Ομολογία

Η αδιαφορία των Επισκόπων

στα τεκταινόμενα δια μέσου των Διαλόγων

κίνδυνος οδυνηρού σχίσματος

«Η φωνή του ευαγγελιστή Ιωάννη επαναλαμβάνεται σταθερά προς όλους: “Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν πολλοί αντίχριστοι γεγόνασι” (1Ιω. 2, 18).

Μετά τα τελευταία, όμως, γεγονότα (που φανερώνουν επίσπευση των ενεργειών υπό του Οικουμ. Πατριάρχη για την αντιπατερική προσέγγιση με το Βατικανό και την συνεχιζόμενη αδιαφορία των Επισκόπων μας) η φωνή αυτή έχει πάρει μια έντονα εσχατολογική χροιά…

Πόσοι όμως την ακούμε; Πόσοι την λαμβάνουμε υπ’ όψιν;

Πόσοι «γινώσκομεν, ότι εσχάτη ώρα εστιν», όπως στον ίδιο στίχο επαναλαμβάνει για δεύτερη φορά ο Ευαγγελιστής;

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα αντίχριστα και η Ορθοδοξία προδίδεται καθημερινά από τους νομιζομένους ηγέτες της (και από τις δικές μας αμαρτίες και την αδιαφορία), οι φωνές αντίδρασης και οι πράξεις αντίδρασης στις φανερές εκπτώσεις πίστεως είναι ελάχιστες.

Ποντάρουν, όσοι ποδηγετούν το λαό του Θεού στο γεγονός, ότι λίγοι διαβάζουν τα πατερικά κείμενα κι ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν μια συνολική εικόνα της πατερικής στάσης και θεολογίας στα θέματα των Διαλόγων και των συμπροσευχών, κι όσο κι αν φωνάξουν στο τέλος θα κουραστούν και θα απομείνουν μόνοι και γραφικοί∙ έτσι, είτε με παρερμηνείες, είτε καταφεύγοντας στο αποδεδειγμένα αποτελεσματικό όπλο “πρέπει να κάνουμε υπακοή στον Επίσκοπο”, είτε –ακόμα– στηριζόμενοι στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να θεωρεί σχολαστικισμό την λεπτομερή εξέταση των θεμάτων, η -τέλος- καταφεύγοντες και στηριζόμενοι στην βοήθεια-συμπαράσταση των κοσμικών ανθρώπων, επιβάλλουν τα σχέδιά τους…

Βέβαια, αυτές τις λίγες αντιδράσεις έχουν καταφέρει –οι παρερμηνεύοντες την Γραφή ηγέτες και αλλοιώνοντες το ορθόδοξο φρόνημα του λαού– να τις καταστήσουν γραφικές.

Που κρύβονται όμως, οι φύλακες της Εκκλησίας Επίσκοποι;

Υπέγραψαν την κακώς γενόμενη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα ως καλώς γενόμενη, μετατρέψαντες το κακό σε καλό.

Δεν αντιδρούν και δεν φωνάζουν για τα γενόμενα υπό του Πατριάρχου, αλλά δυναμικά αντιδρούν για άλλα θέματα, εθνικά, εθιμικά, ταμειακά και ηθικά, άξια η ανάξια λόγου. Όμως: “και ταύτα (τα άξια) έδει ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι” (Λουκ. 11,42).

Όταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε κάνει τις μυστικές συμφωνίες με τον Πάπα και είχε αρχίσει να τις υλοποιεί, η αντίδραση ήταν μεγάλη.

Άρθρα και επιστολές εγράφοντο εναντίον αυτών, ακόμα και διακοπή του μνημοσύνου του έγινε από τους αγιορείτες και μερικούς Επισκόπους.

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος τότε, εκφράζων την γενική κατακραυγή πιστών και επισκόπων, του διεμήνυσε με επιστολή ότι υπάρχει κίνδυνος σχίσματος, ότι όλοι οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος (εκτός από 6-7) “ανέχονται <άχρι καιρού>” τα γενόμενα, “διότι κήδονται της ειρήνης της Εκκλησίας και σκέπτονται μετά τρόμου τας εξελίξεις και τας καταλήξεις των σχισμάτων”∙ αν όμως –συνέχιζε– “προχωρήσετε λίγο ακόμη, τότε θα ίδητε ποίοι θα ακολουθήσωσιν Υμίν…

Θα μείνωσιν μεθ’ Υμών (μόνο) οι κοσμικοί κύκλοι”, οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κινηματογραφικοί παραγωγοί, οι εφοπλιστές, “όλος ο περί Υμάς θίασος” (Θεοδωρόπουλου Επιφάνιου, Αρχιμ., Τα δύο Άκρα, σελ. 28-29).

Όμως, παρά τις προειδοποιήσεις το σχέδιο της αλώσεως της Εκκλησίας δια της Ενώσεως των «εκκλησιών» προχωρεί γοργά.

Και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας τότε, συνέχισε το έργο της παραδόσεως της Εκκλησίας στον Πάπα, έργο που ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος προχωρεί με ακόμα ταχύτερους βηματισμούς.

Οι “πόδες του δεν ψαύουσι μόνο τα ρείθρα του Ρουβίκωνος”, όπως έλεγε για τον Αθηναγόρα ο π. Επιφάνιος, αλλά ήδη εβυθίσθησαν εις αυτόν.

Η “υπομονή, όμως, χιλιάδων ευσεβών ψυχών, κληρικών και λαϊκών (που) συνεχώς εξηντλείτο”, ήδη από το 1965 κατά το π. Επιφάνιο (σελ. 16), δυστυχώς παραμένει ανεξάντλητος, και ασφαλώς μια τέτοια υπομονή, δεν είναι η χριστιανική αρετή, έχει υποστεί κάποιου είδους μετάλλαξη.

Και οι Επίσκοποί μας παραμένουν απαθείς, διαψεύδοντας την πεποίθηση του π. Επιφανίου, περί της οσονούπω δυναμικής τους αντιδράσεως.

Αν τότε, στα πρώτα βήματα της οικουμενιστικής καταστροφικής αγαπολογίας υπήρξε σφροδρή αντίδραση, ποιά αλήθεια αντίδραση επιβάλλεται σήμερα που τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο;

Επικράτησε η θεωρία περί διακρίσεως και εις τα της πίστεως;

Το δηλητήριο του Οικουμενισμού κατά δόσεις λαμβανόμενο, ενάρκωσε τα ορθόδοξα αντανακλαστικά, πάθαμε ένα είδος πνευματικού μιθριδατισμού.

Μα δεν αντιλαμβάνονται οι Επίσκοποί μας ότι, όσο δεν αντιδρούν, τόσο αναπόφευκτο, μεγαλύτερο και οδυνηρότερο θα καταστεί το σχίσμα και η βεβήλωση;

Είχαν, λοιπόν, άδικο οι Πατέρες και οι Οικουμενικοί Σύνοδοι, όταν συμβούλευαν την απομάκρυνση από τους αιρετικούς, αφού η αίρεση στην ουσία της κρύβει την διαβολή (τον διάβολο), την διάλυση και τη διάσπαση και ποτέ δεν φέρνει την ομόνοια και την ένωση;

Δεν γνώριζαν αυτοί, πως ο συμφυρμός μαζί τους, μόνο κακό προκαλεί;

Μιλούν οι Επίσκοποι για υπακοή∙ ποιά όμως υπακοή έχουν οι ίδιοι στους Πατέρες μας;

“Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας” για όλους μας να μιμηθούμε τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, που έλεγε “ουκ έστι συμβιβασμός εις τα της πίστεως”.

Και να μιμηθούμε τον Μητροπολίτη Μελιτηνής Ακάκιο “κατ’ αρχάς φίλο και υποστηρικτή του Νεστορίου, εις την Γ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον”, ο οποίος είχε πει:

“Πίστεως προκειμένης και της εις Θεόν ευσεβείας, ανάγκη πάσαν σχολάζειν φιλικήν διάθεσιν. Όθεν, ει και σφόδρα υπέρ τους άλλους τον κύριν Νεστόριον ηγάπησα και παντοίως αυτόν περισώσαι εσπούδασα, ανάγκη νυν φιλαληθώς τα παρ’ αυτού ειρημένα ειπείν, υπέρ του μη κατακριθήναί μου την ψυχήν αποκρύψαντος τ’ αληθή” ( Μελετίου Νικοπόλεως, Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος, σελ. 317)».

Σ.Π.