Ψευδόμαστε;
Μουλεγες: αδελφε μου εν Χριστω.|
Και σουλεγα:αδελφε μου εν Χριστω.
Και σουλεγα:αδελφε μου εν Χριστω.
Και μουλεγες ψεμματα και σουλεγα ψεμματα.
Δυο ψευτες εν Χριστω.
Εἶναι δυστυχῶς, σύνηθες φαινόμενο στίς μέρες μας νά χρησιμοποιοῦμε τά ψεύδη. Οἱ πάντες τά ἔχουμε κάτω ἀπό τήν γλωσσίτσα μας. Μικροί καί μεγάλοι. Ἐγγράμματοι καί ἀγράμματοι. Θρησκευόμενοι (!) καί μή. Ἄλλοι χρησιμοποιοῦν «ἀθῶα» ψεματάκια, ἄλλοι τά «κατά συνθήκη» ψέματα καί ἄλλοι τό ἔχουν κάνει «ἐπάγγελμα» καί ζοῦν μέσα στό ψέμα καί τήν διαφθορά.
Ψεύδονται οἱ ἄρχοντες πρός τούς ἀρχομένους, ἀλλά καί τό ἀντίστροφο. Ποιός πολιτικός δέν ἐπιβιώνει μέ τά ψέματα; Ποιός φορολογούμενος πολίτης δέν ἀποκρύπτει εἰσοδήματα;
Ψεύδονται οἱ γονεῖς πρός τά παιδιά καί τ’ ἀνάπαλιν, μέ ἀποτέλεσμα νά διαταράσσεται ἡ οἰκογενειακή συνοχή.
Ψεύδονται οἱ δάσκαλοι πρός τούς μαθητές, ἀλλά καί οἱ μαθητές ἀποκρύπτουν τήν ἀλήθεια ἀπό τούς διδασκάλους, κυρίως ἕνεκα βαθμοθηρίας.
Ψεύδονται οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοί, οἱ «ἐκκλησιαστικοί»; Φεῦ, στούς ἔσχατους καιρούς πού ζοῦμε, συμβαίνει καί αὐτό. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε πώς «θά ἔρθει καιρός πού οἱ μοναχοί θά γίνουν σάν τούς κοσμικούς καί οἱ κοσμικοί σάν τούς δαίμονες»...
Ψευδόμαστε μεταξύ μας, ἐκούσια καί συνειδητά ἀπό ἀδυναμία, φόβο, ἰδιοτέλεια.
Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος κάπου, πώς «ὅταν διαφθαροῦν οἱ ἄρχοντες, οἱ σύμβουλοι, οἱ δικαστές, οἱ ἱερεῖς, τότε πλέον δέν ὑπάρχει κάτι πού θά μπορέσει νά ἐμποδίσει τόν λαό νά καταστραφεῖ»!
Δυστυχῶς εἴμαστε ὡς λαός, ὡς κοινωνία, ὡς πρόσωπα στά πρόθυρα τῆς καταστροφῆς!
«Βδέλυγμα Κυρίῳ χείλη ψευδῆ», διαβάζουμε στήν Ἁγία Γραφή (Παρ. 12,22). Ἀποκρουστικά καί μισητά εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τά χείλη πού ψεύδονται. Ποιός ὅμως ἀπό μᾶς τό λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν του; Ποιός φοβᾶται καί ἀγαπᾶ τόν Θεό καί ποιός Τόν νιώθει συνεχῶς δίπλα του, ὥστε νά μήν θέλει νά Τόν λυπεῖ μέ τά θεομίσητα ψεύδη;
Ὅλοι μας γίναμε θεομπαῖχτες! Χρησιμοποιοῦμε τό ψέμα ἀνερυθρίαστα στίς σχέσεις μας μέ τόν Θεό, τούς συνανθρώπους, ἀκόμη καί μέ τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό!
Ἐξευτελίζουμε ἀδελφούς, καταρρακώνουμε προσωπικότητες, ἐξουθενώνουμε ὑπολήψεις, χρησιμοποιῶντας ἀναίσχυντα τό ψέμα, τήν διαβολή, τήν συκοφαντία.
Ἐξαπατοῦμε προϊσταμένους, ὑφισταμένους, πελάτες, συνεργάτες, γνωστούς καί ἀγνώστους, χρησιμοποιῶντας τό ψέμα στό ὄνομα τοῦ ἄνομου συμφέροντος καί τοῦ παράνομου κέρδους.
Καί ὁ κατάλογος δέν ἔχει τελειωμό...
Ὡστόσο, «μὴ θέλε ψεύδεσθαι πᾶν ψεῦδος, ὁ γὰρ ἐνδελεχισμὸς αὐτοῦ οὐκ εἰς ἀγαθόν», (Πρόσεχε νά μή εἶπης κανένα ψεῦδος, διότι τῆς ψευδολογίας ἡ συνέχεια ποτέ δέν θά καταλήξει στό καλό), ἀκούγεται διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ ἀπό τό θεόπνευστο βιβλίο «Σοφία Ἰησοῦ, υἱοῦ Σειράχ». (Σοφ. Σειράχ 7,13). Καί ὁ σοφός λαός μας λέει: «ὁ ψεύτης κι ὁ κλέφτης τόν πρῶτο χρόνο χαίρονται».
Δέν εὐλογεῖ ὁ Θεός τόν ψεύτη! Δέν ἀναπαύεται σ’ αὐτόν! Μακροθυμεῖ... Ἐπιθυμεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς αἰώνια... μαζί Του... Περιμένει τήν μετάνοια... «Ἐάν ὁμολογῶμεν τάς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καί δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τάς ἁμαρτίας καί καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀδικίας» (Α΄ Ἰωάν. α΄ 9).
Τό ζητούμενο βεβαίως εἶναι νά θεωροῦμε τό ψέμα ἁμαρτία. Νά ἀκοῦμε τήν φωνή τῆς συνειδήσεως καί τήν φωνή τοῦ Θεοῦ: «μήν ψευδομαρτυρήσης κατά τοῦ πλησίον σου...» (Ἔξοδ. κ΄ 16) καί «μήν ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους» (Κολ. γ΄ 9). Γιατί τούς ἀνθρώπους μπορεῖ νά τούς ξεγελοῦμε, τόν Θεό ὅμως ποτέ!Καί ἀλοίμονο ἄν ἐνεργοποιηθεῖ ἡ δικαιοσύνη Του! Τότε, «ἁμαρτωλοί ποῦ φύγωμεν;»
Καλή μετάνοια σέ ὅλους μας καί καλόν ἀγώνα γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτήν τήν κάκιστη συνήθεια, τό ψέμα!
.jpg)
Συμφωνῶντας κατ' ἀρχὴν μὲ τὴν προσπάθεια τοῦ ἄρθρου, θὰ προβῶ σὲ κάποιες παρατηρήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Εἶναι ψέμμα, ἀσφαλῶς ἀσύγγνωστο τὸ ὅτι "ἀκούγεται διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ ἀπό τό θεόπνευστο βιβλίο «Σοφία Ἰησοῦ, υἱοῦ Σειράχ». Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ "Σοφία Σειράχ" δὲν εἶναι θεόπνευστο βιβλίο καὶ δὲν ἀκούγεται καμμἰα φωνὴ τοῦ Θεοῦ μέσα του, μάλιστα ἀλλοῦ τὸ μὴ θεόπνευστο καὶ μὴ κανονικὸ τῆς Π.Δ. βιβλίο αὐτό, κάνει καὶ σφᾶλμα μέγα ἀποδίδοντας τὴν ἐνοχὴ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος στὴν Εὔα, ἐνῶ ὁ Ἀδἀμ ὥς ὁ ἄνδρας, ἔχει κατὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη τὴν εὐθύνη τῆς πτώσεως στὴν ἁμαρτἰα ὅλης τῆς ἄνθρωπότητας. Ἄν ἡ μὲν Εὔα ἔτρωγε τὸν ἀπαγορευμἐνο καρπό ἀλλὰ ὁ Ἀδἀμ ὄχι, κρατῶντας χαρακτῆρα ὑπακούοντας στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ εἶχε εἰσἐλθει ἡ ἁμαρτία στὸ ἀνθρώπινο γένος. Ὁ Κύριος δὲν εἶχε τὸ προπατορικό ἁμάρτημα ὡς μὴ ἔχων πατέρα ἄνθρωπο ἄνδρα ἀλλὰ τόν Θεό, Υιὀς Θεοῦ καὶ Θεός ὦν.
β) Μὲ τὴν ἀφορμὴ τῆς ἀναφορᾶς σὲ ἐντολἠ τοῦ Θεοῦ, στὴν παρακοή ἀνδρὸς καὶ γυναικὀς, στὸ ψἐμμα ὡς τὸ θέμα τοῦ ἄρθρου καὶ στὴν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἄν τυχὸν τὸ ἄρθρο εἶναι διδαχὴ γυναικὸς συγγραφέως, ὅπως νομίζω ὅτι εἶναι ἀπὸ τὴν σημειολογία τῶν ἐκφράσεων, τότε, κατὰ τὴν ταπεινή μου ἀντιμετώπιση μετέρχεται ἑνὸς προφανῶς ἐξ ἀγνοίας ψεύδους, τοῦ ψεύδους ὅτι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατ' ἀρχὴν ἐπιτρέπεται σὲ γυναῖκες νὰ διδάσκουν τὸ Ὀρθόδοξο Ποίμνιο καὶ μάλιστα σὲ ἐκτεταμένο πεδίο, ὅπως στὸ παγκόσμιο διαδίκτυο, σὲ θέματα δογματικά, Πίστεως, ἡθικά, διότι καὶ ἡ ἡθικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως εἶναι κεφάλαιο τῆς Δογματικῆς. Δὲν τὸ ἐπιτρέπει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Κατά την δική μου ταπεινή γνώμη, στα έσχατα χρόνια που φτάσαμε, όποιος χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα, έχει το σθένος και την προαίρεση να πει την αλήθεια, θα πρέπει να το κάνει. Ζούμε σε καιρούς αποκαλυπτικούς και το ψέμα έχει διαβρώσει τα πάντα. Πολύ ωραίο το κείμενό σας, όποιος/α και αν είστε. Μόνο που το ψέμα δεν είναι απλά μία κακή συνήθεια, αλλά διαστροφή της ψυχής. Και πατέρας του δεν είναι άλλος απο τον σατανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘνῷ εἶχε δημοσιευθῇ τὸ πρῶτο σχόλιο, καὶ εὐχαριστῶ θερμὰ τὴν "ὁμολογία - ἀποτείχιση", τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἔστειλα παρόμοιο σχόλιο σὲ ἂλλο ἱστολόγιο ποὺ εἶχε ἀναδημοσιεύσει τὸ ἴδιο κείμενο. Δυστυχῶς παρὰ τὴ σοβαρότητα τῶν θεμάτων, οἱ "ἀκτῖνες" δὲν δημοσίευσαν τὸ σχόλιο, ἀφἠνοντας νὰ πλανᾶται πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους ἀναγνῶστες τους τὸ ἀσυγχώρητο ΨΕΜΜΑ ὅτι ἡ "Σοφία Σειράχ" εἶνε θεόπνευστο βιβλίο. Ἰδοὺ τὸ σχόλιο ποὺ λογοκρίθηκε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ὑπάρχει καὶ ἡ περίπτωσις νὰ ἐκφέρουμε ψευδεῖς πληροφορίες, καὶ νὰ νομίζουμε ὅτι λέμε τὴν ἀλήθεια. Εἶναι τὰ ἐκ δικῆς μας πλάνης ψεύδη ἐξ ἀμελείας. Αὐτὸ συνέβη, φεῦ, καὶ στὴν περίπτωσι τοῦ ἄρθρου ποὺ ἐνῷ κατηγορεῖ τὸ ψεῦδος, ἀναφέρει ψευδῶς ὅτι ἡ "Σοφία Σειράχ" εἶναι θεόπνευστο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ Σοφία Σειράχ, ὅμως, δὲν ἀνήκει στὸν Κανόνα τῶν γνησίων (θεοπνεύστων) Βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δὲν εἶναι θεόπνευστο βιβλίο ἀλλὰ "ἀναγινωσκόμενο". Κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, οἱ γυναῖκες δὲν δύνανται νὰ εἶναι ὄχι μόνον ἱερεῖς (ἱέρειες) ἀλλὰ οὔτε διδασκάλισσες τοῦ θείου λὀγου στὴν ἐκκλησία καὶ σὲ ἄντρες πιστούς. Γράφει μισὴ ἀλήθεια καὶ μισὸ ψεῦδος ἡ (μή θεόπνεστη καὶ μὴ ἀνήκουσα στὴν Παλαιά Διαθήκη ὡς κανονικὸ βιβλίο της) "Σοφία Σειράχ": «ἀπὸ γυναικὸς ἀρχὴ ἁμαρτίας καὶ δι’ αυτὴν (ἐξ'αἰτίας της) ἀποθνήσκομεν πάντες» (Σοφ. Σειράχ κε’ 24) ἐννοῶντας ὁτι λόγῳ τῆς ἁμαρτίας τῆς Εὔας ἀποθνήσκουμε. Ἡ "Σοφία Σειράχ", ὅμως, σφάλλει ὅταν ἀποδίδει στὴν Εὔα τὴν εύθύνη γιὰ τὸν θάνατο τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὴν κληρονόμησι τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἐνῷ κατὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη ναὶ μέν ἡ Εὔα ἐξαπατήθηκε καὶ προὐκάλεσε τῆν ἀφορμή τῆς παρασύρσεως τοῦ Ἀδάμ, «Αδάμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἁπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε» (Α’ Τιμόθ. β’ 14) ἀλλὰ τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν θάνατο τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς κληρονομήσεως τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος στὸ ἀνθρώπινο γένος, τὴν ἔχει ἀποκλειστικά ὁ ἄνδρας, ὁ Ἀδάμ. «ὥσπερ δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου (σημ. τοῦ Ἀδάμ) ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρτον» (Ρωμ. ε’ 12). Ἄν μόνον ἡ Εὔα ἁμάρτανε τρώγοντας τὸν ἀπαγορευμένο καρπό ἀλλὰ ὁ Ἀδάμ δὲν ἔτρωγε, νομίζω ὅτι δὲν θὰ ἐπήρχετο ὁ θάνατος στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ προπατορικό ἁμάρτημα δὲν θὰ κληρονομείτο στὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ συμπεραίνω ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ Χριστός, μὴ ἐχων ἄνθρωπον ἄνδρα πατέρα, ἀλλὰ τὸν Θεό, γεννήθηκε ἀπηλλαγμένος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.
Τὸ νὰ προβαίνει μία γυναῖκα σὲ τρὀπον τινά ἱερὀν κήρυγμα δημοσίως, ἔστω ἀπὸ διαδικτύου, δὲν ἀκολουθεῖ τὸ πρότυπον τῆς Παναγίας μητέρας τοῦ Κυρίου, ποὺ οὐδέποτε έδίδαξε καὶ πάντως οἱ ἄνδρες δὲν πρέπει νὰ διδασκώμαστε ἀπὸ γυναῖκες σὲ θέματα Πίστεως. Δὲν εἶναι ἡ ἱερὰ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας".