Ομολογία

Β΄ Νηστ Μρ 2,1-12 Παραλυτ Καπερναούμ

Λόγος και σημείο

του αρχιμανδρίτου Αθανασίου Σιαμάκη

Οι ιεροί ευαγγελισταί στα Ευαγγέλιά τους συνήθως εξιστορούν τα λόγια του Κυρίου και τα θαύματα ή σημεία ή τέρατα, όπως λέγονται, που έκανε. Τα θαύματα πιστοποιούν τη θεία δύναμη του λόγου του. Η δύναμη του λόγου του είναι που τα πραγματοποιεί. Λόγια και σημεία μαζί κατέπλητταν τους ανθρώπους και τους οδηγούσαν στην πίστη στη μετάνοια στη σωτηρία. Την κατάπληξη του λαού συναντούμε και στο ευαγγέλιο της Β΄ Κυριακής των νηστειών.

Στην Καπερναούμ, την πρωτεύουσα της Γαλιλαίας, ο Χριστός μπαίνει στο σπίτι κάποιου γνωστού του. Από τη λίγη μέχρι τώρα δημόσια ζωή του είχε γίνει ευρύτερα γνωστός και η παρουσία του ήδη μαγνήτιζε τα πλήθη. Έτσι ο κόσμος κατέκλυσε ασφυκτικά τον αύλιο χώρο και το σπίτι, όπου βρισκόταν την ημέρα εκείνη. «Βελόνα δεν έπεφτε», που λέει ο λόγος. Κι αφού ο λαός διψούσε, ο Κύριος, που άλλοτε είπε Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω, δεν μπορούσε να τους αφήσει διψασμένους. Από κάποιο εμφανές σημείο του σπιτιού άνοιξε τις «κάνουλες» και ελάλει αυτοίς τον λόγον. Κι αν ο ευαγγελιστής Μάρκος δεν μας διέσωσε την ομιλία του Κυρίου, πάντως είναι περισσότερο από βέβαιο ότι και σ’ αυτήν ο Κύριος έλεγε άκρως ενδιαφέροντα πράγματα, κι ο κόσμος παρακολουθούσε με αδιάπτωτη προσοχή.

Το λόγο στη συγκεκριμένη αφήγηση διαδέχεται η εικόνα, ο διάλογος, το σημείο, η έκσταση. Ας τα παρακολουθήσουμε.

Τέσσερις άνδρες σηκώνουν στα χέρια τους έναν παράλυτο μαζί με το κρεββάτι του και τον κατεβάζουν μπροστά στο θείο Διδάσκαλο. Το κατέβασμα έγινε από τη στέγη με σχοινιά, όπως γίνεται σήμερα το κατέβασμα των νεκρών στον τάφο. Αλλά γιατί όλος αυτός ο κόπος; Διότι ο κόσμος που άκουγαν την ομιλία του Κυρίου είχαν προσκολληθεί τόσο στο στόμα του , όσο δεν προσκολλώνται ούτε τα βυζανιάρικα στο μαστό της μάνας τους. Είχαν δημιουργήσει αδιαπέραστο τείχος, που δεν μπορούσαν να το διασχίσουν με το κρεββάτι στα χέρια τους. Αλλ’ η πεποίθηση του ασθενούς και των φορέων του, ότι θα λάβει υγεία, τους έκανε επινοητικούς και βρήκαν άλλο δρόμο. Αφαίρεσαν 2-3 μεγάλες λίθινες πλάκες της στέγης, και τον κατέβασαν.

Όλοι τώρα βλέπουν και συγκινούνται, μα πιο πολύ ο Κύριος. Μόνο ο παράλυτος φαινόταν εναγώνιος, διότι δεν ήξερε αν ο Κύριος θα τον δεχτεί με τόσο βεβαρημένο και ένοχο παρελθόν. Γρήγορα όμως η αγωνία του λύνεται και μεταστρέφεται σε χαρά, όταν ακούει τον Κύριο να του λέει τρυφερά· Παιδί μου, σου συγχωρούνται (από μένα) οι αμαρτίες σου που προκάλεσαν την παραλυσία. Αυτή τη στιγμή κόβω τις ρίζες του κακού.

Οι άνθρωποι ακούν τα σπλαχνικά λόγια του Κυρίου και χαίρουν. Εξαίρεση αποτελούν οι γραμματείς, που μέσα τους αμφισβήτησαν την αρμοδιότητα του Χριστού να συγχωρεί αμαρτίες, αφού, κατ’ αυτούς, την αποκλειστική αρμοδιότητα του Θεού δεν επιτρέπεται να τη σφετερισθεί κανένας. Κάθε σφετεριστής, όπως αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη τους, ο Ιησούς, διαπράττει βλασφημία κατά του Θεού.

Στην πραγματικότητα βέβαια το ασυγχώρητο αμάρτημα της βλασφημίας κατά του αγίου Πνεύματος το διέπρατταν αυτοί, επιμένοντας ν’ αμφισβητούν τη δύναμη του Χριστού, ενώ ο Κύριος τους είχε δώσει πολλές φορές δείγματα της θείας δυνάμεώς του με τον αυθεντικό λόγο του και τα καταπληκτικά θαύματά του.

Η αντίδραση των γραμματέων δεν έγινε αισθητή από το λαό, διότι έγινε μέσα στη σκέψη τους, κι όχι φωναχτά ή ψιθυριστά. Μόνο ο καρδιογνώστης διάβασε τη σκέψη τους και αντέδρασε αποδεικτικά, όχι εξουσιαστικά ή ταπεινωτικά. Τους λέει·

Εσείς με αμφισβητείτε, αλλ’ εγώ σας ερωτώ· Τι είναι πιο εύκολο; να πω στον παράλυτο· Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου; ή να του πω· Σήκω, πάρε το κρεββάτι σου και περπάτα; Σα να τους έλεγε· Μπορώ να τα κάνω και τα δύο. Ποιο προτιμάτε εσείς; Προφανώς το δεύτερο, που φαίνεται, ενώ το πρώτο δεν φαίνεται, γι’ αυτό και το αμφισβητήσατε. Για να πιστέψετε λοιπόν αυτό που δεν φαίνεται, θα κάνω αυτό που φαίνεται. Και ευθύς δίνει εντολή στον παράλυτο· Σήκω επάνω, πάρε το κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Στην παντοκρατορική φωνή αυτοστιγμί σηκώνεται ο παράλυτος και εκτελεί την εντολή του ευεργέτου του. Οι άνθρωποι είχαν σαλέψει (= εξίσταντο) και έλεγαν· Ποτέ δεν είδαμε τέτοιο πράγμα.

Μοναδικός ο Κύριος στην ιστορία του κόσμου. Μόνο σε ένα περιστατικό, το εξετασθέν, παρουσιάζεται να διδάσκει, να συγχωρεί αμαρτίες, να ελέγχει τις σκέψεις των γραμματέων, να θεραπεύει παραλυσία ακαριαίως, να προκαλεί έκρηξη θαυμασμού. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος.