Ομολογία

 ΣΠΟΡΟΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΕΣ

“Αλήθειες & ψέµατα”

Τι έλεγαν (δήθεν) ένθεν κακείθεν, οι νέοι όσιοι,

Παΐσιος, Ιάκωβος, Πορφύριος… για τους “12”… για τους “3”

 

«Τα γαρ δώρα εκτυφλοί

οφθαλµούς σοφών

και εξαίρει λόγους δικαίων»

(Δευτερ. 16, 19)

 

Μια χούφτα ανθρώπων «πιστών» για χρόνια βυσσοδοµούν ενάντια στην αγιότερη περίοδο του 20ου αιώνα (1967-1970) της 2ης χιλιετηρίδας (1000-2000). Ο 4ο αιώνας µ.Χ. έχει χαρακτηριστεί ως “ο χρυσός αιώνας των χριστιανικών γραµµάτων” µε τις τρεις κορυφαίες µορφές της Ορθοδοξίας (Βασίλειο, Γρηγόριο, Χρυσόστοµο) της Παιδείας και των Ελληνικών Γραµµάτων.

Ο 20ος αιώνας δε θα αργήσει να κατατάξει στο “χρυσό αιώνα της πνευµατικής εκκλησιαστικής αναγέννησης”  το µεγάλο αστέρι, το οποίο φώτισε µε τη λάµψη του στο τέλος της χιλιετίας ως ποιµένας και αρχιεπίσκοπος. Το όνοµά του Ιερώνυµος Α’ (Κοτσώνης), ο οποίος σε πολύ µικρό χρονικό αρχιεπισκοπικό διάστηµα (1967-1973) άφησε έργο υλικό τεράστιο και πνευµατικό που συγκλονίζει, η δε εκλογή επισκόπων αποπνέει βαθιά Πατερική επίγνωση και όταν πλησίαζες, αισθανόσουν το γλυκό άρωµα ασκητών της ερήµου.

Ζήσαµε, ζούµε και θα ζήσουµε ηµέρες εκκλησιαστικού µεγαλείου, διότι µε τις εκταφές των κοιµηθέντων επισκόπων που έγιναν µέχρι τώρα αυτής της περιόδου, βρισκόµαστε µπροστά σε ένα θαύµα. Ανοίγοντας τους τάφους τους, άρωµα διαχέεται από τα οστά τους ως µύρον εύοσµον. Εγκαταλείποντας το µάταιο και αµαρτωλό τούτο κόσµο οι οργανωτές και οι “απόγονοι” αυτών που εγκληµάτησαν και θα έχουν σβήσει οι τύψεις και τα πάθη, τότε ο ορµητικός ποταµός της ιστορίας θα τα σαρώσει, θα γεµίσει το αγιολόγιο της Εκκλησίας από επισκοπικά “µυρίπνοα άνθη του παραδείσου”  και αυτό που θα συµβεί, θα είναι ένα πρωτόγνωρο σηµάδι, γιατί στο τόσο µικρό χρονικό διάστηµα θα έχουµε τόσους αγίους επισκόπους στην Εκκλησιαστική πορεία της Εκκλησίας.

Δεν πέρασε στην ιστορία µια τόσο µικρή εκκλησιαστική περίοδος που να πολεµήθηκε µε τόσο µεγάλο πάθος από ένα συνασπισµό δυνάµεων, οι οποίοι κινήθηκαν από σκοτεινούς κύκλους, από άθεους αλλά προπάντων µέσα από τον “περίβολο της Εκκλησίας” που προσπάθησαν και προσπαθούν να την αµαυρώσουν, διότι τους χάλασε την κλωσσοµηχανή τους και αγκοµαχούσαν /χουν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος της πνευµατικής αναγεννησιακής αυτής περιόδου.

Σε όλη αυτή την περίοδο βρέθηκαν διάφοροι δορυφόροι και δωροφόροι που µπήκαν στη γραµµή, να γράψουν µια πλαστή ιστόρηση των γεγονότων για ευκολοπίστους που δεν επεξεργάζονται την πληροφορία, αλλά την καταπίνουν αµάσητη, για ανθρώπους αφιερωµένους που έζησαν την “κατά Χριστόν βιωτή” για το Χριστό και όχι από το Χριστό.

Τραγικό (ένα από τα πολλά) δείγµα είναι η εξαπάτηση του λαού µε τη σπορά ψευδών ειδήσεων για τους 12 αγίους διωχθέντες επισκόπους. Για χρόνια, αφού τσαλαπάτησαν τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, περιφρόνησαν το Σύνταγµα και τους Νόµους του κράτους.

Τους έδιωξαν από τις µητροπόλεις τους και τους κόλλησαν και παρατσούκλια, για να τους ξεφτιλίσουν. Τους στέρησαν τους µισθούς των, για να τους κάνουν επαίτες να επιβιώσουν και τέλος τους ενέπαιζαν µε “επιτροπές” γελοίες για δήθεν κατ’ οικονοµία τακτοποίησή τους (!)

Οι µισοί στην πορεία άφησαν το µάταιο κόσµο της σήψης, της απύθµενης διαφθοράς και πορεύτηκαν κοντά στον Κύριο που αγάπησαν και είχαν αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου.

Τους τρεις άλλους τους περιέφεραν ως “ζητιάνους” µητροπόλεων, τους διέσυραν µε τη δήθεν “συµφιλιωτική επιτροπή” που ήταν φιάσκο και στο τέλος χρησιµοποίησαν το δόλωµα. Με την αποδοχή  των  κοµµατιών που απέσπασαν, εφόσον τα αποδεχτούν, είχαν “δέσµευση” ότι αµέσως θα τακτοποιούσαν – βάσει το πόρισµα της “επιτροπής” – και τους υπόλοιπους τρεις επισκόπους.

Δεν πέρασε εβδοµάδα και έπαθαν Αλτσχάιµερ. Το Ιερό καθίδρυµα “Εκκλησία” επιστράτευσε καθηγητάδες (Φείδα, Μπούµη…) για να βρουν σκοροφαγωµένα “θεολογικά” υποστυλώµατα να τους εξοντώσουν, να τους εξαφανίσουν, διαστρέβλωσαν γεγονότα, παρερµήνευσαν Ιερούς Κανόνες, αλλοτριώνοντας τη θεολογική ευθυκρισία. Όµως κάπου στην πορεία τα βρήκαν µπαστούνια και τότε εµφανίστηκε ως “µεσσίας” και έτερος ειδικός καθηγητής, ο Π. Χριστινάκης που είχε εντρυφήσει ως ειδικός στους Ιερούς Κανόνες και µε τουπέ του εξειδικευµένου στο Κανονικό Δίκαιο παρέστη στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο (ΣτΕ) από το µέρος της “Εκκλησίας”, του Σεραφείµ και τις δεσποτικής οµάδας του. Είπε, είπε πολλά επιστηµονικά, αλλά ασυνάρτητα που άφησε έκπληκτους τους δικαστές και εµβρόντητους τους ακροατές. – Θα αναφέρω σήµερα τούτο µόνο, τα υπόλοιπα θα τα µεταφέρω στη συνέχεια των δηµοσιευµάτων για το ίδιο θέµα που θα ακολουθήσουν – «Θέλω αυτό να σας απασχολήσει κύριοι δικασταί, όσον αφορά µέχρι το σηµείο της αρµοδιότητας του ΣτΕ. Μέχρι που µπορεί να φτάσει;… Ο επίσκοπος (ο Σεραφείµ και η οµάδα του) είναι εις θέσιν Χριστού. Κρίνετε Χριστόν τώρα, κύριοι δικασταί. Έτσι είναι η πίστη µας. αυτό πιστεύουµε. Αυτά λένε οι Κανόνες µας…».

Λόγια φρικτά, θέσεις απαράδεκτες, εκφράσεις βλάστηµες από τα χείλη ενός καθηγητή της Θεολογίας. Δηλαδή σφετερίστηκε τη θεανθρώπινη αναµαρτησία και το αλάθητο του Χριστού µε τις αθλιότητες, τις αυθαιρεσίες, τις αντικανονικότητες και τις παρανοµίες του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ και της οµάδας Του. Μεταµόρφωσε το Σεραφείµ σε Θεό αλάθητο και τις γκανγκστερικές αποφάσεις του ως ενέργειες της θεότητας!

Όλα τα ευλογοφανή επιχειρήµατά τους έπεφταν και ως άστρα και έσβηναν στον ορίζοντα, χωρίς να καταφέρουν τίποτα, τότε χωρίς να χρονοτριβήσουν, έβαλαν σε ενέργεια την υλική παροχή, για να λειτουργήσει ως λιπαντικό στο µηχανισµό της παραπληροφόρησης και της παραπλάνησης. Προσφέρθηκαν αργύρια σε ανθρώπους της είδησης και της ενηµέρωσης, να παρουσιάσουν την αληθοφάνεια ως αλήθεια και ως νοµιµοποιηµένο την εντιµότητα και όλα αυτά µε την παροχή αργυρίων.

Ο κανονικός, αλλά διωκόµενος επίσκοπος Αττικής & Μεγαρίδος µακαριστός Νικόδηµος στο βιβλίο του “Δηλώνω Δηµοσιογράφος” µας περιγράφει µια από τις ανατριχιαστικές ιστορίες, πως οι εκπρόσωποι των Μέσων Ενηµέρωσης «διαµόρφωναν την είδηση ανάλογα µε το “µπαξίσι” που έπεφτε στην παλάµη τους» (“Δηλώνω Δηµοσιογράφος”, «Αυτόπτυς µάρτυς», σελ. 56-63).

Ο λαός που έβλεπε, άκουγε, αλλά ζύγιζε την ειλικρίνειά τους, εξακρίβωνε την αναλήθεια τους, σκυθρώπαζε, έσφιγγε τα χείλη του, θλίβονταν και τους γύριζε την πλάτη, όσο και αν οι τηλεοράσεις βοµβάρδιζαν µε εικόνες σκοπιµότητας, οι δηµοσιογραφικοί κάλαµοι προσπαθούσαν απεγνωσµένα να καλύψουν “το Πνεύµα της Αληθείας”, µε στρεβλωτικά δηµοσιεύµατα. Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ και η οµάδα του κήρυξαν γενική επιστράτευση, κινητοποίησαν σκοτεινά πρόσωπα, έβαλαν σε λειτουργία µηχανισµούς, ένα ολόκληρο φάσµα “παραγόντων” και “υποπαραγόντων”. Κυρίες “υψηλής (!) περιωπής”, πρωταγωνιστές ή και κοµπάρσοι του πολιτικού βίου, θεολόγοι της υποκουλτούρας… Ο καθένας χωριστά, αλλά και όλοι µαζί στρατεύτηκαν στην εξόντωση των τριών εναποµεινάντων αγίων επισκόπων.

Μέσα σε όλο αυτό το τελετουργικό όργιο υπάρχουν δύο ενθαρρυντικά στοιχεία και νοιώθω την υποχρέωσή µου να τα καταθέσω, γιατί που µε συγκλόνισαν.

1) Η αντίσταση και η αντίδραση των έντιµων και ευσυνείδητων ανώτατων δικαστών που δεν έκαµψαν παρά το απειλητικό παρασκήνιο. Εκείνοι, σκυµµένοι στους Νόµους και προσδεµένοι στους όρκους, επιτελούσαν το ιερό χρέος τους, δικαιώνοντας µε 30 οµόφωνες αποφάσεις και µια της Ολοµέλειας τους τρεις κατατρεγµένους επισκόπους (Αττικής Νικόδηµο, Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνο και Λαρίσης Θεολόγο).

2) Μέσα στην εκκλησιαστική Δικαιοσύνη υπήρχε ασυδοσία, απρέπεια και καταστρατήγηση όλων των θείων και ανθρωπίνων Νόµων, τα εκκλησιαστικά Δικαστήρια δούλευαν µε βάση τις εντολές που τους έδινε το διευθυντήριο. Οι ανακρίσεις κρίνονταν περιττές, οι ίδιοι δεσποτάδες δικαστές δίκαζαν και καταδίκαζαν για την ίδια υπόθεση, οι µάρτυρες υπεράσπισης δεν ακούγονταν, ούτε καν τους καλούσαν, οι “κατηγορούµενοι” δε µάθαιναν πότε δικάζονταν, ούτε τους καλούσαν να απολογηθούν ή να δικαστούν, µε εντολή του Προέδρου Σεραφείµ ψηφιζόταν η καταδίκη µε µια οχλοβοή, καταγράφονταν η καταδικαστική απόφαση στα πρακτικά και αυτόµατα η “είδηση” δίνονταν στους κολλητούς δηµοσιογράφους και στα Μέσα Ενηµέρωσης και έστηναν “προ έξι βηµάτων” τους “καταδικασµένους”!

Η “υπακοή” έγινε λάβαρο εκκλησιαστικής δεοντολογίας, από το Σεραφείµ και την οµάδα του. Όλοι πρέπει να κάνουν υποταγή, να σκύβουν το κεφάλι κάτω από το µαχαίρι του δηµίου, οι Συνοδικές αποφάσεις δεν κρίνονται, έλεγαν: “Καλώς ή κακώς, κανονικώς ή αντικανονικώς, νόµιµες ή παράνοµες”. Η Σύνοδος αυτό αποφάσισε, πρέπει να τις δεχθείτε!

Αυτό χωρίς πιθανόν να το σκεφτούν, αλλοίωνε όλη τη φυσιογνωµία του εκκλησιαστικού Σώµατος, χαράµιζαν τα στηρίγµατα της Εκκλησιαστικής ευταξίας, καταπατούσαν τους Ιερούς Κανόνες, παραβίαζαν κατάφωρα τους επισκοπικούς όρκους και κατέλυαν τη Συνοδικότητα, µεταφέροντας έτσι το αλάθητο του Παπισµού από τη Δύση στην Ορθόδοξη Ανατολή.

Αυτό που έγινε τον Ιανουάριο του 1993, ήταν ο ευτελισµός πέρα για πέρα της εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης, επειδή ταυτίστηκε µε την αυθαιρεσία, την εµπάθεια και την κατάφωρη δικονοµική παρανοµία. Ο Εισαγγελέας (για τη δίκη Θεολόγου) µε τις εξόφθαλµες παρανοµίες αναγκάστηκε να παραπέµψει σε δίκη τους Συνοδικούς δικαστές δεσποτάδες και τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείµ. Τους χαρακτήρισε ως «µεσαιωνικό σκοταδισµό!...». Το αιτιολογικό! Ότι το εκκλησιαστικό δικαστήριο: α) δίκασε απόντα τον π. Θεολόγο (διότι ήταν µε υψηλό πυρετό άρρωστος) και αφού τους ζήτησε µικρή αναβολή και του απέρριψαν το αίτηµα, β) δε δέχθηκαν τους δικηγόρους υπεράσπισης του Θεολόγου και προχώρησαν στη δίκη χωρίς νοµική υπεράσπιση, γ) ήταν χαλκευµένες οι κατηγορίες χωρίς απολογία και µε καταθέσεις ψευδοµαρτύρων, δ) ήταν παράνοµη η σύνθεση και ε) την ποινή της δεκαετούς αργίας που του επιβλήθηκε, οι δικαστές δεσποτάδες τη δανείστηκαν από το Α.Ν. 1230/38 που είχε καταργηθεί. Ενώ µε το ν. 5383/1932 που υποτίθεται ότι τον καταδίκασαν στο άρθρο 32, προβλέπει ποινή αργίας µόνο έξι (6) µηνών. Η έφεσις που κατατέθηκε, έµεινε σε κάποιο συρτάρι.

Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών από προκαταρκτική εξέταση που διενήργησε – όπως αναφέρουµε πιο πάνω – άσκησε ποινική δίωξη κατά του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ και τριών δεκάδων δεσποτάδων, όχι για ψύλλου πήδηµα, αλλά για κατάχρηση εξουσίας, για καταπάτηση των Νόµων και για παράβαση καθήκοντος. Εδώ συνέβη το αναπάντεχο. Δίχως χρονοτριβή, πρόσωπα υψηλά (“µασωνικά (;) ιστάµενα”) έτρεξαν, να υπηρετήσουν τη σκοπιµότητα. Ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης, η υπουργός Δικαιοσύνης και ο υπουργός Παιδείας, µε αστραπιαία ταχύτητα, κατέλυσαν τη δικαστική ανεξαρτησία, στραγγάλισαν το Σύνταγµα που θεσµοθετεί ισότητα στο Νόµο και στη Νοµιµότητα και µε ένα ξεχασµένο άρθρο του Κώδικα Ποινικής Δικονοµίας που για πρώτη φορά χρησιµοποιήθηκε, ήταν για την εδώ περίπτωση, Ανέστειλαν την ποινική δίωξη, “άκουσον-άκουσον” µε το αιτιολογικό ότι “κινδυνεύουν… οι εξωτερικές σχέσεις της Χώρας (!!!)”.

Ο λαός όλα αυτά τάβλεπε, τάκουγε (έστω και πετσοκοµµένα) από ανθρώπους που θάπρεπε να υπηρετούν το δίκαιο και την αλήθεια. Αντίθετα αυτοί σύνθλιβαν το δίκαιο, νόθευαν την αλήθεια και θεσµοθετούσαν το ψέµα.

Η δεσποτική επιχειρηµατολογία για ανυπακοή των τριών διωχθέντων επισκόπων και η προπαγανδιστική καµπάνια των Μέσων Μαζικής Ενηµέρωσης για ανταρσία των τριών στις “αποφάσεις” της Εκκλησίας έπεσαν στο κενό και γέµισαν µια αλυσίδα από αναπάντητα ερωτηµατικά.

Δεν είναι εύκολο στα περιθώρια ενός άρθρου να εκδιπλώσω µε κάθε λεπτοµέρεια πως και τι απαντούσαν σε ερωτήµατα που έθεταν διάφοροι σε σεβάσµιους γεροντάδες για το εκκλησιαστικό ζήτηµα, διότι από πριν δούλεψαν “επ’ αµοιβή” δηµοσιογράφοι, θεολόγοι, ειδικοί στη προπαγάνδα δεµένοι στο σύστηµα, για να στηρίξουν την αυθαιρεσία και τη σοφιστική παραπληροφόρηση. Οι ερωτήσεις είχαν παραµορφωτικό και παραπλανητικό αφήγηµα, για να παίρνουν την απάντηση που ήθελαν και µετά το µετέφεραν µε “υψηλό φρόνηµα καύχησης” ότι, να τι είπε ο τάδε, ή ο δείνα γέροντας.

Θα αναφερθώ σε ένα “τρικ διαλεκτικής”, πώς έπαιρναν και παίρνουν την επιθυµητή τους απάντηση: Δύο άνθρωποι πήγαν σε γέροντα, διότι ήθελαν να πληροφορηθούν για το αν πρέπει να καπνίζουν και έθεσαν στο γέροντα το ίδιο ερώτηµα µε αλλαγές µιας λέξης και πήραν τελείως διαφορετική απάντηση.

- Γέροντα – ρωτάει ο ένας – όταν προσεύχοµαι, µπορώ να καπνίζω;

- Τι λες παιδί µου, είναι δυνατόν!

- Γέροντα – ρωτάει ο άλλος – όταν καπνίζω, µπορώ να προσεύχοµαι;

- Και βέβαια µπορείς, απάντησε ο γέροντας.

Κάτι τέτοια χρησιµοποιούσαν κάποιοι “έξυπνοι” επισκεπτόµενοι αγίους γέροντες σε µοναστήρια, σκήτες, κελιά και έτσι έπαιρναν τις απαντήσεις που ήθελαν.

Ο (π.) ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

Οι περιπτώσεις είναι αρκετές, όµως για χώρους και χρόνο θα αναφερθώ µόνο σε µία περίπτωση, η οποία ανατρέπει όλο το αφήγηµα που ισχυρίζονται κάποιοι περί των “12” διωχθέντων και τα δήθεν ισχυριζόµενα από το γέροντα π. Ιάκωβο Τσαλίκη.

Ήταν αρχάς Απριλίου 1991, ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ ήρθε σε αδιέξοδο και για αναστρέψει το κλίµα, “καταφεύγει σε πληρωµένες καταχωρήσεις στον τύπο” («Ποντίκι», Παρασκ. 19 Απρ. 1991).

«Με πληρωµένες καταχωρήσεις στο “Βήµα” και την “Καθηµερινή”, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στην ιστορία της Εκκλησίας… πρωτοφανή για τα εκκλησιαστικά δεδοµένα τρόπος της “ξένης δηµοσίευσης” σε εφηµερίδες, ο αρχιεπίσκοπος απέκτησε κι ένα νοµικό “έρεισµα” (άσχετα µε το πόσο ισχυρό είναι), για να επιτεθεί στους ιερωνυµικούς… (αυτά έγραφε η ως άνω εφηµερίδα για τη γνωµάτευση Βεγλερή).

Ήταν αργά το απόγευµα, τις πρώτες ηµέρες Απριλίου 1991, όταν ο µητροπολίτης Αττικής π. Νικόδηµος µε δύο άλλους µοναχούς του µοναστηριού, ξεκίνησαν να επισκεφθούν το µοναστήρι του οσίου Δαυίδ, για να συναντήσουν  το Γέροντα π. Ιάκωβο και να ακούσουν οι ίδιοι γι’ αυτά που διάφοροι διέδιδαν, πως δηλαδή οι “12” διωχθέντες και δικαιωθέντες από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Χώρας (ΣτΕ)  δεν έχουν δίκαιο και θα έπρεπε να συµβιβαστούν και να αµνηστεύσουν τις παραβιάσεις και τους παραβάτες (Σεραφείµ, Συνοδικούς) των Θείων και πολιτικών Νόµων, να αποσυρθούν και να υπακούσουν στις εντολές της Εκκλησίας!

Φθάνοντας βρήκαν την πόρτα του µοναστηριού κλειστή, χτύπησαν και κάποιος εντεταλµένος πορτιέρης άνοιξε, τους διεµήνυσε ότι το µοναστήρι έκλεισε και ο γέροντας π. Ιάκωβος απεσύρθη, διότι ήταν πολύ κουρασµένος λόγω της µεγάλης κοσµοσυρροής που επισκέπτονταν το γέροντα όλη µέρα.

Καθώς συζητούσαν στην εξωτερική είσοδο του µοναστηριού, ο γέροντας εµφανίστηκε στο µπαλκόνι και άρχισε να φωνάζει: “Σεβασµιότατε, εσείς είστε ο κανονικός… ελάτε, ελάτε…”  και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια και βρέθηκαν στο αρχονταρίκι, εδώ ο γέροντας έλεγε και ξανάλεγε: “Τι µεγάλη τιµή σήµερα που ήρθε ο δεσπότης στο µοναστήρι µας”. “Σεβασµιότατε εσείς είστε ο κανονικός επίσκοπος και µην ακούτε τι λένε”! “Αυτό που περνάτε είναι δεύτερος Σταυρός και θάχετε πολύ µισθό…”. “Μιλάω στην προσευχή και τα λέµε µε το Νικόλαο (το µακαριστό επίσκοπο Χαλκίδας) το γέροντά µου όσιο Δαυίδ (τον κτήτορα του µοναστηριού) και τον αγ. Ιωάννη (το Ρώσσο)”. Τους είπε και άλλα ακόµα και για αρκετή ώρα.

Ο (π.) ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Μετά το θάνατο του δεσπότη Λάρισας Σεραφείµ Ορφανού (13/9/1989), ο θρησκεύων κόσµος της Λάρισας βγήκε στους δρόµους µε συγκεντρώσεις, πορείες, διαµαρτυρίες και παραστάσεις σε αρχές και εξουσίες (πολιτικές, εκκλησιαστικές) ζητούσαν την επαναφορά του βιαίως απωθηθέντος από τη µητρόπολη Λάρισας π. Θεολόγου.

Οι αρχές ως και οι σκοτεινές δυνάµεις που ήταν κρυπτόµενες για τη δίωξή του, ξαφνιάστηκαν µε την τεράστια κινητοποίηση και την πρωτοφανή µαζική συµµετοχή, φοβήθηκαν τη συσπείρωση του λαού, γύρω από τον ποιµένα της αγιότητας και της αγάπης, τον “πράο και ταπεινό τη καρδία” (Ματθ. 11, 29).

Το τι ελέχθηκε ότι είπε ο γέροντας π. Παΐσιος για το θέµα αυτό, χρειάζεται να γράψουµε ολόκληρο σύγγραµµα. Ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος κατ’ επανάληψη σε οµιλίες του είχε πει ότι ο π. Παΐσιος είναι πολύ στενοχωρηµένος. Γιατί, γέροντα, είστε στενοχωρηµένος; τον ρώτησα. “Κυκλοφορούν λόγια δικά µου τροποποιηµένα, επίσης κυκλοφορούν λόγια ωσεί δικά µου που δεν τα είπα καν…”.

Θα αναφερθώ σε περιστατικά περί του αγίου πλέον Παϊσίου:

Α) Δηµοσιεύθηκε στην εφ. “Ορθόδοξος Τύπος” ζώντος του αγίου και το αναδηµοσιεύσαµε στην εφηµ. “ΑΓΩΝΑΣ” φ. 110/5/2006 µετά την κοίµησή του µε τίτλο: “ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ”: Γράφει ο επιστολογράφος από Αγιά Λαρίσης:

«Η ευχή του πνευµατικού µας (π. Αθανασίου Μυτιληναίου) πριν από την επίσκεψή µας στο Άγιον Όρος, µας είπε: “Ο Θεός να είναι µαζί σας, να ωφεληθείτε πολύ και µε το καλό να επιστρέψετε!”».

» Το έτος 1991 παίρνοντας και πάλι την ευλογία του Γέροντος, ζήτησε – αν βλέπαµε τον πατέρα Παΐσιο – να παίρναµε τη γνώµη του για τον αγώνα των Λαρισαίων. Με το πλοίο, που ταξιδεύαµε από την Ουρανούπολη για τη Δάφνη, είχαµε την ευλογία να συνταξιδεύουµε µε το µακαριστό γέροντα Παΐσιο, τον οποίο και συναντήσαµε στο σαλόνι του πλοίου και πήραµε την ευχή του.

» Μετά από αρκετή ώρα ταξιδιού, ακούσαµε το Γέροντα να λέει στη συντροφιά του (σε έναν νεαρό): “Άντε, παιδί µου, να αλλάξουµε τώρα θέση”. Ήλθε ο Γέροντας και κάθισε δίπλα µου – το τι αισθάνθηκα την ώρα εκείνη, δεν µπορώ να το εκφράσω. “Γέροντα, του λέω, τι γνώµη έχετε για τον αγώνα των Λαρισαίων;”.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: » “Απορώ, παιδί µου πώς στην εποχή µας, που ο διάβολος έχει µεγαλώσει τόσο πολύ, υπάρχουν άνθρωποι, που αγωνίζονται για το Χριστό!”. “Αυτό ζήτησε ο Γέροντας σου, µετέφερέ το και τίποτε άλλο δε χρειάζεται”.

» Αυτά είπε ο γέροντας και έκλεισε το στόµα του, παρ’ ότι εγώ θέλησα κάτι παραπάνω. Ο Γέροντας µε το διορατικό χάρισµα έστειλε το µήνυµά του».

Υπάρχει και συνέχεια µε δεύτερη µαρτυρία λόγω χώρου θα επανέλθουµε.

Β) Κάποιος λαϊκός είχε αποφασίσει να µονάσει, γύριζε, ρωτούσε γνώµες πνευµατικών σε ποιο λιµάνι – Μοναστήρι – να αγκυροβολοήσει. Κάποια µέρα βρέθηκε και στην καλύβα του π. Παΐσίου. Λέει στο γέροντα, θέλω να µονάσω και ψάχνω να βρω όρµο ισχυρό που να αντέχει στα λυσσώδη κύµατα. Σταµάτησε για λίγο και ο γέροντας τον άκουγε, συνέχισε γέροντα, σκέφτοµαι να πάω στην πλαγιά της Πάρνηθας εκεί, που φτάχνει µοναστήρι ο Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδηµος. Η απάντηση του π. Παΐσου ήταν: “Εκεί να πας, ο Νικόδηµος είναι άγιος”.

Πέρασε κάποιος καιρός και ο λαϊκός ξαναπήγε στον π. Παΐσιο.

- Γέροντα, ήρθα πάλι, ακόµα δεν αποφάσισα. Η απάντηση του Γέροντα: “Σου είπα να πας στο Νικόδηµο, γιατί είναι ένας σοφός και άγιος επίσκοπος” και από τότε µπήκε στη συνοδεία του π. Νικοδήµου και µέχρι σήµερα διακονεί ως ένας απλός ταπεινός µοναχός.

    γ) Ο Γέροντας π. Παΐσιος, ενώ για χρόνια µιλούσε για τους 12 διωκόµενους επισκόπους, απότοµα στα µέσα του 1993 άλλαξε στάση. Ήταν η εποχή που έβγαιναν τα δικαστήρια το ένα µετά το άλλο υπέρ των “12”. Ο Σεραφείµ κήρυξε επιστράτευση, κινητοποίησε σκοτεινά πρόσωπα,. Έβαλε µε το αζηµίωτο σε λειτουργία µηχανισµούς, δραστηριοποίησε θεολόγους της υποκουλτούρας, κυρίες “υψηλής (!) περιωπής”… Αλλά δεν µπόρεσαν να επηρεάσουν την ευσυνειδησία των δικαστών και τότε µπήκαν σε ενέργεια οι παχύδερµοι αρουραίοι των συνοδικών παρασκηνίων και άρχισαν να περιφέρονται στους αγνούς αγίους γέροντες και σαν σφήκες άγριες γύριζαν στα κελιά τους, να τους πείσουν ότι ορθώς ο Σεραφείµ τους διώκει, γιατί είναι κοινώς “αντάρτες”.

Αρκετούς τους έπεισαν, µέσα σε αυτούς ήταν και ο άγιος σήµερα, π. Παΐσιος τότε.

Ο δικηγόρος των τριών από τους δώδεκα εναποµεινάντων διωκόµενων επισκόπων (Νικοδήµου, Κωνσταντίνου, Θεολόγου) ακούγοντας τι φηµολογούνταν ότι έλεγε ο γέροντας π. Παΐσιος, του δηµιουργήθηκε πρόβληµα συνείδησης αν πρέπει να τους υπερασπίζεται πλέον δικαστικά!

Κάποια µέρα έφθασε στην καλύβα του γέροντα π. Παΐσιου, στα πεζούλια είχε κόσµο αρκετό, µόλις τον είδε, τον καλωσόρισε µε το όνοµά του, χωρίς να γνωρίζονται.

Ο δικηγόρος κ. Δηµ. Παπουτσιδάκης ζήτησε από το γέροντα να τα πούνε οι δυό τους και για όσο χρόνο θα χρειαστεί. Αυτό και έγινε, ο γέροντας τους σχόλασε και κλείστηκαν στο κελί του. Ανέλυσε όλο το ιστορικό και ότι ανέλαβε ο ίδιος την υπεράσπισή τους χωρίς κάποιο οικονοµικό όφελος και αυτό, διότι  έβλεπε τη διοίκηση της Εκκλησίας ότι παρανοµούσε και καταπατούσε όλους τους Ιερούς Κανόνες και το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας. Ο γέροντας επαναλάµβανε. Α.. ! έτσι είναι; Α…! έτσι είναι; Α…! έτσι είναι;…

Ήρθα γέροντα – του είπε – να σας ρωτήσω, να σας συµβουλευτώ και να πάρω την Ευχή σας, αν µ΄ αυτό που κάνω, σκανδαλίζω, για να σταµατήσω! Όχι, όχι… να µη σταµατήσεις. Αν κάνω λάθος υπερασπιζόµενος το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας, να σταµατήσω! Όχι, όχι… να µη σταµατήσεις. Αν είναι αµαρτία που υπερασπίζοµαι τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Πατέρων, να σταµατήσω. Όχι, όχι… να µη σταµατήσεις. Αν είναι κακό να υπερασπίζοµαι τους τρεις επισκόπους, που έπεσαν πάνω, για τους να τους καταβροχθίσουν, να σταµατήσω. Όχι, όχι… να µη σταµατήσεις και στο τέλος του συνέστησε όχι µόνο να µη σταµατήσει αλλά και να εντείνει την προσπάθεια για τα δίκαια των τριών µητροπολιτών.

Και από τότε ο γέροντας δεν ξαναµίλησε µέχρι την κοίµησή του

Ο (π.) ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Από το 1974 η θύελλα της Σεραφειµικής ασυδοσίας και η µασονοσούφλια – και όχι µόνο – αζιµούθια είχε σαρώσει την εκκλησιαστική πορεία. Η σφαγή των Ιερών Κανόνων και το ποδοπάτηµα του Συντάγµατος και των Νόµων του Κράτους, η παραπληροφόρηση από τα εντεταλµένα Μέσα Ενηµέρωσης είχαν πάρει διαστάσεις θεοµηνίας.

Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική, αναζητούσες εκκλησιαστικό άνθρωπο ευθύνης και δεν τον έβρισκες, άναβες το λύχνο της έµπονης προσευχής και δε διέκρινες ακτίνα ελπίδας, άνοιγες τη στρόφιγγα της διαµαρτυρίας γι’ αυτά που τεκµαίρονταν και δεν ακούγονταν η φωνή σου, οι πιστοί υπέφεραν και θρηνούσαν οι “υπεύθυνοι”, είχαν καταντήσει εντελώς ανεύθυνοι.

Έτσι φθάσαµε στο 1989 και στο επί δέκα επτά χρόνια  εκκλησιαστικό πρόβληµα – Η Εκδίωξη χωρίς λόγο και αιτία των “12” αγίων µητροπολιτών, είχε µπει από το περιθώριο στην κατάψυξη. Να όµως που ο καταψύκτης χάλασε και το σκηνικό άλλαξε. Ο Σεραφείµ οργισµένος για τη ζηµία που του είχε συµβεί, δεν άφησε τίποτα όρθιο, µε βαριές ύβρεις µπροστά στα Μέσα Ενηµέρωσης και τα µάτια στραµµένα του λαού για πληροφόρηση πήρε σβάρνα όλους και όλα, ακόµα και τους Βουλευτές τους χαρακτήρισε “ντενεκέδες” το δε επιτελείο του, έξαλλο  και καταφοβισµένο, έτρεχε από Ησυχαστήρια σε µοναστήρια, από κελιά σε ασκηταριά, από ασκητές σε ασκήτριες, να προλάβει το “απευκταίο”.

Επισκεπτόµενος ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος κατά πολύ τακτά διαστήµατα το Γέροντα Πορφύριο κάποια όµως ηµέρα που άκουσε το γέροντα κάτι να λέει: Αµέσως του είπε, Γέροντα, είµαι και γω µ’ αυτούς, είναι δυνατόν ο Νικόδηµος, ο Θεολόγος, ο Κωνσταντίνος να πετούν πέτρες, αυγά, να σπάζουν άγιες Τράπεζες, δε θάβλεπα κάποια στιγµή καιγώ κάτι…; Ο Γέροντας Πορφύριος τον κοιτούσε! Έτσι µε είπαν, κ. Νίκο, απάντησε. Αυτοί οι άνθρωποι – συνέχισε ο κ. Σωτηρόπουλος – αγωνίζονται για Δικαιοσύνη, για Νοµιµότητα, για Κανονικότητα που για χρόνια η ηγεσία της Εκκλησίας τους την στέρησαν και αυτοί µε αγώνες κατάφεραν τώρα να δικαιωθούν! Και µετά από αυτή την ολιγόχρονη (!) δικαίωση επανήλθε και πάλι – γέροντα – ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ, καταπατώντας τους Ιερούς Κανόνες παραγκωνίζοντας Νόµους του Κράτους, το Σύνταγµα της Χώρας αλλά και τις τόσες δικαστικές αποφάσεις κήρυξε ανταρσία και ζητάει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να τους εξαφανίσει…

- κ. Νίκο, εσύ είσαι θεολόγος, γνωρίζεις Δογµατική που εγώ έχω άγνοια, έτσι µου είπαν και γι΄αυτό είπα, δε θα ασχοληθώ πλέον (Η αφήγηση και µε πολλά ακόµα έγινε από τον ίδιο τον κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο, ερχόµενος στη Λάρισα για οµιλίες α) σε κατ’ ιδίαν συνοµιλία στη διαµείνασα κατοικία του Θεολόγου Βασ. Παπανικολάου και β) σε οµιλία του που αναφέρθηκε “επιγραµµατικά” στο π. Πορφύριο στο κινηµατοθέατρο “Βικτώρια”).

Ο (π.) ΑΓΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ “

ο ποιµήν ο καλός και   θαυµατουργός”

Ο βιογράφος του αγίου Ευµενίου στις τρεις εκδόσεις [α) Δεκ. 2009, β) Μαρτ. 2010 και γ) Ιαν. 2011) δεν αναφέρει τίποτα περί µητροπολίτου π. Θεολόγου. Από την 4η έκδοση Ιαν. 2013 και µετά στις σελίδες 166-167 γράφει περί Θεολόγου ό,τι του είπε κάποιος (!): «Όταν έγιναν τα γεγονότα στη Μητρόπολη Λαρίσης, ήρθε να πάρει την ευχή του πατρός Ευµενίου ο πρώην Μητροπολίτης Λαρίσης Θεολόγος. Ο πατήρ Ευµένιος τον επέπληξε αυστηρά για το διχασµό που προκαλούσε στο λαό της τοπικής Εκκλησίας, µε κίνδυνο να λάβει πανελλήνιες διαστάσεις το θέµα. Τη συζήτηση αυτή δεν τη γνώριζα και, κάποια ηµέρα που έγιναν και πάλι στη Λάρισα, του λέω:

“Παππούλη, κι αυτός ο Μητροπολίτης Θεολόγος δεν ταπεινώνεται λιγάκι, να ειρηνεύσουν τα πράγµατα”. Οπότε, πετάγεται επάνω ο πατήρ Ευµένιος και λέει σε έντονο ύφος: “Πού βρέθηκε ταπείνωση σ’ αυτόν; Που βρέθηκε ταπείνωση σ’ αυτόν;”».

Αυτό πήρε ο µοιχεπιβάτης και καθαιρεµένος κατά τους Ιερούς Κανόνες ‘’επίσκοπος’’ κ. Δηµήτριος Μπεκιάρης και το χρησιµοποίησε, για να πλήξει τον π. Θεολόγο, ακολούθησαν τον ίδιο ρυθµό και σάιτ, ραδιοφωνικοί σταθµοί µη εξαιρουµένου και της µητροπόλεως Λάρισας. (Όλα αυτά βέβαια µπορεί χωρίς την ευλογία (!!!) του δεσπότη Ιερωνύµου!)

Απάντηση έδωσε ο πρώην Α΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής, που ήταν βουλευτής δεκάδες χρόνια, κ. Ν. Κατσαρός, µέσω της εφηµερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” (7/1/2021). Ακολούθησε η εφηµερίδα µας µε άρθρο “ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΝΤΆΜΕ;” (αρ. φ. 292/2021) και συνεχίσαµε µε την αποστοµωτική απάντηση µε τίτλο: “Φως…, πολύ φως” (αρ. φ. 300/22, 24 σελίδες) µία ολόκληρη εφηµερίδα και επί πλέον του στείλαµε ένα δικαστικό εξώδικο και του ζητάµε να µας απαντήσει ποιος είναι αυτός ο “κάποιος” που του είπε τα ανωτέρω και γιατί δεν αναφέρει το άτοµο που του έφερε τη µαρτυρία, όπως έχει κάνει µέσα στο βιβλίο του µε δεκάδες άλλους ανθρώπους;

Επίσης κάνουµε αναφορά στο δηµοσίευµα για µαρτυρίες από συνοδοιπόρους εκδροµείς στη Ρωσία µε τον π. Ευµένιο, οι οποίες είναι συγκλονιστικές για τον π. Θεολόγο. Μετά το δηµοσίευµα ήρθαν και νέες µαρτυρίες από ανθρώπους µε ονοµατεπώνυµο.

Όλες είχαν τον ίδιο παρονοµαστή, όπως και η οµολογία του γέροντα Ευµένιου, ότι ο π. Θεολόγος ήταν ένας ζων άγιος.

Στη βιογραφία του π. Θεολόγου θα αναφερθούµε µε στοιχεία και καταθέσεις γραφτές που συγκλονίζουν.

Ο (π.) ΑΓΙΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΑΣ

ο Αγαθωνίτης

Υπάρχει µια γραπτή ιδιόχειρη µαρτυρία από έναν άγιο της Εκκλησίας µας που ο Θεός τον χαρίτωσε και το σκήνωµά του κατά την εκταφή (3/3/2006) που έγινε, βρέθηκε άθικτο και αναλλοίωτο από τη φθορά του χρόνου και να ευωδιάζει.

Ήταν στο τέλος του χρόνου το 1989 και ο γέροντας περιόδευε στα χωριά και πόλεις για εξοµολόγηση, επέστρεψε παραµονή Χριστουγέννων (23/12/1989) στο µοναστήρι, όπου εγκαταβιούσε.

Το εκκλησιαστικό, µόλις είχε αρχίσει, ο π. Θεολόγος βρίσκονταν στην Αθήνα που επί 16 χρόνια διέµεινε (στο σπίτι της αδελφής του). Στις 10 Οκτωβρίου 1989 το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο (ΣτΕ) εξέδωσε απόφαση – για πρώτη φορά – που δικαίωνε τον π. Θεολόγο και τους άλλους ένδεκα (11) εκδιωχθέντες µητροπολίτες.

Ο άγιος Γέροντας π. Βησσαρίων στέλνει σε πνευµατικοπαίδι ευχετήρια κάρτα (την παραθέτουµε δίπλα) και στην οποία καταλήγει: «… Χαίρω δια την ωραία αυτή περίοδον του αγώνος∙ είθε ο καλός Θεός να µας φέρη τη νίκη και να έλθη στη Λάρισα ο άξιος κατά πάντα Άγιος Θεολόγος».

Εδώ βλέπει κανείς τον ταπεινό αυτό λευίτη, χωρίς να γνωρίζει τον π. Θεολόγο, χωρίς να έχει ξεκινήσει ο αγώνας για την αποκατάσταση των διωχθέντων ο άγιος Γέροντας γράφει ότι: “χαίρεται για την ωραία αυτή περίοδο του αγώνα…” και εύχεται: “Ο καλός Θεός να µας φέρει τη νίκη”, βάζει και τον εαυτό του ως και δική του νίκη και θεωρεί τον π. Θεολόγο, όχι µόνο άξιο, αλλά και Άγιο….

Τη φωνή του αγίου γέροντα Βησσαρίωνα ας την ακούσουν οι ψευδολόγοι, οι ιστορικοί διαστρεβλωτές – λαϊκοί και ρασοφόροι – µεγαλόσχηµοι που ενέχονται ακόµη στην καταδίκη των “12” µαρτυρικών µητροπολιτών.    

Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ  ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Έχουµε και άλλη µαρτυρία από µια σύγχρονη Πατερική µορφή της Εκκλησίας  που ο µακαριστός καθηγητής της Δογµατικής  Κων. Μουρατίδης  τον αποκαλούσε  δεύτερο άγιο Νικόδηµο Αγιορείτη, τον µακαριστό π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο.

Το ιστορικό αυτό γεγονός µας το µεταφέρει πνευµατικόπαίδι του που ήταν παρόν στη συζήτηση όταν ο Γέροντας Επιφάνιος µίλησε περί της αγιότητος του Λαρίσης Θεολόγου που εκτός που µας το µετέφερε προφορικά µας το δηµοσίευσε, ώστε να υπάρχει και ένα ακόµα τεκµήριο:  «Βρισκόµαστε -γραφει-   στό ὑπέροχο κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας, στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τῆς Θεοτόκου Τροιζῆνος, τοῦ ὁποίου κτήτωρ καί καθοδηγητής ὑπῆρξε ὁ Γέρων Ἐπιφάνιος. Συγκαλεῖται σύναξις ἁπάσης τῆς ἀδελφότητος καί ὅλων τῶν πατέρων αὐτῆς. Ἡ µεγάλη µορφή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ π. Ἐπιφάνιος, ἔθεσε τό ζήτηµα στήν ἀδελφότητα. -Ἀδελφοί µου καί πατέρες. Γνωρίζετε τούς διωγµούς καί τούς κατατρεγµούς πού ὑφίστανται οἱ δώδεκα ἐκθρονισθέντες Μητροπολίτες. Ἅπαντες εἶναι ἐπίλεκτοι διακονητές τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπίσηµος διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας τούς ἐκθρονίζει καί τούς κυνηγᾶ. Ἐµεῖς ἐδῶ στό µικρό µας Μοναστηράκι ἔχουµε πολλές εὐλογίες. Ἀναρωτιέµαι τί θά γίνουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι. Ἅπαντες ἔχουν τήν µέριµνα καί τήν φροντίδα τῶν πνευµατικῶν τους τέκνων ἀλλά καί τῶν οἰκείων τους. Δέν ὑπάρχει ζήτηµα περιθάλψεως. -Ὅµως, ἐπιθυµῶ νά ἀναφερθῶ εἰδικά στόν Μητροπολίτη Λαρίσης τόν Θεολόγο, ἐπειδή τά πράγµατα στήν Λάρισα εἶναι πολύ περίπλοκα καί δύσκολα. Ἐάν λοιπόν θελήση νά ἔλθη ὁ Θεολόγος νά µείνη κοντά µας, θά εἶναι µία µεγάλη εὐλογία. Θά ἔχουµε ἕναν ἅγιο, πραγµατικά Ἐπίσκοπο κοντά µας. Καί αὐτή ἡ εὐλογία θά εἶναι µέχρι τέλους, ἐάν θεληση καί στό γῆρας νά δεχθῆ τήν δική µας ταπεινή διακονία. Εἶπε καί ἄλλα ἀποκαλυπτικά γιά τόν Θεολόγο, καί οἱ πατέρες τοῦ Ἡσυχαστηρίου, συνεφώνησαν ἀπολύτως µέ τόν Γέροντα Ἐπιφάνιο…» ( Του Άρχιµανδρίτου Ἱεροθέου Ἀργύρη Ἱεροκήρυκος Ἀθῆναι 17-7-2018)  ‘’ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ’’ Αριθ. φ.2221/20/7/2018

         Ας τα ακούσουν όλοι αυτοί που συνήργησαν στη δεσποτική αυθαιρεσία, στο µεγαλύτερο έγκληµα των αιώνων.

Ας τα ακούσουν όλοι αυτοί οι ένοχοι και συνένοχοι ένεκα δειλίας ή προσωποληψίας ή σκοπιµότητος δεν τολµούν να το εγγίξουν µετά από πενήντα χρόνια και παραµένει το θέµα άλυτο.

Ας τα ακούσουν όλοι αυτοί οι ΄΄ανώνυµοι΄΄ ψευδόµενοι που δεν έχουν το θάρρος να εµφανιστούν και διαδίδουν ψέµατα στον απονήρευτό λαό του Θεού.

Ας µετανοήσουν, ήρθε πλέον η ώρα και να ζητήσουν δηµόσια συγνώµη, σχίζοντας τα παραπλανητικά και συκοφαντικά συγγράµµατά τους και να εργαστούν, για να αποκατασταθεί η κραυγαλέα αδικία.

Ο θεόπνευστος λόγος του Θεού και Σωτήρος Χριστού, φωνάζει: «Άδικοι Βασιλείαν Θεού ου κληρονοµήσουσι» (Α΄ Κορ. 6, 9).

Τριανταφυλλος Τασσιοπουλος, Λαρισα ΑΓΩΝΑΣ