόδου αυτής εξελέγησαν και οι Μητροπολίται Χαλκίδος Γρηγόριος, Κορινθίας και είτα Αθηνών Δαμασκηνός, Ακαρνανίας Κωνσταντίνος, Ηλείας Αντώνιος, Κυθήρων και είτα Λαρίσης και είτα Αθηνών Δωρόθεος, Κερκύρας και είτα Αμερικής και Κων/λεως Αθηναγόρας και τέλος Καρυστίας και είτα Χίου Παντελεήμων, οίτινες εχειροτόνησαν άλλους, εκείνοι άλλους κ.ο.κ. Όλοι, λοιπόν, λόγω προελεύσεως έχομεν εν εαυτοίς το προπατορικόν αμάρτημα της αντικανονικότητος. “Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω” κατά των άλλων.

»Είμεθα και ημείς αντικανονικοί, δεύτερον, διότι εις την παρούσαν Σύνοδον παρακάθηνται Ιεράρχαι, εκλεγέντες υπό της Αριστίνδην Συνόδου του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

»Είμεθα και ημείς αντικανονικοί, τρίτον, διότι οι ημίσεις περίπου εκ των Συνέδρων της παρούσης Συνόδου είναι συναυτουργοί των μετά το 1967 γενομένων.

»Είμεθα και ημείς αντικανονικοί, τέταρτον, διότι το σύνολον των μελών της παρούσης Συνόδου, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότης, έλαβον χειροτονίαν Διακόνου ή Πρε-σβυτέρου ή και αμφοτέρας εις ηλικίαν κατωτέραν της υπό των Ιερών Κανόνων οριζομένης, και κινδυνεύουν, αν εφαρμοσθή η απόλυτος κανονική ακρίβεια, την οποίαν εν του-τοις ζητούμεν μετά λυσσώδους επιμονής προκειμένου περί της εκλογής των μετά το 1967 Ιεραρχών, κινδυνεύουν, αν εφαρμοσθή η κανονική ακρίβεια, όχι μόνον να απο-κλεισθούν εκ της παρούσης Συνόδου, όχι μόνον να χάσουν την επισκοπήν των, αλλά να καθαιρεθούν τελείως από πάσης ιερατικής εξουσίας, δεδομένου ότι ποινήν καθαιρέσεως επιβάλλουν οι Ιεροί Κανόνες διά την τοιαύτην παράβασιν.

»Επαναλαμβάνω τους λόγους των τηλεγραφημάτων μου: “Εν τη Εκκλησία της Ελλάδος ουδείς Ιεράρχης ευρεθήσεται κανονικός από ρύπου αντικανονικότητος”. Και:“Εάν αντικανονικότητος παρατηρήσεις εν ημίν, Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται;”...Προσφυέστατα εγράφη προχθές εις ημερησίαν εφημερίδα των Αθηνών, ότι αν θέλη η Πολιτεία να εύρη Επισκόπους ανεπιλήπτου κανονικότητος, ίνα αυτοί και μόνοι αναδείξουν τον νέον Αρχιεπίσκοπον, μίαν λύσιν έχει: Να ζητήση παρά του Θεού όπως στείλη και πάλιν εις την γην τους 12 Αποστόλους!» (Σπ. Καρατζαφέρη, Φάκελλος Εκκλησία, σελ. 137, 139).

Αυτά προς το παρόν.