Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009





____




TO KEIMENON ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ
TOY ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

του Ιωάννου Κορναράκη Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Άτυπο προοίμιο του διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών υπήρξε παπικό κείμενο, υπογραφόμενο από τον Πάπα, το οποίο περιελάμβανε γενικές αρχές των αξιώσεων της Παπικής πλευράς προς συζήτηση με τους ορθοδόξους εκπροσώπους.
Το εν λόγω κείμενο εκυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο του λήγοντος έτους με τίτλο «Απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν όψεις γύρω από τη διδασκαλία της Εκκλησίας».

Στις απαντήσεις αυτές αναφέρεται ότι:

1. Η μόνη αληθινή Εκκλησία, η οποία διατηρεί τα γνήσια στοιχεία, τα οποία καθώρισεν ο Χριστός δια την Εκκλησίαν, είναι η καθολική Εκκλησία, αυτή είναι η πραγματική και ορατή Εκκλησία εντός της ιστορίας.... Η Καθολική Εκκλησία είναι η μία και μοναδική Εκκλησία.


2. «Η Καθολική Εκκλησία» υφίσταται εις την Εκκλησίαν εκείνην, η οποία διοικείται υπό του διαδόχου του Πέτρου και των Επισκόπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετ’ αυτού.


3. «Η Καθολική Εκκλησία» έχει την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα της εκκλησιαστικής αξιολογήσεως όλων των άλλων «Εκκλησιών», οι Επίσκοποι των οποίων δεν ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετά του διαδόχου του Πέτρου και επομένως οι Εκκλησίες αυτές έχουν «εκκλησιολογικό έλλειμμα».


Ακολουθούν και κάποιες άλλες εκκλησιολογικές αξιώσεις της παπικής πλευράς, οι οποίες παραλείπονται στο παρόν κείμενο χάριν της συντομεύσεώς του.


Με βάση το κείμενο των «Απαντήσεων» αυτών, η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, απέστειλε έγγραφο, με ημερομηνία οκτώ Οκτωβρίου, στον «Συμπρόεδρον της Μικτής Επιτροπής επί του θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ρωμαιοκαθολικής».

Συνέστησε δηλαδή η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, στον Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννην να ζητήσει, κατά το διάλογο, διευκρινίσεις από την παπική πλευρά για τις εκκλησιολογικές θέσεις και αντιλήψεις του κειμένου των απαντήσεων, οι οποίες προβληματίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να κρίνει κατά πόσον οι αντιλήψεις και θέσεις αυτές είναι δυνατόν να γίνουν δεκτές από τη δική της πλευρά.
Εντούτοις στο κείμενο της Ραβέννας δεν περιέχονται τέτοιες διευκρινίσεις ούτε σημειώνεται αν έγινε διάλογος επί των θέσεων του κειμένου των απαντήσεων.
Ενώ το κείμενο προοίμιο των απαντήσεων είναι ξεκάθαρο ως προς τις πραγματικές θέσεις και διαθέσεις της Παπικής Εκκλησίας έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το κείμενο της Ραβέννας, αποκρύπτει, κατά ένα μεγάλο μέρος τις πραγματικές παπικές διεκδικήσεις.
Προς τα έξω βγαίνει ένα κείμενο «σχολικής χρήσεως»!

Μοιάζει με τυπικό εγχειρίδιο θεολογικής διδασκαλίας!
Δείχνει ότι μόνο καλύπτει και τίποτα δεν αποκαλύπτει!
Φαίνεται σαν μία μάσκα-προσωπείο!


Και στο σημείο τούτο πρέπει να διευκρινισθεί ότι ο παραλήπτης του εγγράφου της Ιεράς Συνόδου, ο Περγάμου Ιωάννης, δεν είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με καθαρή ορθόδοξη συνείδηση, για να αντιμετωπίσει τις παπικές μεθοδεύσεις μετατροπής του διαλόγου σε εξυπηρέτηση των κυριαρχικών απαιτήσεων του παπικού πρωτείου εις βάρος της Ορθοδοξίας!


Αντιθέτως, ο Σεβ. Περγάμου είναι γνωστός οικουμενιστής και συγκλίνει με τις παπικές θέσεις, ως προς το παπικό πρωτείο.

Ήδη στο Μπόζε της Ιταλίας («Ο.Τ.» 16-7-1999) διεκήρυξε ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη το παπικό πρωτείο!!!

Εξάλλου είναι εραστής της Αυγουστίνειας θεολογίας της Δύσεως και έχουν ελεγχθεί στο παρελθόν οι κακοδοξίες του από τον Γ. Καραλή, διευθυντή του περιοδικού «Italia Orthodossa» (Βλ. «Ο.Τ.» Μάρτιος 2000 - τρία συνεχή εκτενή άρθρα του)!


Επομένως, δικαιολογείται πλήρως ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ο.Τ.» της 16ης τρ.μ. Νοεμβρίου «Συνωμοσία σιωπής δια τον διάλογον εις την Ραβένναν».
Η παρουσία του Περγάμου στο διάλογο φαίνεται και... δια της σιωπής!


Ως προς το κείμενο της Ραβέννας, πέρα της διαπιστώσεως ότι δεν αποκαλύπτει άμεσα τις προθέσεις της Παπικής Εκκλησίας έναντι της Ορθοδόξου, υπάρχουν κάποια ερεθίσματα για τον αναγνώστη του κειμένου, τα οποία θα μπορούσαν να επισημανθούν και να διαπλατυνθούν διευκρινιστικώς, δεν θα έπρεπε, όμως, να κάνει κανείς κατάχρηση του χώρου μιας εφημερίδας αλλά και να κουράσει τον αναγνώστη με δευτερεύοντα ενδιαφέροντα ζητήματα.

Με τη σκέψη αύτη εκλέγουμε, κατά την γνώμη μας, κάποια στοιχεία του εν λόγω κειμένου και περιοριζόμαστε σ' αυτά!


1. Στο πρώτο μέρος της τετάρτης παραγράφου της δευτέρας σελίδας σημειώνεται ότι «Οι Ορθόδοξοι συμμετέχοντες θεώρησαν σημαντικό να υπογραμμιστεί, ότι η χρήση των όρων η «Εκκλησία» και η «Παγκόσμια Εκκλησία», η «αδιαίρετη Εκκλησία» και το «Σώμα Χριστού», στο παρόν ντοκουμέντο και σε παρόμοια ντοκουμέντα που παρήχθησαν από τη Μικτή Επιτροπή, σε καμμία περίπτωση δεν υπονομεύουν τον αυτοπροσδιορισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, για την οποία μιλά το Συμβούλιο της Νίκαιας. Από την Καθολική σκοπιά ισχύει ο ίδιος αυτοπροσδιορισμός: η μια, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία «υποστασιάζεται στην Καθολική Εκκλησία», ενώ αυτό δεν αποκλείει τη διαπίστωση ότι στοιχεία της αληθινής Εκκλησίας είναι παρόντα και έξω από την Καθολική κοινωνία».


α) Ακούγεται λίγο σχιζοφρενικό βέβαια, ότι ένας ορθόδοξος και ένας παπικός δικαιούνται, ενώ είναι σε διάλογο θεολογικό, να ισχυρίζεται καθένας και να το αποδέχεται καθένας αμοιβαίως ότι μπορεί ένα τέτοιο γεγονός να συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Πως η Ορθοδοξία, η οποία δεν εξετράπη ποτέ της αληθινής ευαγγελικής και πατερικής παραδόσεως, θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως η μία και αληθινή Εκκλησία και πως ένας παπικός θεολόγος, Εκκλησίας, βεβαρημένης με πλήθος αιρέσεων, μπορεί να ισχυρίζεται συγχρόνως ότι η μία και αληθινή εκκλησία είναι η Καθολική - Παπική Εκκλησία και να το δέχεται αυτό και ένας ορθόδοξος!!!
Ποιος κοροϊδεύει ποιόν!!


β) Το σπουδαιότερο όμως πρόβλημα δεν είναι αυτό, για την Ορθοδοξία, ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος, αλλά η παγίδα στην οποία έπεσε μόνος του ο ορθόδοξος, ισχυριζόμενος ότι με την πιο πάνω παρέμβαση του, υποστηρίζοντας το δικαίωμα της Ορθοδοξίας να αυτοπροσδιορίζεται ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, υποστηρίζει την Ορθοδοξία!
Στην πραγματικότητα την εκθέτει μετέωρη στις επιθέσεις εκείνων που μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν είναι η μία κ.λ.π. Εκκλησία αλλά μόνη της κατασκεύασε κάποια στιγμή αυτή την ιδιότητα της!

Αντίθετα! Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αυτοχαρακτηρίστηκε ως η μια αληθινή Εκκλησία με δική της πρωτοβουλία, σε κάποια ιστορική στιγμή!
Η ιστορία δείχνει το αντίθετο, ότι αυτοχαρακτηρίσθηκε ως ορθόδοξη, ούσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία της Α' Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας.
Αμέσως μετά την εμφάνιση της αιρέσεως του Αρείου, αυτομάτως οι χριστιανοί διεκρίθηκαν σε χριστιανούς πιστούς στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή σε ορθοδόξους και σε αιρετικούς, αρειανούς!

Εκείνη η εκκλησία που αυτοχαρακτηρίζεται ως «η μόνη αληθινή Εκκλησία, η μία και μοναδική», είναι η παπική Εκκλησία!
Το βάρος των αιρέσεων, το οποίο έχει επισωρεύσει στην κεφαλή της, δεν πρέπει να της επιτρέπουν την αποδοχή ενός τέτοιου αυτοπροσδιορισμού, από τον «ορθόδοξο» εκπρόσωπο του θεολογικού διαλόγου στη Ραβέννα!


γ) «Όταν μιλάμε για την αυθεντία, αναφερόμαστε στην εξουσία, όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη.
Η αυθεντία της Εκκλησίας προέρχεται από τον Κύριον» (παργ. 12, σ.4)

Η αυθεντία, στην παρούσα παράγραφο ερμηνεύεται ως εξουσία.
Δεν είναι άνευ σημασίας ότι η λέξη εξουσία υπογραμμίζεται!
Η υπογράμμιση μας δίνει το δικαίωμα να κατανοήσουμε τη λέξη αυτή φορτισμένη με τη δυναμική μιας ενέργειας που ασκεί πίεση, πιέζει ή υποτάσσει!
Έξαλλου η βιβλική στήριξη της έννοιας της εξουσίας, από τον συγγραφέα του κειμένου, στο Ιωάν.: 20, 22, αφορά στην ενέργεια του Κυρίου να μεταδώσει στους μαθητές του τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
«....Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς λάβετε Πνεύμα Άγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς...»!

Η μετάδοση της Θείας Χάριτος, σε κάθε περίπτωση στην Κ.Δ., δεν νοείται ως εξουσία (υπογραμμισμένη), δηλαδή δυναμική ή πιεστική επί της ελευθερίας του πιστού.
Εξάλλου την εξουσία, ως συμπεριφορά υπεροχής ή αναγκασμού την έχει ήδη καταδικάσει ο Κύριος!
Όταν κάποιος απολυτοποιεί την αυθεντία ως εξουσία, όταν αξιώνει να είναι ο μείζων, ο πρώτος, ο μοναδικός ή ο παντοκράτωρ της οικουμένης, ευρίσκεται εκτός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, επειδή η χάρις του Αγίου Πνεύματος δεν νοείται ως εξουσία, με έμφαση στην υπεροχική της δυναμική!
Ποιος είναι αλήθεια ο μείζων;
«Ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος και ο ηγούμενος ως ο διακόνων... εγώ δε ειμί εν μέσω ημών ως ο διακόνων» (Λουκ. 22, 24 - 27).

Και ασφαλώς σαφώς και ο Πέτρος, στο μάθημα αυτό του Κυρίου, για την διακονία της αυθεντίας, θα εγκολπώθηκε τον λόγο αυτό του Κυρίου και ολοκλήρωσε την διακονία αυτή με το μαρτύριο του!
Διαβάζουμε, όμως, στην εκκλησιαστική ιστορία της Δύσεως, ότι χαλκευμένα κείμενα, σε κάποια ιστορική στιγμή, («ψευδο-ισιδώριοι διατάξεις») χρησιμοποιήθηκαν (μέσα ενάτου αιώνος) για την υποστήριξη των θεοκρατικών ιδεών των παπών κατά των θεοκρατικών ιδεών των αυτοκρατόρων!

Υποστηρίχτηκε ότι ο Πάπας είναι η κεφαλή της οικουμένης!

Έτσι η ερμηνεία, στο κείμενο της Ραβέννας, της αυθεντίας με την έννοια της υπογραμμισμένης εξουσίας, αναδύεται από τα γεγονότα του παρελθόντος ως μνήμη και ανάμνηση παπικής απειλής κατά της Ανατολικής Εκκλησίας.
Ιδού ο απόηχος του παρελθόντος: «Δια της επεμβάσεως του Ρώμης Νικολάου του Α΄ εις την Βουλγαρικήν Εκκλησίαν, το παπικόν πρωτείον εξήλθε πλέον της θεωρητικής και αορίστου μορφής… και έλαβε πρακτικήν και ωρισμένην μορφήν, επικίνδυνον δια την ανεξαρτησίαν της Ανατολικής Εκκλησίας.
Η Ανατολική Εκκλησία προέβη εις την καθαίρεσιν του Νικολάου...» (Εκκλ. Ιστορία Βασ. Στεφανίδου, σ. 326).


δ) «Είναι επομένως σαφές, ότι μία και η αυτή πίστις πρέπει να ομολογείται και να βιώνεται σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες, η μία και μοναδική Ευχαριστία να λειτουργείται παντού, και το ένα και το αυτό αποστολικό έργο να τελείται σε όλες τις κοινότητες» (παργρ. 33, σ. 9).

Η παράγραφος αυτή υποχρεώνει κάθε Επίσκοπο ή κάθε Εκκλησία, η οποία θέλει να «θεραπεύσει» το «εκκλησιαστικό της έλλειμμα» (σύμφωνα με το τρίτο άρθρο του κειμένου των «απαντήσεων») να αποδεχθεί (εν υπακοή στην αυθεντία του διαδόχου του Πέτρου, παργρ. 14, σ. 6. 5, του κειμένου της Ραβέννας) τη μία πίστη της Παπικής Εκκλησίας, τη δογματική της διδασκαλία και τη λατρευτική της παράδοση.
Η σχέση με τον Πάπα αποτελεί ένωση - μονόδρομο!
Οι «αιρετικοί» Ορθόδοξοι και «εκκλησιολογικώς ελλειμματικοί» πρέπει να επιστρέψουν «γυμνοί» από Ορθοδοξία (!!!), στα πόδια του Πάπα!


Και μία ουσιαστική λεπτομέρεια!
Το κείμενο της Ραβέννας είναι γραμμένο από παπικό χέρι!
Οι ορθόδοξοι εκπρόσωποι πρέπει να το υπέγραψαν με κλειστά μάτια!
Που στηρίζεται κάποιος, όταν ισχυρίζεται κάτι τέτοιο;


α) Είναι χαρακτηριστική η συχνή χρήση στο κείμενο της λέξεως «ντοκουμέντο», την οποία εμείς στα ποικίλα κείμενά μας, δεν την χρησιμοποιούμε.


β) Οι υπογράφοντες ορθόδοξοι το κείμενο της Ραβέννας, υπέγραψαν και την αποδοχή του filioque!
Στη 13η παραγ. σημειώνεται:
«Η αυθεντία στην Εκκλησία ανήκει στον ίδιο τον Ιησού Χριστό, την μία Κεφαλή της. Μέσω του δικού του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία ως Σώμα του, μετέχει στην αυθεντία του» (Ιωάν. 20, 22 - 23).
Ο Κύριος έχει το δικό του «Άγιο Πνεύμα, επειδή κατά την παπική κακοδοξία, ως δικό του, εκπορεύεται» από τον ίδιο!


γ) Στην παργρ.45 του κειμένου, προαποφασίζεται, ο ρόλος του επισκόπου της Ρώμης να μελετηθεί (σε μελλοντική συζήτηση), επί τη βάσει των διδαχών της πρώτης και δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου!

Το κείμενο δείχνει ότι με την «καλή» προαίρεση και των ορθοδόξων εκπροσώπων, το πρωτείο του Πάπα λειτουργεί ήδη εις βάρος της Ορθοδοξίας, ή μάλλον των ορθοδόξων με «εκκλησιολογικόν» ορθόδοξο «έλλειμμα»!

8 σχόλια:

  1. Mια 4ήμερη επίσκεψι μου στο Αγιον Ορος επέφερε κάποια μικρή ανακοπή της ενημέρωσης των εκλεκτών επισκεπτών του μπλόγκ αποτείχισι.
    Αν και εκεί πάνω στον χώρο του Αθω επικρατεί σχεδόν πλήρης άπνοια, εμείς εδώ στον κόσμο συνεχίζουμε τον ιερό αγώνα άμυνας και επίθεσης.
    Ζεί Κύριος ο Θεός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ειλικρινά μας εκπλήσσει η παρατήρηση, ότι ο Περγάμου είναι εραστής της Αυγουστίνειας θεολογίας!

    Αν ανοίξει όμως κανείς τη Δογματική του στην ενότητα: Γ΄ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ, ΙΙ Βασικές αρχές της Πατερικής Διδασκαλίας, 3/ Οι θέσεις του Αυγουστίνου και μελετήσει τα παρατιθέμενα στοιχεία θα διαπιστώσει, ότι ο Περγάμου κάθε άλλο είναι εραστής της Αυγουστίνειας θεολογίας. Έτσι:

    - ο Αυγουστίνος καμία γνώση της θεολογίας των Καππαδοκών δεν έιχε.
    - Η θεολογία του Αυγουστίνου δημιούργησε πολλά προβλήματα στη θεολογία της Εκκλησίας.
    - Το περί αγίας Τριάδας δόγμα του Αυγουστίνου είναι λάθος.
    - Είχε ισχυρή την επίδραση από τον Νεοπλατωνισμό.
    - Λανθασμένη είναι η αντίληψη του Αυγουστίνου, περί του Πατέρα ως Νοός, του Υιού, ως της Γνώσεως και του Πνεύματος, ως Αγάπης.
    - Η θεολογία του Αυγουστίνου δημιουργεί τον κίνδυνο του ανθρωπομπρφισμού.
    - Δεν αρχίζει από τα πρόσωπα της Τριάδας, αλλά από την ουσία του Πατέρα, που αποτελεί λάθος του.
    - Η ύπαρξη του θεού δημιουργείται κατ' ανάγκην, που είναι τεράστιο λάθος.
    - Και η περίπτωση του Φιλιόκβε είναι απότοκο της λανθασμένης αντίληψης του Αυγουστίνου περί Αγίας Τριάδας και Θεότητας.
    - Δυστυχώς, πολλές ορθόδοξες δογματικές, ακολουθούν τη λανθασμένη δογματική του Αυγουστίνου.
    - Μεταξύ της θεολογίας της Ανατολής και εκείνης του Αυγουστίνου υπάρχει χάσμα μέγα.

    Μετά από όλα αυτά, αδυνατούμε να κατανοήσουμε, πως ο Περγάμου είναι εραστής της Αυγουστίνειας θεολογίας την οποίαν απορρίπτει πλήρως.

    Εκτός, εάν άλλαξε τώρα τις θέσεις του αυτές ή κοροϊδεύει τους Παπικούς ή κοροϊδεύει τους Ορθοδόξους.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Αιρετικός

    Διάβασε προσεκτικά τον 1ο θεολογικό λόγο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου. Το μεγάλο αγκάθι στην αθεολογία του Ζηζιούλα.

    Κάτι που ομολογεί και ο ίδιος όπου σταθεί και όπου βρεθεί λέγοντας πως δεν γνωρίζει ακόμη τι εννοούσε. Η Εκκλησία όμως που τον ανακήρυξε Θεολόγο το γνώριζε πολύ καλά.

    Όλη η τριαδολογία του Ζηζιούλα κατάγεται από τον Rahner.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πρέπει, αδελφοί και φίλοι,
    να καταλάβετε ότι οι τοιούτοι αρχιερείς του πατριαρχείου δεν έχουν μέσα τους όσιο και ιερό.
    Μα είναι δυνατον να έχουν όσιο και ιερό;
    Κύριε Οδυσσέα, εσείς δεν είπατε ότι ήταν σφοδρότατος φίλος και ομοϊδεάτης του Ιάκωβου Βαβανάτσου;
    Τί περιμένετε από αυτόν;
    Ποιά δογματική του και θεολογία του και κουραφέξαλα;
    Ειναι ο πλέον ακαταλληλότερος να εκπροσωπή την Ορθοδοξία.
    Καλά έκαναν οι χριστιανοί που παρευρίσκονταν στην είσοδο της Θεολογικής και τον αποδοκίμασαν οταν έμπαινε ως "κοπέλι του πάπα" και να πάη στη Ρώμη να τον κάνουν καρδινάλιο.
    Οι τοιούτοι τα ξεπουλάν όλα και τα αγοράζουν για μία εφήμερη ...απόλαυσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αναφέραμε ότι ο Περγάμου δεν φαίνεται από τα κείμενά του να είναι εραστής της αυγουστίνειας θεολογίας, το αντίθετο μάλιστα.

    Το αν η τριαδολογία του Περγάμου (καλώς κακώς έχει τίτλο και θέση ο Ιω. Ζηζιούλας, όπως τίτλο και θέση έχει και ο Ιερ. Λιάπης) κατάγεται από τον Rahner ή όχι δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει αν είναι Ορθόδοξη, ακολουθεί δηλαδή τους Καππαδόκες και τέτοια φαίνεται να είναι στο συγκεκριμένο ζήτημα.

    Όλα τα υπόλοιπα περί Βαβανάτσου κ.λπ. κατεβάζουν απλώς το επίπεδο.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πώς είναι δυνατόν φίλε να ακολουθεί τον Rahner και να είναι Ορθόδοξος;

    Ο Ζηζιούλας είναι μαθητής του Αυγουστίνου και αυτό δεν ανατρέπεται επειδή τον κατηγορεί.

    Η ουσία της τριαδολογίας του Αυγουστίνου, της Δύσεως και του Ζηζιούλα, η οποία διαφοροποιεί απολύτως την δυτική τριαδολογία από την ανατολική και συμπαρασύρει τα πάντα, είναι η ερμηνεία των Προσώπων σαν σχέσεις.

    Αν δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις γιατί παιδεύεσαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Με συγχωρείς μεγάλε θεολόγε, αν δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου