Διερευνώντας θέματα της αποτείχισης (Γ)-Ο π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για οικουμενισμό, αντι-οικουμενιστικό αγώνα και αποτείχιση

 

Εισαγωγικά

Στο παρακάτω άρθρο γίνεται παρουσίαση των θέσεων του π.Επιφανίου Θεοδωρόπουλου για τον Οικουμενισμό, τον αντι-οικουμενιστικό αγώνα και την αποτείχιση. Οι ενότητες του άρθρου είναι.

Α. Ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για τα δύο άκρα (Οικουμενισμό και ζηλωτισμό).

Β. . Ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος ως ομολογητής της Αλήθειας του Χριστού.

Γ. Τι έλεγε για τον Προτεσταντισμό και το ΠΣΕ ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Δ.Ο Αρχιμ.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για τους Οικουμενιστές και τους Παπικούς.

Ε. Ο π.Επιφάνιος .Θεοδωρόπουλος  περί αποτείχισης και αντιοικουμενιστικού αγώνα.

ΣΤ.Ο π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για τις συμπροσευχές.

Σε επόμενο άρθρο θα δημοσιευτούν κριτικές για του βιβλίο του μακαριστού Γέροντος ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ

π.Δ.Α

 

-----------------------------------------------------------

Α. Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ

 

Η θεωρία του σεπτού Γέροντος περί των δύο άκρων (του ακρίτου, ακράτου και ανεπιγνώστου ζηλωτισμού αφ' ενός, και της παναιρέσεως του Οικουμενισμού αφ' ετέρου), έθετε τους κανονικούς φραγμούς, τα κανονικά όρια και την κόκκινη γραμμή μεταξύ αληθείας και ψεύδους, φωτός και σκότους, ορθοδοξίας και πλάνης, Ορθοδόξου Εκκλησίας και ετεροδόξων ομολογιών, αληθούς πίστεως και διαφόρων θρησκειών και παραθρησκειών, ορθοδόξου εκκλησιολογικής θεωρίας και άλλων αιρετικών θεωριών, στις οποίες εντάσσονται η θεωρία των κλάδων και οι νεώτερες θεωρίες περί δύο πνευμόνων, περί αδελφών - ετεροδόξων εκκλησιών, περί της Μιάς Αγίας, αλλ' εν ταυτώ και διηρημένης Εκκλησίας κ.α.

Β.Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΩΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η απόλυτη αφοσίωσις και προσήλωσίς του εις τα πιστεύματα της Ορθοδόξου Πίστεως και Παραδόσεως και η αμετακίνητη στάσις του σε περιπτώσεις παραβιάσεως ή παραχαράξεως αυτών.

Ομολογουμένως, ο αείμνηστος Γέροντας ήτο «ο άρτιος του Θεού άνθρωπος προς παν έργον αγαθόν εξηρτισμένος»˙ «τέλειος και ολόκληρος εν μηδενί λειπόμενος». Η θεολογική του συγκρότησις αρίστη. Η γνώσις και οικείωσίς του με τους Θείους και Ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας μας, το Ιερόν Πηδάλιον και το Κανονικόν Δίκαιον σπανία. Η προσήλωσίς του εις τα Ιερά της Ορθοδόξου Πίστεώς μας πιστεύματα, την Δογματικήν διδασκαλίαν της Καθολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας και την εν γένει Ορθόδοξον Παράδοσιν δεδομένη, υποδειγματική.

Όσον επιεικής και διακριτικός ήτο σε θέματα πνευματικής ζωής και αγώνος διά την κάθαρσιν και τον φωτισμόν και εξαντλούσε υπέρ του αγωνιζομένου κάθε όριο επιεικείας και οικονομίας, χωρίς βεβαίως να παραβαίνη τα Κανονικά θέσμια, τόσον ακριβής και ανυποχώρητος ήτο σε θέματα Ορθοδόξου Πίστεως και διδασκαλίας και τηρήσεως των Ιερών Κανόνων. Έλεγε χαρακτηριστικά: οι Ιεροί Κανόνες, παραθεωρούμενοι και παραβιαζόμενοι, εκδικούνται.

Ήτο απόλυτος σε θέματα εκκλησιαστικής κοινωνίας μετά των κανονικώς ακοινωνήτων (ετεροδόξων, αιρετικών, σχισματικών και ετεροθρήσκων) και μάλιστα εν ώρα προσευχής και Θείας Λατρείας. Απέκρουε κάθε ετεροδιδασκαλία, αιρετική και αιρετίζουσα διδαχή και πρόβαλλε πάντοτε την υγιαίνουσα διδασκαλία. Σε θέματα προσκρούοντα εις την Ορθόδοξον Πίστιν και διδαχήν, την Δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας (όρους πίστεως, δόγματα) και τους Ιερούς Κανόνας της ήτο αυστηρός και αμετακίνητος. «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως» έλεγε, υπομιμνήσκων την Πατερικήν τοποθέτησιν.

(* Απόσπασμα του επιμνημόσυνου λόγου του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Κυθήρων κ. Σεραφείμ στο ιερό μνημόσυνο του Γέροντος Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου το Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013 στην Ιερά Μονή Κεχαριτωμένης Τροιζηνίας.)

Γ.ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

 

α) Περί των Προτεσταντών. Είναι ανεπίτρεπτος η συμμετοχή μας εις το «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών».

 

Έγραφε προς άπασαν την Σεπτήν Ιεραρχίαν τω 1958 περί των Προτεσταντών και περί του Οικουμενικού Συμβουλίου αυτών ο σοφός Γέροντάς μας: «Αντετάχθημεν, (εις την συμμετοχήν της Εκκλησίας της Ελλάδος), διότι επιστεύομεν ότι ουδέν καλόν έμελλεν εκ της τοιαύτης συμμετοχής να προκύψη, μάλλον δε βλάβη δια την ημετέραν Εκκλησίαν. Δεν ηδυνάμεθα να εννοήσωμεν ποιός ήτο ο αποχρών λόγος της τοιαύτης συμμετοχής. Μήπως η προπαρασκευή του εδάφους και η δημιουργία προϋποθέσεων, έστω και ελαχίστων, προς μελλοντικήν ένωσιν; Αλλά θα ήτο τουλάχιστον φαιδρά μία τοιαύτη δικαιολογία. 

Πώς είνε δυνατόν να υπάρξη και η πλέον αμυδρά ελπίς ενώσεως, όταν ο Προτεσταντισμός δεν δύναται να κατορθώση την ιδίαν ένωσιν, κατατετμημένος εις Ομολογίας μικρόν υπολειπομένας του αριθμού διακόσια; Όταν αι Ομολογίαι αυταί συν τη παρόδω του χρόνου ου μόνον δεν μειούνται, αλλ’ απεναντίας αυξάνονται και πληθύνονται; Εάν ποτέ πνεύση εν τω δυστήνω  Προτεσταντισμώ πνεύμα Ενότητος, τότε φυσικόν είναι η Ενότης να εκδηλωθή και να συντελεσθή πρώτον εν τοις ιδίοις αυτού κόλποις και είτα να ζητήση επεκτάσεις. Εάν λοιπόν ίδωμέν ποτε τον Προτεσταντισμόν ομονοούντα και συντασσόμενον εις μίαν ομολογίαν, τότε θα έχη λόγον πάσα προς ένωσιν κατατείνουσα ενέργεια ημών. Διότι η μεταξύ αυτού ενότης θα αποτελή αμάχητον τεκμήριον εκτιμήσεως της ειλικρινείας των προς Ένωσιν μετ’ άλλων Χριστιανικών Ομολογιών προθέσεων αυτού. Μέχρι της ημέρας εκείνης όμως επιβάλλεται μία μόνη απάντησις εις τας περί ενώσεως δήθεν επιθυμίας και διακηρύξεις του μυριοκεφάλου Προτεσταντισμού: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν». Το περισσόν τούτου εκ του πονηρού εστιν…» (Τα δύο άκρα, σελ.11).

Εις το αυτό άρθρον έγραφεν ο Γέροντας: «…ότι μία πρότασις των ημετέρων κατά το Συνέδριον του Άμστερνταμ όπως προστεθή εις την δογματικήν βάσιν του «Οικουμενικού Συμβουλίου» η πίστις και εις τον «Θεόν Πατέρα», ως και ετέρα πρότασις κατά το Συνέδριον του Έβανστον, όπως το Κύριον θέμα «ο σταυρωθείς Κύριος ελπίς του κόσμου» συμπληρωθή δια της φράσεως «και α ν α σ τ ά ς» προτάσεις, λέγομεν, τοιαύται, απερρίφθησαν, υπό του Συνεδρίου! Και κατόπιν τούτου, οι ημέτεροι αντιπρόσωποι ηδυνήθησαν να μείνωσιν εντός αυτού…» (Ανωτ. σελ. 12). 

Τέλος ο Γέροντας έγραφε τους λόγους του Αγίου Πολυκάρπου: «ος αν μεθοδεύη τα λόγια του Κυρίου προς τας ιδίας επιθυμίας και λέγη μήτε ανάστασιν μήτε κρίσιν (είναι) ούτος πρωτότοκός εστι του Σατανά»! (Προς Φιλιπ. Ζ ,1). Και μετά των πρωτοτόκων του Σατανά δεν δύναται βεβαίως να έχη σχέσιν η Ορθόδοξος Εκκλησία. (Του Πανοσ. Αρχιμ. Νικόδημου Αεράκη)

ΠΗΓΗ: Ορθόδοξος Τύπος

Δ..Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ

 

β.) Περί των Παπικών. Τι εκ των δύο συνέβη; Έγραφεν ο αείμνηστος Γέροντάς μας προς τον Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, τω 1965: «Παναγιώτατε, Αλληλογραφείτε μετά του Πάπα εν πάση εκκλησιαστική τάξει, ως εάν εζώμεν εις τον Ε΄  μ.Χ. αιώνα. Καλείτε αυτόν «Πρώτον Επίσκοπον της Χριστιανωσύνης» και Υμάς Αυτόν δεύτερον. Συμπροσεύχεσθε μετ’ αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. Τι εκ των δύο συνέβη; Ο Πάπας προσεχώρησεν εις την Ορθοδοξίαν, η Υμείς εις τον Παπισμόν; Εάν το πρώτον, αναγγείλατε τούτο, ίνα πάντες φαιδρώς πανηγυρίσωμεν και μετ’ αλλήλων χορεύσωμεν. 

Εάν το δεύτερον, ομιλήσατε μετ’ ειλικρίνειας και ευθύτητος, ίνα βεβαιωθώμεν ότι, μετά της παλαιάς, απώλετο και η νέα Ρώμη και κατεπόθη υπό της αιρέσεως. Εάν δε ουδέν εκ τούτων συνέβη, αλλά και Υμείς και ο Πάπας μένετε εν τοις οικείοις έκαστος όροις, πώς ερμηνεύονται αι προεκτεθείσαι ενέργειαι Υμών; Πώς είνε δυνατόν ο αιρετικός Πάπας να είνε ο πρώτος επίσκοπος της Χριστιανωσύνης και Υμείς ο δεύτερος; Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους επισκόπους των αιρετικών; Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε η ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας;»

 

Εις δε την τοποθέτησιν ότι χρειαζόμεθα την συμμαχίαν του Βατικανού προς αντιμετώπισιν των τουρκικών βρυχηθμών χαρακτηριστικώς τονίζει ο Γέροντάς μας π. Επιφάνιος: «Παναγιώτατε· άδεται ότι ενεργείτε ως ενεργείτε, ίνα προσεταιριζόμενος το πανίσχυρον κοσμικώς Βατικανόν, αντιτάξητε την εκ της συμμαχίας αυτού αίγλην και δύναμιν προς τους τουρκικούς βρυχηθμούς και δυνηθήτε ούτω να στηρίξητε τον δεινώς απειλούμενον και κλονιζόμενον Θρόνον της πάλαι ποτέ Βασιλευούσης. Εάν ταύτα έχωνται αληθείας, και πλανάσθε και ματαιοπονείτε. Έχομεν την συμμαχίαν του Θεού, Παναγιώτατε, ναι η ου; Εάν ναι, τότε «εις διώξεται χιλίους και δύο μετακινήσουσι μυριάδας»· τότε «καν κύματα διεγείρηται, καν πελάγη», καν τουρκικών θηρίων θυμός, αράχνης δι’ ημάς έσονται ευτελέστερα· τότε «εξανθήσει και υλοχαρήσει και αγαλλιάσεται τα έρημα του Ιορδάνου» και «αλείται ως έλαφος ο χωλός, τρανή δε έσται γλώσσα μογιλάλων»· τότε… ω τότε «γνώτε Έθνη και ηττάσθε ότι μεθ’ ημών ο Θεός»!… Εάν όχι, τότε προς τι «πεποίθαμεν επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων οις ουκ εστι σωτηρία;»».

Τέλος τονίζει ότι «ουδείς Ορθόδοξος εύχεται την μετακίνησιν η τον θάνατον του Οικουμενικού θρόνου. Μη γένοιτο! Αλλά και ουδείς θα θυσιάση χάριν αυτού ιώτα εν η μίαν κεραίαν εκ της Ορθοδόξου Πίστεως. Αγωνίσασθε υπέρ αυτού πάση δυνάμει. Όχι απλώς έχετε δικαίωμα, αλλ’ οφείλετε να στηρίξητε αυτόν, το καθ’ Υμάς. Θυσιάσατε χάριν αυτού οτιδήποτε: Χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξαν, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Επισκόπους· Ακόμη και τον Πατριάρχην Αθηναγόραν! Εν μόνον κρατήσατε, εν φυλάξατε, ενός φείσασθε, εν μη θυσιάσητε: Την ορθόδοξον Π ί σ τ ι ν! Ο Οικουμενικός Θρόνος έχει αξίαν και χρησιμότητα μόνον και μόνον, όταν εκπέμπη απανταχού της γης το γλυκύ και ανέσπερον της Ορθοδοξίας Φως. Οι Φάροι είνε χρήσιμοι, εάν και εφ’ όσον φωτίζωσι τους ναυτιλλομένους, ίνα αποφεύγωσι τους σκοπέλους. Όταν το φως αυτών σβεσθή, τότε δεν είνε μόνον άχρηστοι αλλά και επιβλαβείς, διότι μεταβάλλονται και αυτοί εις σκοπέλους. (Του Πανοσ. Αρχιμανδρίτη Νικόδημου Αεράκη)-ΠΗΓΗ: Ορθόδοξος Τύπος

Ε. Ο π.ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

 

"Αιρετικοί (Επίσκοποι) είναι ...και εκείνοι οίτινες ούτε καταδικάσθησαν ακόμη υπό της Εκκλησίας ούτε εξήλθον αυτοβούλως εξ αυτής, αλλά διατελούσιν ακόμη εντός της Εκκλησίας. Μία τοιαύτη είνε η περίπτωσις του Πατριάρχου. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έχει κηρύξει αιρετικά φρονήματα (σ.σ.: πόσο μάλλον ο πατρ. Βαρθολομαίος!)...

 Συνεπώς είνε ακόμη αγωγός χάριτος. Τελεί μυστήρια. Ημείς τι δυνάμεθα να πράξωμεν; α) Να προσευχώμεθα υπέρ ανανήψεως και μετανοίας αυτού.

 β) Να διαμαρτυρώμεθα κατ' αυτού και να αγωνιζόμεθα. Αν δε η συνείδησίς τινος δεν ανέχηται να μνημονεύη του ονόματος αυτού, έχει το δικαίωμα, προβαίνων έτι περαιτέρω, να παύση το μνημόσυνον του, συμφώνως τω ΙΕ΄ Κανόνι της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τούτο όμως είνε το έσχατον βήμα, εις ο δύναται να προχωρήση, αν θέλη να μη ευρεθή εις σχίσματα και εις ανταρσίας" (σελ. 89).

: "Οι ιεροί Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου του αιρετικάς διδασκαλίας κηρύσσοντος Επισκόπου η Πατριάρχου.

((π. Ε. Θεοδωρόπουλου, Άρθρα-Μελέται-Επιστολαί, τόμος Α΄, 1981)

Στη σελ. 75 βαπτίζει μεν τον ΙΕ΄ Κανόνα ως δυνητικόν, (η γνωστή του θέση που αμφισβητείται), αλλ’ όμως δέχεται,  ότι ο διακόπτων το Μνημόσυνο του Επισκόπου «"προ συνοδικής διαγνώσεως", ουδαμώς παρανομεί, διό και δεν υπόκειται εις επιτίμησιν, αλλά μάλλον άξιος επαίνου είνε». Και στην επομένη σελίδα 76, γράφει: «Ο παύων το μνημόσυνον του οικείου Επισκόπου Κληρικός, αρκείται εις τούτο, αποφεύγει να μνημονεύει ετέρου και αναμένει εν ηρεμία συνειδήσεως την κρίσιν της Συνόδου»

ΠΗΓΗ: (π. Ε. Θεοδωρόπουλου, Άρθρα-Μελέται-Επιστολαί, τόμος Α΄, 1981)

Σημείωση π.Δ.Α. Ο  π. Επιφάνιος εξαρτούσε τον δυνητικό χαρακτήρα της Αποτείχισης από τρεις παράγοντες:

1.) Αν γινόταν από επίσκοπο που κήρυττε γυμνή τη κεφαλή επ’ εκκλησίαις κατεγνωσμένη αίρεση,

2.) Αν η Αποτείχιση θα οικοδομούσε τη σωτηρία των ανθρώπων,

2.) Αν οι Αποτειχίσεις ήταν συντεταγμένες για να μη καταλήξουν σε Σχίσμα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΤ.Ο π.ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ .ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

 

Επισκέφθηκε κάποτε το Μοναστήρι ένας Κόπτης Θεολόγος. Στη συζήτηση, την οποία είχε με τον Γέροντα, αυτός του ευχήθηκε να τον οδηγήσει σύντομα ο Θεός στην Ορθοδοξία. Επειδή, όμως οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τη συμπροσευχή με αιρετικούς, ο Γέροντας δεν του επέτρεψε να παρακολουθεί τις Ακολουθίες από το Ναό, αλλά από το Αρχονταρίκι, το οποίο βρίσκεται δίπλα σ’ αυτόν. Θυμάμαι, αναφέρει ο διασώσας το περιστατικό, ότι μεταξύ άλλων είπε:

– Στη ζωή μου δεν έχω να επιδείξω τίποτε καλό, πιστεύω όμως ότι οι Ιεροί Κανόνες θα απολογηθούν υπέρ εμού στον Θεό.

Όταν ο ετερόδοξος επισκέπτης επρόκειτο να αναχωρήσει από το Μοναστήρι, ο Γέροντας τον χαιρέτησε με πολλή ταπείνωση και του έβαλε μετάνοια λέγοντας:

– Παιδί μου, αν σου έδωσα την εντύπωση ότι έχω προσωπικά μαζί σου, συγχώρεσέ με. Η συμπεριφορά μου δεν είχε καμμία αντιπάθεια στο πρόσωπό σου, αλλά έτσι μου επέβαλλαν οι Ιεροί Κανόνες. (ΠΗΓΗ: Υποθήκες ζωής)