πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου
(χημικού-βιοχημικού)
Ο Οικουμενισμός είναι μια κίνηση, που διακηρύσσει ότι έχει ως σκοπό την ενότητα του διαιρεμένου χριστιανικού κόσμου (Ορθοδόξων, Παπικών, Προτεσταντών, κ.ά.). Το ενωτικό του όραμα, όραμα κατεξοχήν πνευματικό, το στηρίζει κυρίως πάνω στις ανθρώπινες προσπάθειες και όχι στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί, όταν συναντήσει την ανθρώπινη μετάνοια και ταπείνωση, να κάνει αυτό το όραμα πραγματικότητα.
Προκειμένου να μπορούμε να παρακολουθούμε και να κατανοούμε τις πρακτικές των Οικουμενιστών πρέπει να έχουμε υπόψη τα παρακάτω:
Οι θεωρητικές αντιλήψεις των Οικουμενιστών.Α.Η αντίληψη της ¨Διευρυμένης Εκκλησίας». Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη η Εκκλησία είναι μία και περιλαμβάνει τους Χριστιανούς κάθε Ομολογίας, από τη στιγμή που δέχτηκαν το βάπτισμα. Έτσι όλες οι χριστιανικές Ομολογίες είναι μεταξύ τους "Αδελφές Εκκλησίες".
Β.Η αντίληψη της Παγκόσμιας Ορατής Εκκλησίας. Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινείται και η ιδέα της "Παγκόσμιας ορατής Εκκλησίας": Η Εκκλησία που υφίσταται τάχα "αόρατα" και απαρτίζεται απ' όλους τους Χριστιανούς, θα φανερωθεί και στην ορατή της διάσταση με τις κοινές ενωτικές προσπάθειες.
Γ. Η αντίληψη της θεωρίας των κλάδων. Σύμφωνα με αυτή η Εκκλησία είναι ένα "δένδρο" με "κλαδιά" όλες τις χριστιανικές Ομολογίες, καθεμιά από τις οποίες κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας.
Δ. Η αντίληψη της θεωρίας των "δύο πνευμόνων", που αναπτύχθηκε μεταξύ ορθοδόξων οικουμενιστών και Παπικών. Σύμφωνα μ' αυτήν Ορθοδοξία και Παπισμός είναι οι δύο πνεύμονες, με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία. Για ν' αρχίσει τάχα ν' αναπνέει ορθά και πάλι, θα πρέπει οι δύο πνεύμονες να συγχρονίσουν την αναπνοή τους.
Ε. Δογματικός μινιμαλισμός .Πρόκειται για προσπάθεια να συρρικνωθούν τα δόγματα στα πιο αναγκαία, σ' ένα "μίνιμουμ" (=ελάχιστο), προκειμένου να υπερπηδηθούν οι δογματικές διαφορές μεταξύ των Ομολογιών. Το αποτέλεσμα όμως είναι η παραθεώρηση του δόγματος, ο υποβιβασμός και η ελαχιστοποίηση της σημασίας του. «Ας ενωθούν», λένε, «οι Χριστιανοί, και τα δόγματα τα συζητούν αργότερα οι θεολόγοι»! Με τη μέθοδο βέβαια του δογματικού μινιμαλισμού είναι ίσως εύκολο να ενωθούν οι Χριστιανοί. Οι τέτοιοι "Χριστιανοί" όμως μπορεί να είναι Ορθόδοξοι, δηλαδή αληθινά Χριστιανοί;
ΣΤ.Η θεολογία του «Πολιτισμικού Πλουραλισμού». Αυτή θεωρεί δεδομένη την ενότητα ορθοδόξων-ετεροδόξων, τις δε υπάρχουσες δογματικές διαφορές μόνο ως ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΙΣΤΗΣ, οι οποίες αντιστοιχούν στους επί μέρους πολιτισμούς μας και αλληλοσυμπληρώνονται σε μια μόνιμη ποικιλία θεολογικών παραδόσεων.
Ζ.Η Θεολογία της «Κοινής Διακονίας». Διαπιστώνει τα αδιέξοδα των «διαλόγων» και για την υπέρβασή τους προτείνει μια ενότητα ορθοδόξων-ετεροδόξων μέσω της οργανώσεως, δράσεως και αλληλεγγύης για μια «Κοινή διακονία» του κόσμου.
Η.Διαθρησκειακή θεολογία. Με αυτή οι Οικουμενιστές προτείνουν μια «συμμαχία και συλλογική προσπάθεια» με όλες τις ετερόδοξες και ετερόθρησκες κοινότητες. Διαπιστώνουν μια παγκόσμια πνευματικότητα που εκφράζεται με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος σε όλες τις θρησκείες και η οποία τις ενώνει σε «ένα κοινό λαό του Θεού».Επίσης τοποθετούν την Εκκλησία μαζί με τις άλλες θρησκείες «στο ίδιο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του κόσμου¨»(Απόψεις του μητροπολίτου Όρους Λιβάνου Γεωργίου Κοδρ.Περιοδικό Επίσκεψις τόμος ΝΓ).
Οικουμενιστικές πρακτικές.
.
Η Οικουμενιστική κίνηση από την αρχή αναπτύχθηκε σε τρείς ομόκεντρους κύκλους.
Ο Πρώτος κύκλος περιλάμβανε την προσέγγιση ορθοδόξων και ετεροδόξων,μέσω ενός ευρύτερου φάσματος συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα.
Ο δεύτερος κύκλος περιελάμβανε την ανάπτυξη ειδικής θεολογίας, της λεγομένης ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ εκ μέρους των Οικουμενιστών
Και ο τρίτος κύκλος περιλαμβάνει τους θεολογικούς διαλόγους.
----------------------------------------------
Ο πρώτος κύκλος βασίζεται στην εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920.Η εγκύκλιος αυτή θεωρείται από τους Οικουμενιστές «ο καταστατικός χάρτης της Οικουμενικής κινήσεως» και προτείνει τα παρακάτω βήματα «προς Σταθεροποίηση του Κοινού χριστιανικού φρονήματος».
1,Δημιουργία κοινου ημερολογίου.
2.Εντατικότερη επικοινωνία με αλληλογραφία.
3.Οικειότερη συσχέτηση των αντιπροσώπων των Εκκλησιών.
4.Επικοινωνία και «συναδέλφωσις» θεολογικών σχολών.
5.Προώθηση των Οικουμενικών σπουδών.
6.Οικουμενικό πνεύμα στην Παιδεία.
7.Θεολογικοί διάλογοι και συνέδρια.
8.Οικουμενική διαπαιδαγώγηση του πληρώματος όλων των ομολιγιών
9.»Συναδέλφωσις» επισκοπών και Μητροπόλεων διαφόρων ομολογιών.
10.Κοινός εορτασμός θρονικών εορτών και πολιούχων αγίων.
11.Λύση δογματικών προβλημάτων.
12.Αμοιβαίος σεβασμός των ηθών και των εθίμων,
13.Αποφυγή δημιουργίας προβλημάτων.
14.Παραχώρηση ευκτηρίων οίκων
15.Μικτοί γάμοι
16.Συνεργασία επί ευρυτάτου επιπέδου σε επίκαιρα προβλήματα.
Παρατηρούμε ότι η εγκύκλιος του 1920 δεν προτείνει ένα πρόγραμμα θεολογικού διαλόγου με τους ετερόδοξους, βασιζόμενο στις ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, αλλά ένα σχέδιο ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΦΥΡΜΟΥ.
Βασικό ρόλο στην υλοποίηση των παραπάνω διαδραματίζει το Π.Σ.Ε. Αυτό το αρχικό στάδιο ΄’ελαβε την τελική του μορφή ως «ΚΟΙΝΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ» του κόσμου ,που επιτρέπει «την αγαστήν συνεργασίαν όλων των χριστιανικών δυνάμεων εις τον ηθικόν, κοινωνικόν, ιεραποστολικόν, και διακονικών τομέα, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΏΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ. Όπως υπεγράμμιζε η γνωστή εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου του έτους 1920» (Υπόμνημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου περί του Π.Σ.Ε .Φανάριο 30-11-1995).
Ο δεύτερος κύκλος της Οικουμενιστικής κίνησης αναφέρεται στην θεολογία των οκτω(8) αντιλήψεων που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Έτσι φαίνεται ότι ο πρώτος κύκλος ήταν η αθέτηση της Πατερικής Παράδοσης, η οποία μας διατάζει με τον Μέγα Βασίλειο «φεύγειν την προς τους ετεροδόξους κοινωνίαν».
Ο δεύτερος κύκλος ήταν η αθέτηση της ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ η οποία διακηρύσσει ότι η Εκκλησία είναι Μία και μοναδική και ταυτίζεται απόλυτα με την Ορθόδοξη Εκκλησία και ότι η σωτηρία είναι ασφαλής και βεβαία μόνο εντός της Μιάς αυτής Εκκλησίας.
Ο τρίτος κύκλος περιλαμβάνει 28 διμερείς θεολογικούς διαλόγους.
Ο Οικουμενισμός είναι μια κίνηση, που διακηρύσσει ότι έχει ως σκοπό την ενότητα του διαιρεμένου χριστιανικού κόσμου (Ορθοδόξων, Παπικών, Προτεσταντών, κ.ά.). Το ενωτικό του όραμα, όραμα κατεξοχήν πνευματικό, το στηρίζει κυρίως πάνω στις ανθρώπινες προσπάθειες και όχι στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί, όταν συναντήσει την ανθρώπινη μετάνοια και ταπείνωση, να κάνει αυτό το όραμα πραγματικότητα.
Προκειμένου να μπορούμε να παρακολουθούμε και να κατανοούμε τις πρακτικές των Οικουμενιστών πρέπει να έχουμε υπόψη τα παρακάτω:
Οι θεωρητικές αντιλήψεις των Οικουμενιστών.Α.Η αντίληψη της ¨Διευρυμένης Εκκλησίας». Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη η Εκκλησία είναι μία και περιλαμβάνει τους Χριστιανούς κάθε Ομολογίας, από τη στιγμή που δέχτηκαν το βάπτισμα. Έτσι όλες οι χριστιανικές Ομολογίες είναι μεταξύ τους "Αδελφές Εκκλησίες".
Β.Η αντίληψη της Παγκόσμιας Ορατής Εκκλησίας. Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινείται και η ιδέα της "Παγκόσμιας ορατής Εκκλησίας": Η Εκκλησία που υφίσταται τάχα "αόρατα" και απαρτίζεται απ' όλους τους Χριστιανούς, θα φανερωθεί και στην ορατή της διάσταση με τις κοινές ενωτικές προσπάθειες.
Γ. Η αντίληψη της θεωρίας των κλάδων. Σύμφωνα με αυτή η Εκκλησία είναι ένα "δένδρο" με "κλαδιά" όλες τις χριστιανικές Ομολογίες, καθεμιά από τις οποίες κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας.
Δ. Η αντίληψη της θεωρίας των "δύο πνευμόνων", που αναπτύχθηκε μεταξύ ορθοδόξων οικουμενιστών και Παπικών. Σύμφωνα μ' αυτήν Ορθοδοξία και Παπισμός είναι οι δύο πνεύμονες, με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία. Για ν' αρχίσει τάχα ν' αναπνέει ορθά και πάλι, θα πρέπει οι δύο πνεύμονες να συγχρονίσουν την αναπνοή τους.
Ε. Δογματικός μινιμαλισμός .Πρόκειται για προσπάθεια να συρρικνωθούν τα δόγματα στα πιο αναγκαία, σ' ένα "μίνιμουμ" (=ελάχιστο), προκειμένου να υπερπηδηθούν οι δογματικές διαφορές μεταξύ των Ομολογιών. Το αποτέλεσμα όμως είναι η παραθεώρηση του δόγματος, ο υποβιβασμός και η ελαχιστοποίηση της σημασίας του. «Ας ενωθούν», λένε, «οι Χριστιανοί, και τα δόγματα τα συζητούν αργότερα οι θεολόγοι»! Με τη μέθοδο βέβαια του δογματικού μινιμαλισμού είναι ίσως εύκολο να ενωθούν οι Χριστιανοί. Οι τέτοιοι "Χριστιανοί" όμως μπορεί να είναι Ορθόδοξοι, δηλαδή αληθινά Χριστιανοί;
ΣΤ.Η θεολογία του «Πολιτισμικού Πλουραλισμού». Αυτή θεωρεί δεδομένη την ενότητα ορθοδόξων-ετεροδόξων, τις δε υπάρχουσες δογματικές διαφορές μόνο ως ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΙΣΤΗΣ, οι οποίες αντιστοιχούν στους επί μέρους πολιτισμούς μας και αλληλοσυμπληρώνονται σε μια μόνιμη ποικιλία θεολογικών παραδόσεων.
Ζ.Η Θεολογία της «Κοινής Διακονίας». Διαπιστώνει τα αδιέξοδα των «διαλόγων» και για την υπέρβασή τους προτείνει μια ενότητα ορθοδόξων-ετεροδόξων μέσω της οργανώσεως, δράσεως και αλληλεγγύης για μια «Κοινή διακονία» του κόσμου.
Η.Διαθρησκειακή θεολογία. Με αυτή οι Οικουμενιστές προτείνουν μια «συμμαχία και συλλογική προσπάθεια» με όλες τις ετερόδοξες και ετερόθρησκες κοινότητες. Διαπιστώνουν μια παγκόσμια πνευματικότητα που εκφράζεται με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος σε όλες τις θρησκείες και η οποία τις ενώνει σε «ένα κοινό λαό του Θεού».Επίσης τοποθετούν την Εκκλησία μαζί με τις άλλες θρησκείες «στο ίδιο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του κόσμου¨»(Απόψεις του μητροπολίτου Όρους Λιβάνου Γεωργίου Κοδρ.Περιοδικό Επίσκεψις τόμος ΝΓ).
Οικουμενιστικές πρακτικές.
.
Η Οικουμενιστική κίνηση από την αρχή αναπτύχθηκε σε τρείς ομόκεντρους κύκλους.
Ο Πρώτος κύκλος περιλάμβανε την προσέγγιση ορθοδόξων και ετεροδόξων,μέσω ενός ευρύτερου φάσματος συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα.
Ο δεύτερος κύκλος περιελάμβανε την ανάπτυξη ειδικής θεολογίας, της λεγομένης ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ εκ μέρους των Οικουμενιστών
Και ο τρίτος κύκλος περιλαμβάνει τους θεολογικούς διαλόγους.
----------------------------------------------
Ο πρώτος κύκλος βασίζεται στην εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920.Η εγκύκλιος αυτή θεωρείται από τους Οικουμενιστές «ο καταστατικός χάρτης της Οικουμενικής κινήσεως» και προτείνει τα παρακάτω βήματα «προς Σταθεροποίηση του Κοινού χριστιανικού φρονήματος».
1,Δημιουργία κοινου ημερολογίου.
2.Εντατικότερη επικοινωνία με αλληλογραφία.
3.Οικειότερη συσχέτηση των αντιπροσώπων των Εκκλησιών.
4.Επικοινωνία και «συναδέλφωσις» θεολογικών σχολών.
5.Προώθηση των Οικουμενικών σπουδών.
6.Οικουμενικό πνεύμα στην Παιδεία.
7.Θεολογικοί διάλογοι και συνέδρια.
8.Οικουμενική διαπαιδαγώγηση του πληρώματος όλων των ομολιγιών
9.»Συναδέλφωσις» επισκοπών και Μητροπόλεων διαφόρων ομολογιών.
10.Κοινός εορτασμός θρονικών εορτών και πολιούχων αγίων.
11.Λύση δογματικών προβλημάτων.
12.Αμοιβαίος σεβασμός των ηθών και των εθίμων,
13.Αποφυγή δημιουργίας προβλημάτων.
14.Παραχώρηση ευκτηρίων οίκων
15.Μικτοί γάμοι
16.Συνεργασία επί ευρυτάτου επιπέδου σε επίκαιρα προβλήματα.
Παρατηρούμε ότι η εγκύκλιος του 1920 δεν προτείνει ένα πρόγραμμα θεολογικού διαλόγου με τους ετερόδοξους, βασιζόμενο στις ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, αλλά ένα σχέδιο ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΦΥΡΜΟΥ.
Βασικό ρόλο στην υλοποίηση των παραπάνω διαδραματίζει το Π.Σ.Ε. Αυτό το αρχικό στάδιο ΄’ελαβε την τελική του μορφή ως «ΚΟΙΝΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ» του κόσμου ,που επιτρέπει «την αγαστήν συνεργασίαν όλων των χριστιανικών δυνάμεων εις τον ηθικόν, κοινωνικόν, ιεραποστολικόν, και διακονικών τομέα, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΏΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ. Όπως υπεγράμμιζε η γνωστή εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου του έτους 1920» (Υπόμνημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου περί του Π.Σ.Ε .Φανάριο 30-11-1995).
Ο δεύτερος κύκλος της Οικουμενιστικής κίνησης αναφέρεται στην θεολογία των οκτω(8) αντιλήψεων που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Έτσι φαίνεται ότι ο πρώτος κύκλος ήταν η αθέτηση της Πατερικής Παράδοσης, η οποία μας διατάζει με τον Μέγα Βασίλειο «φεύγειν την προς τους ετεροδόξους κοινωνίαν».
Ο δεύτερος κύκλος ήταν η αθέτηση της ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ η οποία διακηρύσσει ότι η Εκκλησία είναι Μία και μοναδική και ταυτίζεται απόλυτα με την Ορθόδοξη Εκκλησία και ότι η σωτηρία είναι ασφαλής και βεβαία μόνο εντός της Μιάς αυτής Εκκλησίας.
Ο τρίτος κύκλος περιλαμβάνει 28 διμερείς θεολογικούς διαλόγους.
Από το 1973 με τους Αγγλικανούς, από το 1975 με τους Παλαικοκαθολικούς, από το 1980 με τους Παπικούς, από το 1981 με τους Λουθηρανούς, από το 1985 με τους Μονοφυσίτες/Αντιχαλκηδόνιους.
Επίσης με τους Μεταρρυθμισμένους (Καλβινιστές-Ζβιγγλανούς ), Μεθοδιστές και Βαπτιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου