Ομολογία

Η οικουμενιστική μοναστική κοινότητα Ταϊζέ.

Οι μοναστικές κοινότητες Bose,Taize και Ιωνά ((Ιona community).

ως δρόμοι του διαχριστιανικου (οικουμενιστικού) μοναχισμού.

Έρευνα:Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

ΜΕΡΟΣ-Α

Η μοναστική κοινότητα Ταϊζέ. Κοινότητα Ταϊζέ: Ένα συνονθύλευμα χριστιανικών δογμάτων

Το Ταϊζέ είναι μια κοινότητα 181 κατοίκων, που ανήκει στο διαμέρισμα Saône-et-Loire (Σαόν ε Λουάρ), στην περιοχή της Βουργουνδίας, στην ανατολική Γαλλία. Πρόκειται για μια έκταση 3500 χιλιάδων στρεμμάτων, στην οποία εδρεύουν δύο εκκλησίες: μία ενοριακή και μία μεγαλύτερη, γνωστή ως η Εκκλησία της Συμφιλίωσης. Και οι δύο βρίσκονται υπό την εποπτεία της οικουμενιστικής μοναστικής κοινότητας του Ταϊζέ, που ιδρύθηκε από τον ρωμαιοκαθολικό αδελφό Roger (Ροζέ).

Ημοναστική Κοινότητα του Ταιζέ ιδρύθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σήμερα απαριθμεί περισσότερους από εκατό αδελφούς Ρωμαιοκαθολικής και Προτεσταντικής παραδόσεως. Δίδει έμφαση στην ποιμαντική της νεολαίας και στη μελέτη της Βίβλου. Το Taizé δεν είναι τίποτε άλλο παρά Οικουμενιστικό μόρφωμα που πρωτοστατεί, μαζί με την κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου και τη διομολογιακή μικτή μοναστική κοινότητα Bose, σε παντοειδείς οικουμενιστικές πρακτικές με την συνεχή -δυστυχώς- συμμετοχή ορθοδόξων επισκόπων, άλλων κληρικών, μοναχών και λαικών.

Ιστορικό της ίδρυσηςΣτη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, το 1940, ένας 25χρονος νέος, ο Ροζέ, έφυγε από την Ελβετία και μετακόμισε στην Βουργουνδία της Γαλλίας, στο μικρό χωριό Ταϊζέ, 10 χιλιόμετρα νότια του Κλυνί. Εκεί δημιούργησε μια κοινότητα, με σκοπό να φυγαδεύσει πρόσφυγες και δραπέτες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το έτος 1949 ιδρύθηκε και επίσημα η μοναστική κοινότητα Ταϊζέ, με τη συνδρομή του αδερφού Ροζέ και άλλων επτά μοναχών.

«Είχε από την νεότητα του(ο Ροζέ) τη διαίσθηση ότι η κοινοβιακή ζωή μπορούσε να αποτελέσει ένα σημάδι ότι ο θεός είναι αγάπη και μόνο Αγάπη. Αναζητούσε ένα μέρος μέσα στην ταραχώδη περίοδο της μοναρχίας του γερμανικού αυταρχισμού, για να εγκαινιάσει μια κοινοβιακή ζωή για αδελφούς: «αδελφούς αποφασισμένους να δώσουν την ζωή τους και οι οποίοι θα προσπαθούν πάντα να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον και να είναι συμφιλιωμένοι, μια κοινότητα, στην οποία η καλοσύνη της καρδιάς θα βιωνόταν πολύ συγκεκριμένα, και όπου η αγάπη θα ήταν το επίκεντρο των πάντων». Δεν είχε πολλά χρήματα και στις 28 Αυγούστου του 1940, έφτασε στο χωριό του Taizé, όπου ήταν ”κανονισμένο” να δει ένα σπίτι. Εκεί, υπήρχε μια γυναίκα που του ζήτησε να μείνει μαζί τους λίγο καιρό παραπάνω. Ο Roger αποφάσισε να αγοράσει ένα σπίτι εκεί και να αρχίσει μια ζωή κοινότητας, όπου οι λίγοι αδελφοί που τον συντρόφευαν να ακολουθούν τον Χριστό στην απλότητα, την αθλιότητα και την κοινότητα. Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες του και συνάμα όραμα ήταν η ειρήνη μεταξύ των Χριστιανών από διαφορετικές ομολογίες και παραδόσεις, η οποία θα μπορούσε να συνιστά ένα ουσιώδες πρότυπο βεβαίωσης της ειρήνης στην ανθρωπότητα.

Έτσι ξεκινά το Taizé, μία μεγάλη θεολογική Κοινότητα χωρίς συγκεκριμένη θεολογική δογματική ταύτιση, ανοιχτή σε όλους εκείνους που αναζητούν την κοινωνία με τον Θεό, μέσω κοινής προσευχής, κοινών ύμνων, κοινών προβληματισμών και κοινών συζητήσεων.

Η φιλοσοφία της κοινότητας Ταϊζέ

Πρόκειται για μια θεολογική Κοινότητα χωρίς ξεχωριστή θεολογική δογματική ταυτότητα, ανοιχτή σε όλους εκείνους που αναζητούν την κοινωνία με τον Θεό. Στο Ταϊζέ δεν υπάρχει κανενός είδους ιεραρχία, καθώς τέτοιες σχέσεις απουσιάζουν από την μικρή καθημερινή πρακτική της λειτουργίας. Το σώμα είναι ένα και διακονεί.

Δίνεται έμφαση στην ποιμαντική της νεολαίας και στη μελέτη των Γραφών. Η καθημερινότητα περιλαμβάνει κοινή προσευχή, κοινούς εύληπτους ύμνους, μελέτη περικοπών ή κειμένων, συζητήσεις περί σύγχρονων προβλημάτων, διακονίες, και μια ειρηνική συμβίωση, με γνώμονα την Χαρά, την Απλότητα και το Έλεος που διδάσκει ο Κύριος στους Μακαρισμούς.

Όραμα του ιδρυτή της, το οποίο προσπαθεί να υλοποιεί καθημερινά η κοινότητα, είναι η ειρήνη μεταξύ των χριστιανών από διαφορετικές ομολογίες και παραδόσεις, η οποία θα μπορούσε να συνιστά ένα ουσιαστικό πρότυπο πιστοποίησης της ειρήνης σε όλο τον κόσμο.

Η μοναστική κοινότητα δέχεται επισκέψεις 100.000 και περισσοτέρων νέων προσκυνητών κάθε χρόνο, χριστιανών και μη. Έτσι, τα μέλη της έχουν τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούν με διαφορετικά δόγματα και να εξοικειώνονται και με άλλες παραδόσεις.
«Ο στόχος είναι, πρώτιστα, εν Αγίω Πνεύματι, να φιλοξενήσουμε άνευ όρων και διακρίσεων ανθρώπους και να τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν αυτό το μέρος, ανεξάρτητα των επαγγελμάτων που φέρουν∙ ωστόσο, χαιρόμαστε ιδιαιτέρως να φιλοξενούμε ακόμα νέους θεολόγους από διάφορες εκκλησίες, παραδόσεις και πανεπιστήμια. Όμως στο Taizé δεν αναλαμβάνονται ως καθήκοντα οι θεολογικές σπουδές. Bέβαια, στην ημερήσια διάρθρωση της μοναστικής ζωής και της κοινότητας υπάρχει χώρος για αυτές. Έχουν επίσης φιλοξενηθεί και μη χριστιανοί, εβραίοι και μουσουλμάνοι θεολόγοι, βουδιστές μοναχοί, οι οποίοι έχουν έρθει να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία τους και τα ερωτήματα τους» αναφέρει ο μοναχός Ρίτσαρντ .

«Στο Ταιζέ δεν υπάρχουν επικεφαλής και ακόλουθοι, οι σχέσεις κυριαρχίας απουσιάζουν από την μικρή καθημερινή πρακτική της λειτουργίας, γιατί το σώμα είναι ένα. Βρισκόμαστε όλοι εδώ για να διακονήσουμε, όχι να διακονηθούμε. Το μοναστήρι του Taizé είναι ένα μέρος στο οποίο τραγουδούμε πολύ και προσευχόμαστε, διότι θα θέλαμε οι προσευχές μας να έχουν μια ομορφιά από την παρουσία του Θεού. Ο αδελφός Ροζέ ήθελε πάντα αυτό το μέρος να είναι όμορφο, να υπάρχει το κάλλος του Θεού. Υπάρχει μεγάλη ομορφιά όταν τραγουδάμε και προσευχόμαστε μαζί. Στα χρόνια της νεότητας του ο Ροζέ είχε επισκεφτεί τις ρωσικές ορθόδοξες εκκλησίες και πιστεύω ενδιαφερόταν για αυτήν την ομορφιά και την ακρίβεια της ορθόδοξης προσευχής » προσθέτει ο μοναχός Ρίτσαρντ.

Σήμερα, στο Taizé, ζούνε μόνιμα εκατό μοναχοί, ρωμαιοκαθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, που προέρχονται από τριάντα διαφορετικές χώρες, από διαφορετικές εκκλησίες, ωστόσο όλοι τους ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι ζωής, με γνώμονα την απλότητα.

Οι οικουμενιστικές αντιλήψεις του Ρωμαιοκαθολικού ηγουμένου του Ταιζέ.

Ο Ρωμαιοκαθολικός ηγούμενος Αλοίς, του οικουμενιστικού παπικού μοναστηριού Ταιζέ, έχει επισκεφθεί τον Πάπα Βενέδικτο 16ο, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Κωνσταντινούπολη, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στο Πόρτο Αλέγρε (Βραζιλία), τον Πατριάρχη Αλέξιο Β΄ στη Μόσχα, και τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, δρ Ρόουαν Γουίλιαμς.

Ο ίδιος δηλώνει ότι :«Με αυτές τις επισκέψεις θα ήθελα να δείξω ότι μαζί με τους αδελφούς μου επιζητούμε με πάθος την κοινωνία μεταξύ των χριστιανών. Στο Ταιζέ θα θέλαμε να συνδράμουμε να γίνει πιο αντιληπτή η κοινωνία που, εν Χριστώ, υπάρχει ήδη μεταξύ όλων των βαπτισμένων.»

Οι επισκέπτες στο Ταϊζε.

Ετησίως το Taizé, το επισκέπτονται εκατοντάδες θεολόγοι από όλο τον κόσμο, ωστόσο το Ταιζέ δεν είναι μια κοινότητα θεολόγων, αλλά ένα μοναστήρι που ανοίγει την αγκαλιά του σε όλους τους ανθρώπους ποικίλλων ομολογιακών, εθνικών, πολιτισμικών, γλωσσολογικών προελεύσεων. Όλοι μαζί όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο, προσεύχονται με κοινούς ύμνους και εργάζονται μαζί για τη χρονική παραμονή τους στο μοναστικό κέντρο.

Μεταξύ των επισκεπτών και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος επισκέφτηκε για πρώτη φορά την κοινότητα το 2017, με μεγάλη επιτυχία και πλήθος κόσμου, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Καθολικής Επισκοπής Σύρου. Αυτή ήταν και η πρώτη επίσκεψη Οικουμενικού Πατριάρχη στην κοινότητα, ενώ τα βήματά του ακολούθησε η Θεολογική σχολή του Α.Π.Θ., της οποίας οι φοιτητές εγκαταστάθηκαν για δύο μήνες στο πολυπολιτισμικό μοναστήρι.

Σε μια ομιλία του, μπροστά σε πλήθος 1500 ατόμων, ο Πατριάρχης δήλωσε ότι η κοινότητα του Ταϊζέ μαρτυρεί πως το πέρασμα του χρόνου φέρνει πιο κοντά τους διαιρεμένους χριστιανούς, επιτρέποντάς τους να προχωρούν μαζί τον δρόμο της ενότητας. Επισήμανε ότι με τον όρο συμφιλίωση (όπως λέγεται η μία από τις δύο εκκλησίες της κοινότητας) αναφερόμαστε σε έναν παράγοντα ειρήνης, έναν μοχλό για να ξεπεραστούν ιστορικές αντιπαλότητες, ένα μέσο εξουδετέρωσης των πολώσεων του παγκόσμιου κοινωνικού τοπίου και των συγκρούσεων. Παρατήρησε ότι η συμφιλίωση είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα για τις εκκλησίες μας και για τον κόσμο γενικότερα, και τόνισε ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η ορθόδοξη εκκλησία πρέπει να είναι σε θέση να εξοπλιστεί με τα εργαλεία εκείνα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που θέτει η ύστερη νεωτερικότητα.

Τα μηνύματα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ταϊζέ το έτος 2021

Με την έναρξη του νέου έτους, ο Αρχιεπίσκοπος του Τορίνο Cesare Nosiglia αποφάσισε να εκθέσει την Ιερά Σινδόνη ως προσκύνημα για τους πιστούς της κοινότητας, με ηγούμενο τον αδελφό Alois και των γύρω περιοχών του Τορίνο. Την προσευχή μπροστά στο κειμήλιο των Ρωμαιοκαθολικών παρακολούθησαν διαδικτυακά χιλιάδες νέοι, ακόλουθοι της κοινότητας.

Μεταξύ των μηνυμάτων που έστειλαν ο καρδινάλιος Πιέτρο Παραλέν, εκ μέρους του Πάπα, και ο αιδεσιμότατος Κριστιάν Κρίγκερ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εκκλησιών, αξιοσημείωτη ήταν και η παραίνεση του κ. Βαρθολομαίου προς τους νέους της Ταϊζέ να εξερευνήσουν σε βάθος τους ύμνους της –ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής κατά κύριο λόγο- κοινότητας, τη ρυθμική τους ηρεμία και την μακρά σιωπή που συνθέτουν την προσευχή της κοινότητας, καθώς η προσδοκία ότι όλα θα συμβούν αμέσως “τροποποιεί βαθιά την ικανότητά μας να εκτιμούμε και να συλλογιζόμαστε την ομορφιά ενός κόσμου που, αν και ακίνητος, βρίσκεται ωστόσο σε συνεχή μεταμόρφωση“. Τόνισε οτι η υπερβολική αγάπη για τη δική μας δύναμη είναι εντελώς αποσυνδεδεμένη από τη μόνη δύναμη που έχει σημασία: αυτή της αγάπης προς τον συνάνθρωπο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: «Η ενότητα έχει τις ρίζες της στην ταπεινότητα. Είναι το τέλειο σκηνικό της, το σημάδι της ελπίδας με το οποίο θα αρθούν όλες οι διαιρέσεις μας”.

Απορίες.

-Προς τι η εκλεκτική συμπάθεια του Πατριάρχη της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς μια κοινότητα που αποτελείται κατά κύριο λόγο από αλλόδοξα μέλη; (μάλιστα, στην κοινότητα υπάρχει και ένα Ορθόδοξο Παρεκκλήσι). Πότε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας ενθάρρυναν τέτοιες συναναστροφές;

-Προς τι οι πατρικές νουθεσίες προς τους νέους της κοινότητας για εκμάθηση και προσήλωση σε ύμνους προτεσταντικής φύσεως;

-Από πότε ενθαρρύνεται η ανάμειξη των Ορθοδόξων σε ένα τουρλού δογμάτων όταν, εδώ και αιώνες, γίνονται τιτάνιοι αγώνες από άξιους ιεράρχες ώστε να διαφυλαχτεί η ακεραιότητα της ορθόδοξης πίστης μας;

-Μήπως είναι τελικά ηλίου φαεινότερον πως ο κ. Βαρθολομαίος είναι φίλα προσκείμενος προς την ιδέα της Πανθρησκείας;

------------------------------------------------------

Ο Ολιβιέ Κλεμάν για την οικουμενιστική κοινότητα Ταιζέ

Ο Ολιβιέ Κλεμάν, Συγγραφέας και θεολόγος, υπήρξε καθηγητής στο ινστιτούτο Ορθόδοξης Θεολογίας του Αγίου-Σέργιου στο Παρίσι. Από το βιβλίο του με τίτλο «Ταιζέ : ένα νόημα για τη ζωή» (Bayard, 1997) παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα.

«Στο Ταιζέ, αδελφοί με διαφορετικό θρήσκευμα, εθνικότητα, μόρφωση, γλώσσα, όλα αυτά διαφορετικά και καμιά φορά αντίθετα, προσεύχονται και εργάζονται μαζί: ναι, είναι δυνατόν, ο Χριστός καταστρέφει κάθε χώρισμα. Αυτή η ιστορική και γεωγραφική διαφορετικότητα εξαλείφεται μπρος στη διαφορά των χαρισμάτων. Η κοινότητα είναι μια κυψέλη σε δραστηριότητα. Μερικοί δημιουργούν ομορφιά, ζωγραφίζουν πίνακες, καμιά φορά εικόνες, πλάθουν θαυμαστά πήλινα ικανά να εξευγενίσουν την καθημερινή ζωή. Μαθαίνουν επίσης διάφορες γλώσσες για να ανταποκριθούν στην παγκόσμια κλήση του Ταιζέ. Σεμνή αγγελία αλλά βαθιά ριζωμένη αυτής της συμφιλιωμένης , μεταμορφωμένης ανθρωπιάς, προς την οποία η ιστορία ψηλαφίζει με πόνο, μια ιστορία της οποίας το Πνεύμα, πάντα εν δράσει, απειλεί τις αδιαφάνειες, αλλά φωτίζει τις πραγματοποιήσεις, είτε πρόκειται για τέχνη, για επιστήμη η για πνευματικότητα. Οι σημερινοί νέοι είναι κουρασμένοι από τα λόγια ( αλλά και από τις φωνές), διψούν για αυθεντικότητα. Είναι μάταιο να τους μιλάει κανείς για κοινωνία εάν δεν μπορεί – «έλα και δες» - να τους δείξει ένα χώρο όπου δημιουργείται η κοινωνία. Ένα χώρο όπου να τους δέχονται όπως είναι, χωρίς να τους κρίνουν, όπου δεν τους ζητούν ένα δογματικό διαβατήριο, χωρίς όμως γι’ αυτό να κρύβουν το ότι συγκεντρώνονται γύρω από το Χριστό και ότι μια οδός – «είμαι η οδός», έχει πει – αρχίζει εκεί για όποιον το θέλει. (σελ.14-15)

Είναι ο σύνδεσμος μεταξύ μιας βαθειάς πνευματικής εμπειρίας και ενός δημιουργικού ανοίγματος στον κόσμο, που είναι στην καρδιά των εμψυχωμένων συναντήσεων στο Ταιζέ, οι οποίες διαρθρώνονται από πολλά χρόνια γύρω από το θέμα «εσωτερική ζωή και ανθρώπινη αλληλεγγύη». Και είναι αυτός ο χριστιανισμός που πρέπει να λαβαίνουμε υπ’ όψην μας, γιατί όσο περισσότερο γίνεται κανείς άνθρωπος προσευχής, τόσο περισσότερο γίνεται άνθρωπος υπευθυνότητας. Η προσευχή δεν απαλλάσσει από τα καθήκοντα αυτού του κόσμου: μας κάνει ακόμα πιο υπεύθυνους. Τίποτα δεν είναι πιο υπεύθυνο από το να προσεύχεται κανείς. Αυτό πρέπει αληθινά να το καταλάβουμε και να το δώσουμε και στους νέους να το καταλάβουν. Η προσευχή δεν είναι μια διασκέδαση, δεν είναι ένα είδος ναρκωτικού για τη Κυριακή, αλλά μας στρατολογεί στο μυστήριο του Πατέρα, μέσα στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Γύρω από ένα Πρόσωπο που μας αποκαλύπτει κάθε πρόσωπο, και μας κάνει τελικά υπηρέτες κάθε προσώπου. (σελ.58-59)

Η «εμπιστοσύνη» είναι μια λέξη κλειδί στο Ταιζέ. Οι συναντήσεις που η κοινότητα εμψυχώνει, στην Ευρώπη και στις άλλες ηπείρους, είναι μέρος ενός προσκυνήματος εμπιστοσύνης πάνω στη γη. Η λέξη «εμπιστοσύνη» είναι ίσως μια από τις πιο ταπεινές λέξεις, τις πιο καθημερινές και τις πιο απλές που υπάρχουν, αλλά ταυτόχρονα ένα από τις πιο ουσιαστικές. Αντί να μιλάμε για «αγάπη», η ακόμη για «κοινωνία», που είναι βαριές λέξεις, θα μιλήσουμε για «εμπιστοσύνη», γιατί στην εμπιστοσύνη περικλείονται όλες αυτές οι πραγματικότητες. Στην εμπιστοσύνη, υπάρχει το μυστήριο της αγάπης, το μυστήριο της κοινωνίας, και τελικά το μυστήριο του Θεού ως Τριάδα. (σελ.87-88)

Σχέση της κοινότητας Ταϊζε με ορθοδοξες μοναστικές αδελφότητες

Ορθόδοξες μοναχές από την Ελλάδα συμμετείχαν στους εορτασμούς για την 75η επέτειο από την ίδρυση της Παπικής οικουμενιστικής κοινότητας Ταιζέ

Η Γερόντισα Ιακώβη του Ιερού Ησυχαστηρίου του Τιμίου Προδρόμου Ακριτοχωρίου – Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου νομού Σερρών, παραβρέθηκε και μίλησε στους εορτασμούς για την 75η επέτειο από την ίδρυση της Παπικής οικουμενιστικής κοινότητας Ταιζέ .

Η Γερόντισα μίλησε περί μοναχισμού και τόνισε την αγάπη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ο οποίος όπως χαρακτηριστικά ανέφερε “αγωνίζεται να εφαρμόσει την εντολή του Κυρίου για ενότητα και αδελφοσύνη”.

Πνευματικός καθοδηγητής του Ιερού Ησυχαστηρίου του Τιμίου Προδρόμου Ακριτοχωρίου, είναι ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους, Αρχιμανδρίτης Αλέξιος.

Σχέση της κοινότητας Ταϊζε με με το Τμήμα Θεολογίας Α.Π.Θ

Ποια είναι όμως η σχέση της κοινότητας του Taizé με το Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου;

«Μερικοί αδελφοί και εγώ, λέγει ο μοναχός Ρίτσαρντ, είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζω ορισμένους διδάσκοντες και έχω μελετήσει πολλά από τα άρθρα τους και τα έργα τους, μερικά από τα οποία με διευκόλυναν να κατανοήσω πολλές ορθόδοξες πτυχές και γενικά θεολογικές διαστάσεις. Με το να γνωρίσω το Πανεπιστήμιο αυτό, αντιλαμβανόμουν ότι η παρουσία των φοιτητών θα ερχόταν να εμπλουτίσει τις συναντήσεις στο εδώ. Είμαστε, λοιπόν, πολύ χαρούμενοι που εδώ και λίγα χρόνια φιλοξενούμε φοιτητές για το διάστημα λίγων μηνών του καλοκαιριού, και ελπίζω οι φοιτητές να από-λαμβάνουν κάτι από το Taizé. Η παρουσία τους βοήθησε πολύ, ώστε να εξοικειωθούμε με την ορθόδοξη εκκλησία και παράδοση» επισημαίνει ο μοναχός Ρίτσαρντ. Η ζωή στο μοναστήρι του Ταιζέ είναι βασισμένη σε τρείς κοινές προσευχές μέσα στον μεγάλο ναό της Συμφιλίωσης, οι οποίες δίνουν τον, ιδιαίτερο, παλμό της ημέρας.

Συμπεράσματα

Η οικουμενιστική Κοινότητα Taizé εμπράκτως καθιστά την αλήθεια δευτερεύουσα. Έχει επεκτείνει τα οικουμενιστικά ολισθήματά της και σε διαθρησκειακό επίπεδο.

Παρουσιάζεται σάν ‘’μοναστική’’ κοινότητα. Έχει δολίως αποκληθεί ‘’μοναστική’’. Είναι όμως μια από αυτές τις κοινότητες, που με βάση το Βατικάνειο «Κώδικα Κανονικού Δικαίου» (Codise di Diritto Canonico), θεωρούνται «Ιδιωτικές ενώσεις πιστών» (Associazones private di fedeli).

Δυστυχώς οι οικουμενιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην «Κοινότητα Taizé», σκοπό έχουν να καταδείξουν ότι οι δογματικές διαφορές αποτελούν απλά διαφορετικές παραδόσεις. Τούτο άλλωστε υπονοείται και από τα κατά καιρούς παπικά κελεύσματα, όπου οι δογματικές διαφορές καλούνται σκοπίμως εκκλησιαστικά έθιμα.

Καθίσταται η αλήθεια της Πίστης δευτερεύουσα, χάριν της ανθρωπάρεσκης αγάπης. Επακόλουθο λοιπόν και τούτο από το ανθρωπάρεσκο των ελασσόνων στα οικουμενιστικά διαλογικά παίγνια. Καθίστανται τοιουτοτρόπως η μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και η ομολογία της αλήθειας δευτερεύουσες. Είναι ξεκάθαρο δείγμα παπικής δολιότητας η «Κοινότητα Taizé» και συνεπώς είναι απαράδεκτη η συμμετοχή Ορθοδόξων σ΄αυτές τις οικουμενιστικές συνάξεις.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι σαφέστατος.

Μας λέει: ’’Ουδέν όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων’’.

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην προς Τίτον, κεφ. 3, στ. 10:

’’Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ’’.

Ο Μαθητής του Κυρίου μας Ιωάννης γράφει επίσης: (Β’ Ιωάννου, 10-11)

’’Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν (τοῦ Χριστοῦ) οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αυτῶ μή λέγετε. Ὁ γάρ λέγων αὐτῶ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς’’.

Εμείς, από πότε γίναμε ανώτεροι στην αγάπη, από τον Απόστολο Παύλο και από τον Ιωάννη, τον ηγαπημένο Μαθητή του Κυρίου μας;

Σε ολόκληρο το Ευαγγέλιο, Αγάπη και ψεύδος δεν συναπαντώνται πουθενά. Η αγάπη ποτέ δεν θυσιάζει την Αλήθεια. Αγάπη, που κρύβει και συγκαλύπτει την αίρεση, είναι εωσφορική.