Δίδασκε ο Άγιος Νεκτάριος ότι οι δογματικές διαφορές θυσιάζονται χάριν της αγάπης;;

Διερεύνηση μεθοδευμένων παραπλανητικών απόψεων που αφορούν ανθενωτικούς Αγίους.(Δ)

(Απόσπασμα από άρθρο του Ι.Μαρκά)

 επιμέλεια κειμένου: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.

Αλλά η διαστρέβλωση επεκτείνεται και στον άγιο Νεκτάριο απο τον π.Α.Κ.! Με τη γνωστή τακτική της μονόπλευρης προβολής των απόψεων ενός αγίου, επιχειρείται να φανεί πως ο σύγχρονός μας αυτός άγιος –ο μεγαλύτερος του 20^ου αιώνα- δίδασκε ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι οι δογματικές διαφορές θυσιάζονται χάριν της αγάπης. Παραθέτει λοιπόν ο π. Α.Κ (Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου)   ένα απόσπασμα από το πράγματι εξαιρετικό έργο του αγίου Νεκταρίου «Ποιμαντική», στο οποίο ο άγιος αναλύει και εξηγεί πως ο εκάστοτε επίσκοπος, οφείλει να περιβάλλει τους πάντες με αγάπη, ακόμη και τους ετεροδόξους και ότι η αγάπη όντως δεν πρέπει να θυσιάζεται λόγω των δογματικών διαφορών, διότι είναι τόση η δύναμή της που μπορεί να ελκύσει κάποιον ετερόδοξο στην αληθινή πίστη και εκκλησία. Πραγματικά ως εδώ είναι εύστοχες οι επισημάνσεις του π. Α.Κ. Αλλά, ποιός ισχυρίστηκε ποτέ, από όσους αγωνίζονται για τη διατήρηση της ορθής Πίστης, πως δεν πρέπει να αγαπάμε και τους ετεροδόξους; Ο ίδιος ο Κύριος προστάζει, να τους αγαπούμε και να τους βοηθούμε σε ότι χρειάζονται, διότι ο κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα Θεού, και εν δυνάμει μέτοχος της Σωτηρίας, εφ’ όσον το θελήσει και μετανοήσει. Στην, γεμάτη πνευματικά νοήματα, παραβολή του «καλού Σαμαρείτη», ο Χριστός πειραζόμενος από ένα «νομοδιδάσκαλο» του Ιουδαϊσμού να απαντήσει στο ερώτημα «και τίς εστί μου πλησίον;», μας υποδεικνύει πως το καλό πρέπει να ενεργείται αδιακρίτως και απεριορίστως, ανεξαρτήτως δογματικών ή εθνοφυλετικών διαφορών. Και τούτο αναδεικνύεται μέσα από τη διήγηση της συγκεκριμένης παραβολής, όπου οι συμπατριώτες και ομόθρησκοι Ιουδαίοι αγνοούν επιδεικτικά τον χτυπημένο απ’ τους ληστές «αδελφό» τους, ενώ ο «εχθρός» Σαμαρείτης, παρ’ όλες τις δογματικές και εθνικές διαφορές μεταξύ των δύο λαών, κοντοστάθηκε, τον περιμάζεψε και πλήρωσε απ’ την τσέπη του για την επιμέλεια αυτού . 

Με την διδακτικότατη αυτή παραβολή, ο Χριστός υπέδειξε ως πλησίον «τον χειρότερό μας εχθρό», εισάγοντάς μας στην Άπειρη Αγάπη του Θεού Πατρός, που ανέχεται τους πάντες, που ευεργετεί τους πάντες, που συγχωρεί τους πάντες. Το Μεγαλείο εξ άλλου τούτης της Αγάπης αναδείχθηκε απ’ τον Χριστό επάνω στο Σταυρό, όταν και ζήτησε απ’ τον Θεό Πατέρα να συγχωρήσει τους σταυρωτάς Του, πράγμα το οποίο και συνέβη  . 

Ο άγιος Νεκτάριος λοιπόν ακολουθώντας τα ευαγγελικά ίχνη, μ’ ένα πραγματικό κρεσέντο αγάπης, μας υπενθυμίζει πως οι όποιες δογματικές διαφορές, δεν σημαίνει πως πρέπει να θυσιάζουν την αγάπη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να συμβαίνει το αντίθετο, ήτοι να θυσιάζονται οι δογματικές διαφορές προς χάριν της αγάπης, κάτι που σαφώς υπονοεί ο π. Α. Κ. Κι αυτό διότι το δόγμα είναι το πιο επίλεκτο κομμάτι σ’ αυτό που πιστεύουμε και λέγεται Ορθόδοξη Πίστη, είναι δηλαδή η Αποκεκαλυμμένη Αλήθεια του Χριστού, σε όσους δέχονται να τον ακολουθήσουν. Ναί μέν λοιπόν αγαπάμε και τους ετεροδόξους, πράγμα που το δείχνουμε πιο πολύ όταν προσευχόμαστε καρδιακά για εκείνους, ώστε να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας, όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η πίστις η δικιά τους εξακολουθεί να παραμένει «χωλαίνουσα», όπως λέει κι ο άγιος Νεκτάριος στο έτερο αξιόλογο σύγγραμμά του, στο δίτομο έργο του «Μελέτη ιστορική περί των αιτιών του Σχίσματος», ένα έργο απαγορευμένο στους οικουμενιστικούς κύκλους. Έτσι, ενώ ο άγιος Νεκτάριος δείχνει πνεύμα συγκατάβασης προς την ανθρώπινη ασθένεια της αμαρτίας, επεκτείνοντας τούτη τη συγκατάβαση και στις σχέσεις μετά των ετεροδόξων, εν τούτοις όμως είναι σθεναρός υπέρμαχος των πατρίων δογμάτων και δεινός ελεγκτής της πλάνης των αιρέσεων. Ουσιαστικά δεν κάνει κάτι διαφορετικό από ότι έπραξαν στο σύνολό τους οι άγιοι Πατέρες, ανήκει επομένως κι αυτός στη χορεία των ανθρώπων που υπετάχθησαν στο δόγμα, «μη μέταιρε όρια αιώνια, ά έθεντο οι πατέρες σου»  . Κάτι που πρακτικά σημαίνει πως η όποια, δεικνυόμενη εξ αγάπης, συγκατάβαση και επιείκεια, δεν εσήμαινε ότι εγκατέλειπε την αυστηρή γραμμή της Παραδόσεως. Όπως το πουλί χρειάζεται να έχει και τα δυο φτερά για να μπορεί να πετάξει, έτσι και ο Χριστιανός χρειάζεται απαραιτήτως και την ορθή Πίστη και την Αγάπη. Ο άγιος Νεκτάριος είχε και τα δυο αυτά εφόδια και γι’ αυτό καθαιρέθηκε από επίσκοπος Πενταπόλεως και διώχθηκε από το πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Άραγε θα γινόταν αποδεκτός π. Α.Κ. από την «Ακαδημία», αν εξέφραζε σήμερα μερικές από τις αντιαιρετικές του θέσεις; Διότι ο άγιος μας προειδοποιεί και μας λέγει ότι το μίσος των λατίνων είναι ανυπέρβλητο προς τους ορθοδόξους, όσοι θεολογικοί διάλογοι και αν διεξαχθούν. Έλεγε λοιπόν ο φωτισμένος άγιος ιεράρχης: «Ημείς φρονούμεν ότι δύο εισί κυρίως οι λόγοι του μίσους των Δυτικών κατά των Ανατολικών` το έμφυτον μίσος του ψεύδους κατά της αλήθειας και το αδούλωτον του χαρακτήρος του Έλληνος»  . 

Οι δε διαπιστώσεις του για τους «πάπες» πραγματικός κόλαφος για τα πορίσματα της «Ακαδημίας»: «Τί προς ταύτα να είπη τίς; Να κλαύση ή να μυκτηρίσει τας τοιαύτας των παπών αξιώσεις; Φρονώ ότι δέον να κλαύση, διότι πολλά το Ελληνικόν Έθνος έχυσε δάκρυα διά τους τοιούτους πάπας, οι τίνες εγένοντο οι κακοί δαίμονες της Ανατολικής Εκκλησίας και του Ελληνικού Έθνους»(13) , και το ακόμη πιο συγκλονιστικό ότι: «οι πάπαι και αμαρτάνουσι και κολάζονται και θα κολάζονται μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας` ίσως και αιωνίως διά τα προς την Ελληνικήν Εκκλησίαν κακά και τας ψευδοενώσεις και τας ασεβείς και αντιχριστιανικάς διατάξεις»  . 

Πρέπει να τονιστεί λοιπόν ιδιαίτερα και να καταστεί σαφές, πως η αγάπη δεν μπορεί να είναι γενικόλογη, αλλά μόνο συγκεκριμένη. Διότι, ναι μέν ο Απόστολος Παύλος κήρυττε πως μόνο «η αγάπη οικοδομεί», και ότι ανάμεσα «στην πίστη, στην ελπίδα και στην αγάπη», η αγάπη είναι μείζων όλων, η αγάπη όμως για την οποία κάνει λόγο ο μεγάλος αυτός Απόστολος, δεν είναι απροϋπόθετη και αφηρημένη ως έννοια, όπως την πλασάρουν οι σημερινοί «θεολόγοι του γραφείου». Ο Απόστολος Παύλος συνιστούσε κάτι που παραβλέπουν σκόπιμα οι «ακαδημαϊκοί», ήτοι να «αληθεύουμε εν αγάπη» , διότι η αγάπη του Χριστού «εκ πίστεως αληθούς τίκτεται», όπως σημειώνει ο κορυφαίος ερμηνευτής του Αποστόλου Παύλου, ο «δεύτερος Παύλος» για πολλούς, άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο οποίος σε άλλη αποστροφή των λόγων του διδάσκει εμφατικά «μηδέν νόθον δόγμα παραδέχεσθε, τω της αγάπης προσχήματι». Άρα, εάν δεν προβάλλεται πρώτα η ορθή Πίστη, καλύτερα να μη μιλά κανείς για την αγάπη του Χριστού, καθότι ουδεμία σχέση έχει με την «αγάπη» που χορηγεί αφειδώς ο οικουμενισμός, και επιπλέον, εκτός του ότι εκφράζεται όλο με «σιρόπια» και «σαλιαρίσματα», μία αγάπη που κρύβει από τον άλλον την αλήθεια, φανερώνει μία άμετρη υποκρισία. 

Η «αγάπη» των ΠΣΕυτοχριστιανών, δεν αποτελεί καρπό του Αγίου Πνεύματος, αφού το κύριο γνώρισμα που διαθέτει όποιος παράγει καρπούς εν Αγίω Πνεύματι, είναι η ορθή πίστη, από την οποία και ξεκινά την αγιαστική του πορεία, και έπονται φυσικά από κοντά όλες οι αρετές, με πρώτη την αγάπη. Όταν λοιπόν η αγάπη έχει τούτο το θεμέλιο της πίστης, τότε η αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και μόνο τότε το Πνεύμα είναι ενεργό. Συνεπώς, υπάρχει μία σειρά και τάξη, δεν μπορείς δηλαδή να ξεκινάς έτσι αυθαίρετα από την αγάπη, γιατί αυτή η αγάπη μπορεί να είναι «βρώμικη», μπορεί να είναι «νοθευμένη», να έχει πολλά «ανθρώπινα», ή πολλά «κτιστά». Και στο κάτω-κάτω για ποια αγάπη ομιλούμε, όταν δεν τηρούμε περί την πίστη τις ευαγγελικές εντολές του Θεού, ενώ παράλληλα παραμένουμε «βρώμικοι» και «ρυπαροί»; Μια τέτοια αγάπη, δεν μπορεί να είναι του Θεού` μια τέτοια αγάπη μπορεί να έχουν μεταξύ τους και οι διάφοροι αλητήριοι, οι ληστές και οι λωποδύτες, που αναγκαστικά για να στήσουν «επιχείρηση», έστω και προσωρινά, έχουν σύμπνοια και αλληλεγγύη. 

Με βάση αυτό το πλαίσιο, απεικονίζεται και το είδος της «αγάπης» που πλασάρει το Π.Σ.Ε. και κατ’ επέκτασιν το «νεοταξικό σύστημα».

 Συμμετέχοντας επομένως οι ορθόδοξοι στο Π.Σ.Ε. για παράδειγμα, εγκαταβιώνουμε σε ένα χώρο, όπου γινόμαστε κλεπταποδόχοι μιας «αγάπης» που εμπορεύονται «ληστές» και «απατεώνες», και μιας «πίστεως» που αποτελεί «καρπό» ομαδικής ασέλγειας επάνω στο Σώμα του Χριστού. Η Αγάπη που διδάσκει ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι Πατέρες, έχει ως θεμέλιο την Αλήθεια της Πίστεως, κι όχι το ψεύδος των αιρέσεων του διαβόλου, και για τον λόγο αυτό πρόκειται για μία Αγάπη υπερβατική, που υπερκερνά ακόμα και την εχθρότητα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι πραγματικοί Χριστιανοί στον καθημερινό τους βίο. Με απλά μαθηματικά, Χριστός = Αλήθεια και Αλήθεια = Χριστός` τούτη η εξίσωση απελευθερώνει τον άνθρωπο και αποτελεί την πλέον βασική προϋπόθεση για τη σωτηρία του, καθότι ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαίωσε ρητά και κατηγορηματικά «γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» .