Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΦΟΡΙΣΜΩΝ



Προσωπικά, μου αρέσει η έκφραση που έχω κατά καιρούς ακούσει: «θα διηγηθούμε τα γεγονότα σύμφωνα με την ανεπίσημη ιστορία και όχι σύμφωνα με την επίσημη, η οποία τα διαστρεβλώνει».



Είμαι βέβαιος, ότι η κατευθυνόμενοι ιστοριογράφοι του πολύπαθου Οικουμενικού Πατριαρχείου θα μου γυρίσουν την πλάτη, για όσα θα αναφέρω. Παραμένω απαθής και αδιάφορος, για τα όσα λένε εναντίον μου οι διάφοροι αποκρισάριοι. Η ιστορική αλήθεια με ενδιαφέρει και μόνον αυτή.



Εάν είχα μπροστά μου τους τρεις αφορισμούς του Γρηγορίου Ε΄ προσωπικά εναντίον των αδελφών Υψηλάντη και των συν αυτώ επαναστατών, κατά των Αγαρηνών Τούρκων, κατά των επαναστατικών έργων του βάρδου της ελευθερίας Ρήγα Φερραίου και κυρίως κατά των αρματολών και κλεφτών με επικεφαλής τον Θεόδωρο, Πάνο και Γενναίο Κολοκοτρώνη, θα μπορούσα να πω, ότι oi απανωτοί αφορισμοί υπήρξαν ιστορική αναγκαιότητα ή έστω ανθρώπινο λάθος.



Όμως, τα γεγονότα δεν είναι έτσι. Eπί 200 ολόκληρα χρόνια, από το 1611, πρώτο αφορισμό κατά του εθνομάρτυρα του Τρίκκης και Φαναρίου Διονυσίου, κοροϊδευτικά αποκαλουμένου Σκυλοσόφου, από το Πατριαρχείο, του αποδοκιμασθέντα παπα-Βλαχάβα και των συν αυτώ επαναστατών της περιοχής Βάλτου, του φιλοσόφου και μαθηματικού Μεθόδιου Ανθρακίτη, των φερόντων αρχαιοελληνικά ονόματα, των σπουδαζόντων δυτική φιλοσοφία, τον μεγάλο μεταρρυθμιστή Μάξιμο τον Γρεκό, φωτιστή των Σλάβων, ακόμα και της Μπουμπουλίνας τον αφορισμό.



Όλα τούτα και άλλα ανομολόγητα των δολίων και πονηρών Φαναριωτών, που λάτρευαν τη δόξα και το χρήμα, υπό την κραταιά προστασία της φορομπηχτικής πολιτικής του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την οποίαν αρνήθηκαν να εφαρμόσουν 10 μόνον Πατριάρχες, γενόμενοι εθνομάρτυρες, με πρώτο και σπουδαιότερο τον Κύριλλο Λούκαρι, όλοι οι άλλοι κατεργαραίοι Πατριάρχες τουρκοπροσκύνησαν το αποκαλυπτικό Αγαρηνό θηρίο. Άξιος ο μισθός τους; Και με τα καμώματά τους αυτά, τις πάμπολλες σιμωνίες και αλλαξοπατριαρχίες τους, μάραναν τα πολλά μπουμπούκια και τους αγώνες των ραγιάδων για απελευθέρωση, γι' αυτό και ο Καποδίστριας τους πέταξε έξω το 1830.



Χωρίς φόβο και πάθος



Δρ. Γ. Μουστάκης

Θεολόγος-Κοινωνιολόγος
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

11 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16 Φεβρουαρίου 2011 στις 1:49 μ.μ.

    ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

    Είναι αλήθεια, ότι η ανεπίσημη ιστορία, την οποία μαθαίνουμε στα σχολεία, στρογγυλεύει τα γεγονότα και αποφεύγει τα δύσκολα σημεία. Η επίσημη ιστορία καταγράφει, ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ύστερα από κριτική μελέτη, πλην όμως είναι ακατάλληλη για διδασκαλία και αφορά μόνο τους μελετητές.

    Είναι αλήθεια, ότι από τους πρώτους αφορισμούς είναι και αυτός του Τρίκκης Διονύσιου, που ξεσήκωσε σε επανάσταση τους Γιαννιώτες το 1611 και τον οποίον οι Τούρκοι έγδαραν ζωντανό!

    Ποιος όμως ο αφορίσας; Ο Νεόφυτος Β΄, ο οποίος είχε αποστείλει, στις 6.8.1608, στον Πάπα Παύλο Ε΄, ομολογία πίστεως με την οποίαν αναγνώριζε όχι μόνο το πρωτείο του Πάπα, αλλά και τη διδασκαλία της Δυτικής «εκκλησίας»!

    Αλλά και ο επόμενος Τιμόθεος Β΄ (ο οποίος «εξελέγη» ανεβάζοντας το πεσκέσι στο Σουλτάνο στα 8000 χρυσά νομίσματα και αυξάνοντας το χαράτσι από 3000 στα 4000), πληροφορεί τον ίδιο Πάπα, στις 13.5.1615, ότι τον αναγνωρίζει, ως κεφαλή της Εκκλησίας! (Βακαλόπουλου Απ. Καθηγητή ΑΠΘ. Ιστορία του νέου Ελληνισμού. τ. Γ΄).

    Οι αφορισμοί των Καλλινίκου Δ΄ και Γρηγορίου Ε΄ είναι πάμπολλοι: Κατά των αρματολών και κλεφτών, κατά της επανάστασης του 1821, κατά της οικογένειας Κολοκοτρώνη το 1806, κατά του Ρήγα Φεραίου, κατά του Υψηλάντη, κατά της Μπουμπουλίνας (για ενδοοικογενειακή υπόθεση!), κατά χωριών της Κυνουρίας (για ιδιοποίηση περιουσίας μοναστηριού), κ.ά. Αυτοί οι αφορισμοί είναι πραγματικοί; είναι ψεύτικοι για τα μάτια των Τούρκων; Πάντως, όσοι έχουν διατυπωθεί και αναγνωσθεί δεν έχουν αρθεί, πλην ενός, αυτού των 7 χωριών της Κυνουρίας, που ήρθη πρόσφατα.

    Ο Υψηλάντης αφήνει να διαφανεί, ότι το Πατριαρχείο πιέσθηκε: «Να θεωρείτε τους αφορισμούς άκυρους, διότι γίνονται χωρίς τη θέληση του Πατριαρχείου». Αντίθετα, ο Θ. Κολοκοτρώνης το φέρει βαρέως. Μετά τον αφορισμό του το 1806, έστειλε μήνυμα στο Γρηγόριο Ε΄: «Εσύ μου’ γραψες την προδοσία στο χαρτί, αλλά εγώ θα σου τη γράψω στο κούτελο» (απομνημονεύματα).

    Όσον αφορά τον Κύριλλο Α΄ Λούκαρι και τον φρικτό του θάνατο, αυτός υπήρξε θύμα της διαπάλης μεταξύ των φιλοκαθολικών πατριαρχών (που ήταν οι περισσότεροι) και των φιλοπροτεσταντών (που ήταν οι λιγότεροι, όπως ο Κύριλλος Α΄ και ο προστατευόμενός του, Αλεξανδρείας Μητροφάνης). Η Πανορθόδοξη Σύνοδος του 1638 στην ΚΠολη καταδικάζει τον Καλβινισμό του Κύριλλου Α΄ (μετά θάνατον) και τον αναθεματίζει. Την καταδίκη του Κύριλλου Α΄ προσυπογράφει, ο Αλεξανδρείας Μητροφάνης Κριτόπουλος (ο και προστατευόμενος του Κυρίλλου!), ο Ιεροσολύμων Θεοφάνης Γ΄, 22 Αρχιερείς, καθώς βέβαια και ο ΚΠόλεως Κύριλλος Β΄ Κονταρής, ο πρωτεργάτης της καταδίωξης και δολοφονίας του Κύριλλου Α΄, ο οποίος μετά από αυτό έσπευσε να υπογράψει καθολική ομολογία πίστεως προς τον Πάπα Ουρβανό Η΄ στις 25.12.1638, παρουσία του Λατίνου αντιπροσώπου του Πάπα (Βακαλόπουλου Απ. ως ανωτέρω)!. Αυτές και άλλες πολλές είναι οι περίφημες αλλαξοπατριαρχίες κατά τον 16ο, 17ο και 18ο αι.

    Επομένως, οι άρσεις ή μη όλων αυτών των αφορισμών θα πρέπει να επανεξετασθούν, μιας και υπάρχει το προηγούμενο των χωριών της Κυνουρίας, των οποίων ο αφορισμός ήρθη πρόσφατα, επί Βαρθολομαίου.

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16 Φεβρουαρίου 2011 στις 3:02 μ.μ.

    ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕ ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΟΡΙΣΟΥΝ (π.χ.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ) ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος16 Φεβρουαρίου 2011 στις 5:27 μ.μ.

    Ευχαριστούμε τον Κο Μουστάκη, και τους σχολιαστές, κι΄εγώ βάζω μια ψήφο υπέρ της άρσης του -άκυρου- αφορισμού του Ν.Σωτηρόπουλου.

    Αν άφηναν τον Καποδίστρια ίσως άλλη ήταν η πορεία της Ελλάδας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος16 Φεβρουαρίου 2011 στις 5:59 μ.μ.

    Όσον αφορά τον αφορισμό του Καζαντζάκη, αυτός συνετάγη από τη ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος, πλην όμως το Οικουμενικό Πατριαρχείο αρνήθηκε να την προσυπογράψει και έτσι ο αφορισμός δεν αναγνώσθηκε επ' Εκκλησίαις, όπότε θωρείται άκυρος.

    Ο αφορισμός του Ν. Σωτηρόπουλου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για εισπήδησή του σε επαρχία του Πατριαρχείου (Αυστραλία), οπότε η άρση του αφορισμού οφείλει να γίνει από το Πατριαρχείο.

    Υπάρχουν και οι περιπτώσεις της απειλής αφορισμού του Ιεροσολύμων Διόδωρου, από τον ΚΠόλεως Βαρθολομαίο, για εισπήδηση, ο οποίος απευφέχθη, λόγω της υποχώρησης του Διόδωρου.

    Και τελευταία, την ακοινωνησία και διαγραφή από τα δίπτυχα του Αθηνών Χριστόδουλου, πάλι για εισπήδηση, η οποία ήρθη μετά την υπαναχώρηση της ΔΙΣ της Ελλαδικής Εκκλησίας.

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος16 Φεβρουαρίου 2011 στις 8:43 μ.μ.

    Τους πνευματικούς - στάρετς, που χωρίς γνώση και άδεια του τοπικού μητροπολίτη τελούν σε κελιά και κονάκια, σε ξένες προς αυτούς μητροπόλεις το μυστήριο της εξομολογήσεως και αφέσεως αμαρτιών, δεν τους ενοχλεί κανείς.

    Ούτε κληρικός είναι, ούτε εντός ιερών ναών κήρυττε στην Αυστραλία, ούτε εξομολογούσε ο κ.Ν. Σωτηρόπουλος. Για ποία εισπήδηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος16 Φεβρουαρίου 2011 στις 9:35 μ.μ.

    Σύμφωνα με τους Κανόνες της Εκκλησίας, κάθε ιερατική πράξη (π.χ. εξομολόγηση) κληρικού σε ξένη επαρχία χρειάζεται την άδεια του οικείου Επισκόπου. Αν αυτό καταπατείται, τότε πρόκειται για αντικανονική πράξη.

    Ο κ. Ν.Σ. αν δεν είναι ανώτερος κληρικός, δεν ενεργεί τα ιερατικά καθήκοντα (ιεροπραξίες, όπως η εξομολόγηση). Αν πάλι δεν είναι ούτε κατώτερος κληρικός (τουλάχιστον Αναγνώστης) δεν μπορεί να διδάξει τις Γραφές, σύμφωνα με τους Ι. Κανόνες: ιε΄ Αποστ. ιγ΄ της Δ΄, ιθ΄, ξδ΄ και ο΄ της Πενθ. και ιγ΄ της Αντιόχειας. Σύμφωνα με τους Κανόνες αυτούς, η διδασκαλία από την Αγία Γραφή, από τα Πατερικά Κείμενα ή από τους Όρους των Οικουμενικών Συνόδων γίνεται αποκλειστικά από τους Επισκόπους (ιθ΄ Πενθ.), οι οποίοι δύναται να μεταβιβάσουν το έργο της διδασκαλίας σε άλλον Κληρικό ανώτερο (Πρεσβύτερο, Διάκονο) ή κατώτερο (Υποδιάκονο, Αναγνώστη), ποτέ δε σε Λαϊκό (ξδ΄ Πενθ.) ή Γυναίκα (ο΄ Πενθ.).

    Επομένως, η διδασκαλία των Γραφών επιτρέπεται να γίνεται στην Εκκλησία (ή στην κατ’ οίκον Εκκλησία) μόνον από άνδρες και μόνον από Κληρικούς (με τον βαθμό του Αναγνώστη και πάνω). Δεν επιτρέπεται η διδασκαλία των Γραφών από άνδρες Λαϊκούς ή Γυναίκες στην Εκκλησία (ή την κατ’ οίκον Εκκλησία). Οι Κανόνες δεν αναγνωρίζουν την ιδιότητα του θεολόγου ή του ιεροκήρυκα.

    Σύμφωνα λοιπόν με τους παραπάνω Κανόνες, η δημόσια διδασκαλία (στην Εκκλησία) ή η ιδιωτική (στην κατ’ οίκον Εκκλησία) των Γραφών από Λαϊκό (σε Επισκοπή, όπου βεβαίως ανήκει ο Λαϊκός) απαγορεύεται, ο δε παραβαίνων τον Κανόνα (ξδ΄ Πενθ.) αφορίζεται, εάν δε είναι Κληρικός και διδάσκει άνευ αδείας του Επισκόπου καθαιρείται.

    Εάν η διδασκαλία αυτή υπό Κληρικού (τουλάχιστον Αναγνώστη) γίνει σε ετέρα Επισκοπή, άνευ αδείας του επιχώριου Επισκόπου, τότε υπάρχει η κανονική παρέκκλιση της Εισπήδησης, η οποία τιμωρείται με καθαίρεση (ιγ΄ Αντιόχειας).

    Εάν λοιπόν ο κ. Ν.Σ. είναι Αναγνώστης μπορεί να διδάσκει τις Γραφές, είτε στους Ι. Ναούς, είτε στις κατ' οίκον Εκκλησίες, πάντοτε μετά από άδεια του επιχώριου Επισκόπου.

    Αν δεν υπάρχει άδεια, τότε δικάζεται από το αρμόδιο εκκλησιαστικό δικαστήριο, για εισπήδηση, στο οποίον ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ καλείται, παρίσταται και απολογείται ως κατηγορούμενος.

    Αυτό, ως φαίνεται δεν τηρήθηκε στην περίπτωση του κ. Ν.Σ. και εκεί έγκειται το πρόβλημα. Και στην περίπτωση αυτή δεν υφίσται ούτε το έκκλητο.

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος17 Φεβρουαρίου 2011 στις 2:16 π.μ.

    Αν δεν γράψει ο Μουστάκης και ένα άρθρο υπερ του αφορισμού του σκυλισιου υβριστου Καζαντζάκη, δεν είναι ούτε για αστείο Ορθόδοξος, ούτε σε όνειρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος17 Φεβρουαρίου 2011 στις 9:00 π.μ.

    ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕ, ΠΡΩΤΟΥΣ, ΔΕΥΤΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ... ΤΡΙΤΟΥΣ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος17 Φεβρουαρίου 2011 στις 6:46 μ.μ.

    ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ (9πμ) ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ 3:02μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος18 Φεβρουαρίου 2011 στις 12:33 π.μ.

    Σχόλιο στην ανάρτηση Μουστάκης - Εδώ και τώρα άρση των αφορισμών.

    Τυπικά μάλλον καλά τα λέτε κ. ΙΚ. Συναινώ στην από σωστό επίσκοπο λήψη άδειας και εντολής για ομιλία. Στην πράξη όμως; Στην Αγ.Γραφή αναφέρεται ότι κήρυτταν τον λόγο του Θεού, στη Ρώμη και αλλού, πιστοί, έμποροι, χωρίς άδεια επισκόπου τινος. Και επωδός του κηρύγματος του π.Αυγουστίνου ήταν να διαδίδουμε παντού τον λόγο του Θεού, με όσες δυνάμεις έχουμε. Αν ο μητροπολίτης της περιοχής μου είναι υπερ των 3εξάρηδων, εγώ δεν πρέπει σε κατ΄ οίκον εκκλησίες, οικογένειες, εργασιακούς χώρους, να πω την αλήθεια; Δεν σας αμφισβητώ. Σκεφτείτε έναν πιστό, που είχε επίσκοπο Αρειανίζοντα. Δεν θα έπρεπε να μιλήσει άνευ αδείας του λυκοποιμένα; Σιγά τα ωά. Να μιλήσει και να κράξει!

    Σίγουρα θα υπάρχουν άλλοι κανόνες, και εντολές της Αγ.Γραφής, σε παρόμοιες περιπτώσεις να μην υπακούμε, όπως και αντίθετα για τους ακατάρτιστους λέει να μη διδάσκουν όλοι "μη πάντες διδάσκαλοι γίνεσθε"

    Υπάρχουν απόψεις επί απόψεων ως προς το Πηδάλιον και την επιλεκτικότητα των κανόνων από τον αγ.Νικόδημο, που δεν είναι και θέμα για να το ανοίξουμε, αλλά πάντοτε, πρέπει κανόνες και αποφάσεις να συνάδουν με την Αγ.Γραφή. Αλιώς είναι ανερμάτιστοι. Το γράφω αυτό διότι και σε άλλο σχόλιο αναφέρθηκε ανάρτηση του Αμέθυστου και του Ο.Τύπου ότι ούτε Ευαγγέλιο, ούτε Ι.Κανόνες εφαρμόζονται 100% στην Εκκλησία μας διότι υπερισχύει το ... Σύνταγμα!

    Σκέφτομαι, επίσης, ότι διδασκαλία λόγου του Θεού γίνεται και στα σχολεία από θεολόγους, στα πανεπιστήμια από περιφερόμενους ή μη καθηγητές, και εκ του εξωτερικού, και από τον καθένα μας, στην εργασία, όταν ανοίγουμε συζητήσεις, σε επισκέψεις, σε σπίτια, σε δρόμους. Να επιτρέπουμε στους αιρετικούς και κακόδοξους να αλωνίζουν και να μην τους απαντούμε διότι δεν έχουμε άδεια; "ουαι μοι εάν μη ευαγγελίζομαι". "Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων", και η όνος ελάλησε, "και οι λίθοι κεκράξονται", υπεράνω κανόνων και αφορισμών είναι ο λόγος του Θεού, που "ου δέεται". Επαναλαμβάνω πως όπως λένε οι Κανόνες, πρέπει να λαμβάνεται η από σωστό επίσκοπο λήψη άδειας και ευλογίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος18 Φεβρουαρίου 2011 στις 10:26 π.μ.

    Η Αγία Γραφή και οι λόγοι του Χριστού και των Αποστόλων είναι το Σύνταγμα της Εκκλησίας.

    Το Πηδάλιο με τους Κανόνες αποτελούν τους Νόμους της Εκκλησίας και θα πρέπει να μη ξεφεύγουν από τα θεσπίσματα της Αγίας Γραφής. Πλην όμως, η Εκκλησία μπορεί, για κάποιους λόγους, να θεσπίσει με διαφορετικά κριτήρια, μιας και έχει αυτό το δικαίωμα, καθότι καθοδηγείται από το άγιο Πνεύμα.

    Από την άλλη, οι Ι. Κανόνες αποτελούν ασφαλιστικές δικλείδες και δεν αποτελούν τσιμεντένια πλαίσια. Μέσα σ' αυτά ενυπάρχει τόσο η ακρίβεια, όσο και η οικονομία, η εξάσκηση των οποίων προϋποθέτει το χάρισμα της διάκρισης.

    Αν πάρουμε λοιπόν την ακρίβεια δεν θα οργανώσουμε εκδήλωση ερμηνείας των Γραφών, χωρίς άδεια του Επισκόπου. Σε έκτακτες όμως περιπτώσεις, όπου αντιμετωπίζουμε κάποιους αιρετικούς, δεν θα πούμε "σταθείτε να σας εξηγήσουμε, αφού πάρουμε πρώτα την άδεια του Επισκόπου!", αλλά θα εφαρμόσουμε την οικονομία. Αυτά προβλέπονται και από τους Ι. Κανόνες, η τήρηση των οποίων και το εύρος των οποίων εναπόκεινται στην κρίση του πνευματικού (ιατρού των ψυχών), καθώς κάθε πρόσωπο χρήζει της ιδιαίτερης θεραπείας.

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου