Ομολογία

 Η συνοπτική ιστορική πορεία της αίρεσης του Οικουμενισμού

Έρευνα: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός)

ΜΕΡΟΣ-Γ

1904 - Πατριαρχική Εγκύκλιος του Μασόνου Πατριάρχου Ιωακείμ Γ'

Με την Εγκύκλιο του 1902 προσδιορίστηκε με σαφήνεια η κανονική βάση για μία εύρυθμη λειτουργία των διορθοδόξων σχέσεων και προτάθηκε μία νέα εκκλησιαστική πρόσεγγιση ανάπτυξης των διαχριστιανικών σχέσεων, γι’ αυτό και δικαίως αξιολογήθηκε η Εγκύκλιος αυτή ως ο «πρόδρομος της οικουμενιστικής εκκλησιαστικής κινήσεως».

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1904, άμεση και πλήρης ανταπόκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις τοποθετήσεις των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Εγκύκλιο του 1902, προσδιόρισε και τις μελλοντικές σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις δύο μεγάλες «αναδενδράδες» του δυτικού Χριστιανισμού, τη Διαμαρτύρηση και τους Παλαιοκαθολικούς.

1920 - Διάγγελμα «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού»

Ο Τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος, έθεσε τον "χάρτη" για την συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (αιρέσεων), το ΠΣΕ, αλλά και την αποδοχή "μας" στην παναίρεση του Οικουμενισμού, καλώντας τις Δυτικές "χριστιανικές" οργανώσεις των αιρετικών ώς "Χριστιανικές Εκκλησίες"!!! Προτείνει την ίδρυση μιας "Κοινωνίας των Εκκλησιών", αυτό που τελικά ονομάστηκε ΠΣΕ, και 11 βασικά σημεία που αποτελούν μέχρι σήμερα την βάση του Οικουμενισμού,όπως πχ την θέσπιση ενιαίου εορταστικού ημερολογίου για να εορτάζονται παρέα με τους αιρετικούς οι εορτές του Χριστιανισμού, την ανταλλαγή αντιπροσώπων, επιστολών, δώρων κοκ  στις εορτές Χριστιανών και αιρετικών, την ανταλλαγή φοιτητών θεολογίας στις θεολογικές σχολές ο ενας του άλλου, στην θέσπιση "δια-χριστιανικών" συνεδρίων, την αποδοχή αιρετικών στα Χριστιανικά νεκροταφεία και το αντίστροφο, την αποδοχή των μεικτών γάμων μεταξύ Χριστιανών και αιρετικών, κοκ

Πρόκειται για τις βασικές «σταθερές» του Οικουμενισμού που ακολουθούνται με πιστότητα μέχρι τις μέρες μας.

Το Βατικανό τρία μόλις χρόνια μετά το κάλεσμα του Πατριαρχείου (το 1923) απαντά με την εγκύκλιο Mortalium Animos στην οποία επιμένει και πάλι ότι ο μόνος τρόπος «ενώσεως» είναι η υπαγωγή της Ορθοδοξίας στο σκήπτρο του Πάπα.

«Στα κείμενα των δύο πατριαρχικών εγκυκλίων κυριαρχεί μία νέα αντίληψη και τακτική, η οποία χαρακτηρίζει και σηματοδοτεί και την όλη πορεία του διαχριστιανικού διαλόγου κατά τον 20ο αιώνα και μέχρι τις μέρες μας: είναι η επανατοποθέτηση εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου της βάσεως επί της οποίας έμελλε να διεξαχθεί αυτός ο διάλογος. Και η βάση αυτή μετατοπίζεται από την ευχή και την επιθυμία της Ορθοδόξου Εκκλησίας να επανακάμψουν στους κόλπους Της οι αποκοπέντες από Αυτήν χριστιανοί, στην επιδίωξη επιτεύξεως της «ενώσεως των Εκκλησιών». Μία «ένωση» η οποία από ευχή γίνεται αυτοσκοπός, ο οποίος επιβάλλει στο εξής τους δικούς του κανόνες στην πορεία του οικουμενικού διαλόγου. Άμεσα αποτελέσματα αυτής της τακτικής είναι η συνεχής συνειδητή και ηθελημένη παράβλεψη όλων των αρνητικών στοιχείων στην προσπάθεια προσεγγίσεως των ετεροδόξων.

Ειδικότερα δε στην προσέγγιση με τους Ρωμαιοκαθολικούς γίνεται ολοφάνερη η εικονική πραγματικότητα στην οποία κινείται το Φανάρι για να νομιμοποιήσει τα πρωτόγνωρα οικουμενιστικά του ανοίγματα εθελοτυφλώντας συνειδητά μπροστά στις συνεχείς προκλήσεις του Βατικανού. Πρόκειται για την πάγια τακτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου να καλλιεργεί επαφές και σχέσεις με τους ετεροδόξους «παρά την αδιαμφισβητήτως ελάχιστα αδελφικήν συμπεριφοράν ωρισμένων, προβαινουσών εις απροκάλυπτον και συστηματικόν προσηλυτισμόν». (Πρόκειται για τις βασικές «σταθερές» του Οικουμενισμού που ακολουθούνται με πιστότητα μέχρι τις μέρες μας.

Το Βατικανό, βέβαια, αποδεικνύει για μία ακόμη φορά φρούδες τις ελπίδες και τις προσδοκίες του Φαναρίου για ειλικρινή προσέγγιση και διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Τρία μόλις χρόνια μετά το κάλεσμα του Πατριαρχείου (το 1923) απαντά με την εγκύκλιο Mortalium Animos στην οποία επιμένει και πάλι ότι ο μόνος τρόπος «ενώσεως» είναι η υπαγωγή της Ορθοδοξίας στο σκήπτρο του Πάπα (βλ. σχ. ο.π., σελ. 930).

Χαρακτηριστική, επίσης, είναι και η εντυπωσιακή μονομέρεια με την οποία αντιμετωπίζει την λεγόμενη διαχριστιανική προσέγγιση η ακαδημαϊκή θεολογία. Σωρεία άρθρων, αναλύσεων, διατριβών και μελετών έχουν δημοσιευθεί αναφορικά με την αξία και την αναγκαιότητα αυτής της προσεγγίσεως εκθειάζοντας την συμβολή σε αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου παραθεωρώντας και υποβαθμίζοντας συστηματικά κάθε αντίθετη άποψη πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Καταπλήσσει πραγματικά το γεγονός πως, ούτε καν για λόγους επιστημονικής δεοντολογίας, δεν προβάλλεται η κριτική που έχει αναπτυχθεί στα σύγχρονα οικουμενιστικά ανοίγματα η οποία η εκτοπίζεται στα ψιλά γράμματα των υποσημειώσεων η καταδικάζεται συλλήβδην ως συντηρητική και αναχρονιστική άρα και απορριπτέα.