Ομολογία

ANOIKTH EΠΙΣΤΟΛΗ

Προς Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ.κ. Νικόλαο

Σεβασμιώτατε

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί επιζητούμε – πάντα προσευχώμεθα, ώστε οι Επίσκοποι να ακολουθούν πιστά το πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, χωρίς οικουμενιστικές παραπλανήσεις.

Είπατε: «Η ανυπακοή στην Εκκλησία είναι αρχή αιρέσεως». Είναι αμφίσημη διατύπωση, που οδηγεί ολοφάνερα σε διαφορετικές εκκλησιολογικές πραγματικότητες αναφοράς.

Η Πατερική συνείδηση συλλαμβάνει διαφορετικούς θεολογικούς ιριδισμούς στην ίδια πρόταση: Εκεί που οι Βασίλειος, Αθανάσιος, Γρηγόριος και Χρυσόστομος θα έδιναν το νόημα της ανυπακοής ως αθέτηση της αλήθειας της Εκκλησίας, εσείς, Σεβασμιώτατε, ζητείτε μια νοησιαρχική υπακοή στη Διοίκηση της Εκκλησίας, χωρίς αυτή (η ποιμαίνουσα Εκκλησία) να ακολουθεί την Ορθόδοξη (δογματική) ακρίβεια της διαχρονικής εκκλησίας και την αντι-αιρετική συνείδησή της. Είναι αλήθεια, ότι μόνο με τις ερμηνευτικές αποφάνσεις των Πατέρων για την Εκκλησία, τιθασεύονται αυτές οι ανοικονόμητες πολυσημίες του οικουμενιστικού λόγου.

Η Εκκλησία δεν είναι προϊόν μιας κυρίαρχης Επισκοπικής βουλήσεως. Άλλο «Επισκοπική διακονία» και άλλο «Εκκλησία».

«Επί γης το ποίμνιον και ο ποιμένων εν ουρανώ· επί γης οι κληματίδες και εν ουρανώ η άμπελος», διευκρινίζει ο Ι. Χρυσόστομος (Λόγος Β΄, «Εις τον άγιον Ρωμανόν, P.G. 50).

Έχω παρατηρήσει, Σεβασμιώτατε, ότι η οικουμενιστική τακτική διατηρεί το συμπτωματικό επίπεδο με την Ορθοδοξία, π.χ. τους όρους «Εκκλησία», «υπακοή» και στη συνέχεια εκδιπλώνει τη δική της «θεολογική γλώσσα»! Όπως ακριβώς μια εφαπτόμενη ευθεία αγγίζει ανεπαίσθητα τον κύκλο και συνεχίζει την ευθεία πορεία της…

Τι λέτε, Σεβασμιώτατε, για την βωβότητα των ιεραρχών έναντι του οικουμενισμού;

Η αποδοχή του οικουμενισμού εκ μέρους της Διοικούσης Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι υπακοή στην Εκκλησία, συνάπτουσα τον ουρανό με τη γη;

Το περίεργο – σημείο των καιρών, ότι και όσοι εκ των επισκόπων είχαν διάκριση – φήμη ορθοδόξου ήθους και δράσης, δεν ανεκίνησαν ζήτημα καταδίκης της παναιρέσεως προς κατασφάλιση του δογματικού κύρους της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

«Τοιούτων στενοχωριών άξιοι ήσαν οι Αθανάσιοι, οι Βασίλειοι, Γρηγόριοι και Χρυσόστομοι…» (Αρχιμ. Χριστόφορος Αθ. Καλύβας). Νοσταλγούμε τις ηγετικές επισκοπικές και μοναχικές μορφές της Ορθοδοξίας.

Ο Ι. Χρυσόστομος (για παράδειγμα) προβάλλει μια συνειδητή επισκοπική παρουσία – λειτουργία.

Στον εγκωμιαστικό λόγο του «εις τον Άγιον Μελέτιον – επίσκοπο Αντιοχείας», αναφέρει:

«Όταν ήρθε (ο Μελέτιος) δηλ. σαν τον Μωϋσή στην Αίγυπτο, απάλλαξε την πόλη από πλάνη αιρετική, απόκοψε τα σάπια και αθεράπευτα μέλη από το υπόλοιπο σώμα, κι έτσι έφερε ξανά ακέραια την υγεία στης Εκκλησίας το πλήθος».

Στο κείμενο παρατηρούμε:

- Η επισκοπική παρουσία – ποιμαντική πρέπει να έχει Αγιογραφική λειτουργία και σύνδεση με την Παράδοση, «καθάπερ Μωϋσής εις Αίγυπτον».

- Η υγεία της Εκκλησίας βρίσκεται στην ορθή πίστη και όχι στην αίρεση, έστω και «συνοδικά» κατοχυρωμένη.

- Οι αμετανόητοι αιρετικοί αποτελούν «αθεράπευτα και σεσηπότα μέλη», χωρίς εκκλησιαστικότητα και χάρι. Υπάρχει σήμερα, στο σώμα των Επισκόπων (στην Ελλάδα) ένας άγιος Μελέτιος; Δυστυχώς, όχι!

Σεβασμιώτατε, η ανυπακοή στους οικουμενιστές επισκόπους δεν είναι «αρχή αιρέσεως», όπως εσφαλμένα πιστεύετε. Είναι υπακοή στην Εκκλησία! Αντίθετα, ο οικουμενισμός είναι «αίρεση αρχής».

Είναι «αίρεση αρχής», διότι επιδιώκει (εξουσιαστικά) αλλοίωση των πνευματικών αρχών της Ορθοδοξίας, ρύθμιση των ομαδικών σχέσεων των θρησκειών και αιρέσεων, προς ορισμένο τέλος – σκοπό, που είναι η πανθρησκεία.

Ειδικότερα (ενδεικτικά):

- Πιστεύει ότι είναι «η θεοταγής εντελέχεια της παγκοσμίου ιστορίας».

- Θεωρεί ότι ερμηνεύει «αυθεντικά» την Γραφή και το περιεχόμενο – έννοια της Εκκλησίας.

- Θεωρεί την Ορθόδοξη Εκκλησία τμήμα – κομμάτι της «διαιρεμένης» Εκκλησίας.

- Πιστεύει – διδάσκει, ότι οι Πατέρες δεν είναι το ασφαλές ερμηνευτικό κριτήριο μέσα στην Εκκλησία.

- Δημιουργεί «επισκοποκεντρικές» θεωρίες.

- Παρακάμπτει θεμελιώδεις εκκλησιολογικές θέσεις των Πατέρων.

- Συγκρότησε «σύνοδο» και αναγνώρισε τις αιρέσεις ως Εκκλησίες.

- Πέρασε το μήνυμά της στα ηγετικά κλιμάκια της Εκκλησίας.

Η απόσταση από τον οικουμενισμό (Αποτείχιση) είναι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό γνώρισμα του συνειδητού Ορθοδόξου και της αντίληψής του για την Ορθοδοξία. Το ένα καθρεφτίζεται στο άλλο.

Βαριά η ευθύνη των επισκόπων σήμερα, Σεβασμιώτατε, και των «δυνητικά» ησυχασμένων συνειδήσεων.

Επίκαιρα τα λόγια του Ι. Χρυσοστόμου:

«Και ποιος μπορεί ν’ αντέξη τη ραθυμία τους χωρίς να μιλήση; Ή ποιος μπορεί να τους συγχωρέση και να τους δικαιολογήση αυτούς που είδαν τόσο καιρό τη μητέρα (Εκκλησία), απόλαυσαν τα καλά της κι ύστερα έφυγαν μακριά; Αυτούς που δεν θέλησαν να ξανάρθουν πίσω κι έμοιασαν με τον κόρακα κι όχι με το περιστέρι του Νώε και μάλιστα ενώ η τρικυμία συνεχίζεται και η κακοκαιρία εκείνη, κι ενώ η ταραχή ξεσπά αγριότερη κάθε μέρα και η αγία αυτή Κιβωτός (Ορθόδοξη Εκκλησία) βρίσκεται μπροστά μας κι όλους μας καλεί, κι όλους τους τραβά κοντά της και ασφάλεια μεγάλη δίνει σ’ όσους σ’ αυτήν καταφεύγουν» (Λόγος «εις τον μάρτυρα άγιο Λουκιανό» - P.G. 50).

Ο πιστός Σεβασμιότατε πρέπει να βρίσκεται σε μια εγρήγορση και ακατάπαυστη (Πατερική) ομολογία, σύμφωνη με τους Ι. Κανόνες.

Ο Ι. Χρυσόστομος μας δίνει μία πλήρη εικόνα της:

«Μετά παρρησίας την πίστιν ομολογώμεν· καταγελώμεν της εκείνων πλάνης. Καν επιχειρώσι τα μεν αυτών σεμνύνειν, τα δε ημετέρα καθαιρείν, μη σιγώμεν, μηδέ πράως φέρομεν, αλλ’ εκκαλύπτοντες αυτών την ασχημοσύνην, άπαντα μετά πολλής της σοφίας και της παρρησίας τα των Χριστιανών ανυμνώμεν· και καθάπερ ο βασιλεύς το διάδημα επί της κεφαλής, ούτω και ημείς την ομολογίαν πανταχού της πίστεως περιφέρωμεν. Ου γαρ ούτως εκείνον ο στέφανος, ως ημάς η πίστις και η ταύτης ομολογία καλλωπίζειν είωθε· μη δια ρημάτων δε μόνον, αλλά και δια των πραγμάτων αυτών τούτο ποιώμεν, και βίον άξιον της ομολογίας δια πάντων επιδεικνύμενοι, ίνα μη καταισχύνωμεν τα δόγματα εν τη των έργων φαυλότητι αλλά δια πάντων τον Δεσπότην ημών δοξάζοντες απολαύσωμεν και της ενταύθα και της εκεί τιμής· ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου και μεθ’ ου τω Πατρί δόξα, κράτος και τιμή, άμα τω αγίω και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Μετάφραση:

Να ομολογούμε την πίστη μας με θάρρος, να περιγελούμε την πλάνη τους. Κι αν προσπαθούν να παρουσιάζουν σεβαστά τα δικά τους και τα δικά μας ανάξια, να μη σωπαίνουμε, ούτε να ησυχάζωμε αλλά να ξεσκεπάζωμε τη ντροπή τους και να εγκωμιάζουμε όλα τα Χριστιανικά με περίσσια σοφία και θάρρος. Κι όπως ο βασιλιάς το στέμμα στο κεφάλι του, έτσι κι εμείς να παρουσιάζωμε παντού την πίστη μας. γιατί είναι φυσικό να μη τον ομορφαίνη εκείνον τόσο το στεφάνι, όσο εμάς η πίστη και η ομολογία της. Κι όχι μόνο με λόγια αλλά και στην ίδια την πράξη να το κάνωμε αυτό και να παρουσιάζωμε με κάθε ενέργειά μας ζωή αντάξια σε όσα ομολογούμε, για να μη ντροπιάζουμε τα δόγματα που πιστεύουμε με τα ανόητα έργα μας, αλλά με όλα να δοξάζωμε τον Κύριο όλων μας, για να απολαύσωμε και την εδώ και την εκεί τιμή. Την οποία μακάρι όλοι μας να αξιωθούμε, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, από τον οποίο και με τον οποίο ας έχη δόξα, δύναμη και τιμή ο Πατήρ μαζί και το άγιο και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν» (Λόγος «εις τον Άγιο Λουκιανό).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ