Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ο Ευγενικος
καὶ ἡ Ἀποτείχισή του
Πολιτικοὶ καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικοὶ λόγοι πίεζαν τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη Ζ΄τὸν Παλαιολόγο (1425-1448) νὰ ἀγωνίζεται διαρκῶς γιὰ τὴν συγκρότηση Οἰκουμενικῆς Συνόδου μὲ σκοπὸ τὴν Ἕνωση τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν Δυτική.
Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς καὶ κλῆρος δὲν ἤθελαν μία τέτοια σύνοδο ἀλλὰ τελικὰ στὶς 9 Ἀπριλίου τοῦ 1438 στὴ Φερράρα τῆς Ἰταλίας ἡ σύνοδος ἄρχισε τὶς ἐργασίες της.
Ἐξέχουσα θέση σὲ αὐτὴν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Ὀρθοδόξων εἶχε ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Ἐπίσκοπος Ἐφέσου.
Προφανῶς ὁ Ἅγιος εἶχε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς φιλοπαπικούς τῆς ἐποχῆς του, ἀφοῦ μαζί τους θὰ πήγαινε στὴ σύνοδο καὶ στὴν πολύμηνη κοινή τους συμβίωση θα εἶχαν κοινὴ λειτουρ-γικὴ ζωή.[1] Μάλιστα ὅλοι οἱ διαπραγματευτὲς τῆς Ἀνατολῆς ξε-κίνησαν μὲ τὴν κοινὴ πρὸς αὐτοὺς ἐντολὴ τοῦ αὐτοκράτορα: «νὰ μὴν ἐπιδιωχθεῖ Ἕνωση ποὺ θὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τὶς παραδόσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας» ![2]
Μετὰ ἀπὸ 7μῆνες συσκέψεων δὲν ὑπῆρξε κανένα ἀποτέλεσμα. Ἡ σύνοδος μεταφέρθηκε στὴν Φλωρεντία ὅπου ὅλη ἡ ἀποστολὴ τῶν Ὀρθοδόξων ἦταν στὴν πραγματικότητα φυλακισμένη, μὲ στέρηση τροφῆς, ψυχολογικὴ πίεση, καὶ τρομοκρατία.
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος συνέχιζε τὴν κοινωνία μὲ τόν «προδιεφθαρμένο» Πατρι-άρχη Ἰωσὴφ ὅπως καὶ μὲ ἄλλους λατινόφρονες.[3] Ὅμως δὲν ἄλλαζε τὴν θέση του: «Δὲν εἶναι ἀνεκτὴ ἡ συγκατάβαση σὲ θέματα πίστεως» ἔλεγε.[4]
Κάποια μέρα ποὺ ἔγινε νέο συμβούλιο τῆς Ὀρ-θόδοξης ἀντιπροσωπείας, ὁ Συρόπουλος ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: « … καὶ ἀγανακτήσας [ὁ Ἅγιος] τὴν ἰταμότητα καὶ τὸ θράσος αὐτῶν [τῶνΛατινοφρόνων ἀρχιερέων] καὶ κατάλαβὼν ὅτι πάντες σχεδὸν προδεδομένοι καὶ ἕτοιμοι εἰσι πρὸς τὴν τοῦ Λατινισμοῦ συγκατάθεσιν, ἐσιώπησε»[5]. Δηλαδὴ ἀκόμα καὶ ὅταν ὁ Ἅγιος κατάλαβε ὅτι ὅλοι σχεδὸν εἶχαν ἤδη προδώσει τὴν πίστη καὶ ἦταν ἕτοιμοι νὰ ὑπογράψουν τὴν ἐπαίσχυντη ἕνωση, δὲν ἀποτειχίστηκε, ἀλλὰ ἐσιώπησε, ἐξακολουθῶντας νὰ ἔχει κοινωνία μαζί τους. Τελικῶς ὅμως ὅταν ὅλοι ὑπέκυψαν καὶ ὑπέγραψαν τὴν προδοτικὴ Ἕνωση -ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ 4 Ἐπισκόπους- ὁ Ἐπίσκοπος Ἐφέσου διέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία καὶ χαρακτήρισε τοὺς ὑποκύψαντες «προδότες τῆς εὐσεβείας».[6]
«Δεῖ [πρέπει] γὰρ παντάπασιν ἐκείνους [τοὺς Λατινόφρονας] εἶναι κεχωρισμέ-νους ἡμῶν», εἶπε .[7]
Ὅταν ἡ ἀποστολὴ ἐπέστρεψε στὴν Κων/πολη
λαὸς καὶ κλῆρος διέκοψε κάθε ἐκκλησιαστικὴ σχέση μὲ τοὺς ὑπογράψαντες
καὶ ἔλαβε χώρα ἐπισήμως ἡ Ἀποτείχιση. [8]
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος στὴν Ἀποτείχισή του εἶχε στήριγμα ὄχι μόνο τὶς Συνόδους, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Φωτίου μέχρι αὐτὴν τοῦ 1341, ἀλλὰ φυσικὰ καὶ τὶς παλαιότερες Οἰκουμενικὲς ποὺ ἀπέκλειαν κάθε μεταβολὴ καὶ προσθήκη στὰ δόγματα τῆς Πίστεως.
Ὁ ἴδιος δὲ Ἅγιος Μᾶρκος, πιεζόμενος νὰ μνημονεύσει τὸν Λατινόφρονα Πατριάρχη Κπό-λεως Μητροφάνη, εἶπε:
«Ἐκφεύγειν ἄπασι τρόποις [νὰ φεύγουμε μὲ κάθε τρόπο] τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ [τοῦ Πατριάρχου] καὶ μήτε συλλειτουργεῖν αὐτῷ, μήτε μνημονεύειν ὅλως αὐτοῦ, μήτε ἀρχ-ιερέα τοῦτον ἀλλὰ λύκον καὶ μισθωτὸν ἠγεῖσθαι [νὰ τὸν θεωροῦμε σὰν λύκο]».
Καὶ προσθέτει:
«Φεύγετε αὐτούς, ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. Καὶ οὐ θαυμαστόν. Αὐτὸς γὰρ ὁ σατανὰς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φω-τός. Οὐ γὰρ οὖν, εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν… Στήκετε, κρατοῦντες τὰς παραδόσεις, ἃς παρελάβατε, τάς τε ἐγ-γράφους καὶ ἀγράφους, ἵνα μὴ τῷ τῶν ἀθέσμων πλάνη συναπεχθέ-ντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ».[9]
Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος, Ἅρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως, παρακαλοῦσε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴν ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ αἱρετίζοντες, γιατὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι γεννήματα τῆς ὀχιᾶς.[10]
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος στὴν Ἀποτείχισή του εἶχε στήριγμα ὄχι μόνο τὶς Συνόδους, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Φωτίου μέχρι αὐτὴν τοῦ 1341, ἀλλὰ φυσικὰ καὶ τὶς παλαιότερες Οἰκουμενικὲς ποὺ ἀπέκλειαν κάθε μεταβολὴ καὶ προσθήκη στὰ δόγματα τῆς Πίστεως.
Ὁ ἴδιος δὲ Ἅγιος Μᾶρκος, πιεζόμενος νὰ μνημονεύσει τὸν Λατινόφρονα Πατριάρχη Κπό-λεως Μητροφάνη, εἶπε:
«Ἐκφεύγειν ἄπασι τρόποις [νὰ φεύγουμε μὲ κάθε τρόπο] τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ [τοῦ Πατριάρχου] καὶ μήτε συλλειτουργεῖν αὐτῷ, μήτε μνημονεύειν ὅλως αὐτοῦ, μήτε ἀρχ-ιερέα τοῦτον ἀλλὰ λύκον καὶ μισθωτὸν ἠγεῖσθαι [νὰ τὸν θεωροῦμε σὰν λύκο]».
Καὶ προσθέτει:
«Φεύγετε αὐτούς, ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. Καὶ οὐ θαυμαστόν. Αὐτὸς γὰρ ὁ σατανὰς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φω-τός. Οὐ γὰρ οὖν, εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν… Στήκετε, κρατοῦντες τὰς παραδόσεις, ἃς παρελάβατε, τάς τε ἐγ-γράφους καὶ ἀγράφους, ἵνα μὴ τῷ τῶν ἀθέσμων πλάνη συναπεχθέ-ντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ».[9]
Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος, Ἅρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως, παρακαλοῦσε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴν ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ αἱρετίζοντες, γιατὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι γεννήματα τῆς ὀχιᾶς.[10]
[1] Καμμία ἱστορικὴ πηγὴ δὲν
ἀναφέρει κάτι τὸ ἀντίθετο.
[2] Sylvestre Syropoulos, Les Memoires,Roma,1971,τμλημα
γ΄,κεφ.ε΄-στ΄.
[3]
Ἁγ. Μάρκος
Ἐφέσου, Ἔκθεσις…
κεφ.στ΄, PO 17,448
[4] Βαφείδου Φ, Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, τ.β΄, §149,3
σ.226
[5] Σ.Συρόπουλος,Ἀπομνημονεύματα, ΧΙΙ,σ.446
[6] Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου, Ἔκθεσις…κεφ.στ΄Ρ.Ο.17,447
[7] P.G.
160,537A
[8] Τὴν ψευδοένωση καταδίκασε ἡ Τοπικὴ Σύνοδος στὰ Ἱεροσόλυμα
τὸ 1443, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν
οἱ τρεῖς Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς,
τὴν κατεδίκασαν ἐπίσης οἱ Ἐκκλησίες τῆς Τραπεζοῦντος, Ῥωσίας, Σερβίας καὶ ἄλλες, ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, καὶ ἀπὸ τὴ Σύνοδο, στὴν
Κωνσταντινούπολη τὸ 1450.
[9] Ἰ. Καρμίρη, ΔΣΜ. Α΄ σ.
361, 362
[10] Βίος Ἁγίου Νικηφόρου, ὑπὸ
Ἰγνατίου,p.166,I.27-p167,I7
Απο το αρτι κυκλοφορησαν βιβλιο του Γιαννη Ριζου ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ, Δοκιμιο στην Αποτειχισι,τηλ. 6976-786356.
Απο το αρτι κυκλοφορησαν βιβλιο του Γιαννη Ριζου ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ, Δοκιμιο στην Αποτειχισι,τηλ. 6976-786356.
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου