Ομολογία

 

Τα  Κριτήρια για την αναγνώριση της

 Ορθόδοξης Εκκλησίας

Επιμέλεια κειμένου: πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

 Τα Ορθόδοξα Κριτήρια για την αναγνώριση της Ορθόδοξης  Εκκλησίας είναι πλήρως αποσαφηνισμένα «εν Πνεύματι Αγίω»  από την Ιερά Παράδοσή μας, τα Οποία εν συντομία είναι τα εξής, σε αντίθεση  μάλιστα και αντιδιαστολή προς την «νέα εκκλησιολογία» της «διχαστικής και παραπλανητικής» αιρέσεως του Οικουμενισμού:

α. Η Ορθοδοξία πιστεύει, ότι η Μία Εκκλησία της Πεντηκοστής ουδέποτε διασπάστηκε  «εν χρόνω» σε επί μέρους δήθεν εκκλησίες, τμήματα της Μιας Εκκλησίας· ενώ Αύτη δήθεν παραμένει μεν Μία, αλλά εκτός χρόνου, εκτός της Ιστορίας.

β. Η Ορθοδοξία δεν πιστεύει, ότι η Εκκλησία δήθεν «διαιρείται σε δύο διαφορετικές οντότητες: από την μία πλευρά η Εκκλησία στον ουρανό, εκτός χρόνου, η μόνη αληθινή και καθολική· από την άλλη (πλευρά), η Εκκλησία, η μάλλον “οι εκκλησίες”, επί της γης, « εν τω χρόνω». 

Η διευρυμένη έκθεση  της «νέας εκκλησιολογίας» αυτής, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «εκκλησιολογικός Νεστοριανισμός», σε ακαδημαϊκό επίπεδο έχει ως εξής:

«Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική και ηνωμένη ενώπιον του Τριαδικού Θεού, εις το όνομα του οποίου βαπτίζονται πάντα τα  μέλη αυτής, αποκτώντα ούτω την δικαίωσιν εαυτών, ανεξαρτήτως  εις ποίαν Ομολογίαν ανήκουσιν, ενούμενα μετά του Χριστού και  μετ' αλλήλων εις εν σώμα, το οποίον δεν δύναται να μερίζηται εις  πλείονα σώματα»·

«η υφισταμένη νυν εκκλησιαστική διαίρεσις προέρχεται εκ των έξω και εκ των κάτω και ουχί εκ των έσω και εκ των άνω, προέρχε[1]ται εκ των ανθρώπων, εκ των ατελειών και των αμαρτιών αυτών, περιοριζομένη προς τα άνω και σχεδόν εξαφανιζομένη ενώπιον του Θεού, εκ του οποίου αντιθέτως προέρχεται η εσωτερική μυστική ενότης της Εκκλησίας»·

«πάντες οι χριστιανοί είμεθα μυστηριακώς και απορρήτως ηνωμένοι μετά του Χριστού και μετ' αλλήλων διά της μυστηρι[1]ακής χάριτος του αγίου βαπτίσματος», «είτα και διά της κοινωνίας  της θείας ευχαριστίας».( περιοδ. «Θεοδρομία», Απρίλιος-Ιούνιος 2014)

γ. Η Ορθοδοξία πιστεύει, ότι «όπως ακριβώς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ισχυρισθούμε ότι ο Χριστός διαιρείται, έτσι ούτε θα μπορούσαμε» να δεχθούμε, «και ότι μπορεί ποτέ η Εκκλησία να διαιρεθεί». (Ι. Ν. Καρμίρη, Δογματικῆς Τμῆμα Ε΄, Ορθόδοξος ᾿Εκκλησιολογία, σελ. 241, 242 καὶ 243, Αθήναι, 1973).

δ. Η Ορθοδοξία δεν δέχεται την θεωρία της Βαπτισματικής Ενότητας η των Βαπτισματικών Ορίων της Εκκλησίας· ούτε, ότι το Βάπτισμα αποτελεί την «βάση της Νέας Οικουμενικής Αδελφότητος», το δήθεν στοιχείο ενότητος, τον μυστηριακό δεσμό, μεταξύ των Χριστιανών, αν και διαφέρουν ως προς την δογματική πίστη.

ε. Η Ορθοδοξία πιστεύει, ότι είναι άρρηκτος ο σύνδεσμος και η ενότητα Αποστολικής Διδαχής, Αποστολικής Διαδοχής και των Αγίων Μυστηρίων· και ότι η μυστηριακή εν Χριστώ βάσις της κοινωνίας συνίσταται σε όλα τα Μυστήρια, ενωμένα σε μία κοινή Πίστη, σε μία κοινή Ζωή, σε ένα κοινό Ποτήριο, σε μία κοινή Ιερωσύνη.

Ϛ. Η Ορθοδοξία είναι αδύνατον να εισάγει διάκριση  και να πιστεύει στον δήθεν Χριστό της Εκκλησίας, η των εκκλησιών, οι οποίες διαφέρουν δογματικώς· και στον δήθεν Χριστό των Μυστηρίων, στα οποία δύνανται να μετέχουν οι διηρημένες εκκλησίες.

ζ. Η Ορθοδοξία δεν πιστεύει, ότι υπάρχουν δήθεν δύο είδη ενότητας εκκλησιαστικής: μία μερική-ατελής και μία πλήρης· μία, η οποία δήθεν διά του Βαπτίσματος ενώνει με τον Χριστό, αλλ' όχι με την Μία και Αληθή Εκκλησία, και μία άλλη, η οποία δήθεν δίδει την πληρότητα της Αληθείας και Κοινωνίας.

η. Η Ορθοδοξία πιστεύει, ότι εκτός των χαρισματικών και ορατών κανονικών Ορίων Αυτής, τα οποία βεβαίως συμπίπτουν-ταυτίζονται, ενεργεί μεν η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, όχι όμως αγιαστικά, φωτιστικά και σωτηριολογικά· αλλά, «ωθούσα μυστικώς τους εκτός της Εκκλησίας προς μετάνοια  και επιστροφή  «εν τη Αληθεία και Καθολικότητι της Μιάς Εκκλησίας».

(πηγή κειμένων: «Η “βαπτισματική θεολογία”  των Οικουμενιστών-Ετέρα μορφή της προτεσταντικής “θεωρίας των κλάδων”», περι[1]οδ. «Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία», αριθμ. 26-29/Ιανουάριος-Δεκέμβριος 1992).