Ομολογία

Το άτυπο  κίνημα  «των χριστιανών 

ομοφυλοφίλων».

Επιμέλεια  έρευνας :πρωτοπρεσβύτερος 

Δημήτριος Αθανασίου (χημικός)

 

Ένα αξιοπρόσεκτο  γεγονός για την καθιέρωση της ομοφυλοφιλίας, ως φυσιολογική κατάσταση στον εκκλησιαστικό χώρο, είναι και η εμφάνιση του  άτυπου κινήματος της «χριστιανικής ομοφυλοφιλίας». Θεωρητικοί υποστηρικτές του κινήματος αυτού είναι κληρικοί παντός βαθμού. Μέλη του κινήματος αυτού  διατηρούν και ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, όπου προπαγανδίζουν τις απόψεις τους με ένα ελκυστικό και παραπλανητικό τρόπο. 

Όπως γράφει ο διαχειριστής της συγκεκριμένης ιστοσελίδας, «βιώνει ομόφυλες έλξεις από την προεφηβική του ηλικία, αλλά αγωνίζεται να ευαρεστήσει στο Θεό με την προσευχή και την εγκράτεια. Δημιούργησε την παρούσα ταπεινή προσπάθεια με την ευχή του πνευματικού του… Με την ιστοσελίδα «εκφράζουν ένα αόρατο κομμάτι της κοινωνίας μας: τους ανθρώπους που έλκονται σεξουαλικά προς το ίδιο φύλο, πιστεύουν στον Ιησού Χριστό και θέλουν να ζήσουν μαζί Του. Πρόκειται για μια ομάδα προσώπων που δεν χωράει στις κατεστημένες αφηγήσεις περί ομοφυλοφιλίας. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στέκεται συχνά επιθετική απέναντί τους και η Εκκλησία μιλάει σπάνια για αυτούς τους πιστούς της, στέκοντας αδιάφορη ή και εχθρική……

Βασικές αρχές αυτού του άτυπου 

κινήματος είναι οι εξής:

1. Η  ομοφυλοφιλία δεν είναι αμαρτία. Ο ομοφυλόφιλος δεν είναι αμαρτωλός εξαιτίας της έλξης του προς το ίδιο φύλο. Είναι ένας εν δυνάμει αμαρτωλός ή ένας εν δυνάμει άγιος. Το τι από τα δύο θα γίνει το καθορίζουμε μόνοι μας με τις επιλογές μας.

2. Η  λέξη “ομοφυλοφιλία” δεν απαντάται πουθενά στα ορθόδοξα κείμενα. Η έννοια της ομοφυλοφιλίας ως έλξη προς το ίδιο φύλο, που είναι ανεξάρτητη της ανθρώπινης θέλησης, δεν καταδικάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί στην πατερική γραμματεία, για να υπάρχει αμαρτωλή ενοχή, πρέπει να υπάρχει συγκατάθεση στην αμαρτία. Δηλαδή ο άνθρωπος να επιλέγει ηθελημένα να ενεργήσει σύμφωνα με τους πειρασμούς, είτε αυτοί προέρχονται από τον εαυτό του, είτε από το περιβάλλον, είτε απ’ ευθείας από το διάβολο. Μάλιστα, ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης υποστηρίζει ότι ο πειρασμός από μόνος του, όχι μόνο δεν είναι αμαρτία, αλλά αποτελεί μια δοκιμασία, που μπορεί να αποβεί σε έπαινο και νίκη του προσώπου.

Με αυτή την έννοια, η ομοφυλοφιλία από μόνη της, ως κατάσταση που δεν επιλέγεται από το πρόσωπο, δεν καθιστά τον άνθρωπο αμαρτωλό. Μπορεί, ανάλογα με την ελεύθερη στάση μας απέναντί της, να αποτελέσει αφορμή αμαρτίας ή αφορμή σωτηρίας.

3. Η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική εκ γενετής κατάσταση και οφείλεται στην ύπαρξη γκέι γονιδίων καθώς και ορισμένων περιβαλλοντικών παραγόντων. Οι μελέτες (;;;;) γονιδιώματος έχουν εντοπίσει 4 γονίδια στους άντρες και 3 στις γυναίκες, που το καθένα ευθύνεται κατά μέσο όρο για το 1% διακύμανσης της ομοφυλοφιλίας. 

«Στο ερώτημα «Ομοφυλοφιλία: Γονίδια ή ανατροφή;», απαντούν ως εξής: «Γονίδια + Ανατροφή + Ελεύθερη βούληση». Και ευτυχώς, γιατί οποιαδήποτε άλλη απάντηση θα οδηγούσε σε μια ζωή μοιρολατρική, βαρετή και απάνθρωπη».

4. Οι ομοφυλοφιλικές επιθυμίες  προέρχονται είτε εκ γενετής από τον εγκέφαλο, είτε από εξωγενείς κοινωνικούς παράγοντες, που ενεργούν και φιλτράρονται πάλι διά του εγκεφάλου. Το περιβάλλον επιδρά στον εγκέφαλο από τη γέννηση μέχρι την εφηβεία και μετέπειτα.

5. Η  ανθρώπινη συμπεριφορά καθορίζεται τόσο από τη φύση όσο και από την ανατροφή. Χωρίς γονίδια, δεν μπορείς καθόλου να ενεργήσεις στο περιβάλλον. Αλλά χωρίς το περιβάλλον τα γονίδιά σου δεν έχουν πού να ενεργήσουν. Ένας τρόπος κατανόησης αυτού του συνδυασμού μπορεί να εκφραστεί σχηματικά ως εξής:

Γονίδια + Συνάψεις του εγκεφάλου + Προγεννητικό ορμονικό περιβάλλον = Ιδιοσυγκρασία
Γονείς + Φίλοι + Εμπειρίες = Περιβάλλον
Ιδιοσυγκρασία + Περιβάλλον = Ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός

6. Τα πάντα είναι βιολογικά, τα πάντα είναι γενετικά.

Αλλά οι σύνθετες ανθρώπινες συμπεριφορές (πεποιθήσεις, προθέσεις, συναισθήματα, προσωπικότητα) δεν έχουν βιολογικά ή γενετικά αίτια με την ίδια έννοια που η φαινυλκετονουρία προκαλείται από ένα και μόνο γονίδιο. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υποκύπτουμε στις υπεραπλουστευμένες βιολογίστικες εξηγήσεις της συμπεριφοράς, που απειλούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

7. Ο χριστιανός ομοφυλόφιλος αποφεύγει να συνάψει ομόφυλες  ερωτικές σχέσεις αλλά ζει πάντα με τους λογισμούς της ομοφυλόφιλης έλξης. Υποστηρίζουν ότι «Δεν επιλέγουμε τις έλξεις μας, αλλά επιλέγουμε τον τρόπο ζωής μας».

8.Τα μέλη του κινήματος έχουν πνευματικούς, οι οποίοι με την ποιμαντική τους αμνηστεύουν την ομοφυλοφιλία ως αμαρτία και την δέχονται ως φυσική κατάσταση.

9. Καθιερώνουν αγίους  σαν προστάτες της ομοφυλοφιλίας.

 

Ποιμαντική αντιμετώπιση 

του θέματος

Το άτυπο αυτό κίνημα εκτός των άλλων προβλημάτων που δημιουργούνται με τις απόψεις που προπαγανδίζουν, αναβιώνουν και παλιότερες καταδικασμένες αιρέσεις (π.χ. Μανιχαϊσμός). Στη συνέχεια δίνουμε τις βασικές  θεολογικές απόψεις για τα υποστηριζόμενα έχοντας σαν βάση το άρθρο του κ.Δημητρίου Κουτσούμπα «Ομοφυλοφιλία και ανθρώπινη προαίρεση».

Α. Αν δεχτούμε την άποψη, πως κάποια ψυχή είναι εκ φύσεως ομοφυλόφιλη σε αντίθεση με άλλες, που δεν γεννήθηκαν με την συγκεκριμένη αμαρτία, τότε πέφτουμε στην αίρεση του Μανιχαϊσμού, δηλαδή δεχόμαστε πως υπάρχει θεός Δημιουργός του καλού και θεός Δημιουργός του κακού και της αμαρτωλής φύσης.

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει στις Κατηχήσεις του:

«Η ψυχή είναι αθάνατη και είναι όμοιες όλες οι ψυχές των ανδρών και των γυναικών… Δεν υπάρχει τάξη ψυχών που εκ φύσεως αμαρτάνει, και τάξη ψυχών που εκ φύσεως κάνει το αγαθό, αλλά και τα δύο εξαρτώνται από την προαίρεση» (Κατήχησις Φωτιζομένων Δ΄, παρ. 20, σελ. 154-5).

Β. Όσοι υποστηρίζουν ότι κάποιοι γεννιούνται με φύση ομοφυλόφιλη και χωρίς αυτεξούσια θέληση να αλλάξουν, τότε θα είναι σαν να ακυρώνουμε το αυτεξούσιο του ανθρώπου και να αποδεχόμαστε πως η αμαρτία (λ.χ. η ομοφυλοφιλία) έχει ουσία και υπόσταση. Δηλαδή, ότι οντολογικά βρίσκεται στην ουσία του ανθρώπου και φυσιολογικά ο άνθρωπος υφίσταται τις συνέπειές της.     

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: 

«Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο αναμάρτητο στη φύση του και αυτεξούσιο στη θέλησή του. Λέγοντας αναμάρτητο δεν εννοώ ότι δεν είναι δεκτικός αμαρτίας, αλλά εννοώ ότι δεν έχει την αμαρτία στη φύση του, αλλά στην προαίρεσή του· δηλαδή, έχει τη δύναμη να διατηρείται και να προοδεύει στο αγαθό με τη βοήθεια της θείας Χάριτος. Και επίσης, μπορεί να παρεκτραπεί από το καλό και να οδηγηθεί στο κακό, με παραχώρηση του Θεού, εξαιτίας του Αυτεξουσίου του· διότι, ό,τι γίνεται εξαναγκαστικά δεν είναι αρετή» (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, κεφ. 26, σελ. 212-3).

 Η ομοφυλοφιλία επομένως βρίσκεται στην προαίρεση του ανθρώπου.

Γ. Όποιος λοιπόν δέχεται πως η ομοφυλοφιλία ή οποιαδήποτε πορνική αμαρτία, είναι ελεύθερη από την αρετή και την κακία, τότε αναπόφευκτα δέχεται το παράλογο και το απάνθρωπο του Θεού να νομοθετεί και να ζητά από τους ανθρώπους πράγματα, που εναντιώνονται στους φυσικούς νόμους της Δημιουργίας του.

 Δ. Η άποψη πως υπάρχουν ομοφυλόφιλοι, που είναι κυριευμένοι πλήρως από τα πάθη τους και ουσιαστικά δεν έχουν καμία αυτεξούσια γνώμη και απόφαση να αρνηθούν τα «εκ γενετής», «φυσικά» πάθη τους, και πως μόνο η θεία Χάρη, χωρίς την αυτεξούσια προαίρεση, μπορεί να μετατρέψει το αμαρτωλό θέλημα του ανθρώπου, που δεσμεύεται στην ανάγκη της αμαρτωλής «φύσης», τότε  παρουσιάζουμε ότι η θεία Χάρη δεν είναι προτρεπτική στη σωτηρία του ανθρώπου, αλλά είναι δήθεν αναγκαστική. 

Περί τούτου ο άγιος Συμεών ο Μεταφραστής γράφει: «Δεν δεσμεύει η Χάρη το θέλημα του ανθρώπου με αναγκαστική δύναμη, όπως έχει λεχθεί, ώστε να το κάνει αμετάτρεπτο, αλλά, αν και συνυπάρχει, δίνει την προτεραιότητα στο αυτεξούσιο, για να φανεί το θέλημα του ανθρώπου προς τα πού κλείνει, προς την αρετή ή την κακία. Γιατί ο νόμος [του Θεού] δεν υπάρχει για την ανθρώπινη φύση, αλλά για το αυτεξούσιο της προαίρεσης, για να μπορεί να κλίνει προς το καλό ή το κακό» (Λόγος 6, Περί ελευθερίας νοός, παρ. 118, σελ. 380-1).

Ε. Το συνηθισμένο  και χιλιοειπωμένο επιχείρημα είναι, πως κάποιοι ομοφυλόφιλοι έχουν μία «φυσική» ροπή προς την ομοφυλοφιλία και αυτό εκδηλώνεται από μικρή ηλικία. Αλλά έτσι δεχόμαστε πως η ψυχή είναι κατά τη φύση της τρεπτή, με αποτέλεσμα άλλοι άνθρωποι να έχουν φύση που ρέπει προς στην αμαρτία, και άλλοι να έχουν φύση που ρέπει προς την αγιότητα. Δηλαδή συμφωνούμε με την κακοδοξία περί του Απόλυτου Προορισμού, δηλαδή του ακροτάτου Ρατσισμού.

Οι Πατέρες όμως μας ξεκαθαρίζουν, πως ο άνθρωπος ηθελημένα κι όχι κατά φύση ρέπει στο πάθος ή στην εγκράτεια· γιατί είναι εθελότρεπτος στη λογική ψυχή του, ενώ το σώμα του είναι τρεπτό στη φύση εξαιτίας του σύνθετου και του φθαρτού της ύλης του. Δηλαδή η ψυχή ρέπει στην αμαρτία ή στην αρετή, γιατί το θέλει, με την προαίρεσή της, ενώ το σώμα ρέπει από μόνο του κατά φύση στη φθορά της ύλης και όχι στη φθορά της καταδικαστέας αμαρτίας.

Συγκεκριμένα, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει «πως όλα τα λογικά κτίσματα είναι εθελότρεπτα, δηλαδή μετατρέπονται με τη θέλησή τους, ενώ τα άλογα είναι τρεπτά κατά το σώμα τους» (Διάλογος κατά Μανιχαίων, σελ. 228-9).

Και ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος το αναλύει ακόμα περισσότερο, λέγοντας πως «η ψυχή είναι άτρεπτη ως προς την φύση και την ουσία, και πως μαζί με τον νου προσκολλώνται εκουσίως είτε στο αγαθό, είτε στο πονηρό. Το σώμα όμως είναι τρεπτό στη φύση, διότι είναι σύνθετο και ρευστό στην ουσία, διότι κατασκευάστηκε από φθαρτή ύλη… Τη μίξη της συνουσίας, την ηδονή, τν λαιμαργία και όλες αυτές τις αμαρτίες, που οι πολλοί νομίζουν πως τα επιζητεί το σώμα, δεν τα επιζητεί ούτε ζωντανό, ούτε νεκρό από μόνο του, αλλά τα επιζητεί η ψυχή μέσω αυτού. Και όπως ακριβώς το σώμα δεν μπορεί να κινηθεί χωρίς τη ψυχή, έτσι και η ψυχή, που ενώθηκε διά της αγάπης με τον Θεό, δεν μπορεί να παρασυρθεί σε αμαρτωλές επιθυμίες. Διότι η ορμή της καρδιάς, ή καλλίτερα η ροπή του θελήματός της, συγκρατείται από τη γλυκιά αγάπη του Θεού» (Κατηχητικός λόγος 25, παρ. 3, σελ. 302-5).

Στο ίδιο πνεύμα, ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης γράφει: «Όπως ακριβώς η ψυχή μας δημιουργεί τις αρετές, έτσι δημιουργεί και τα πάθη — τις αρετές όμως κατά φύση, και τα πάθη παρά φύση. Γιατί αιτία στη γέννηση του καλού ή του κακού έχει τη ροπή της θελήσεως… Γιατί η πρόθεση βρίσκεται ανάμεσα στις δύο ενέργειες, επειδή αυτός φέρει μέσα του και τις αρετές και τις κακίες· τις αρετές από τη φύση του, ενώ τις κακίες με την αυθαίρετη ροπή του θελήματός του» (Κεφάλαιο 89, σελ. 410-1).

Με τις αιρετικές όμως αυτές δοξασίες απορρίπτουμε θεολογικά το «κατ’ εικόνα» της δημιουργίας του Θεού, όπως και το «καθ’ ομοίωση» της αγωνιστικής προαίρεσης του ανθρώπου. 

Γράφει συγκεκριμένα ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «“Είπε ο Θεός… Ας δημιουργήσουμε άνθρωπο σύμφωνα με την δική μας εικόνα”, ώστε με την προαίρεσή του να γίνει όμοιος με μας… Ο μονογενής λοιπόν Θεός, όταν ήλθε, είπε· “Γίνεσθε όμοιοι με τον ουράνιο πατέρα μου”, επειδή η δημιουργία διασώζει το “κατ’ εικόνα”, ενώ η προαίρεση το “καθ’ ομοίωση”» (Επιστολή 95, σελ. 120-1).  

ΣΤ. Ένα ακόμα αθεολόγητο επιχείρημα, που κι αυτό δυστυχώς ακούγεται από κάποιους ανθρώπους της Εκκλησίας, είναι πως κάποιοι γεννιούνται με ομοφυλόφιλο σώμα, αφού ταυτίζουν την παθητότητα της φύσης του σώματος, στη φθορά της ύλης, με την παθητότητα της προαίρεσης (κι όχι της φύσης) της ψυχής, στην αμαρτία.  Έτσι, όμως, πέφτουμε στην αίρεση του Υλισμού, με το να δεχτούμε πως η επιθυμία της ομοφυλοφιλίας και οποιασδήποτε σαρκικής αμαρτίας, προέρχεται από την ύλη του σώματος. Ο Υλισμός πρεσβεύει πως κάθε ψυχική ενέργεια, είτε θέληση, είτε βούληση, είτε συνείδηση είναι υλικές ενέργειες, δηλαδή προέρχονται από την ύλη και από την εξελικτική πορεία αυτής.

 Πιο συγκεκριμένα, πολλοί ειδικοί θεωρούν πως όλες οι επιθυμίες, οπότε και οι ομοφυλοφιλικές, προέρχονται είτε εκ γενετής από τον εγκέφαλο, είτε από εξωγενείς κοινωνικούς παράγοντες, που ενεργούν και φιλτράρονται πάλι δια του εγκεφάλου. Χωρίς φυσικά να γνωρίζουν το ποιος είναι ο υγιής νους της ψυχής, και πώς λειτουργεί το εν Χριστώ λογικό της ψυχής σε σχέση με το άλογο επιθυμητικό μέρος αυτής.

Και όπως, αν κάποιος γεννιέται σωματικά τυφλός, δεν σημαίνει πως είναι καταδικασμένος να ζει στο σκοτάδι της αμαρτίας, έτσι και αυτός που γεννιέται με μία σωματική ανωμαλία στα γεννητικά όργανα, δεν είναι ψυχικά εγκλωβισμένος στην αμαρτία οποιασδήποτε πορνείας.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, με βαθύτητα σκέψης, αλλά και με απλότητα καρδιάς, μας εξηγεί πως ο προπάτορας Αδάμ «διέπραξε δύο αμαρτίες παραβαίνοντας τη θεία εντολή· η μία ήταν της προαίρεσης της ψυχής, που άφησε με τη θέλησή της το αγαθό, και η άλλη της φύσης (του σώματος), που άφησε χωρίς να το θέλει την αθανασία εξαιτίας της προαίρεσης» (Προς Θαλάσσιον, Απόκρισις 42, σελ. 268-9). Δηλαδή ηθελημένα, διά της προαιρέσεώς του, έκανε κακή χρήση του αυτεξουσίου του, με ακόλουθο αποτέλεσμα, άθελά του, να αχρηστέψει την αφθαρσία και αθανασία του σώματός του. Έτσι ολόκληρη η Ανθρωπότητα κληρονόμησε τη θνητότητα και τη φθαρτότητα των υλικών σωμάτων. Αυτή όμως η θνητότητα κι η φθαρτότητα των υλικών σωμάτων χρησιμοποιείται μοναδικά για τον κάθε άνθρωπο, ως πνευματική ευκαιρία αξιοποίησης της σωτηριώδους Πρόνοιας του Θεού. Και ένα τέτοιο σπάνιο φαινόμενο εκ γενετής φθαρτότητας και παθητότητας του ανθρώπινου σώματος, και όχι της ψυχής, είναι ο λεγόμενος «ερμαφροδιτισμός». «Αυτή λοιπόν, (συνεχίζει ο Άγιος), την αμοιβαία φθορά και αλλοίωση της φύσης διορθώνοντας ο Κύριος και Θεός μας, αφού έλαβε τη φύση μας ολόκληρη, είχε και Εκείνος την παθητότητα μέσα στν φύση που έλαβε, αλλά την στόλισε με την αφθαρσία της προαίρεσης, και έγινε αμαρτία εξαιτίας της παθητότητας της φύσης. Δεν γνώρισε όμως την αμαρτία της προαίρεσης, επειδή η γνώμη του παρέμεινε άτρεπτη. Εξαιτίας λοιπόν της αφθαρσίας της προαίρεσης διώρθωσε την παθητότητα της σωματικής φύσης, κάνοντας το τέλος της παθητότητας της φύσης, εννοώ τον θάνατο, αρχή της κατά φύση μεταποίησής μας στην αφθαρσία» (Προς Θαλάσσιον, Απόκρισις 42, σελ. 268-9).

  Ας μην συγχέουμε, λοιπόν, την αθέλητη από τον άνθρωπο παθητότητα της φθαρτής σωματικής φύσης, που προσέλαβε ο Χριστός, με το πάθος της ομοφυλοφιλίας που διαπράττεται από την προαίρεση (και όχι τη φύση) της ψυχής, και που παραβαίνει την απαγορευτική εντολή του Θεού γι’ αυτήν την αμαρτία..           

 Έτσι, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μας νουθετεί «να μην λέμε ότι το σώμα είναι αίτιο της αμαρτίας, επειδή το σώμα από μόνο του δεν αμαρτάνει, αλλά η ψυχή αμαρτάνει μέσω του σώματος. Το σώμα είναι εργαλείο και μοιάζει με ένδυμα και στολή της ψυχής. Αν λοιπόν παραδοθεί από τη ψυχή στην πορνεία γίνεται ακάθαρτο, ενώ αν συγκατοικήσει με αγία ψυχή γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος» (Κατήχησις Φωτιζομένων Δ΄, παρ. 23, σελ. 158-9).

Ο πόλεμος των λογισμών στους 

«εγκρατευόμενους χριστιανούς 

ομοφυλόφιλους».

Σύμφωνα με τις απόψεις του κινήματος των χριστιανών ομοφυλόφιλων, αυτοί έλκονται ερωτικά από το ίδιο φύλο, αλλά εγκρατεύονται, οπότε σύμφωνα με την άποψή τους δεν αμαρτάνουν. Για να απαντήσουμε στην άποψη αυτή αναφέρω τα παρακάτω.

«Ο αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης θεωρεί ότι ο λογισμός είναι η αρχή, το κέντρο, η ρίζα από όπου αναφύονται ο κορμός, τα κλαδιά και ολόκληρο το δένδρο της αμαρτίας.

Το κακό αρχίζει από τον πρώτο λογισμό και στη συνέχεια επιτείνεται. Όταν κάποιος ρίξει μία πέτρα μέσα στο πηγάδι, ο κυματισμός από την πτώση της δημιουργεί στην αρχή ένα μικρό κύκλο, ο μικρός κύκλος στη συνέχεια δημιουργεί άλλον μεγαλύτερο, εκείνος μεγαλύτερο, μέχρι που το κύμα φθάσει στα τοιχώματα.

Έτσι γίνεται και με την αμαρτία. Πριν από την εκτέλεσή της προηγούνται αλλεπάλληλοι μηχανισμοί και διεργασίες, που ο ένας ακολουθεί τον άλλον.

Έτσι μπορούμε να διακρίνουμε τρία στάδια για την πορεία προς τη χώρα της αμαρτίας: α) την προσβολή, β) τη συγκατάθεση και γ) την αιχμαλωσία.

 Ο  μηχανισμός αυτός λειτουργεί ως εξής: Κάποιος πονηρός λογισμός (στην προκειμένη περίπτωση ομοφυλοφιλικός λογισμός ) εισέρχεται στο νου του ανθρώπου. Ο πειρασμός εργάζεται με τη φαντασία.Παρουσιάζει την υπόθεση, όσο πιο ελκυστική μπορεί. Έτσι η προσβολή γίνεται πιο ελκυστική και δυνατή.

Μέχρι το σημείο αυτό ο άνθρωπος είναι ανεύθυνος. Είναι το πρώτο στάδιο, μία προσβολή, μία επίθεση του εχθρού ή πιο άπλα το κτύπημα της πόρτας. Η κατάσταση  είναι φυσιολογική. Είναι αδύνατον να υπάρξει άνθρωπος, που να μην δεχθεί την προσβολή. Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος έλεγε, ότι, όπως μέσα στον κήπο κατά φυσιολογικό τρόπο φυτρώνει μαζί με τα φυτά και η αγριάδα ή όπως τα νησιά κτυπιούνται γύρω – γύρω από τα κύματα, έτσι και ο άνθρωπος οπωσδήποτε θα έλθη σε επαφή με τις προσβολές των λογισμών.

Το εφάμαρτο στάδιο αρχίζει από εδώ και πέρα. Αρχή του αγώνος είναι η προσβολή. Αν ο άνθρωπος την απομακρύνει από το νου του, χωρίς καθόλου να την περιεργασθεί, τότε σώζεται και απαλλάσσεται από τις άθλιες συνέπειες που ακολουθούν. Αν όμως, δεχθεί τη συζήτηση με τον πονηρό λογισμό, ανοίγει την πόρτα στον πονηρό λογισμό που προηγουμένως απλώς του χτύπησε την πόρτα, δημιουργεί τη φιλία και τότε πια φθάνει στη συγκατάθεση για την αμαρτία, που είναι το δεύτερο στάδιο για την εκτέλεση της αμαρτίας.

Ο άνθρωπος τώρα με πρωταγωνιστή τον εαυτό του, στα άδυτα της ψυχής του επιτελεί την αμαρτία: κατακρίνει, βλασφημεί, πορνεύει, μοιχεύει, διαπράττει φόνους και αμέτρητα εγκλήματα και κάνει οτιδήποτε μπορεί να φαντασθεί o ανθρώπινος νους, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ που είναι η διάπραξη. Η Αιχμαλωσία του ανθρώπινου νου από τον λογισμό είναι γεγονός. Δυστυχώς αυτό το σημείο δεν γίνεται κατανοητό από τους χριστιανούς ομοφυλόφιλους, γιατί τότε θα θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία ως είδος ΠΟΡΝΕΙΑΣ και όχι ως φυσιολογική κατάσταση.

Επίσης αν ένας πνευματικός πατέρας δέχεται πως ένα πνευματικό του παιδί είναι κατά φύση ομοφυλόφιλος, η πόρνος, η καθ’ οιονδήποτε τρόπο αμαρτωλός, τότε εν αντιθέσει με τον απόστολο Παύλο, έστω και ακουσίως, αντί να τον βοηθήσει να γιατρευτεί η προαίρεσή του και να τον οδηγήσει σε αρραβώνα με τον Χριστό, τότε τον αρραβωνιάζει μάλλον με τον Διάβολο δικαιολογώντας την αμαρτία του.

Έχουμε Αγίους ομοφυλόφιλους;

«Επειδή η ομοφυλοφιλία, κατά την ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά, όπως εκφράζεται στην Καινή Διαθήκη (Παύλος) και στη διδασκαλία των αγίων, συνιστά πάθος, ο άνθρωπος που άρχισε τη ζωή του ως ομοφυλόφιλος ή στράφηκε στην ομοφυλοφιλία κάποια στιγμή, όταν προοδεύει στην αγιότητα καθαρίζοντας την καρδιά του από τα πάθη, παύει να είναι ομοφυλόφιλος. Δεν έχουμε ομοφυλόφιλους αγίους. Αν υπήρχαν άγιοι ομοφυλόφιλοι που αγίασαν μέσω της ομοφυλοφιλίας (όπως οι έγγαμοι άγιοι αγιάζονται μέσω του γάμου), οι άγιοι Πατέρες δε θα το έκρυβαν, ούτε θα θεωρούσαν – μαζί με τον απόστολο Παύλο– την ομοφυλοφιλία πάθος, που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό, γιατί η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να συντηρήσει τον κοινωνικό ηθικισμό, αλλά αντίθετα γκρεμίζει τα ηθικά στερεότυπα (ταμπού) για να θεραπεύσει τον άνθρωπο.

Ασφαλώς έχουμε αγίους που υπήρξαν κάποτε ομοφυλόφιλοι (όπως και αγίους που υπήρξαν πόρνοι, έκφυλοι ή δέσμιοι διαφόρων άλλων παθών, μη σαρκικών), αλλά ανέλαβαν τιτάνιο αγώνα ενάντια στα πάθη τους και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος τα νίκησαν, γι’ αυτό και είναι άγιοι. Οι άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος, ευνούχοι της αγίας Ευγενίας που την ακολούθησαν στο μοναχικό βίο και στο μαρτύριο, ο άγιος Αζάτ, ευνούχος του Πέρση βασιλιά Σαπώρ, που το μαρτύριό του προκάλεσε τόση θλίψη στο βασιλιά, ώστε σταμάτησε τους διωγμούς, ίσως είναι μερικά παραδείγματα. Από το Γεροντικό ξέρουμε την περίπτωση ενός ασκητή που εξομολογήθηκε τον έρωτά του στον όσιο Αχιλλά· στη συνέχεια όμως έφυγε αμέσως, προφασιζόμενος ότι ντράπηκε ένα γέρο ασκητή, τυφλό και παράλυτο, που ζούσε εκεί. Τότε ο άγιος, εγκρίνοντας τη φυγή του μακριά από το πάθος, τον επαίνεσε ως αγωνιστή, λέγοντας: «Αυτό δεν είναι πορνεία, αλλά πόλεμος με τους δαίμονες».

Από τη σύγχρονη εποχή, ξέρουμε την περίπτωση του αγίου Αμερικανού ιερομόναχου π. Σεραφείμ Ρόουζ, που πριν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία ήταν ομοφυλόφιλος, έπαψε όμως να ασκεί την ομοφυλοφιλία και την απέρριψε ως πάθος, όταν έγινε ορθόδοξος χριστιανός. Ξέρουμε επίσης την ανάλογη περίπτωση του μοναχού Κοσμά από το Ρέθυμνο της Κρήτης, που εγκατέλειψε την ομοφυλοφιλία και ασκήτεψε κοντά σ’ ένα εκκλησάκι νότια της πόλης, όπου και κοιμήθηκε γύρω στο 1990. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές ακόμη παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι άνθρωποι, που «ευνούχισαν τον εαυτό τους για τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 19, 12).

Επίλογος

Δεν είναι τυχαίο που το σύνολο των Αγίων Πατέρων χαρακτηρίζει το αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας ως μιαρό βδέλυγμα, που δεν επιδέχεται εύκολα συγχώρηση, επιβεβαιώνοντας το αγιογραφικό χωρίο «βδέλυγμα Κυρίω διεστραμμέναι οδοί» .

Η αυστηρότητα που επέδειξαν οι Άγιοι όλων των αιώνων, απέναντι σε αυτή τη διαστροφή, υπήρξε πέρα για πέρα δικαιολογημένη, από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με ένα αμάρτημα που:

α. βλασφημεί τον ίδιο τον Δημιουργό,

 β. διαστρέφει τη βασική αρχή της δημιουργίας περί ανθρώπου, απορρίπτοντας την ανθρώπινη οντολογία και φυσιολογία και αντιβαίνοντας όλους τους φυσικούς νόμους,

γ. προκαλεί διάλυση του κόσμου και της παραδοσιακής οικογένειας, μεταβάλλοντας τα κατά φύσιν σε παρά φύσιν και

δ. παρουσιάζει παραπλανητικώς τα παρά φύσιν ως μία κατά φύσιν πτυχή της ανθρώπινης οντολογίας.

Δυστυχώς σήμερα πολλοί ψυχοθεραπευτές με τις ελλιπείς και συχνά αβάσιμες θεωρίες τους θέτουν ως πρότυπο ψυχικής υγείας όχι την εικόνα του Θεού με την λογικότητα και αυτεξουσιότητα, αλλά τις εικόνες των αλόγων ζώων, που αντιδρούν άλογα και παθητικά με τα ζωώδη ένστικτά τους. Οπότε φτάνουν στο σημείο όχι μόνο να μην δέχονται την ομοφυλοφιλία ως παρά φύση ψυχοσωματική ενέργεια, αλλά να ζητάνε από τον ομοφυλόφιλο να μην καταπιέζει την δήθεν εκ της δημιουργίας του επιθυμία του, μένοντας αμετανόητος σε αυτήν.

Αποδεχόμενοι τις αιρετικές αυτές δοξασίες απορρίπτουμε θεολογικά το «κατ’ εικόνα» της δημιουργίας του Θεού, όπως και το «καθ’ ομοίωση» της αγωνιστικής προαίρεσης του ανθρώπου. 

Γράφει συγκεκριμένα ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «“Είπε ο Θεός… Ας δημιουργήσουμε άνθρωπο σύμφωνα με την δική μας εικόνα”, ώστε με την προαίρεσή του να γίνει όμοιος με μας… Ο μονογενής λοιπόν Θεός, όταν ήλθε, είπε· “Γίνεσθε όμοιοι με τον ουράνιο πατέρα μου”, επειδή η δημιουργία διασώζει το “κατ’ εικόνα” ενώ η προαίρεση το “καθ’ ομοίωση”» (Επιστολή 95, σελ. 120-1).