Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΒΕΡΜΠΑΛΙΣΜΟΣ - ΑΕΡΟΒΑΣΙΑ


Ο οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στις 30 Νοεμβρίου γιόρτασε τη λεγομένη θρονική εορτή (άλλη και αυτή αφορμή για πανηγύρια και συναντήσεις με τους παπικούς ), στην οποία κάλεσε και την «Α. Αγιότητα» τον πάπα των παπικών και του ιδίου, για να παραστή και στα θρόνια (όχι Κρόνεια) της «κατ’ αυτόν αγιωτάτης εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως».

Στη «θρονική» ομιλία του ο κ. Βαρθολομαίος ευχαριστεί «τον λίαν αγαπητόν αυτώ αδελφόν Προκαθήμενον της εν Ρώμη αγιωτάτης Εκκλησίας κύριον Βενέδικτον, διότι ηγαθύνθη να αποστείλη υμάς (απευθύνεται στον εκπρόσωπο του Βατικανάρχου πονηρότατο Walter Gasper) ενταύθα, κομιστάς του αδελφικού αυτού μηνύματος αισθημάτων αγάπης και τιμής…».

Δήλωσε ακόμη ο κ. Βαρθολομαίος ότι συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο «τον διάλογον αγάπης και αληθείας» με τους παπικούς, ένα διάλογον που τον είχαιν αρχίσει ο Αθηναγόρας και ο Παύλος ΣΤ΄.
Ολη η ομιλία μπορώ να πω ότι είναι ένας ακατάσχετος ορυμαγδός, ένας κουραστικός βερμπαλισμός και μια ονειρώδης αεροβασία, που δεν αξίζει να ασχολήται κανείς μαζί του και τα λεγόμενά του. Αλλά να που συμβαίνει να είναι πατριάρχης και τα λόγια του και τα φρονήματά του δεν πρέπει να μένουν ασχολίαστα.
Σε πολλά σημεία η ομιλία του είναι διάτρητη λόγω των άστοχων υπερβολικών και ανιστόρητων λόγων του, στους οποίους θα μπορούσε να ασκηθή δριμεία κριτική. Αλλ’ επειδή είναι φορτικό και ανιαρό έργο θα αρκεσθούμε μόνο σε τέσσερα σημεία του λόγου του.

Στο πρώτο, όπου λέει ότι ο διάλογος συνεχίζεται και προοδεύει, στο δεύτερο όπου αναφέρει ότι ο απόστολος Πέτρος «έφθασε μέχρι Ρώμης καθαγιάσας διά του αίματος αυτού την εκεί Εκκλησίαν», στο τρίτο όπου εμφανίζει ότι «οι δύο αδελφοί Πέτρος και Ανδρέας καίτοι ηκολούθησαν διάφορον γεωγραφικώς πορείαν εν τη μαρτυρία του Ευαγγελίου, παρέμειναν ηνωμένοι εν τη ιστορία διά του δεσμού των Εκκλησιών ημών, Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως», και στο τέταρτο όπου φαντασιοκοπεί ότι ο διάλογος αποκαθαίρει τις σχέσεις των δύο πλευρών «εκ πάσης προσηλυτιστικής ή άλλης ενεργείας αντικειμένης εις το πνεύμα του αμοιβαίου σεβασμού και της αγάπης».

Όπως ομολογούν θεολόγοι που παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς την πορεία του διαλόγου της λεγομένης μικτής επιτροπής, ο διάλογος όχι μόνο δεν κάνει βήματα προόδου, όχι μόνο κατά μέγιστο μέρος του παρελθόντος χρόνου κόλλησε σε βήμα σημειωτόν, αλλά, όπως τα πράγματα δείχνουν, λόγω της αδιάλλακτης και μάλλον επιθετικής στάσεως των παπικών στο φιλιόκβε και στο πρωτείο, από πλευράς ορθοδόξου παρατηρείται καθήλωσι ή μάλλον άτακτη οπισθοχώρησι. Αλλ’ ο αμβλυωπών Βαρθολομαίος, ο οποίος σπεύδει, επείγεται, καίγεται για την «ένωσι» (γράφε ξεπούλημα της Ορθοδοξίας), με την παπική του εξουσία παρακάμπτει και ακυρώνει το διάλογο επί περιφρονήσει και πικρία των διαλεγομένων, και προβαίνει σε ασύμμετρα ανοίγματα προς τους παπικούς, τόσο μεγάλα και τολμηρά, ώστε και οι ίδιοι οι παπικοί να διστάζουν να τα αποδεχτούν! Αυτήν την παράλογη και προδοτική σπουδή του την ονομάζει ο κ. Βαρθολομαίος πρόοδο του διαλόγου! Ποιού διαλόγου; Προφανώς του εν φαντασία αυτού συντελουμένου. Ω της παφλαζούσης και οργιαζούσης επομβρίας των ονειροπολήσεών του!

Δεν φτάνει όμως μέχρι εδώ. Αποδέχεται αμασητί την παπική φαντασιοκοπία ότι ο απόστολος Πέτρος έφθασε μέχρι τη Ρώμη και μαρτύρησε. Βέβαια οι παπικοί έχουν το λόγο τους να λένε τέτοια ανεύθυνα και μυθώδη πράγματα, για να στηρίξουν την απόλυτη εξουσία τους. Είναι γνωστός ο εκ μέρους των παπικών υπερτονισμός της μοναδικότητος του αποστόλου Πέτρου ως αποστόλου και διαδόχου ( βικαρίου ) του Χριστού έναντι των άλλων αποστόλων, προκειμένου να υπερτονίσουν τη μοναδικότητα της εκκλησιαστικής εξουσίας του πάπα τους έναντι των άλλων εκκλησιαστικών αξιωματούχων. Και ο Βαρθολομαίος αντί να αντιτάξη οξεία αντίθεσι για την περίσωσι της άμεσα τετρωμένης εξουσίας του, δέχεται μαζοχιστικώ τω τρόπω την αυθάδεια του παπικού επεκτατισμού. Σπουδαίος πατριάρχης!

Οσο δε για το αν ο απόστολος Πέτρος έφτασε ποτέ στη Ρώμη, έχουμε γράψει και άλλοτε στις σελίδες του περιοδικού, αλλά δεν είναι άσκοπη μια σύντομη υπόμνησι. Ο απόστολος Πέτρος δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη. Ο απόστολος Παύλος ναι, και αποκεφαλίστηκε εκεί. Αλλ’ ο απόστολος Πέτρος ποτέ. Την ανακρίβεια αυτή τη στήριξαν οι παπικοί σε παρερμηνεία λόγων αποστολικού πατρός, που όλως υπούλως αφανώς και ανεπαισθήτως πέρασε νωρίς και στην ορθόδοξη γραμματεία.

Εκτοτε η μεν ανακρίβεια μεταδίδεται από εποχή σε εποχή χωρίς να διεγείρη την υποψία κανενός, ο δε παπισμός τρίβει τα χέρια του από ικανοποίησι, διότι τόσο άκοπα εξασφάλισε την αναντίρρητη επικράτησι της φαντασιοκοπίας των παπών του, ότι ο απόστολος Πέτρος πήγε στη Ρώμη και μαρτύρησε. Τι χρειάστηκε να αποδείξουν την αληθινότητα του φαντασιοκοπήματος, όταν οι ορθόδοξοι υπερθεματίζουν στο μύθο;

Η αλήθεια για τον απόστολο Πέτρο είναι μαρτυρούμενη από τις ίδιες τις Επιστολές του, στις οποίες στέλνει χαιρετισμούς στους παραλήπτες του από τους χριστιανούς της Βαβυλώνος (σημερινού Καϊρου) της Αιγύπτου, όπου είχε καταφύγει μετά την απειλή του Ηρώδου στα Ιεροσόλυμα να τον πιάση και να τον αποκεφαλίση και αυτόν, όπως τον απόστολο Ιάκωβο τον αδελφόθεο. Δεν υπάρχει ισχυρότερη και αυθεντικώτερη μαρτυρία από αυτήν για την πορεία και κατεύθυνσι του αποστόλου Πέτρου. Και είναι μωρία εσχάτου καταντήματος να αναμασούμε οι ορθόδοξοι και μάλιστα ο πατριάρχης σε επίσημες στιγμές τα φληναφήματα των παπικών.

Ως προς το λεχθέν από τον ονειροπόλο πατριάρχη Βαρθολομαίο ότι «οι δύο αδελφοί Πέτρος και Ανδρέας, καίτοι ηκολούθησαν διάφορον γεωγραφικώς πορείαν εν τη μαρτυρία του Ευαγγελίου, παρέμειναν ηνωμένοι εν τη ιστορία διά του δεσμού των Εκκλησιών ημών, Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως», είναι ένα σχήμα λόγου κενόν ιστορικότητος. Δεν αναφέρομαι στο ότι οι δύο αδελφοί Πέτρος και Ανδρέας ήταν αγαπημένοι. Αυτό παραμένει έξω από κάθε συζήτησι. Θεωρείται βέβαιο από την άποψι ότι ήταν αγαπημένα αδέλφια και πιστοί και συνεπείς συναπόστολοι στο ίδιο έργο, το έργο της Εκκλησίας. Αλ’ ο ισχυρισμός ότι «παρέμειναν ηνωμένοι εν τη ιστορία διά του δεσμού των Εκκλησιών ημών, Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως», είναι σκέτη ρητορική κορώνα. Αν υπήρχε δεσμός μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, όπως διατείνεται ρητορικώς ο κ. Βαρθολομαίος, δεν θα γινόταν η απόσχισι των παπικών και δεν θα χρειαζόταν να κουράζεται αυτός σήμερα τόσο πολύ για να γιατρεύση την πληγή. Βεβαίως η απόσχισι των παπικών έγινε αρκετά αργά, το 1054, αλλά η διαφοροποίησι της νοοτροπίας τους και η ρήξι του δεσμού τους με την Ανατολή είχε συντελεσθή πολύ νωρίς, και με τον καιρό γινόταν ευρύτερη, μέχρι που κατέληξε στην επίσημη απόσχισί τους. Ηδη από τις αρχές του Δ΄αιώνος ο εκάστοτε πάπας Ρώμης θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους επισκόπους της οικουμένης και ένα είδος υπερεπισκόπου και μοναδικού και ανωτάτου άρχοντος της εκκλησίας επί της γής. Γι αυτό και πολύ νωρίς οι πάπες υιοθέτησαν τον προϋπάρχοντα ειδωλολατρικό ιερατικό τίτλο «μέγιστος αρχιερεύς» (Pontifex maximus), αλλά μερικοί πάπες, όπως ο Λέων Γ΄ και ο Γρηγόριος Α΄ αποτέλεσαν ορόσημο στην προοδευτική αυτή έπαρσι. Πού είναι ο «εν τη ιστορία δεσμός των Εκκλησιών» που λέει ο κ. Βαρθολομαίος; Προφανώς εν τη παχυλή αυτού φαντασία.

Τέλος, ως προς το ότι ο διάλογος αποκαθαίρει τις σχέσεις των δύο πλευρών «εκ πάσης προσηλυτιστικής ή άλλης ενεργείας αντικειμένης εις το πνεύμα του αμοιβαίου σεβασμού και της αγάπης», θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος πάσχει από στρουθοκαμηλισμό, όταν ο μεν παπισμός εντείνη και επεκτείνη και διευρύνει την αδίστακτη προπαγάνδα μέσω της ουνίας, της επίσημης απάτης του ορθοδόξου πληρώματος, ο δε Βαρθολομαίος μιλάει για αμοιβαίο σεβασμό και αγάπη.

Πολλές φορές η ουνία στάθηκε αγκάθι στην πρόοδο του διαλόγου. Και πολλές φορές ο παπισμός υποσχέθηκε ότι θα αποσύρη τα ουνίτικα προγεφυρώματα, για να προχωρήση ο διάλογος, αλλά μέχρι σήμερα αρκέστηκε μόνο στα λόγια. Στην πράξη μάλλον ενισχύει και χρηματοδοτεί τους ουνίτες, που εμφανίζονται σε ορθόδοξες χώρες και στη χώρα μας σαν ορθόδοξοι κληρικοί (σε αμφίεσι και ναούς ) αλλά στο φρόνημα και στη συμπεριφορά είναι ανυποχώρητοι παπικοί, που μνημονεύουν στη «λειτουργία» τους τον εκάστοτε πάπα τους.

Στην οδό Αχαρνών, δεν σας αποκρύπτω, ότι βαδίζοντας κάποια μέρα, είδα έναν βυζαντινώτατο ναό, πήγα να προσκυνήσω και να τον δώ στο εσωτερικό του. Μου τράβηξε την περιέργεια, όταν ρωτώντας κάποιον περαστικό έμαθα ότι πρόκειται για ουνίτικο ναό και έφυγα προτροπάδην. Και είπα μέσα μου. Αν εγώ έπεσα παγίδα, πόσο μάλλον οι μη έχοντες γνώσι του τι είναι ουνιτισμός ανύποπτοι χριστιανοί; Πού λοιπόν υπάρχει ο σεβασμός εκ μέρους των παπικών στο ζήτημα του προσηλυτισμού, όπως πιπιλίζει ο Βαρθολομαίος; Προφανώς στην αχαλίνωτη φαντασία του!


Εμείς από το μικρό αυτό βήμα θα θέλαμε να συστήσουμε στον κ. Βαρθολομαίο, με όλο το σεβασμό στο αξίωμά του, λίγη σοβαρότητα. Με παχειά λόγια δεν γίνεται ένωσι. Με τέτοιες επιπολαιότητες σαν πατριάρχης χάνει το κύρος του όχι μόνο στη συνείδησι του επαγρυπνούντος ορθοδόξου λαού, που σε καμμία περίπτωσι δεν θα δεχθή την υποταγή της ορθοδοξίας στη δικτατορία του παπισμού, αλλά χάνει το κύρος του και στη συνείδησι, άν έχουν, των ίδιων των παπικών. Αυτοί μπορεί να είναι ψεύτες και καιροσκόποι, αλλά στις συναλλαγές τους, από συμφέρον έστω, από επιχειρηματική δεξιότητα έστω, διαθέτουν και απαιτούν σοβαρότητα από τους συναλλασομένους, που δεν τη βρίσκουν στις άκαιρες και παιδαριώδεις ενέργειες του Βαρθολομαίου, που νομίζει ότι έχει πάρει στην πλάτη του την Ορθοδοξία και την κουβαλάει όπου θέλει.


Σ’ αυτήν την μη σοβαρή εικόνα οφείλεται ο δισταγμός των παπικών για την ένωση. Αν μέχρι τώρα δεν έγινε η ένωσι οφείλεται στους ίδιους τους παπικούς, που δεν προχωρούν διότι δεν βλέπουν σοβαρότητα.Αν εξαρτιόταν από τον κ. Βαρθολομαίο, θα είχε γίνει την επομένη της αναδείξεώς του σε πατριάρχη.
Και ευτυχώς που ο Θεός φράσσει το δρόμο της υποταγής της Εκκλησίας του με έναν τρόπο τόσο ανυποψίαστο και θετικό. Πάντοτε ο λόγος του Θεού είναι επίκαιρος και αληθινός. Και στη συγκεκριμένη περίπτωσι έχει πλήρη εφαρμογή η θεία ρήσι: «Ινα οι βλέποντες μη βλέπωσι και οι ακούοντες μη συνιώσι».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου