Η εκκλησιολογική αίρεση του κληρικαλισμού (Α)

 

Επιμέλεια κειμένων: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός)

Εισαγωγικά

Μία ΑΙΡΕΣΗ , που δολίως καλλιεργείται σήμερα είναι η αίρεση του Κληρικαλισμού.

Ως κληρικαλισμός, κληρικισμός, κληρικοκρατία ή κληροκρατία περιγράφεται η τάση του εκκλησιαστικού κλήρου να ασκεί επιρροή και να υπεισέρχεται καταχρηστικώς σε θέματα του δημοσίου, πολιτικού, κοινωνικού, πολιτιστικού ή ιδιωτικού βίου, επιβάλλοντας με την επιρροή του συγκεκριμένους χειρισμούς. Μία έκφραση της αίρεσης αυτής είναι ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ.Ο καθηγητής Ι.Καρμίρης γράφει τα εξής για το θέμα του κληρικαλισμού.

«Όπως είναι γνωστό, από τον Δ΄ αιώνα, με την αναγνώριση της Χριστιανικής Εκκλησίας και με την ανακήρυξη του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας του Κράτους, έγινε η αρχή του κληρικαλισμού, που αναπτύχθηκε τους επόμενους αιώνες στο Βυζάντιο και αργότερα πολύ περισσότερο στη Ρωμαϊκή εκκλησία και της νοθεύσεως του εκκλησιαστικού πολιτεύματος των πρώτων χριστιανικών αιώνων με τον παραγκωνισμό του λαϊκού στοιχείου στο περιθώριο μόνο της ζωής της Εκκλησίας. Έτσι, ενώ κατά την αποστολική και τη μεταποστολική εποχή και οι κληρικοί και οι λαϊκοί κατείχαν εξίσου υπεύθυνη και ενεργό θέση στην Εκκλησία και τίποτα το σοβαρό δεν γινόταν ούτε εκ μέρους του κλήρου χωρίς το λαό, ούτε εκ μέρους του λαού χωρίς τον κλήρο, αντίθετα από τον Δ΄ αιώνα και πέρα υπερτονίσθηκε η θέση και η αποστολή στην Εκκλησία μόνον των κληρικών εις βάρος των λαϊκών, που παραθεωρήθηκαν, υποτιμήθηκαν και αποστερήθηκαν των δικαιωμάτων τους και της υπεύθυνης διακονίας τους μέσα στην Εκκλησία. Θεωρήθηκαν σαν να αποτελούν μια αμελητέα και ποιμενόμενη μόνον ποσότητα της Εκκλησίας ή σαν να είναι ο κοινός και ταπεινός λαός και όχλος ή σαν χριστιανοί δεύτερης κατηγορίας κ.τ.λ. Με την πάροδο δε του χρόνου, άλλα μεν δικαιώματα των λαϊκών στην Εκκλησία σφετερίσθηκαν καταχρηστικά οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, αντιπροσωπεύοντας δήθεν τους λαϊκούς, άλλα δε οι κληρικοί, και μάλιστα οι επίσκοποι. Αυτό συνέβηκε ιδιαίτερα σε μας, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως στα χρόνια της εκκλησιαστικής παρακμής και της καταπτώσεως του υποδούλου λαού.

Δυστυχώς, η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και στη σύγχρονη εποχή, μέχρι του σημείου όταν μιλάμε σήμερα για την εκκλησία να εννοούμε συνήθως τη λεγόμενη «διοικούσα» Εκκλησία, δηλαδή μερικές δεκάδες επισκόπων, που ασκούν όλες τις εκκλησιαστικές εξουσίες, με τη βοήθεια των κακώς ονομαζομένων κατωτέρων κληρικών, που κι αυτοί, υποτιμήθηκαν από τους επισκόπους. Έτσι, έγινε μεγάλη η διάκριση και η απόσταση μεταξύ της ιεραρχίας από τη μια μεριά και των λαϊκών από την άλλη, που έχουν καταδικασθεί σε αδράνεια και αχρηστία χωρίς να μπορούν να ασκούν τα δικαιώματά τους ούτε να εκτελούν κι αυτά ακόμα τα καθήκοντά τους στην Εκκλησία και εξαιτίας αυτού να αδιαφορούν γι' αυτήν, να απομακρύνονται από την Εκκλησία ή και να γίνονται εχθροί της και άπιστοι. [...]".

Τα άρθρα που θα δημοσιευτούν έχουν ως σκοπό να παρουσιάσουν την αίρεση αυτή και την σχέση της με τον Οικουμενισμό. 

π.Δ.Α

Κληρικαλισμός και Οικουμενισμός

ΜΕΡΟΣ -Α

Γεώργιος Η. Μπόρας

Ο κληρικαλισμός ως έκφραση εξουσίας του κλήρου και ταύτισης του κλήρου με την Εκκλησία είναι μία από τις ισχυρότερες συνιστώσες του Οικουμενισμού. Εν πρώτοις διαφαίνεται μια ισχυρή σχέση αν όχι ταύτιση του κληρικαλιστικού πνεύματος με αυτό του οικουμενιστικού. Θα έλεγε κανείς ότι ο ΄΄ζών κληρικαλισμός΄΄, με όση τραγικότητα κρύβει αυτή η διατύπωση, μετασχηματίζεται και επαναπροσδιορίζει την εξουσιαστική του φύση εντός του Οικουμενισμού.

Ο Οικουμενισμός εμφανίζεται ως ο φυσικός διάδοχος του κληρικαλιστικού εξουσιαστικού μοντέλου ή αλλιώς υιοθετών και εξελίσσων μια ιεραρχκή δομή. Αυτό επ’ ουδενί δεν σηματοδοτεί απόρριψη. Παρακρατεί αυτό το οποίο ευνοεί την εξελιξή του και απορρίπτει αυτό το οποίο είναι πρόσκομμα. Ο Οικουμενισμός αξιώνει τον τρόπο του και τον χώρο του εντός της Εκκλησίας του Κυρίου απροκάλυπτα. Ο κληρικαλισμός είναι το παλαιό το οποίο εξελλίσεται σε νέο και λαμβάνει χώρο εντός του οικουμενιστικού συστήματος. Οι βασικές δομές του κληρικαλισμού:

 α) ο επισκοποκεντρισμός,

β) η εξουσία της Θείας Κοινωνίας,

 γ) η εξουσία του «δεσμείν και λυείν»,

δ) η πίστη ότι ο ιερέας αγιάζει τα Μυστήρια και τα Δώρα της Ευχαριστίας,

 ε) η πίστη ότι με τήν χειροτονία κληρονομείται η χάρις,

στ) η ταύτιση εξομολόγου καί πνευματικού,

ζ) η πολεμική εναντίον τού ησυχασμού,

 η) η ερμηνεία του διακονήματος ως εξουσία και κατ’ επέκταση της εξουσίας ως κύριο χαρακτηριστικό του προφητικού χαρίσματος, υιοθετούνται από τον δογματικά ελαστικό Οικουμενισμό. Αυτό το οποίο ερμηνεύθηκε ως παραδοσιακή εκκλησία, (η εκκλησία του κλήρου, η εκκλησία των Ιερών Κανόνων) προσφέρεται ως γόνιμο έδαφος και μετασχηματίζεται πλέον από τον Οικουμενισμό. Η ηθικολογία του κληρικαλισμού δεν εξυπηρετεί την φιλελεύθερη πορεία του Οικουμενισμού, ο οποίος εμφανίζει ένα ΄΄χαρισματικό΄΄ προσωπείο ένεκα της απύλωτης πνευματοκρατίας του ενώ έχει ανάγει την πρόσληψη των πάντων άνευ προυποθέσεων σε κεντρικό του δόγμα—από τη στιγμή που η αντικειμενικότητα χάθηκε από την αυτονομημένη επέλαση του υποκειμένου—ένεκα της ένωσης των χριστιανικών ή και άλλων θρησκευτικών ομολογιών, ακόμη και των πιο εκφυλισμένων. Και επ’ αυτού δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις αρκεί να δει κανείς τα τεκταινόμενα στις περιοδικές συνελεύσεις του Π.Σ.Ε.

 Ο Κύριος επανερμηνεύεται και τίθεται στο περιθώριο με σκοπό να αντικατασταθεί. Έτσι ο Οικουμενισμός επιχειρεί να κινηθεί πέραν των ασφυκτικών ορίων του κακοποιημένου πνεύματος των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, δείχνοντας μια διάθεση παράβλεψης του γράμματος και του πνεύματος των Ιερών Κανόνων χάριν της ΄΄χαρισματικής΄ διάστασης της Εκκλησίας. Αποδέχεται ως εκ τούτου την απροϋπόθετη πνεύση του Αγίου Πνεύματος.

Κι όμως το φανταχτερό ένδυμα το οποίο επιδεικνύει δεν είναι το ένδυμα του Κυρίου, άλλα ενδύεται και μεταλλάσει το σεμνότυφο, ηθικολογικό, και λάγνα προσκείμενο στην άσκηση εξουσίας, ένδυμα του κληρικαλισμού. Στην ουσία ο κληρικαλισμός εργάστηκε και εργάζεται γι’ αυτόν τον μετασχηματισμό, γι’ αυτήν την εξέλιξη ή την μεταφορά εξουσίας. Μία άγονη και στείρα πίστη, η οποία απεκδύεται το προσωπείο της σεμνότητας και ενδύεται το προσωπείο της συγκατάβασης, της εμπαθούς αγάπης της γνωστής αγαπολογίας. Μία πίστη αυτονομημένη, η οποία με ηδυπάθεια, εσχάτως, στρέφεται προς το πρωτότυπο, τον παπικό κληρικαλισμό αναζητώντας το άλλο μισό της κτιστής εξουσίας: τη δόξα. Ο παπικός κληρικαλισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γεννήτορας των χριστιανικών κληρικαλισμών και ένας εκ των συντελεστών της αίρεσης του Οικουμενισμού……..

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.