Σχόλια σε ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη για το κοινό Πάσχα κ.α

 

πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου

Εισαγωγικά

Στην πρόταση για μόνιμη καθιέρωση του εορτασμού του Πάσχα από τους  Ορθόδοξους  και Ρωμαιοκαθολικούς  την ίδια ημέρα αναφέρθηκε εκ νέου ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και απευθύνθηκε προς εκείνους που αντιδρούν στην προοπτική αυτή, τονίζοντας ότι εν λόγω συμφωνία θα αφορά αποκλειστικά το ζήτημα της ημέρας εορτασμού και όχι τη συλλειτουργία.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης χοροστάτησε, την Παρασκευή, στη θεία λειτουργία για την εορτή του Αγίου Νικολάου στον πανηγυρίζοντα φερώνυμο Ιερό Ναό στο Τζιβαλί της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος έχει παραχωρηθεί για την εξυπηρέτηση της ουκρανόφωνης κοινότητας.

Ολόκληρη η ομιλία του Πατριάρχη βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση

https://fosfanariou.gr/index.php/2024/12/07/ecum-patr-gia-poutin-kai-patr-mosxas/

Σχολιάζοντας τα λεγόμενα

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ …θεωρούμε ότι μας δίδεται χρυσή ευκαιρία να καταλήξωμεν εις συμφωνίαν με τον αδελφόν Φραγκίσκον περί της μονίμου καθιερώσεως του εορτασμού του Πάσχα υπό της Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την αυτήν ημέραν και διά τα επόμενα έτη, συμφώνως μάλιστα προς το Κανόνιον της καθ᾽ ημάς Εκκλησίας. Είμεθα δε αισιόδοξοι ότι και η Αγγλικανική Εκκλησία και αι λοιπαί Προτεσταντικαί Ομολογίαι ασμένως θα υιοθετήσουν μίαν τοιαύτην συμφωνίαν».

ΣΧΟΛΙΑ. Σύμφωνα με τα παραπάνω  σχεδιάζεται ο εορτασμός την ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ. Επειδή το Πάσχα εορτάζεται ΚΥΡΙΑΚΗ σχεδιάζεται ο εορτασμός την ίδια Κυριακή. Επίσης επειδή η Κυριακή θα καθορίζεται από το Κανόνιο της «καθ΄ήμάς Εκκλησίας» σημαίνει ότι η Ρωμαιοκαθολικοί θα αλλάξουν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, τουλάχιστον ως προς την εορτή του Πάσχα.(;;;).

Όμως πρώτη η Β΄ Βατικανή ψευδοσύνοδος ανακίνησε το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα. Στις 4-12-1963 δήλωσε :

«Η Αγία Σύνοδος δεν εναντιούται εις το να ορισθή παγία Κυριακή διά την εορτήν του Πάσχα εν τω Γρηγοριανώ Ημερολογίω, συγκατανευόντων όσων ενδιαφέρονται σχετικώς, ιδία δε των διισταμένων προς την κοινωνίαν της Αποστολικής Έδρας αδελφών…

Οι αντιφάσεις είναι προφανείς. Η Β Βατικανή Σύνοδος που για τους Ρωμαιοκαθολικούς θεωρείται ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ αποφάσισε η κοινή Κυριακή εορτασμού να γίνει με βάση το ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ και ΌΧΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Υπόψη ότι το Γρηγοριανό ημερολόγιο αναθεματίστηκε από τις Συνόδους του 16^ου αιώνα, επειδή δεν εφάρμοζε σωστά τον καθορισμό της ημερομηνίας της εορτής του Πάσχα, σύμφωνα με το ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΤΗΣ Α ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Οι Σύνοδοι αυτοί είναι:

1. Σύνοδος τῆς Κων/λεως τού 1587.
2. Σύνοδος Κων/πόλεως του 1593. Στην Σύνοδο του 1593 «μετέσχον οι πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας ο Β΄, Αλεξανδρείας Μελέτιος ο Πηγάς επέχων τον τόπον και του Αντιοχείας, Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και τεσσαράκοντα Αρχιερείς του Οικουμενικού θρόνου»(. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, Ιστορική και κανονική θεώρησις...,σελ. 24). Ο λόγος για τον οποίο το γρηγοριανό ημερολόγιο καταδικάσθηκε και από τις δύο ανωτέρω Συνόδους, είναι φυσικά η αθέτηση  των διατάξεων περί της εορτής του πάσχα και ο συνεορτασμός με τους Εβραίους.

Ο μέγας οικουμενιστής Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας, συστοιχούμενος στη δήλωση της Β΄ Βατικανής, έγραψε : «Και αύθις επαναλαμβάνομεν εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον ως ημέραν κοινού εορτασμού του Πάσχα την δευτέραν Κυριακήν του Απριλίου, ελπίζοντες ότι ο κοινός ούτος εορτασμός, ο σταθερός, θα αποτελέση όχι μόνον εν σύμβολον, αλλά και μίαν θετικήν συμβολήν εις την τελείωσιν της χριστιανικής ενότητος» [Ἐφημερίδα La Stampa 27-5-2014,  http://www.amen.gr/article18180,  ].

Ο Οικ. Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας έβλεπε τον κοινό εορτασμό ως μέσο ενώσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την αίρεση του παπισμού. Αλλοίμονο, όμως, εάν το ιερό θέμα της ενώσεως αντιμετωπισθεί με μία πρώτη μεγάλη υποχώρηση των Ορθοδόξων  έναντι του κράτους του Βατικανού στο θέμα του εορτασμού του Πάσχα!

 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ:«Χαιρόμεθα βαθέως, διότι και ο νυν Πάπας έχει τας αυτάς ως και οι άμεσοι προκάτοχοί του, από Παύλου Στ' έως Βενεδίκτου του ΙΣτ', διαθέσεις διά το μέγα ζήτημα "της των πάντων ενώσεως", υπέρ της οποίας προσεύχεται αδιαλείπτως η Αγία Εκκλησία μας.

ΣΧΟΛΙΑ. Στα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, αλλά ΕΚΚΛΗΣΙΑ σύμφωνα με την Συνοδική Κολυμπάριο απόφαση του 2016, που επικύρωσε την συμφωνία του Μπάλαμαντ με  την οποία αναγνωρίστηκαν τα μυστήρια των αιρετικών παπικών.

Η ευχή «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», της Μεγάλης Συναπτής, από τα λεγόμενα «ειρηνικά», ερμηνεύεται ως ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων.

Η  ευχή «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», την ένωση εννοεί πάντων των ανθρώπων και εξυπακούει την επιστροφή στη Μία Αγία Εκκλησία. Οι οικουμενιστές ερμηνεύουν τούτη την ευχή λανθασμένα, ότι δηλαδή εννοεί την ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων, ερμηνεία η οποία προέρχεται  από την ανθρωπάρεσκη αγάπη.

«Στη λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου η παραπάνω αίτηση ερμηνεύεται ως εξής:: "Τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε, καὶ σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Καθολικῇ, καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ". 

«Όταν η Εκκλησία παρακαλεί υπέρ "τοῦ σύμπαντος κόσμου" και "τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως" δεν εννοεί να ενωθούν οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες σ΄ ένα κοκταίηλ, λίγο από ΄δω, λίγο από ΄κει. Όχι! Αλλά να γίνουν όλοι ένα δια της αποδοχής της αληθινής πίστεως. Αυτή είναι η έννοια της των πάντων ενώσεως».(π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος).

 

Οι Ρωμαιοκαθολικοί είναι αιρετικοί

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από μνημειώδη ομολογητική εργασία του αειμνήστου αγωνιστή και ομολογητή Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως κυρού Αμβροσίου, που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των απαράδεκτων ανοιγμάτων προς τον Παπισμό, του Πατριάρχου Αθηναγόρα).         

        Ο μακαριστός Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που καταδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης αναφέρει και ονόματα αγίων οι οποίοι θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως αίρεση (φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως προς αυτό). Ο μακαριστός Ιεράρχης δίνει ηχηρή απάντηση σε όσους αρνούνται συνοδική καταδίκη του αιρετικού Παπισμού.

      Έγραψε: «…Είναι λοιπόν “κατεγνωσμέναι” παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως; Ας ίδωμεν:

Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: “Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω!” (αυτόθι, σελ. 263-264). Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!

        Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ΄ εχρησιμοποίησε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, μετ’ απόφασιν Συνόδου, διέγραψε το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς» (Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. α΄, σελ. 344). Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν διαγράφονται βεβαίως δια “τοπικά έθιμα”, αλλά δι’ αιρέσεις!

          Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το “Φιλιόκβε”, όχι “τοπικόν έθιμον”, αλλά “βλάσφημον δόγμα” (αυτόθι,σελ.344).

         Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον Ησυχασμόν ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351.

        Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία κατά το 1441, Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις κατά το 1443, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1484, κατεδίκασαν και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή την “ένωσιν” επί ψευδούς και ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως.

         Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει “της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα” και αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι’ αυτών “εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας” (αυτόθι,το. Β΄,σελ. 823-824).

       Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσσει τας ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων, παλαιάς τε και νέας και χαρακτηρίζει ταύτας “λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα” (αυτόθι, σελ.867).

       Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως “βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας”, ως “εωσφορικήν πλάνην”, ως “απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού” κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).

       Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν! “Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός”, όν χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του!(Αυτόθι, σελ.906).

      Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως “φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας”, ως “καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς”, ως “ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα”, ως “αντιευαγγελικάς και παναθέσμους”, ως “σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς”, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Όρων των Αγίων Συνόδων”, και επάγεται: “Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού.

      Και συνεχίζει η αποκαλυπτική μελέτη του μακαριστού Ιεράρχη: 

«Ερωτώμαι: έπρεπε ο Πατριάρχης να ηρώτα προηγουμένως εμέ αν ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως όχι! Ποίος είμαι εγώ ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι’ έμέ τοιαύτη αξίωσις! Είχον όμως μίαν αξίωσιν.

Να ερωτήση τας Συνόδους του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, να ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας, να ερωτήση τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον Παλαμάν, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικόν, τον Ευγένιον Βούλγαρην, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση, πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι δια των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων και αν όλοι αυτοί ενέκρινον τα διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχάς του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα! Ουδείς θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην και να μη ενδιεφέροντο διακαώς δια την πλήρωσιν του αιτήματος του Κυρίου “ίνα πάντες εν ώσιν”, αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον! Δι ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής…». (ΠΗΓΗ. https://www.impantokratoros.gr/BD7FE22A.el.aspx

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Εκτός από τα παραπάνω  δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να υπάρξει κοινό Πάσχα Ορθοδόξων και Παπικών, διότι αυτοί δεν πιστεύουν στο Σταυρό και την Ανάσταση, όπως διδάσκει η Ορθόδοξος Εκκλησία. Υπάρχει μέγα χάσμα μεταξύ Παπισμού και Ορθοδόξου Εκκλησίας σχετικά με το Σταυρό και την Ανάσταση. Ως γνωστόν, οι αιρετικοί Παπικοί υπερτονίζουν τη Σταύρωση και υποτονίζουν την Ανάσταση. Κέντρο τους είναι ο Σταυρός και όχι η Ανάσταση. Το γεγονός αυτό, βεβαίως, έρχεται ως φυσικός απότοκος και απόρροια της κακόδοξης διδασκαλίας τους περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης, αλλά και της απογυμνώσεως του Χριστού από την Θεότητα, με αποτέλεσμα τον ουμανισμό, ανθρωπισμό. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, κέντρο παραμένει, όχι ο Εσταυρωμένος, αλλά ο Αναστημένος Θεάνθρωπος, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζεται και να παραγκωνίζεται η σημασία της Σταυρικής Θυσίας . Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ο σταυροαναστάσιμος χαρακτήρας, η χαρμολύπη. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου ασκούμαστε σταυρικά, λαμβάνουμε την πείρα της Αναστάσεως. Όλα στην Εκκλησία μας είναι αναστάσιμα, γιατί όλα είναι σταυρικά.

 Η Εκκλησία μας είναι Εκκλησία του Σταυρού και της Αναστάσεως. Χωρίς Σταυρό δεν υπάρχει Ανάσταση. Αλλά ούτε και Σταυρός υπάρχει, που να μην ακολουθείται από την Ανάσταση. Γι’αυτό οι Ορθόδοξοι εορτάζουμε και τη Μ. Παρασκευή αναστάσιμα, ενώ οι Δυτικοί και το Πάσχα σταυρώσιμο

[π.Άγγελ.Αγγελακόπουλος-ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ο Σταυρός του Χριστού και η σημασία του στη ζωή μας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1993, σσ. 46-47].