Ομολογία

Λ ί α ν - α π ο κ α λ υ π τ ι κ ό

ύστερα από 1600χρόνια
--------------------------


H διαχρονική

βάναυσος κακοποίησις

του Ιερού Χρυσοστόμου.


Ο κορυφαίος των Πατέρων,
"έγραψε στα καττύματα των υποδημάτων του",
τις αποφάσεις της παρά την Δρύν Ληστρικής Συνόδου



Πότε λέμε πώς κακοποιείται ένας άνθρωπος;
Ασφαλώς είτε όταν κακοποιείται σωματικά , είτε όταν κακοποιείται φραστικά, διά του λόγου.
Υπάρχει δηλαδή η σωματική κακοποίησι, υπάρχει και η φραστική κακοποίησι.

Ο Μεγαλομάρτυρας της Εκκλησιας μας αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κακοποιήθηκε ΣΦΟΔΡΑ και τότε που με την απαίτησι του φθονερού και χρυσομανούς πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοφίλου και των ραδιούργων Επισκόπων και την θέλησι του βασιλιά Αρκάδιου και της βασίλισσας Ευδοξίας, οδηγούνταν και σύρονταν βιαίως στην εξορία από τους εναλασσομένους όλο και βαρβαρότερους πραιτωριανούς, για να τον πεθάνουν μία ώρα αρχίτερα.

Αλλά και σήμερα 1611 μετά από την κοίμησί του, συνεχίζει βαναύσως βαναυσότατα να κακοποιείται και μάλιστα από όλους τους ειδικευμένους καλαμαράδες …της ντροπής!!!
Δεν σταμάτησε ποτέ διαχρονικά το μαρτύριο της κακοποίησής του, με την δόλια, σκόπιμη και εσκεμμένη απόκρυψι και αποσιώπησι συγκεκριμμένων περιστατικών της ζωής του.
Εχω διαβάσει πολλά κείμενα που αναφέρονται στον βίο και στην διδασκαλία του όντως ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ αγίου και ιερού Χρυσοστόμου.
Και δεν είδα ΠΟΥΘΕΝΑ να τονίζονται τα περιστατικά που στη συνέχεια θα αναφέρω.
Γιατί άραγε;

Όλα είναι αυτονόητα.
Θίγεται το δεσποτικό κατεστημένο.
Θίγεται η δουλικότητα των δούλων και υποδούλων ραγιάδων ιερέων και λαϊκών, προς αυτούς που τους επιβάλλονται και τους επικυριαρχούν.
Βολεύει το παπαδοκρατικό και το δεσποτικό κατεστημένο.
Και επειδή βολεύει αυτό το άθλιο κατεστημένο, τα …θάβουν και τα αποσιωπούν.
ΟΛΟΙ τους.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, στα 1600 χρόνια εμείς τολμάμε και προβαίνουμε σε πρωτότυπες ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ, σε ΔΥΟ σημεία του βίου του Μεγαλομάρτυρος Αγίου και Κορυφαίου των Αγίων Πατέρων, που σκόπιμα καλύπτονται από πέπλο, μάλλον σκόπιμης απόκρυψης και αποσιώπησης.

1. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, την ωρα που αναχωρούσε για την εξορία, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές στους φίλους του Επισκόπους και στους στενούς συνεργάτες του.
Κάποιες από αυτές είναι πολύ μεγάλης σημασίας και θα έπρεπε να τονίζονται ιδιαίτερα και να επισημαίνονται ιδιαίτατα και από τους ιστορικούς και από τους Πατρολόγους καθηγητές και από τους θεολόγους και από τους θεολογούντες.
Τους επέστησε ιδιαίτερα την προσοχή για την θέσι τους και την τοποθέτησί τους απέναντι σε όποιον θα εξέλεγαν για τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Ποτέ δεν είπε και δεν τόνισε « Να δεχθήτε τον διάδοχό μου, σαν να δέχεσθε εμένα ».
Ποτέ δεν το είπε αυτό.

Είπε:
« Τούτο δε εστιν ό παρακαλώ. Μη τις υμών ανακοπή της συνήθους ευνοίας της περί την Εκκλησίαν. Και ός αν άκων αχθή επί την χειροτονίαν, μη αμβιτεύσας το πράγμα, κατά συναίνεσιν πάντων, κλίνετε την κεφαλήν υμών ως Ιωάννη…».
(ΕΠΕ 1, 148-150).

Τι σημαίνει το «άκων αχθή επί την χειροτονίαν»;
Να χειροτονηθή χωρίς τη θέλησί του.
Τι σημαίνει το«μη αμβιτεύσας το πράγμα»;
Αφού δεν επιδίωξε το πράγμα.
Τι σημαίνει το « κατά συναίνεσιν πάντων»;
Σύμφωνα με την συγκατάθεσι όλων.

Αυτές τις τρείς βασικές προϋποθέσεις έθεσε για τους αντικαταστάτες του, ο πανέξυπνος Μεγαλομάρτυρας άγιος, την στιγμή που θα αναχωρούσε διά της ΒΙΑΣ και με την συνοδεία βαρβάρων και σκληροτάτων πραιτωριανών στην εξορία και μάλιστα μέσα σε εκείνες τις στιγμές, της γενικής σύγχυσης, του θρήνου, του πένθους και της αναταραχής.

Ρωτούμε:
Είχε κανένας από τους ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΕΣ του θρόνου του, αυτές τις προϋποθέσεις;
Ασφαλώς, ΟΧΙ.
Πού βλέπουν, λοιπόν, κάποιοι κακοθελητές, μάλλον διαστρεβλωτές, την συγκατάθεσι του Ιερού Χρυσοστόμου και την συναίνεσί του να δέχονται οι χριστιανοί και μάλιστα διαχρονικά και καθ’ όλους τους μετέπειτα αιώνες, δουλικά, υποτακτικά και αδιαμαρτύρητα, τους διάφορους σπουδαρχίδες αναξιοπρεπείς ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΕΣ;

Μάλλον και βεβαιότατα, τα εντελώς αντίθετα διδάσκει.
Την με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο αποδοκιμασία, αποπομπή, εκδίωξι, και καταδίωξι των ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΩΝ.
Η επιθετικότητά του, προς αυτούς τους αφιλοτίμους και αδιστάκτους ανθρώπους, είναι ανυποχώρητος και ανηλεής.
Τους επιτίθεται και τους σφυροκοπεί μέσα από τις επιστολές του και δεν τους δίνει και δεν τους επιτρέπει να έχουν κανένα ελαφρυντικό.
Λύκους βαρείς, τους αποκαλεί, μη φειδομένους του ποιμνίου.
ΛΥΚΟΥΣ και ΜΟΙΧΟΥΣ και ΑΡΠΑΓΑΣ, τους χαρακτηρίζει.

Αλλά κατακρίνει σφόδρα και όσους τους ακολουθούν και τους υποστηρίζουν. Επαινεί δε όσους απομακρύνονται από αυτούς και δεν διατηρούν καμμία σχέσι μαζί τους.
Αυτά, λοιπόν, που συντελούνται σήμερα με την διά της βίας και των ροπάλων και της κοσμικής και στρατιωτικής εξουσίας κατάληψης των επισκοπικών θρόνων, πώς και από ποια ηθική δικαιολογούνται;
Όταν, μάλιστα, χύνεται και αίμα χριστιανικό, με τις εντονες αντιδράσεις των πιστών;
(Δές επιστολη προς τον επίσκοπον Κυριακόν, ΕΠΕ 33, 420-434 όταν επέστρεψε από την εξορία και ΕΠΕ 38, 158).

Αποδοκιμάζει, λοιπόν, σφόδρα την αρπακτική ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΣΙΑ, ο άγιος.
Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, πώς πολλοί σημερινοί κληρικοί και λαϊκοί, δικαιολογούν μέσα τους την αναγνώρισι των αναξιοπρεπών μοιχεπιβατών, και μάλιστα τελείως αδιαμαρτύρητα;
Και τους κυκλώνουν και τους υποστηρίζουν και τους μνημονεύουν χωρίς καμμία, μα καμμία συστολή και κανένα Θεού φόβο.
Πιστεύουν ότι, με αυτές τις ανάρμοστες επιλογές τους, ευαρεστούν τον Θεό;
Δεν φοβούνται την Αποτομία του Θεού, που δημιουργούν ακαταστασία και αναρχία, μέσα στην Εκκλησία Του;
Δική τους είναι η Εκκλησία, ή του Θεού, «ήν περιποιήσατο τω Τιμίω Αυτού Αίματι»;
Πως, λοιπόν, τολμούν και διαπράττουν αυτές τις ασχημίες και αυτές τις αναίσχυντες αθεοφοβίες;

2.Υπάρχει όμως και ένα άλλο σπουδαίο, μάλλον ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΟ κεφάλαιο, που σαν από επίτηδες, και επί τούτου, αποσιωπάται και σχεδόν εξαφανίζεται και καταχωνιάζεται χίλια μέτρα κάτω από το εδαφος.
Οι λόγοι προφανείς και ευκολονόητοι.
Να μην γίνη παράδειγμα επανάληψης, από όλους τους αδικουμένους, κατά τους μετέπειτα αιώνες.
Βεβαίως, ίσως να αναφέρεται κάποτε και από κάποιο ξεχασμένο συναξάριο, αλλά δεν επισημαίνεται, δεν τονίζεται, ουτε προωθείται και ούτε προβάλλεται, λές και είναι πρακτική αποφυγής και όχι απομιμήσεως των εντυπωσιακών όντως πράξεων του Κορυφαίου Πατρός και Μεγαλομάρτυρος Αγίου.

Ποιές είναι αυτές;
Η εξορία του Αγίου διήρκεσε 3 χρόνια και τρεις μήνες.
Το περισσότερο διάστημα της εξορίας του, τον εγκατέλειψαν –αλλά συνεχώς και αδιαλλείπτως παρακολουθούμενο!!! - οι διώκτες του, στην Κουκουσό και στην Αραβησο της Αρμενίας.

Εκεί υπήρχε ένας ευλαβέστατος επίσκοπος που ονομάζονταν Αδελφειός, που αγαπούσε και υποστήριζε τον Χρυσόστομο, εν αντιθέσει με τον επίσκοπο Φαρέτριο, της προηγούμενης στη διαδρομή πόλεως Kαισάρειας, που φθονούσε τον Χρυσόστομο και έστελνε μάλιστα ο ίδιος, ορδές εκατοντάδων τραμπούκων μοναχών οπλισμένων με πέτρες και ξύλα στα χέρια, που εφόρμησαν νύχτα στο σπίτι που διέμενε ο άγιος και προσπάθησαν ακόμα και να τον κάψουν ζωντανο.

O επίσκοπος Αδελφειός, είχε τόση αγάπη απέναντι στον άγιο, που έφθασε στο σημείο να του παραχωρήση ακόμα και τον θρόνον του.
Το αναφέρει σε επιστολή του ο ίδιος ο Χρυσόστομος (ΕΠΕ 38, 232-243).
Εις εκείνο εκεί το μέρος υπήρχαν πολλοί ειδωλολάτρες που λάτρευαν τα δένδρα, τα φυτά και τον ήλιο.
Ο καταπονημένος, αλλά άγρυπνος και δραστήριος πατριάρχης, δεν έμενε εκεί σε κατάστασι αργίας, απραξίας και αδιαφορίας.
Δεν έπαυσε ούτε και ένα δευτερόλεπτο να σκέπτεται, να μελετά, και να σχεδιάζει, τρόπους και μεθόδους προσφοράς στον πλησίον.
Μέχρι και αυτήν την εξωτερική ιεραποστολή ποτέ δεν την εγκατέλειψε, αλλά ενδιαφέρονταν συνεχώς και αδιαλλείπτως, διά τους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους», αδελφούς μας.
Είτε με την συνεχή αποστολή κατευθυντήριων επιστολών προς την Ολυμπιάδα και σε πολλούς άλλους σημαντικούς παράγοντες, επίσημους και ανεπίσημους, είτε με την ασταμάτητη πρόνοιά του για τις διάφορες εκκλησίες και την αποστολή ανθρώπων ικανών στο ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας.

Οι ειδωλολάτραι της περιοχής, όταν πληροφορήθηκαν ότι κατέφθασε εκεί ως κρατούμενος ο πασίγνωστος άγιος πατριάρχης, έσπευσαν στον τόπο που διέμενε και του ζήτησαν να γιατρέψη κάποιον παράλυτο της περιοχής «επι κλίνης βεβλημένον» και του δήλωσαν ότι αν θα τον γιατρέψη θα πιστέψουν «απαντες ομοθυμαδόν».
Ο σφόδρα καταπονημένος αλλά θαλερός Χρυσόστομος, αφού κάλεσε τον παραλυτικό και τον ρώτησε και του επιβεβαίωσε ότι θέλει να θεραπευθή, «ευθέως ιάθη ο άνθρωπος από της νόσου αυτού και έστη υγιής».
Η θεραπεία του παραλυτικού εθεωρήθη μέγα γεγονός και «επίστευσαν πάντες ομοθυμαδόν εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και εβαπτίσθησαν πάντες, πλήθος αναρίθμητον».

Και μετά τι εκαμε ο ιερός Πατήρ;

«Εχειροτόνησε δε αυτοίς ΕΠΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΩΝ προς το επαρκέσαι τοις όχλοις εις λειτουργίαν της εκκλησίας και θυσίαν ιεράν και αναίμακτον θέμενος αυτοίς, και κανόνας ψαλμωδίας εκδεδωκώς αυτοίς και την θείαν μυσταγωγίαν».

Μα, πως είναι δυνατόν;
Αυτός, που όταν επέστρεψε από την εξορία και δεν ήθελε κάν να εισέλθη στην Πόλι, αν πρώτα δεν τον αποκαθιστούσε κάποια σύνοδος από τις παρανομίες και τις αντικανονικότητες της Ληστρικής, παρά την Δρύν Συνόδου και ζητούσε επίμονα αυτό να γίνη αμέσως, πως είναι δυνατόν, αργότερα κατά την δεύτερη εξορία του, να περιφρόνησε τελείως τις αποφάσεις της και συνέχισε να τελή τα ιερά μυστήρια και μάλιστα βαπτίσεις και χειροτονίες;

Πως είναι δυνατόν, να ζητούσε να γίνη το γρηγορότερο η σύγκλησι αυτής της νέας Συνόδου για να εξαφανισθούν όλες οι πράξεις των λυμεώνων του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που εισήλασαν και εισήλθαν από την Αραβικήν Ηπειρον ως μοιχοί και ως λύκοι και ως μονιοί άγριοι, όπως ο ίδιος τους αποκαλούσε, και αργότερα να προέβη σε αγιαστικές και τελετουργικές πράξεις και δεν υπολόγιζε πλέον την παρανομον καθαίρεσίν του;

Δηλαδή να τελετουργεί και να βαπτίζει και να χειροτονή επισκόπους, πρεσβυτέρους, και διακόνους;

Είναι όντως ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΤΑΤΟ.
Και αξίζει να τονισθή και να επισημανθή.
Και να γίνη φωτεινό παράδειγμα απομιμήσεως, από τους αδίκως διωκομένους και καταδιωκομένους επισκόπους, και μάλιστα την σημερινή εποχή που επληθύνθη το κακόν και το άδικον, εις το έπαρκον.

Ο κορυφαίος των Αγίων Πατέρων, ο Μεγαλομάρτυρας Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, να προβαίνει σε «παράνομες και αντικανονικές και σχισματικές πράξεις» και να καταλύη την κατεστημένη τότε εκκλησιαστική εξουσία, που ήταν η νόμιμη εκκλησιαστική κατάστασι αφού είχε την αυτοκρατορική κάλυψι και νομιμότητα;

Είναι πράγματι Καταπληκτικό.
Οντως, επαναλαμβάνουμε, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΤΑΤΟ.
Και ίσως φανή ότι αυτό είναι αυθαίρετη δική μας άποψι και εξακρίβωσι.
Γι’ αυτό και προσκομίζουμε όλα τα στοιχεία που τεκμηριώνουν πλήρως όλες τις αναφορές μας.
Όλα τα στοιχεία που προσκομίζουμε, τα λάβαμε από τον αφιερωματικό τόμο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου για τα 1600 χρόνια από της κοιμήσεως του ιερού Χρυσοστόμου.

Ο Αγιος Παλλαδιος Ελενουπόλεως ΕΠΕ 1,156-158, γράφει:

Και ο μεν μακάριος Ιωάννης οικήσας την Κουκουσόν έτος έν, πλείστους διαθρεψας πένητας της Αρμενίας ου τοσούτον σίτω, όσον λόγω.
Εφθασε γαρ κατ’ εκείνο καιρού μέγας λιμός την χώραν εκείνη.
Βασκήσαντες δε αυτώ και επί τούτω οι αδελφοκτόνοι, μεταφέρουσι εις Αραβισσόν, διαφόροις υποβάλλοντες κακουχίαις, ίνα το ζήν απολίπη.
Κακεί πάλιν ού μικρώς διαλάμψας ταις αρεταίς (ού δύναται γαρ πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη, ουδέ λύχνος φαιδρώς καιόμενος ξυλίνω σκεπασθήναι μοδίω).
Εξήγειρε γαρ καθάπερ εξ’ ύπνου της αγνοίας προς την του λόγου ακτίνα εκ πάσης περιχώρου τους άγαν κεκαρωμένους τη απιστία.
Σφοδρότερον δε τη φλογί της βασκανίας κατακαιόμενοι οι περί Σευηριανόν και Πορφύριον και έτεροι τινές της Συρίας επίσκοποι, παρασκευάζουσιν αυτόν κακείθεν μετενεχθήναι.
Βαρύς γαρ αυτοίς ήν ….Αφ.Το. Σελις 129

Ο Γεώργιος πατριάρχης Αλεξανδρείας (620-630) γράφει:

Ην δε το πλήθος πολύ της χώρας εκείνης (Αραβισού), των μεν σεβομένων τα είδωλα, των δε δένδρα και δάση, των δε τον ήλιον, μη γινώσκοντες όν δεί προσκυνείσθαι Θεόν, αλλά λατρεύοντες τη κτίσει παρά τον κτίσαντα.
Ακούσαντες δε τα κατά τον Ιωάννην, ότι μέγας δούλος του Θεού εστι και θαυματουργεί εξαίσια, ήγαγόν τινα προς αυτόν επί κλίνης βεβλημένον παραλυτικόν, και παρεκάλουν ιάσασθαι αυτόν.
Ελεγον δε εν εαυτοίς ως εάν τούτον θεραπεύση πάντες πιστεύομεν εις τον Θεόν αυτού, και ακούομεν αυτού κατά πάντα, όσα εντέλλεται ημίν………
Ταύτα δε ειπόντος (προσευχήθηκε), ευθέως ιάθη ο άνθρωπος από της νόσου αυτού, και έστη υγιής.
Θεωρήσαντες ούν οι του έθνους εκείνου το γεγονός εξαίφνης παράδοξον τεράστιον, επίστευσαν πάντες ομοθυμαδόν εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και εβαπτίσθησαν πάντες, πλήθος αναρίθμητον.
Εχειροτόνησε δε αυτοίς ΕΠΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΩΝ προς το επαρκέσαι τοις όχλοις εις λειτουργίαν της εκκλησίας και θυσίαν ιεράν και αναίμακτον θέμενος αυτοίς, και κανόνας ψαλμωδίας εκδεδωκώς αυτοίς και την θείαν μυσταγωγίαν. Αφ. Το. Σελίς 431

Ο Λέων ο Σοφός (865-12.5.912) γράφει:

Ηδη γαρ κακουχίαις, αικίαις (βάσανα), ουκ εστιν όσαις ειπείν, προς Αραβισόν μεταπέμπεται.
Και πάλιν εν ταύτη της άλλης πολίχνης, τα όμοια ο θεραπευτής διαπραγματεύεται. Και πάλιν ο φθόνος των κατηγόρων τω φόβω μαιούμενος, προς ωδίνας φόνου και τόκους αυτούς συνωθεί και διανιστά, και τοσούτον, ώστε ειπείν τινα τοις κατηγόροις τοιούτον:
Ιδετε νεκρόν φοβερούντα τους ζώντας, και κρατούντας διαπτοούντα, καθάπερ τους παίδας τα μορμολύκεια. Αφ. Το. Σελίς 719

O Αγιος Συμεών ο Μεταφραστής (που έζησε το β΄ημισυ του 10ου αιώνος) γράφει:

Ούτω μεν ούν εις το της ερημίας πολίχνιον την Κουκουσόν αγόμενον, Αδελφειός υποδέχεται, ός επίσκοπος Αραβισού ήν, ούχ ούτω συμβάν αλλ’ όψει τινί θειοτέρα την υποδοχήν κελευσθείς….
Μεστά γαρ εκείνα δυσσεβείας, και ανθρώπων άγνοιαν μεν όλως νοσούντων Θεού, είδωλα δε και δένδρα και άλση κατά πολλήν άνοιαν, σεβομένων….
Ούτοι τοιγαρούν παράλυτόν τινα παρενεγκόντες κλινοσκεπή, θεραπεύειν ηξίουν…..
Και ως ταύτα είποι (προσευχήθηκε) αναστήναι τε ευθύς τον νοσούντα και υγιασθήναι, καρπόν ειληφότα της ευσεβείας, την ρώσιν του σώματος, ή δια νόσου μάλλον σωματικής, προς την της ψυχικής υγίειαν, ή και αμφοτέρων οδηγηθέντα.
Τούτο κομιδή το θαύμα πιστεύσαι όλω πληρώματι την χώραν ποιεί, και τω βαπτίσματι προσελθείν αριθμού κρείττονας.
ΕΠΤΑ τοίνυν ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ συν άμα πρεσβυτέροις και διακόνοις αποχρώσι τω πλήθει των πιστευσάντων επιχειροτονήσας αυτοίς, επείπερ εύροι τινάς αυτών των Ελλήνων εύ επισταμένους διάλεκτον, τούτοις όσα και γλώσση χρησάμενος, τον τε θείον Δαυϊδ και την Καινήν άπασαν προς την Ελλάδα γλώτταν δι’ αυτών μεταβάλλει.
Και τον μεν τύπον παραδίδωσι της αναιμάκτου θυσίας, εκδιδάσκει δε και τα της Καινής διαθήκης.
Ειτα και κανόνας αυτοίς ψαλμωδίας εισηγείται και προσευχών.
Δι’ ολίγων ούν ημερών πληθυνομένην ορών την νεοπαγή ταύτην Εκκλησίαν, αλλά και των του Χριστού εντολών ουδαμώς ολίγην εν αυτοίς επίδοσιν, χάριτάς τε ωμολόγει Θεώ, και ηγαλλιάτο τω πνεύματι, τοις ασθενέσιν αυτών χείρας ιασίμους επιτιθείς, και προίκα το πάντων κάλλιστον χαριζόμενος. Αφ. Το. Σελίς 610

O Aγιος Νεόφυτος ο Εγκλειστος ( 1134-22.4.1219) γράφει:

Ο δε δίκαιος ελαυνόμενος υπό των δημίων έφθασε την Κουκουσόν και ξεναγωγείται υπό τινος ανδρός θαυμαστού επισκόπου Αραβισου ού το όνομα Αδελφειός.
Και ήν ο δίκαιος έν τε τη Κουκουσώ και τη Αραβισώ εν όλοις τρισίν έτεσιν πολλούς προς την αμώμητον πίστιν χειραγωγών, διδάσκων, ΒΑΠΤΙΖΩΝ, ΧΕΙΡΟΤΟΝΩΝ και θαυματουργών.
Τούτων δε οι εχθροί της αληθείας ακούσαντες απελαύνουσι τον δίκαιον επ’ εντευθεν προστάξει βασιλική εως Κομάνων, ήτις εστί τόπος πανέρημος, τέρμα του Ευξείνου πόντου και της Ρωμαίων ηγεμονίας τοις ωμοτάτοις προσπελάζων βαρβάροις των Τζάνων λεγομένων.
Και ήν πάλιν ο άγιος τρείς μήνας αναιδώς ελαυνόμενος (ταλαιπωρήθηκε ωμά) προς το φθάσαι Κομάναις. Αφ. Το. Σελ. 634

Μόλις έμαθαν οι ΦΘΟΝΕΡΟΙ εχθροί του οι ραδιούργοι Επίσκοποι, την αξιοθαύμαστη δραστηριότητα του Μεγαλου Πατριάρχου, πίεσαν και πάλι τον αυτοκράτορα για να δώση εντολή να τον μετακινήσουν οι πραιτωριανοί στα βάθη της Αρμενίας, όπου και ύστερα από λίγο δεν άντεξε τις κακουχίες και κοιμήθηκε στα Κόμανα στον ναό του Αγίου Μάρτυρα Βασιλίσκου.

Από το περιοδικό "ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ" μηνός Φεβρουαρίου 2011