Ομολογία

 ΙΑΝΟΣ, ηγεμόνας… Βαρθολομαίος 

Στους αιώνες της βυζαντινής αυτοκρατορίας η εκκοσµίκευση, η “αποϊεροποίηση” (desacralisation) και η ηγεµονοποίηση πολλών εκκλησιαστικών αρχόντων ήταν µια εκτροπή που προβληµάτισε και συγκλόνισε της συνειδήσεις των αγίων Πατέρων και αποπροσανατόλισε το πλήρωµα της Εκκλησίας.

Άλλαξαν το ταπεινό ρούχο του αποστολικού άνδρα, µε τον ασυναγώνιστο πλούτο και µε τα διάσηµα του αυτοκράτορα και φούσκωσαν µε την έπαρση της υπεροχής. Το επισκοπικό χάρισµα επιβιβάστηκε στο επίσηµο και φανταχτερό όχηµα της κοσµικής εξουσίας και θεώρησαν τους εαυτούς τους ηγεµόνες πλαστογραφώντας τη γοητεία του αξιώµατος.

Ήταν ατύχηµα τραγικό και πληγή, στο άσπιλο Σώµα της Εκκλησίας και παραστράτηµα της θεολογίας. Ήταν εκτροπή από την Ορθόδοξη Πατερική παράδοση της θεοπτίας. Ήταν ευτελισµός της Ευχαριστιακής Αγιοπνευµατικής λειτουργίας.

Ο επίσκοπος είναι ο λειτουργός του µυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, που µαζεύει τα “εσκορπισµένα” τέκνα του Θεού, στο Δείπνο της Θείας Αγάπης και στην ευτυχία της αιώνιας Βασιλείας. Όταν διαλέγεται µε τα πιστά µέλη της Εκκλησίας ή όταν κηρύττει το λόγο του Θεού, πρέπει να έχει πολλή αγάπη, αδιατάρακτη αφοσίωση, κρυστάλλινη ειλικρίνεια, θυσιαστική διάθεση και ιερό δέος. Ο απόστολος Πέτρος λέγει: «… επισκοπούντες µη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίας, µήδε αισχροκερδώς, αλλά προθύµως» (Α΄ Πετρ. 5, 2).

Η αγαπηµένη µας Κωνσταντινούπολη, η πόλις των πόλεων, η άλλοτε δοξασµένη Βασιλεύουσα, η έδρα των µεγάλων Θεολογικών αποφάσεων, των θεόπνευστων Συνόδων και των διαχρονικών αποφάσεων σήµερα προβάλλεται σταυρωµένη και σκλαβωµένη, αλλά παραµένει ως φάρος φωτεινός για όλη την Ορθοδοξία, ο τιµονιέρης Πατριάρχης είναι αποκοµµένος όµως από την ανάσα και την αγωνία του πιστού Ορθοδόξου λαού, δε βιώνει τους σύγχρονους κραδασµούς και προβληµατισµούς και τις συνταρακτικές ανακατατάξεις, γι’ αυτό – το απευχόµαστε όµως – µην ακούσει κάποια στιγµή την φωνή του Θεού: «Θα σου κουνήσω τη λυχνία…», και τότε θα είναι πολύ αργά.

Μεταφέρω, τρεις µόνο από τους κραυγαλέους κραδασµούς! Και τη... ‘‘σκασίλα’’ του Πατριάρχου.

Α) Οι βοµβαρδισµοί και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1999, που ήταν η µεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση από τα αµερικανο-ευρωπαϊκά στρατεύµατα µετά το Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, που κατέλαβαν Ορθόδοξα µέρη, τα οποία κατείχαν γενεές γενεών και τα έδωσαν σε άλλες εθνότητες και θρησκείες. Ο Οικουµενικός Πατριάρχης σχεδόν για όλα αυτά δεν τα έβλεπε αλλά και ούτε τα άκουγε!

Β) Η Τουρκία εισβάλει στη Συρία αρχάς του 2018, ο Οικουµενικός Πατριάρχης µε επιστολή του προς τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν – σύµφωνα µε την HurriyetDailyNews – του γράφει, ότι η Εκκλησία εύχεται στο Θεό για επιτυχία: «Ως παράδοση της εκκλησίας µας, προσευχόµαστε πάντα για το κράτος µας, την υγεία των ηγετών µας και την ευτυχία και καλοδαιµονία του λαού µας….

» Η αποφασιστική στάση του Προέδρου Ερντογάν που απαγορεύει αυστηρά το συσχετισµό µίας θρησκείας µε τροµοκρατία αντικατοπτρίζεται στην παγκόσµια κοινή γνώµη. Προσευχόµαστε εσείς και οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάµεις να οδηγηθείτε σε επιτυχία και η “Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας” να φέρει ειρήνη στην περιοχή, όπως το όνοµά της υπόσχεται».

Εδώ ο Ορθόδοξος Πατριάρχης προσεύχεται οι Τούρκοι (µουσουλµάνοι) που εισέβαλαν στη Συρία να την καταλάβουν, να νικήσουν και να ξεριζώσουν ό,τι Χριστιανικό υπόλοιπο στοιχείο ακόµα υπάρχει.

Γ) Το 2014 στην Ουκρανία γίνονται εγκλήµατα των Ορθόδοξων Ρώσων. Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαίος δεν είδε, ούτε άκουσε τίποτα (!) Το 2019 την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία τη διαγράφει από τα κατάστιχά του και αναγνωρίζει τους σχισµατικούς, µε αρκετούς αχειροτόνητους και ουνίτες ως κανονική “Ορθόδοξη” Εκκλησία, εδώ τώρα γίνεται ένα όργιο καταλήψεων ναών, ξυλοδαρµών, φόνων… από τους Πατριαρχικούς αναγνωρισµένους και ο Πατριάρχης αντί άλλων µετά από µεγάλη διεθνή βοή µε το «Σκασίλα µου που δε µε µνηµονεύουν».

Το Φεβρουάριο φέτος ο Ρωσικός στρατός εισέβαλε στην Ουκρανία, για να προστατεψει, όπως είπε τους Ρώσους και τους Ρωσόφωνους πολίτες από τις δυνάµεις του Αζόφ και του παρακράτους.

Ο Οικουµενικός Πατριάρχης βγήκε µε δηλώσεις: «µπροστά στο θάνατο αθώων ανθρώπων, στο βοµβαρδισµό αµάχου πληθυσµού, στην ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων, µπροστά σε αυτή την ανθρώπινη τραγωδία, δεν µπορεί να ακούγονται κηρύγµατα που να χαρακτηρίζουν “ιερό” έναν πόλεµο…

» Γιατί δε µπορεί να ισχυρίζεσαι ότι είσαι αδελφός µε έναν άλλο λαό και να ευλογείς τον εναντίον του πόλεµο που διεξάγει το κράτος σου».

Η αγωνία του Οικουµενικού Πατριάρχου για τη νοµιµοποίηση των παρανοµιών και το πάθος για την επικάλυψη των παραβάσεων της κανονικής και ηθικής τάξεως (τελευταία ακούγεται - σιωπηλά- για αναγνώριση της εκκλησίας των Σκοπίων (!) και του ...Μαυροβουνίου...) έσυρε τον κάλαµο, για να διατυπώσει στρεβλές θεωρίες και αλλοιωµένες τις προσταγές των Ιερών Κανόνων.

Τα γεγονότα αυτά και πολλά άλλα θα περάσουν στην αρχειοθήκη του παρελθόντος, ως ζωηρές προκλήσεις, δείχνοντας τον Οικουµενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαίο ως Ιανό.

Εφ Αγώνας