Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

η σφραγίδα της δωρεάς…
 
Η θύμησή μου αυτές τις μέρες γύρισε στο Γυμνάσιο Θέρμου και στο Πετροχώρι. Το πανέμορφο χωριό, που σαν εξώστης πάνω απ’ τη λίμνη Τριχωνίδα, είναι ιδιαίτερα γνωστό για τα μαγευτικά του ηλιοβασιλέματα. Εκεί,  που στ’ αλώνια του πηγαίναμε συχνά με τ’ άλλα παιδιά και τραγουδούσαμε τα βράδια.
Ήταν -θυμάμαι-παραμονές της 25ης Μαρτίου, όταν ο Καθηγητής, που είχε αναλάβει τηςδιοργάνωση της γιορτής του Γυμνασίου με κάλεσε να τραγουδήσω δημοτικά τραγούδια σχετικά με το πνεύμα του ’21. Αλλά δεν ένιωθα καθόλου επαρκής. Ιδιαίτερα μάλιστα, αφού ο πετροχωρίτης συμμαθητής μου Γρηγόρης Δρόσος ήταν πολύ καλύτερος μου. Αλλά, επειδή ήταν λίγο ντροπαλός, τον παρακάλεσα να με συνοδεύσει στη δοκιμή, που θα γινόταν το απόγευμα. Όταν ήρθε η σειρά μου να τραγουδήσω, είπα στον καθηγητή να δοκιμάσει πρώτα το Δρόσο. Ο οποίος βέβαια και τραγούδησε θαυμάσια. Κι όταν στη συνέχεια ο καθηγητής αποτάθηκε σ’ εμένα, του αποκρίθηκα: «Τώρα τι να πω εγώ;». Και τον παρακάλεσα να με απαλλάξει.
Έτσι ο Γρηγόρης, όχι μόνο τραγούδησε ωραιότατα, όπως έλεγαν αυτοί που παρακολούθησαν τη γιορτή, αλλά φρόντισε να βρει και την ταιριαστή για την περίπτωση τσολιάδικη στολή. Που σημαίνει ότι σε κάθε περίπτωση πρέπει να ισχύει το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη». Γιατί απ’ όσο θυμούμαι ένας άλλος συμμαθητής μας ο Γρηγόρης Τσούνης, εξαιρετικός κι αυτός στα δημοτικά τραγούδια, δεν τα πήγαινε, καθόλου καλά  στα τροπάρια, που ψάλαμε στο μάθημα των θρησκευτικών.
Και μου αναμόχλευσε τον τελευταίο καιρό τις μαθητικές μου αναμνήσεις ο 16χρονος Αλέξανδρος Σαγκούρης, που πήρε μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού. Η εντύπωση, που προκάλεσε ήταν συγκλονιστική. Γιατί δεν τραγούδησε μόνο με την παθιασμένη τσιγγάνικη ψυχή του αλλά και την από αιώνων ελληνική ψυχή. Τόσο που τουλάχιστο τρία απ’ τα μέλη της κριτικής επιτροπής αλλά και πάμπολλοι απ’ το ακροατήριο να συγκινηθούν μέχρι δακρύων. Και κάποιο απ’ τα μέλη της κριτικής επιτροπής  να του πει: «Εσένα, παιδί μου, σ’ έστειλε ο Θεός στη Γη, για να συγκινείς τους ανθρώπους»! Και έτσι συνεχίστηκε η περαιτέρω συμμετοχή του στο διαγωνισμό.
Αλλά σε κάποια απ’ τις επόμενες εμφανίσεις του η κυρία της κριτικής επιτροπής διατύπωσε επιφυλάξεις, για το αν θα ’πρεπε το νεαρό τσιγκανάκι να συνεχίσει την περαιτέρω συμμετοχή του στο διαγωνισμό. Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, είπε η κυρία, «έχουμε  στα χέρια μας ένα θησαυρό, για τον οποίο έχουμε μεγάλη ευθύνη. Δεδομένου ότι ο διαγωνισμός θα είναι μέχρι τέλους εξαιρετικά επίπονος και μπορεί να κρύβει κινδύνους». Οι άλλοι όμως διαφώνησαν και έτσι η συμμετοχή του συνεχίστηκε.
Αλλά κάπου εκεί στη συνέχεια άρχισαν τα πρώτα συννεφάκια. Η επιτροπή άρχισε να διαπιστώνει σφάλματα στον τρόπο εκφοράς των τραγουδιών.  Αλλά και το κοινό φαινόταν να μην τον στηρίζει. Κι έτσι ύστερα απ’ τις εκφράσεις θαυμασμού, έφθασαν στο να του δείξουν την έξοδο απ’ το διαγωνισμό. Γιατί έτσι, λέει, αποφάσισε το κοινό.
Αλλά ας επιτραπεί σε έναν κοινό θνητό να ρωτήσει: Ποιο εχέγγυο έχουμε σχετικά με το ότι αυτό που παρουσιάζεται σαν γνώμη του κοινού είναι πραγματικό και όχι ένα απλό άλλοθι. Κάτι παρόμοιο με κάποιες δημοσκοπήσεις.  Ή κάποια εκλογικά αποτελέσματα, που μας σερβίρει η SINGULAR LOGIC  του κατά πάντα αξιόπιστου κ. Ρότσιλδ! Πολύ περισσότερο, μάλιστα, αφού στην περίπτωση του Αλέξανδρου η ανταπόκριση του κοινού υπήρξε συγκλονιστική. Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το τραγούδι της οντισιόν πλησίασε  τα δύο εκατομμύρια προβολές στο You Tube. Κι αυτό δεν αλλάζει εύκολα από τη μια στιγμή στην άλλη. Ιδιαίτερα, επειδή ο τρόπος που τραγουδάει το παιδί αυτό μιλάει κατευθείαν στην ψυχή και την καρδιά του λαού.
Αλλά ας δεχτούμε ότι η γνώμη του κοινού άλλαξε διαμετρικά, δεδομένου ότι μπορεί κάποια τραγούδια να μην τα απέδωσε ο διαγωνιζόμενος καλά. Ποιος όμως επιλέγει τα τραγούδια; Ο ίδιος ο διαγωνιζόμενος ή κάποιοι άλλοι; Και πόση προσοχή δίνεται ώστε τα τραγούδια να ταιριάζουν στο στυλ του τραγουδιού του διαγωνιζόμενου; Γιατί θυμάμαι από άλλον διαγωνισμό τραγουδιού, την περίπτωση μιας κοπέλας που είχε αγγελική φωνή. Στην τελική όμως φάση την έντυσαν και τη χτένισαν σουρλουλούδικα, αντίθετα από τον σοβαρό τρόπο, που εκείνη εμφανιζόταν. Και της έδωσαν να πει ένα επίσης σουρλουλούδικο τραγούδι κι έτσι εξασφάλισαν την αποτυχία της.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι υπεύθυνη για την περίπτωσή του Αλέξανδρου ήταν η κυρία της κριτικής επιτροπής, που είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις  για την σκοπιμότητα της περαιτέρω συμμετοχής του 16χρονου στο διαγωνισμό. Επιφυλάξεις , που κάτω απ’ το πρίσμα του αποτελέσματος, μοιάζουν  σα να  του έλεγαν: «Παιδί μου τι δουλειά έχεις εσύ εδώ πέρα; Γιατί να συμμετάσχεις σε ένα διαγωνισμό, όταν η σφραγίδα της δωρεάς, που σου έδωσε ο Θεός, είναι ασυναγώνιστη; Δεν έχεις ακούσει ότι σ’ αυτόν τον κόσμο, που ζούμε πάγια τακτική είναι να απαξιώνονται οι αξίες και να καταξιώνονται οι απαξίες;  Και πως, όπως έχει ειπωθεί, ο, τι λάμπει δεν είναι  χρυσάφι»!
Χρυσάφι, καλέ μου Αλέξανδρε, είναι η σφραγίδα της δωρεάς, που σου έδωσε ο Θεός. ο οποίος έχει τον τελικό λόγο  για όλους και για όλα. Άφησε πίσω σου την γλυκόπικρη ανάμνηση των δεκάξι σου χρόνων κι ακολούθησε το αστέρι σου. Για να μπορείς, όχι μόνο «να συγκινείς», όπως σου είπε το μέλος της επιτροπής, αλλά και να βοηθάς τους συνανθρώπους σου. Μ’ όλη την κατάρτιση, 

https://papailiasyfantis.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου