Ομολογία

«Συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τινός έμαθες»

 (Β΄ Τιμ. Κεφ. 3, 13-15)

Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η «σύνοδος» της Κρήτης είναι μια οικουμενιστική σπορά, μια φανερή (βλάσφημη) αντίθεση προς το Ευαγγέλιο, ένας ξεκάθαρος οικουμενιστικός σχεδιασμός.

Στην θεόπνευστη επιστολή του Απ. Παύλου, διαβάζουμε: «πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι· συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τινός έμαθες» (Β΄ Τιμ. 3, 13-15).

Μετάφραση: (Ν. Σωτηρόπουλος)

«Πονηροί δε άνθρωποι και απατεώνες θα προκόπτουν, αλλά προς το χειρότερο. Θα πλανούν, αλλά και θα πλανώνται. Συ όμως να μένης σ’ αυτά, τα οποία έμαθες και για τα οποία βεβαιώθηκες. Διότι ξέρεις από ποιον έμαθες».

Αυτή ακριβώς η Αποστολική προτροπή – θέση έπρεπε να είναι η εσωτερική (συνοδική) ιδιοσυστασία της «συνόδου» στην Κρήτη, πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια (2016). Αντίθετα, στα κεντρικά εκκλησιολογικά χαρακτηριστικά της, στους προσδιορισμούς της και στις θέσεις της, προσπάθησε να εμφανίσει ως «σημαίνον» την Ορθοδοξία, ενώ στην πραγματικότητα το «σημαινόμενο» είναι η παναίρεση του οικουμενισμού, γι’ αυτό και δεν αποδέχθηκε το κύρος και την διδασκαλία των αγίων Οικουμενικών Συνόδων, ιδιαίτερα των Συνόδων επί Μ. Φωτίου και Γρηγορίου του Παλαμά.

Να υπενθυμίσουμε, ότι την θεόπνευστη αυτή προτροπή «Συ δε μένε, εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τινός έμαθες», την ετήρησαν όλα τα φωτόμορφα τέκνα της Ορθοδοξίας και όχι οι «ετεροζυγούντες» Χριστιανοί.

Την ετήρησαν με ακρίβεια όλοι οι Πατέρες – άγιοι της Εκκλησίας και όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι.

Το συναξάρι κάθε αγίου πιστοποιεί και ομολογεί το ιδιάζον γνώρισμά τους, την σταθερότητά τους δηλ. στην ορθή πίστη, στην «υγιαίνουσα διδασκαλία» (Β΄ Τιμ. Δ΄, 3).

Άξιο παρατηρήσεως, σημείο των καιρών, η σημερινή στάση του Μοναχισμού έναντι του οικουμενισμού. Ούτε ως «προπύργιο της Ορθοδοξίας», μα ούτε και ως «κυματοθραύστης» στις δυτικές επιδράσεις μπορεί να νοηθεί η στάση του – πλην εξαιρέσεων.

Σε παλαιότερες συγγραφές, διαβάζουμε:

- «Οι μοναχοί, συνεπείς «οπλίτες της παρατάξεως Κυρίου» παρέμεναν – πλην εξαιρέσεων – σταθεροί και ακλόνητοι στην ορθή Χριστιανική πίστη, κάθε φορά που το σκάφος της Εκκλησίας συγκλονιζόταν από τη λαίλαπα των ποικιλώνυμων αιρέσεων. Και όχι μόνο παρέμεναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη, αλλά και τη στήριζαν, αντιδρώντας δυναμικά με τις ομιλίες τους και τις συγγραφές τους. Πολλοί μάλιστα υπέστησαν και διώξεις και εξορίες και βασανιστήρια και ακρωτηριασμούς μελών του σώματος και θανάτους μαρτυρικούς ακόμη, για τους αγώνες που διεξήγαγαν υπέρ της Ορθοδοξίας» (ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ, Βίος Αγίου Ευθυμίου, Σελ. 18-19). Σήμερα οι μοναχοί (γενικά), φαίνεται «ν’ αγνοούν» την πληθώρα των ομολογιακών παραθεμάτων – αγώνων από τις πρωτογενείς πατερικές πηγές.

Τα τροπάρια όμως των αγίων ομολογητών καυτηριάζουν και ελέγχουν αυτές τις «νέες» εκδοχές μοναχισμού. Στον όρθρο της εορτής του Αγίου Ευθυμίου, διαβάζουμε: «Ο βίος σου παμμάκαρ αγγελικός, η ζωή δε θεόφρον υπέρλαμπρος, η δε ψυχή, φωτοειδεστάτη θεοειδής, και ευσεβής η πίστις σου· θείων γαρ δογμάτων υφηγητής, εγένου θεοφόρε, και κήρυξ Ορθοδόξου, διδασκαλίας εχρημάτισας» (Ιανουαρίου Κ΄). Σε επόμενο άρθρο, συν Θεώ, θα παρουσιάσουμε τον Μέγα Ευθύμιο όχι μόνο ως Ασκητή μα και ως υπερασπιστή της εν Χαλκηδόνι Συνόδου.

Η Αποστολική προτροπή «συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τινός έμαθες», ελέγχει και την παρακμή του σημερινού εκκλησιαστικού πληρώματος.

Γέροντες, πνευματικοί, Ι. Μονές και Χριστιανικές αδελφότητες, ενώ είναι άριστοι (θεωρητικά) ερμηνευτές της Ορθοδοξίας, στην πράξη όμως δεν τολμούν να την διεκδικήσουν και ως εκκλησιολογική κυριαρχία με ομολογιακές πατερικές αντιδράσεις, πλην εξαιρέσεων.

Σήμερα, συνιστά πλάνη – αίρεση η εκζήτηση σωτηρίας χωρίς ομολογιακές αντιδράσεις, διότι στο βάθος της ψυχής υπάρχει η αναζήτηση πνευματικής ζωής κομμένης και ραμμένης στα «μέτρα μας».

Ο ομολογιακός πόνος, σήμερα, είναι κάτι το τρομακτικό για το πλήρωμα. Η διάσταση αυτού του πόνου ενώ εγκωμιάζεται από τον Χριστό, σήμερα αποκαλείται «σχίσμα», «εκτός Εκκλησίας» και «ανυπακοή» στην Διοικούσα Εκκλησία.

Οι σημερινοί πιστοί συγχέουν την Εκκλησιαστική πειθαρχία με την υπακοή, γι’ αυτό και κατακερματίζεται ο ομολογιακός αγώνας εναντίον της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Συν Θεώ, σε κάποιο άρθρο θα παρουσιάσουμε την διαλεκτική εκκλησιολογική σχέση «Εκκλησιαστικής πειθαρχίας» και «υπακοής».

Παράδειγμα, ο 15^ος Κανόνας της Α-Β Συνόδου που είναι υποχρεωτικός, διότι είναι κανόνας Εκκλησιαστικής πειθαρχίας!

Γράφει ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης: «Κατά την χειροτονίαν επί της κεφαλής του χειροτονουμένου επισκόπου τίθεται το Ιερόν Ευαγγέλιον. Τούτο δε κατά την ερμηνείαν των διδασκάλων σημαίνει, ότι το ποίμνιον θα υπακούη εις τον ποιμένα, τον επίσκοπο, αλλ’ υπό τον απαραίτητον όρον, ότι ο επίσκοπος θα εκφράζει το Ευαγγελικό θέλημα (θα κηρύττει ορθοδόξως)» (Βιβλίο «ΥΠΟΜΝΗΣΕΙΣ», σελ. 57).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ