Ομολογία

 Ὁμιλία τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

μὲ ἀφορμὴ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

μὲ ἀφορμὴ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ

Θὰ ποῦμε λίγες σκέψεις γύρω ἀπὸ τὸν ἅγιο Μᾶρκο. Ἔχουμε καθῆκον νὰ ἀνεφερόμαστε στοὺς ὁμολογητὲς αὐτοὺς Πατέρες ποὺ ἔσωσαν τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ εἰδικὰ ὁ ἅγιος Μᾶρκος ἀπὸ τὸν Παπισμό…

Αὐτὰ ποὺ πολέμησε ὁ ἅγιος Μᾶρκος, τὶς πλάνες, ἐμεῖς σήμερα τὶς ἔχουμε ἀποδεχτεῖ καὶ τὶς ἀκολουθοῦμε.

Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ἐπολέμησε τὴν Μοναρχία τοῦ Πάπα. Ἐδογμάτιζαν τότε οἱ Παπικοί, ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, στηρίζεται καὶ ἐπιτελεῖται γύρω ἀπὸ ἕνα πρόσωπο. Εἶναι ἀνθρωποκεντρικὴ ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι Χριστοκεντρική, ἀληθοκεντρική, ἀλλὰ γύρω ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο θὰ μαζευόμαστε καὶ αὐτὸς θὰ εἶναι τὸ σύμβολο καὶ τὸ σημεῖο τῆς ἑνότητος στὴν Ἐκκλησία, ἄσχετα με τὸ τί πιστεύει· ἂν ἔχει πλάνες, ἂν εἶναι Ὀρθόδοξος, ἂν εἶναι αἱρετικός. Καὶ ὁ ἅγιος Μᾶρκος τὸ ἐπολέμησε αὐτό.

Αὐτὸ ποὺ πρεσβεύουν οἱ Παπικοί, ἄρχισαν νὰ πρεσβεύουν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι σὲ ἡμέρες Οἰκουμενισμοῦ, ὅτι, δηλαδή, γύρω ἀπὸ ἕνα πρόσωπο, τὸν Πάπα ἐκεῖ, τὸν Ἐπίσκοπο ἐδῶ, ὑπάρχει ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος Μᾶρκος τὸ πολέμησε αὐτὸ τὸ βλάσφημο δόγμα καὶ εἶπε ὅτι γύρω ἀπὸ τὴν ἀλήθεια (ὑπάρχει ἡ ἑνότης). Ἂν δὲν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια ἐκπίπτει τὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του. Εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ ὁ Ἐπίσκοπος, (ἀλλ’) ἐφ’ ὅσον φέρει ὁλόκληρη τὴν Ἀποστολική, Εὐαγγελικὴ Ἀλήθεια.

Κι ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε ἀποδεχθεῖ αὐτὸ τὸ δόγμα τοῦ Ἐπισκοποκεντρισμοῦ, μόνο ποὺ τὸ ἔχουμε μεταφέρει, ὄχι σὲ ἕνα πρόσωπο, ἀλλὰ σὲ πολλὰ πρόσωπα. Κι ἐμεῖς τί πιστεύουμε σήμερα; Ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γύρω ἀπὸ τὸν (κάθε) Ἐπίσκοπο. Ὄχι γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό, ὄχι γύρω ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο ἐπιτελεῖται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκεῖ ποὺ εἶχε ὁ Παπισμὸς ἕναν Πάπα, ἐμεῖς βγάλαμε πολλοὺς Πάπες, καὶ τώρα σὲ κάθε Μητρόπολη ὑπάρχει ἕνας Πάπας, γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ Χριστιανοί, ἀσυζητητί, μὲ τυφλὴ ὑπακοὴ νὰ ὑπακούουν.

Καὶ μοῦ ἔδωσαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες καὶ πρέπει νὰ τὸ ἀναφέρω αὐτό, μιὰ εἰσήγηση (γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι αὐτὰ ποὺ σᾶς λέω δὲν εἶναι λόγια τοῦ ἀέρα, ἀλλὰ εἶναι πραγματικότητα), μιὰ Εἰσήγηση ποὺ ἔκανε κάποιος πατὴρ Χρυσόστομος Παπαδάκης, ἀπὸ τὴν Μητρόπολη Βεροίας. Καὶ στὴν εἰσήγηση αὐτὴ ἐπρέσβευε ὁ ἄνθρωπος αὐτός, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, αὐτὸν τὸν Παπισμό! Ὅτι γύρω ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο, κι ὅποιος δὲν εἶναι γύρω ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο, ἑνωμένος καὶ ἐνσωματωμένος μὲ τὸν Ἐπίσκοπο…· καὶ ἔγλυφε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος τῆς ὁμιλίας τὸν Ἐπίσκοπο!

Ο Μητρ. Βεροίας με Πατριάρχη

       Ἐπίσκοπος (στὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ὑπακούομε) εἶναι φορέας τῆς ἀληθείας. Αὐτὴ εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ Παπισμοῦ. Κι αὐτὴ ἡ Εἰσήγηση ἦταν αἱρετικὴ εἰσήγηση· νὰ γλύφει, δηλαδή, τὸν Ἐπίσκοπο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς εἰσηγήσεως μέχρι τὸ τέλος, νὰ μὴν ἀναφέρει τίποτα γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἂν αὐτὸς (ὁ Ἐπίσκοπος) ἀνήκει στὸν Οἰκουμενισμό, ἂν ἀνήκει, εἶναι μέτοχος στὸ Π.Σ.Ε., ἂν ἔχει ἀποδεχτεῖ τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης σὰν Ἅγιο (ποὺ ἦταν Μασῶνος καὶ αἱρετικός), ἔχει τόσες ἄλλες πλάνες, συμπροσευχὲς μὲ τοὺς Παπικούς, μὲ τὸν Πατριάρχη…, τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο τυφλὴ ὑπακοή· αὐτὸ ἔλεγε ἡ Εἰσήγηση.

Πουθενὰ δὲν μίλησε γιὰ ἀλήθεια, πουθενὰ γιὰ Ὀρθοδοξία· γιὰ τὸν ἂν δηλ. ὁ

 

Αὐτὸ πολέμησε ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός· ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτυγχάνεται γύρω ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἂν ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι φορέας τῆς ἀληθείας μὲ λόγια καὶ ἔργα, τότε ἑνωνόμεθα γύρω ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο. Ἂν δὲν εἶναι φορέας τῆς ἀληθείας, τότε προτιμᾶμαι τὴν ἀλήθεια, τὸν Χριστό.

Στὰ πόδια του ὁ Πάπας!

Αὐτὸ πολέμησε ὁ ἅγιος Μᾶρκος. Καὶ τὸ πολέμησε ΜΟΝΟΣ του. Δὲν δείλιασε ποὺ ἦταν μόνος του. Οἱ συναγωνιστές του ποὺ πῆγαν στὴν Φερράρα νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἐγκατέλειψαν τὸν ἀγώνα καὶ πῆγαν στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Γιατί; Φοβήθηκαν.

Ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος, ἀδελφοί μου, ἐπιφέρει πολλὰ δεινά. Καὶ αὐτὸ θὰ συμβεῖ καὶ στὶς ἡμέρες μας. Ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν ἐπερχομένων δεινῶν, μήπως δηλ. δὲν θὰ ἔχουμε νὰ φᾶμε, μήπως δὲν ἔχουμε νὰ πιοῦμε, μήπως δὲν θὰ πάρουμε σύνταξη, φάρμακα κι ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα, μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς πιέζουνε καὶ διαρκῶς περισφίγγουν τὸν κλοιό οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις.

Αὐτὸς ὁ φόβος, ἔκανε τότε τοὺς συναγωνιστές του (νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν ἀγώνα). Ὅπως τὸν Βησσαρίωνα Νικαίας, ποὺ ὅταν ἄρχισε ἡ Σύνοδος
συναγωνιζόταν μὲ τὸν ἅγιο Μᾶρκο (στὴν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας) καὶ σὲ πολλὰ πράγματα ἔκανε αὐτὸς εἰσηγήσεις στὰ θέματα ποὺ συζητοῦσαν στὴν Σύνοδο· ἀλλ’ ἐγκατέλειψε καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἐπίσκοποι, γιατὶ ἄρχισαν νὰ πεινᾶνε. Τοὺς ἔκοψε τὸ σιτηρέσιο ὁ Πάπας, τοὺς δυσκόλεψε καὶ φοβόντουσαν οἱ Ἐπίσκοποι ἂν θὰ γυρνοῦσαν ζωντανοὶ πίσω στὴν Κων/πολη. Γιὰ τὴ ζωούλα τους φοβηθήκανε. Καὶ γι’ αὐτὸ ἐγκατέλειψαν ὅλοι τὸν ἅγιο Μᾶρκο καὶ ἀγωνίστηκε μόνος του.

Καὶ αὐτὸ ἔχει ἀξία καὶ γιὰ μᾶς σήμερα. Εἶναι μέγιστο παράδειγμα ὅτι καὶ ἕνας, καὶ μόνος του νὰ εἶναι, ἅμα ἔχει τὴν ἀλήθεια μαζί, εἶναι ἡ πλειοψηφία. Ἕνας, μαζὶ μὲ τὴν ἀλήθεια, εἶναι ἡ πλειοψηφία. Τί νὰ τὸ κάνεις, λέει, νὰ ἔχουμε μύριους Ἐπισκόπους, καὶ νὰ εἶναι μές στὸ ψέμα.

Ἐπίσης νὰ σᾶς πῶ ὅτι, ὄχι μόνο οἱ συναγωνιστές του τὸν ἐγκατέλειψαν, ἀλλὰ τὸν ἐκορόϊδευαν κιόλας· τὸν εἰρωνεύοντο, ὅταν ἔλεγε στὶς συνάξεις –ἐκεῖνες ποὺ ἔκαναν οἱ Ὀρθόδοξοι μόνοι τους– τί νὰ ποῦμε ἐδῶ, τί νὰ ποῦμε ἐκεῖ. Ἔλεγε κάποια σκέψει ὁ ἅγιος Μᾶρκος καὶ τὸν εἰρωνεύοντο· καὶ εἰδικὰ ὁ Βησσαρίων τὸν ἔλεγε δαιμονισμένο γέροντα.

Καὶ τί τοῦ ἀπαντοῦσε ὁ ἅγιος Μᾶρκος; Ἔγινες κοπέλι τοῦ Πάπα! Κι ἐμεῖς σήμερα, γίναμε δοῦλοι σ’ αὐτὴν τὴν παγκόσμια δικτατορία ποὺ ὑπάρχει, γίναμε δοῦλοι στὴν Νέα Ἐποχή, ὄχι μόνο στοὺς Ἐπισκόπους, γιατὶ φοβόμαστε, εἴμαστε φοβισμένοι Χριστιανοί! Δὲν εἴμαστε γενναῖοι! Μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεὸς «πνεῦμα δυνάμεως», κι ἐμεῖς ἔχουμε πνεῦμα δειλίας.

Καὶ ὅταν εἶδε ὅτι ὅλοι οἱ συναγωνιστές του εἶχαν μετατεθεῖ στὴν ἄλλη ἄκρη, ἐσιώπησε. Ἀποτειχίστηκε. Δὲν παρευρίσκετο οὔτε στὶς Συνάξεις τῶν Ὀρθοδόξων –ἀπὸ τότε, πρὶν ὑπογραφεῖ ἡ Ἕνωση μὲ τὸν Πάπα, ποὺ τὴν ὑπέγραψαν οἱ δῆθεν Ὀρθόδοξοι.

Ὁ Πάπας, ὅταν εἶδε ὅτι δὲν ὑπόγραψε ὁ ἅγιος Μᾶρκος, τὸν ἐκάλεσε γιὰ νὰ δικαστεῖ. Ὁ ἅγιος Μᾶρκος κατ’ ἀρχὰς δὲν ἤθελε νὰ πάει νὰ δικαστεῖ ἀπὸ ἕναν αἱρετικό, ἀλλὰ τοῦ εἶπε ὁ αὐτοκράτορας· πήγαινε. Πῆγε· καὶ τί εἶπε; Λέει, ὅτι γιὰ νὰ δικαστεῖ καὶ γιὰ νὰ καταδικαστεῖ κάποιος, δικάζεται καὶ καταδικάζεται πρῶτα ἡ αἵρεση τὴν ὁποία πιστεύει. Πεῖτε μου, λοιπόν, ποιά εἶναι ἡ αἵρεση τὴν ὁποία πιστεύω, καὶ μετὰ καταδικάστε με. Δὲν θὰ μὲ καταδικάσετε χωρὶς νὰ μοῦ πεῖτε καὶ ποιά αἵρεση πιστεύω. Καὶ τὸν ἄφησαν καὶ ἔφυγε.

Ἐμεῖς τί κάνουμε; Ξεπεράσαμε τοὺς Παπικούς. Ἐμεῖς τοὺς ἔχουμε ξεπεράσει. Δικάζουμε καὶ καταδικάζουμε τοὺς Ὀρθοδόξους, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν κάνουν ὑπακοὴ στοὺς Ἐπισκόπους! Πρῶτα καταδικάζεται ἡ αἵρεση καὶ μετὰ ὁ αἱρετικός! Ἐδῶ τί κάνουν οἱ δικοί μας οἱ Ἐπίσκοποι οἱ Ὀρθόδοξοι; Καταδικάζουν τοὺς Ὀρθοδόξους μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ θὰ κόψουν τὸ Μνημόσυνο τους, τὴν μνημόνευσή τους, τὸ ὀνοματάκι τους, τὸ ὁποῖο μόλις ἀναφερθεῖ στὴ Θ. Λειτουργία, ἀμέσως τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὑποδουλώνεται, ὑποτάσσεται, καταβαίνει κάτω καὶ ἁγιάζει τὰ πάντα! Εἶναι μαγικὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου τώρα! Τὸ ἀνέφερες, λέει, εἶναι ἔγκυρο τὸ Μυστήριο. Δὲν τὸ ἀνέφερες, εἶναι ἄκυρο τὸ Μυστήριο! Δὲν ἔχει σχέση τί πιστεύει αὐτός. Ἂν εἶναι Μασῶνος, Οἰκουμενιστής… Ἀνέφερες τὸ ὀνοματάκι τὸ μαγικό; Τελεῖται ἀμέσως τὸ Μυστήριο! 

Καταλάβατε σὲ τί ἐξωφρενικὴ κατάσταση εἴμαστε; Ἔχουμε περάσει τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, τότε ποὺ ἀγωνίστηκε ὁ ἅγιος Μᾶρκος μὲ τοὺς Παπικούς καὶ πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε. Εἴμαστε σὲ μιὰ αἱρετικὴ πορεία, καὶ ὅποιος τολμήσει  νὰ πεῖ κάτι ὀρθόδοξο, ἐκτὸς τοῦ ὅτι τὸν θεωροῦν ὅτι εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, τί τοῦ λένε; Εἶσαι ἐγωϊστής! Γιατί; Γιατὶ δὲν ὑποτάσσεσαι, δὲν σκύβεις τὸ κεφάλι κάτω!

Μὰ αὐτὸ εἶναι ἐγωϊσμός; Τὸ νὰ θέλεις νὰ εἶσαι μὲ τοὺς Ἀποστόλους, μὲ τοὺς Πατέρες καὶ μὲ τὴν Ἁγία Γραφή; Αὐτὸ θεωρεῖται ἐγωϊσμός; Ἔτσι ἔχει ὁριοθετηθεῖ ὁ ἐγωϊσμός; Καὶ αὐτοὶ ποὺ βαδίζουν αὐτόνομα, ἀνεξάρτητα, δαιμονικά, βάσει φιλοδοξιῶν ἀνθρωπίνων …αὐτοὶ εἶναι οἱ ταπεινοί.

Ὅταν γύρισαν οἱ ἐπίσκοποι μόνο τὸν Ἅγιο Μᾶρκο πῆραν στὰ χέρια τους καὶ τὸν ἐσήκωσαν ψηλά. Τοὺς ἄλλους Ἐπισκόπους θέλαν νὰ τοὺς πετάξουν στὴν θάλασσα.

Ποῦ εἶναι ὁ λαὸς σήμερα; Ἀπὼν καὶ ὁ λαὸς ἀπὸ τὰ δρώμενα τῆς Ἐκκλησίας!  Ὁ λαὸς εἶναι ὁ μεγάλος ἀπών. Καὶ συμμετέχει κι αὐτὸς διὰ τῆς ἀπουσίας του, διὰ τῆς σιωπῆς του, τῆς ἀδιαφορίας του! Ἔτσι τὸν φτιάξαμε τὸν λαό. Στὰ μέτρα αὐτὰ τὸν φτιάξαμε, γιατὶ ἔτσι μᾶς βολεύει. Ἀδιάφορο λαὸ θέλουμε…

Καὶ σήμερα, βάση αὐτῆς τῆς ἄγνοιας καὶ ἀδιαφορίας τοῦ λαοῦ, ποὺ συμμετέχει στὴν προδοσία καὶ ὁ λαός, οἱ Ἐπίσκοποι κάνουν ὅ,τι θέλουν, βαδίζουν τὴν Ἐκκλησία σὲ ὅποιον δρόμο αἱρετικὸ θέλουν, τὰ ἔχουν βρεῖ μὲ τοὺς μεγάλους, τοὺς Μασώνους, τὴν Ν. Ἐποχή, τὴν Παγκοσμιοποίηση καὶ ὅλα αὐτά, καὶ συμβαδίζουν μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις· δὲν μιλᾶνε καθόλου, νὰ ἀνοίξουν τὸ στοματάκι τους… Παρὰ μόνο, ποῦ μιλᾶνε; Ὅταν πρόκειται νὰ ἔχουν ἀπέναντί τους ἕνα μικρό. Στοὺς μεγάλους εἶναι δοῦλοι, γλοιώδεις δοῦλοι, καὶ στοὺς μικροὺς εἶναι λύκοι.

Καὶ γιὰ νὰ ποῦνε κάτι (οἱ Ἐπίσκοποι), τὸ κάνουν κατόπιν πιέσεως καὶ γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι κάτι εἶπαν. Καὶ τί μ’ αὐτό, ποὺ εἶπες κάτι; Ἔγινε τίποτα; Ἀκολουθᾶς (τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων); Δὲν ἀκολουθᾶς! Δὲν συμπορεύεσαι!

Αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἐπίσκοποί μας σήμερα. Καὶ ἅμα θέλουμε, νὰ τὸ καταλάβουμε ὅτι ἔχουμε τέτοιους Ἐπισκόπους. Καὶ ἅμα δὲν τὸ καταλάβουμε τώρα, θὰ εἶναι κάποτε ἀργά, ἀδελφοί μου.

Καὶ σήμερα ποὺ εἶναι ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου, τοῦ Ἄτλαντος τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ γίγαντος αὐτοῦ, ποὺ οὔτε κι ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ ἀναφέρουμε καὶ τὰ λόγια αὐτὰ ποὺ λέμε, ἀλλὰ τουλάχιστον νὰ πάρουμε κάτι ἀπὸ τὸ φρόνημα, ἂν ὄχι τοῦ ἁγίου Μάρκου, τοῦ λαοῦ τῆς Κων/πόλεως ποὺ περίμενε μὲ ἐνδιαφέρον, νὰ μάθει, τί ἔγινε γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως. Τί ἔγινε (ρωτοῦσαν); Μετανόησαν οἱ παπικοί ἢ δὲν μετανόησαν;

(Καὶ συνέβη τὸ ἀντίθετο). Εἶχαν μετανοήσει οἱ Ὀρθόδοξοι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία (τους).

Τώρα ποὺ σιγὰ σιγὰ κόβουμε, ψαλιδίζουμε τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν Παράδοση, τὸ Εὐαγγέλιο, τοὺς Κανόνες γιὰ νὰ ταιριάξουμε μὲ τὴν Ν. Ἐποχή, μὲ τὴν Παγκοσμιοποίηση καὶ μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις, τώρα ὁ λαὸς εἶναι ἀδιάφορος, εἶναι ἀπών. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπουσία τοῦ λαοῦ, εἶναι συμμετοχὴ στὴν προδοσία ποὺ γίνεται. Εἶναι συμμετοχή, γιατὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει μὲ τρεῖς τρόπους γίνεται ἡ προδοσία: μὲ τὰ λόγια, μὲ τὰ ἔργα καὶ μὲ τὴν σιωπή! Ὅταν ἀκουστεῖ κάτι βλάσφημο κι ἐγὼ σιωπήσω, σημαίνει ὅτι συμφωνῶ σιωπηλά. Εἶναι ἡ σιωπηλὴ συγκατάθεση. Κι ὁ λαὸς λοιπόν, συμμετέχει.

Εἴμαστε ὅλοι συνυπεύθυνοι σ’ αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀλλοίμονο στὰ παιδιά μας, τὸ τί Ὀρθοδοξία θὰ τοὺς παραδώσουμε. Θὰ ἔρθουνε στοὺς τάφους μας καὶ θὰ μᾶς βρίζουνε, ἂν ἔχουν κάτι, καὶ δοῦνε κάτι ὀρθόδοξο· ἂν ξυπνήσει κάτι μέσα τους,  ἢ κάτι πεῖ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἢ μᾶς τιμωρήσει, ὅπως μᾶς ἀξίζει. Θὰ ἔρθουνε στοὺς τάφους μας καὶ θὰ μᾶς βρίζουνε, γιατὶ τοὺς παραδώσαμε μιὰ ψεύτικη Ὀρθοδοξία· μιὰ Ὀρθοδοξία ποὺ ταιριάζει μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα.

Αὐτὴ τὴν Ὀρθοδοξία σήμερα πρεσβεύουν οἱ Ἐπίσκοποι. Μιὰ Ὀρθοδοξία ποὺ νὰ ταιριάζει, ὅπως ἡ σουπιὰ μεταλάσσεται καὶ παίρνει τὸ χρῶμα τοῦ περιβάλλοντος, γιὰ νὰ ἀποφύγει τοὺς ἐχθρούς της, ἔτσι κάναμε καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ μεταλάσσεται καὶ νὰ ταιριάζει μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα. Κοσμικὴ Ὀρθοδοξία. Ὄχι τὸ Εὐαγγέλιο τὸ σταυρικό, τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο, νὰ τηρεῖς τοὺς Κανόνες. Ὄχι τέτοια πράγματα τώρα. Εἶναι αὐστηρὸ τὸ Εὐαγγέλιο· θὰ τὸ κάνουμε ἐμεῖς νὰ συμφωνεῖ μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα.

Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο καὶ οἱ Νόμοι αὐτοὶ ποὺ ψηφίζονται, περὶ συμβιώσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων, περί, περί… Ἡ Ἐκκλησία συμπορεύεται διὰ τῆς σιωπῆς της.

Σᾶς ἔχω πεῖ κι ἄλλη φορά, ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι, τὴν πρώτη προδοσία ποὺ κάνουν, εἶναι πρὶν ἐγκατασταθοῦν στὴν Μητρόπολη, ὅταν βγαίνει τὸ Προεδρικὸ Διάταγμα, ποὺ δίνουν ὑπόσχεση στὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, ὅτι θὰ εἶναι ὑπάκουοι στοὺς Νόμους τοῦ Κράτους. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη προδοσία, ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ Ἐπισκόπου· νὰ εἶναι ὑποτακτικὸς στοὺς Νόμους τοῦ Κράτους. Καὶ τώρα οἱ Νόμοι τοῦ Κράτους εἶναι ἄθεοι, καὶ πρέπει νὰ κάνει αὐτὸς ὑπακοὴ γιὰ νὰ ἔχει τὴν θέση του.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἐπίσκοποί μας σήμερα καὶ γύρω ἀπ’ αὐτοὺς ἀπαιτοῦν τὴν ἑνότητα νὰ ἔχουμε· γύρω ἀπὸ πρόσωπα· ἀνθρωποκεντρική, ἐπισκοποκεντρικὴ Ἐκκλησία, ὄχι  Χριστοκεντρικὴ Ἐκκλησία. Αὐτὴ τὴν Ἐκκλησία ποὺ ἤθελε καὶ ὁ Πάπας, αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία ποὺ πολέμησε ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός.

Φεύγοντας ἀπ’ ἐδῶ ἀδελφοί μου, νὰ ζωντανέψει τὸ φρόνημά μας, νὰ ἐνδιαφερθοῦμε λιγάκι κι ἐμεῖς (σὰν Χριστιανοί), ὄχι μόνο γιὰ τὰ προσωπικά μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Δὲν ἔστειλε ποτὲ ἀγγέλους ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σώσει τὴν Ἐκκλησία, νά, ὁ ἅγιος Μᾶρκος τὴν ἔσωσε τότε. Κρατεῖ, λένε, στοὺς ὤμους του τὴν Ὀρθοδοξία. Τί λένε σήμερα οἱ Ἐπίσκοποι, ὁ ἅγιος Πειραιῶς κ.λπ.: Δὲν σώζουμε, λένε, τὴν Ἐκκλησία, σωζόμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτό, ὅμως, εἶναι αἵρεση, εἶναι πλάνη, γιατί ὁ ἅγιος Μᾶρκος τὴν ἔσωσε τὴν Ἐκκλησία. Ἀγωνίστηκε· καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Δὲν ἦρθαν ἄγγελοι νὰ τὴν σώσουνε. Σὲ μᾶς ἄφησε τὴν εὐθύνη τῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας ὁ Κύριος. Καὶ σωζόμαστε, λοιπόν, καὶ σώζουμε τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἅμα προδώσουμε, εἴμαστε προδότες, καὶ δὲν θὰ σωθοῦμε, οὔτε κι ἐμεῖς οὔτε καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ πάει καλά, ἡ ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ ποιοι θὰ πάνε καλά; Ὅσοι φύγουνε ἀπὸ αὐτὸ τὸ προδοτικὸ σύστημα, ἀπὸ αὐτὴ τὴν σάπια Ἐκκλησία, ποὺ δὲν ἔχει τὴν ἀλήθεια μέσα της, ποὺ δὲν ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα της, ἀλλ’ ἔχει γίνει ἀνθρωποκεντρική.

Νὰ μᾶς ἐλεήσει, λοιπόν, ὁ Θεὸς καὶ νὰ μᾶς ἀνεβάσει λίγο τὸ φρόνημα· ἔχουμε ἀνάγκη στὶς ἡμέρες τὶς δύσκολες, τὶς πονηρὲς ἡμέρες, ἀπὸ ὀρθόδοξο φρόνημα. Νὰ ἔχουμε τὸ φρόνημα τῶν Πατέρων μας. Ποιό ἦταν; Ἦταν μαρτυρικό, ὁμολογιακὸ τὸ φρόνημά τους κι ὄχι συμβιβαστικό.