Ομολογία

Πρό­τυ­πες Θεσ­σα­λι­κὲς Ἐκ­δό­σεις ● Λαυ­ρέν­τιος Ντετ­ζι­όρ­τζιο

Α­ΡΙ­ΣΤΟ­ΦΑ­ΝΟΥΣ 6, Τ.Θ. 135, 421 00 ΤΡΙ­ΚΑ­ΛΑ • ΤΗΛ. 2431-029897, -029887, F­AX 2431-029897
e-mail: info@degiorgio.gr

Ἁγία Ὀρθοδοξία καὶ παπικὴ Οὐνία

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας
καὶ ὁ οἰκουµενιστὴς κ. Βαρθολοµαῖος

Πα­να­γι­ώ­της Ση­µά­της (θε­ο­λό­γος), «Ἡ Πα­τε­ρι­κὴ στά­ση στοὺς θε­ο­λο­γι­κοὺς δι­α­λό­γους καὶ ὁ Οἰ­κου­µε­νι­κὸς Πα­τριά­ρχης Βαρ­θο­λο­µαῖ­ος», Πρό­τυ­πες Θεσ­σα­λι­κὲς Ἐκ­δό­σεις, Τρί­κα­λα-Ἀ­θή­να 2008 • Σχῆ­µα: 130x205 χιλ. • Σε­λί­δες: 288 • Τι­µὴ: 8,00 εὐ­ρώ • ISBN: 978-960-6683-23-7

Εἶ­ναι γνω­στὲς οἱ συν­θῆ­κες κά­τω ἀ­πὸ τὶς ὁ­ποῖ­ες ἐγκαταλείφθηκε ἡ Πα­τε­ρι­κή γραµ­µή, στὶς σχέ­σεις µας µὲ τοὺς ἑ­τε­ρό­δο­ξους, καὶ ξε­στρά­τι­σε τὸν προ­η­γού­µε­νο αἰ­ῶ­να µὲ εὐ­θύ­νη τοῦ ἐµ­πε­ρί­στα­του Οἰ­κου­µε­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου. Καὶ ἐ­νῶ ὁ βη­µα­τι­σµὸς τῶν προ­η­γού­µε­νων Πα­τρια­ρχῶν πρὸς τὸν Οἰ­κου­µε­νι­σµὸ καὶ τὴν ἐ­ξου­σι­αστι­κὴ βου­λι­µί­α τοῦ Πά­πα εἶ­χε καὶ δι­α­λείµ­µα­τα, γιατὶ ἐ­λάµ­βα­νε ὑ­π’ ὄ­ψιν τὶς ἀν­τι­δρά­σεις τῶν πι­στῶν, τώ­ρα πλέ­ον τὰ βή­µα­τα ἔ­γι­ναν τα­χύ­τα­τοι δι­α­σκε­λι­σµοί, ὅ­πως αὐ­τὸ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­πὸ συγ­κε­κρι­µέ­νες ἐ­νέρ­γει­ες τοῦ Οἰ­κου­µε­νι­κοῦ Πα­τριά­ρχου κ. Βαρ­θο­λο­µαί­ου, ἀ­φοῦ καὶ οἱ ἡ­γέ­τες τῶν ἄλ­λων Ἐκ­κλη­σι­ῶν, ποὺ προ­έ­βαλ­λαν ἕως τό­τε σθε­να­ρὰ ἀν­τί­στα­ση, συν­θη­κο­λό­γη­σαν.

Αὐ­τὲς οἱ ἐ­νέρ­γει­ες ὁ­δή­γη­σαν ἀ­νε­παι­σθή­τως στὴν υἱ­ο­θέ­τη­ση καὶ ὑ­λο­ποί­η­ση µιᾶς οἰ­κου­µε­νι­στι­κοῦ καὶ οὐ­νι­τι­κοῦ τύ­που θε­ο­λο­γί­ας —ὅ­πως φαί­νε­ται καὶ διὰ γυ­µνοῦ ὀ­φθαλ­µοῦ, ἀ­πὸ τὴν ἁ­πλὴ ἀ­νά­γνω­ση τῶν πα­ρα­τι­θε­µέ­νων στὸ βιβλίο πα­τε­ρι­κῶν κει­µέ­νων— ἀ­φοῦ κα­τα­στρα­τη­γοῦν­ται µε­θο­δι­κὰ ἕ­ως κα­ταρ­γή­σε­ως ἀ­πο­στο­λι­κὰ πα­ραγ­γέλ­µα­τα, δόγ­µα­τα καὶ  Ἱεροὶ Κα­νό­νες, καὶ ὄ­χι µό­νο «κα­τ’ οἰ­κο­νο­µί­αν», πα­ρὰ τὶς συ­χνὲς δι­α­βε­βαι­ώ­σεις τοῦ Πα­τριά­ρχη, ὅ­τι «οὐ­δὲν θυ­σι­ά­ζο­µεν καὶ οὐ­δὲν ἀ­πεµ­πο­λοῦ­µεν», ὁ ὁ­ποῖ­ος στη­ρί­ζει τὰ ἀν­τι­πα­τε­ρι­κὰ ἀ­νοίγ­µα­τά του πρὸς τὸ Βα­τι­κα­νὸ καὶ στὸ ἀ­να­πό­δει­κτο ἐ­πι­χεί­ρη­µα ὅ­τι οἱ αἱ­ρε­τι­κοὶ ἔ­χουν εἰ­λι­κρί­νεια!

Οἱ Πα­τέ­ρες, ὅ­µως, ὁ­µό­φω­να καὶ δι­α­χρο­νι­κὰ δι­αφο­ρε­τι­κὴ στά­ση ἐ­κρά­τη­σαν πρὸς τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ εἶ­χαν κα­θα­ρὰ καὶ ἁ­γι­ο­πνευ­µα­τι­κὰ κρι­τή­ρια γιὰ νὰ ἐ­λέγ­ξουν τὴν εἰ­λι­κρί­νειά τους. Ἀ­παι­τοῦ­σαν ἔ­λεγ­χο καὶ ὄ­χι ἀ­νο­χὴ τῶν «αἱ­ρε­τι­κῶν ἀ­να­πλα­σµά­των», ἀ­πο­κά­λυ­ψη τῆς αἱ­ρε­τι­κῆς «πο­νη­ρί­ας καὶ δο­λι­ό­τη­τος» καὶ ὄ­χι συγ­κά­λυ­ψη, ἀν­τί­στα­ση σθε­να­ρὴ καὶ ἀ­πο­στρο­φὴ τῆς αἱ­ρέ­σε­ως, «πα­ραί­τη­ση» ἀ­πὸ τοὺς ἑ­τε­ρό­δο­ξους µε­τὰ εὔ­λο­γο χρο­νι­κὸ δι­ά­στη­µα, κα­τὰ τὴν Παύ­λεια προ­τρο­πὴ «αἱ­ρε­τι­κὸν ἄν­θρω­πον µε­τὰ µί­αν καὶ δευ­τέ­ραν νου­θε­σί­αν πα­ραι­τοῦ». Καὶ εἶναι σὲ αὐ­τὸ κυ­ρί­ως τὸ ἀ­πο­στο­λι­κὸ χω­ρί­ο καὶ τὴν κα­κο­ποί­η­σή του ἀ­πὸ τὸν Πα­τριά­ρχη, ποὺ ἐ­πι­κεν­τρώ­νε­ται ἡ ἔ­ρευ­να τοῦ συγ­γρα­φέ­α.

Εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νὰ το­νι­στεῖ ἐ­δῶ, ὅ­τι ἡ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ στά­ση δὲν ἀ­πο­κλεί­ει τὴν ἀ­γά­πη πρὸς τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ εὑ­ρί­σκον­ται ἑ­κόν­τες-ἄ­κον­τες στὶς αἱ­ρε­τι­κὲς «ἐκ­κλη­σί­ες». Ἀν­τί­θε­τα, ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τοὺς ἑ­τε­ρό­δο­ξους ἔ­χει νό­η­µα, ὅ­ταν βο­η­θοῦνται νὰ κα­τα­νο­ή­σουν τὴν πλά­νη τους καὶ ὄ­χι νὰ ἀφήνονται νὰ ἐ­φη­συ­χά­ζουν µὲ τοὺς ἐ­ναγ­κα­λι­σµοὺς καὶ τὶς συµ­προ­σευ­χὲς καὶ µὲ τὴν πα­ρα­δο­χὴ ἐκ µέ­ρους τῶν ὀρθοδόξων ὅ­τι κι ἐκεῖνοι ἀ­πο­τε­λοῦν «ἐκ­κλη­σί­α». Γιατὶ ἔ­τσι δί­νε­ται ἡ εὐ­και­ρί­α στοὺς ἡ­γέ­τες τους ἀ­προ­κά­λυ­πτα νὰ ἐρ­γά­ζον­ται γιὰ τὴν ἐ­φαρ­µο­γὴ τῶν αἱρετι­κῶν στό­χων τους.

Σηµειώνει χαρακτηριστικὰ στὸν πρόλογό του ὁ συγγραφέας: «Στὰ κεί­µε­να τῶν Πα­τέ­ρων ὑ­πάρ­χει ἀ­πέ­ραν­τος σε­βα­σµὸς στὶς  Ἐν­το­λὲς τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τοὺς  Ἱ. Κα­νό­νες, σα­φὴς καὶ στα­θε­ρὴ ὁ­µο­λο­γί­α Πί­στε­ως καί, ὡς ἐκ τού­του, ἡ πρὸς τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς στά­ση καὶ οἱ ἐ­νέρ­γει­ες δὲν µπο­ροῦν πα­ρὰ νὰ ἀ­πο­πνέ­ουν ἀ­λη­θι­νὴ ἀ­γά­πη Χρι­στοῦ. Αὐ­τὴ ἡ ἀ­γά­πη παίρ­νει ἀ­πο­φά­σεις καὶ προ­βαί­νει σὲ πρά­ξεις, ποὺ προ­κα­λοῦν πολ­λὲς φο­ρὲς πό­νο, ὅ­πως κά­ποι­α σω­τή­ρια χει­ρουρ­γι­κὴ ἐ­πέµ­βα­ση, καὶ στὸν ἀ­σθε­νῆ καὶ στὸν συµ­πο­νοῦν­τα για­τρό, ὅ­πως τοῦ­το δι­α­κρί­νε­ται καὶ στὴ φρα­σε­ο­λο­γί­α τῶν ἀ­πο­φά­σε­ων τῶν Πα­τέ­ρων, στὴν ὁ­ποί­α ἀ­πο­τυ­πώ­νε­ται ὅ­λο τους τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον καὶ ἡ φρον­τί­δα, ἔ­στω κι ἂν πολ­λὲς φο­ρές (κυ­ρί­ως ὅ­ταν ἀ­πευ­θύ­νε­ται στοὺς ἀρ­χη­γοὺς τῶν αἱ­ρέ­σε­ων) θὰ µπο­ροῦ­σε νὰ χα­ρα­κτη­ρι­στεῖ –µὲ τὰ ση­µε­ρι­νὰ δε­δο­µέ­να– ὡς αὐ­στη­ρὴ ἢ καὶ ὑ­βρι­στι­κή.

»Οἱ Πα­τέ­ρες, ὅ­µως, καὶ µ’ αὐ­τὴ τὴ φαι­νο­µε­νι­κὴ αὐ­στη­ρό­τη­τα, σκο­πὸ εἶ­χαν νὰ πε­ρι­γρά­ψουν τὴν ἐ­πι­κιν­δυ­νό­τη­τα τοῦ αἱ­ρε­σιά­ρχη καὶ τῶν σκλη­ρῶν αἱ­ρε­τι­κῶν, νὰ τοὺς φέ­ρουν σὲ συ­ναί­σθη­ση καὶ σω­τη­ρί­α καὶ ταυ­τό­χρο­να νὰ προ­φυ­λά­ξουν τὸν πι­στὸ ἀ­πὸ τὸν µο­λυ­σµα­τι­κὸ «ἰ­ὸ» τῆς αἱ­ρέ­σε­ως. Δὲν ἀ­πο­κοί­µι­ζαν οἱ Πα­τέ­ρες µὲ ἀ­γα­πο­λο­γί­ες τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ τοὺς πι­στούς, οὔ­τε ἀ­πέ­δι­δαν στοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς χα­ρα­κτη­ρι­σµοὺς ποὺ ταί­ρια­ζαν σὲ  Ἁ­γί­ους καὶ στὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στό».

Ἀ­σφα­λῶς, αὐ­τὴ ἡ στά­ση δὲν κλεί­νει τὴν πόρ­τα τοῦ Δι­α­λό­γου. Κλείνει µό­νο τὴν πόρ­τα τῶν αὐ­θαί­ρε­των καὶ και­νο­τό­µων πρω­το­βου­λι­ῶν καὶ ἀ­νοί­γει θε­α­ρέ­στως τὸν δρό­µο τῆς ἐν­τά­ξε­ως τῶν ἑ­τε­ρο­δό­ξων στὴν ΜΙΑ  Ἐκ­κλη­σί­α «ἐξ ἧς ἀ­πε­κό­πη­σαν», ἀ­φοῦ φα­νε­ρώ­νει ὑ­πα­κο­ὴ στὶς Ἐν­το­λὲς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καὶ κα­λεῖ σὲ ἔν­τι­µη ἀν­τι­µε­τώ­πι­ση τῶν Δι­α­λό­γων.

Ἡ ἀ­δι­ά­κρι­τη, ἀ­δό­κι­µη καὶ κα­τὰ πα­ρά­βα­ση τῶν Ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων ἀν­τι­µε­τώ­πι­ση τῶν ἑ­τε­ρο­δό­ξων κα­τὰ τὶς τε­λευ­ταῖ­ες δε­κα­ε­τί­ες, συ­νι­στᾶ εἰ­σα­γω­γὴ ἰ­δε­ο­λο­γή­µα­τος ξέ­νου πρὸς τὴν Πα­τε­ρι­κὴ Πα­ρά­δο­ση καὶ ἐ­λέγ­χε­ται ὡς ὑ­πο­βο­λὴ τῶν ἑ­τε­ρο­δό­ξων µέ­σω τῶν σπου­δα­σάν­των θε­ο­λό­γων σὲ πα­πι­κὰ καὶ προ­τε­σταν­τι­κὰ πα­νε­πι­στή­µια. Αὐ­τὸ τὸ ἰ­δε­ο­λό­γη­µα, πὼς δη­λα­δὴ πέ­ρα­σε πιὰ ὁ και­ρὸς τῆς ἀν­τιρ­ρη­τι­κῆς ἀ­πο­λο­γη­τι­κῆς, πὼς σή­µε­ρα χρει­ά­ζε­ται ἀ­νο­χὴ καὶ προ­σπά­θεια συν­δι­αλ­λα­γῆς µε­τὰ τῶν ἑ­τε­ρό­δο­ξων, κα­νέ­να στή­ριγ­µα δὲν εὑ­ρί­σκει στὴν Πα­τε­ρι­κὴ θε­ο­λο­γί­α καὶ ποι­µαν­τι­κὴ πρα­κτι­κή, ἀν­τί­θε­τα εὐ­νο­εῖ τὴν γέν­νη­ση ἑ­νὸς ἀλ­λό­κο­του µορ­φώ­µα­τος ποὺ δὲν εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῶν Οἰ­κου­µε­νι­κῶν Συ­νό­δων. Ἀ­πο­τε­λεῖ τὸν δού­ρει­ο ἵπ­πο τῶν οἰ­κου­µε­νι­στῶν γιὰ τὴν ἅ­λω­ση τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.

Καὶ ὁ συγγραφέας ἐπιλέγει: «Ἔ­χου­µε... σή­µε­ρα καὶ τὸ θλι­βε­ρὸ προ­νό­µιο νὰ δι­α­πι­στώ­νου­µε, πὼς δι­α­νύ­ου­µε µιὰ ἐ­πο­χὴ ποὺ συγ­κρί­νε­ται µὲ πα­ρό­µοι­ες ἐ­πο­χὲς τοῦ πα­ρελ­θόν­τος, κα­τὰ τὶς ὁ­ποῖ­ες ὀρ­θό­δο­ξοι ἡ­γέ­τες ὑ­πο­χω­ροῦ­σαν ἐξ ἀ­νάγ­κης ἢ ἀ­δυ­να­µί­ας σὲ θέ­µα­τα Πί­στε­ως καὶ συσ­σώ­ρευ­αν πολ­λὰ δει­νὰ στὸ σῶ­µα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

»Ὅ­σο, λοι­πόν, κι ἂν σέ­βε­ται κα­νεὶς τὸ Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο καὶ τὴν ἱ­στο­ρί­α του, ἢ µᾶλ­λον ὅ­ποι­ος σέ­βε­ται σω­στὰ τὴν ἱ­στο­ρί­α του, δὲν µπο­ρεῖ νὰ ἐ­θε­λο­τυ­φλεῖ καὶ χά­ριν ἑ­νὸς ἄ­κρι­του σε­βα­σµοῦ νὰ ἀρ­νεῖ­ται τὴν πραγ­µα­τι­κό­τη­τα ποὺ ὅ­λους σκαν­δα­λί­ζει καὶ θλί­βει βα­θύ­τα­τα: πὼς δη­λα­δή, ἀν­τὶ ὁ Πα­τριά­ρχης καὶ τὸ Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο νὰ στέ­κον­ται φρου­ροὶ τῶν Πα­ρα­δό­σε­ων, προ­ω­θοῦν µί­α δι­α­δι­κα­σί­α Δι­α­λό­γου, ποὺ εἶ­ναι ἀλ­λό­τρια τῆς πα­τε­ρι­κῆς γραµ­µῆς καὶ ἔ­τσι, οὐ­σι­α­στι­κὰ πρω­το­στα­τοῦν στὴν πα­ρά­δο­ση τοῦ σώ­µα­τος τῆς  Ἐκ­κλη­σί­ας στὴν Πα­πι­κὴ ἐ­ξου­σι­α­στι­κὴ βου­λι­µί­α ἢ τὸ ἀ­φή­νουν νὰ τα­πει­νώ­νε­ται καὶ προ­ο­δευ­τι­κὰ νὰ ἐ­ξο­µοι­ώ­νε­ται µὲ τὶς αἱ­ρε­τι­κὲς ὁ­µά­δες τοῦ Παγκοσµίου Συµβουλίου Ἐκκλησιῶν. Στὸ πλαί­σιο αὐ­τὸ ἐ­ξη­γεῖ­ται καὶ ἡ πα­ρερ­µη­νεί­α ἑ­νὸς Παύ­λει­ου ρη­τοῦ ἀ­πὸ τὸν Οἰ­κου­µε­νι­κὸ Πα­τριά­ρχη.

»Εἶ­ναι, βέ­βαι­α, γνω­στὴ ἡ κρι­τι­κὴ ποὺ ἔ­χουν δε­χθεῖ αὐ­τὲς οἱ θέ­σεις καὶ ἐ­νέρ­γει­ες τοῦ Πα­τριά­ρχη, στὴν προ­σπά­θειά του νὰ δι­και­ο­λο­γή­σει καὶ νὰ προ­ω­θή­σει τὴν πε­ραι­τέ­ρω ἐµ­πλο­κὴ τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου  Ἐκ­κλη­σί­ας στοὺς ἀ­δι­έ­ξο­δους καὶ ἀ­πο­τυ­χη­µέ­νους Θε­ο­λο­γι­κοὺς Δι­α­λό­γους, ὅ­πως καὶ ἡ κρι­τι­κὴ ποὺ ἔ­χει ἀ­σκη­θεῖ στὶς πα­ρε­πό­µε­νες ἀν­τι­κα­νο­νι­κὲς ἐ­νέρ­γει­ές του, δη­λα­δή, συµ­προ­σευ­χὲς ἀ­κό­µα καὶ µὲ εἰ­δω­λο­λά­τρες ἢ τὴν ἀ­πο­δο­χὴ τῆς «συµ­µε­το­χῆς» τοῦ Πά­πα µε­τὰ ἢ χω­ρὶς καρ­δι­να­λί­ων σὲ ὀρ­θό­δο­ξες Θ. Λει­τουρ­γί­ες καὶ ἀν­τί­στοι­χα τοῦ Πα­τριά­ρχη σὲ πα­πι­κές».

Τέ­λος, ἀ­ξι­ο­ση­µεί­ω­το εἶ­ναι, πὼς ἐ­νῶ ὁ Πα­τριά­ρχης καὶ οἱ σὺν αὐ­τῷ δι­ε­ξά­γουν τὸν Δι­ά­λο­γο µὲ τοὺς ἑ­τε­ρό­δο­ξους χρό­νια, ἀ­πο­φεύ­γουν ὡστόσο συστηµατικὰ νὰ διαλεχθοῦν µὲ τοὺς ὁ­µό­δο­ξους ἀδελφούς τους, ἂν καὶ πα­ρα­κα­λοῦν­ται. Ἀρ­κοῦν­ται νὰ ὑ­πο­τι­µοῦν τὰ µὴ ὑ­πε­ρέ­χον­τα µέ­λη τοῦ σώ­µα­τος τῆς  Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ νὰ ὑ­βρί­ζουν ὡς φον­τα­µεν­τα­λι­στὲς καὶ τα­λιµ­πὰν, ὅ­σους ἐκ­φρά­ζουν τὴν ὅ­ποι­α γνώ­µη.

Για­τί, ἀ­λή­θεια, αὐ­τὴ ἡ µα­κρο­χρό­νια ὑ­πο­µο­νὴ πρὸς τοὺς ἑ­τε­ρό­δο­ξους καὶ ὁ ἐ­κνευ­ρι­σµός, ἡ ἀ­πα­ξί­ω­ση καὶ οἱ ὕ­βρεις πρὸς τοὺς ὀρ­θό­δο­ξους;

Το βιβλίο μπορείτε να το παραγγείλετε από τις Προτυπες Θεσσαλικές εκδόσεις τηλ.2431029897 Τρίκαλα, www.degiorgio.gr