Ομολογία

 

Οι λογικές ακροβασίες του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας και η αίρεση της μονοπρόσωπης αυθεντίας (sic) 

• του Δήμου Σερκελίδη γραμματέα του συλλόγου Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Σχόλιο σε όσα είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος κατά της διακοπής μνημοσύνου  σε πρόσφατη Ιερατική Σύναξη κληρικών του Σίδνεϊ… Στην πρόσφατη Ιερατική Σύναξη όλων των κληρικών που διακονούν στο Σίδνεϊ, ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος, προφανώς με αφορμή την διακοπή του μνημοσύνου του από πολιό ιερέα της Αρχιεπισκοπής του, ξιφούλκησε κατά της Αποτείχισης, την οποία εμμέσως πλην σαφώς χαρακτήρισε ως αίρεση της “μονοπρόσωπης αυθεντίας” (sic). 

Σύμφωνα με δημοσιεύματα είπε τα εξής τους ιερείς της Αρχιεπισκοπής: «Σήμερα, εξ αφορμής είτε του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου είτε του κορωνοϊού και των εμβολίων είτε του φανταστικού για κάποιους οικουμενισμού, τινές πιστεύοντας ότι κατέχουν το πλήρωμα της αληθείας και επικαλούμενοι το δήθεν παράδειγμα του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, ή άλλων Αγίων – ως οι ίδιοι να είναι του ιδίου ήθους, διαμετρήματος και αγιότητος – διαρρηγνύουν την ενότητα της Εκκλησίας, αποκόπτονται από αυτήν και κηρύττουν την αίρεση της μονοπρόσωπης αυθεντίας. Με απλά λόγια, δηλαδή, τονίζουν ότι εκείνοι ως άτομα κατέχουν την αλήθεια και η Εκκλησία κάνει λάθος. Ενώ το παράδειγμα των Αγίων μας είναι το ακριβώς αντίθετο. Οι Άγιοι δεν υπάρχουν εκτός της Εκκλησίας, διότι η Εκκλησία είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας».

Παρέλκει η θεολογική εις βάθος ανασκευή των θέσεων του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας, καθώς ως ακαδημαϊκός θεολόγος έχει τις προϋποθέσεις να κατανοήσει την πλούσια σχετική βιβλιογραφία και αρθρογραφία που συνηγορεί υπέρ της κανονικότητας της διακοπής μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου. 

Οι σαθρές προκείμενες ενός άτοπου συμπεράσματος

Αρκεί μόνο ο έλεγχος της συλλογιστικής του κ. Μακαρίου για να φανεί πόσο βλάσφημα αλλά και σαθρά είναι όσα λέει για τους ομολογητές Αγίους και την Αποτείχιση. Λέει ο κ. Μακάριος ότι κάποιοι επικαλούνται το δήθεν παράδειγμα του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού και του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού. Γιατί δήθεν παράδειγμα; Δεν είναι παράδειγμα οι Άγιοί μας; Δεν ισχύει το εορτή αγίου, μίμησις αγίου που επαναλαμβάνουν οι Επίσκοποι στα κηρύγματά τους λειτουργούντες κάθε ημέρα σε άλλον εορτάζοντα ναό; 

Επειδή ενδομύχως κατανοεί το άτοπο της παραπάνω φράσης προσθέτει για ασφάλεια …”ως οι ίδιοι να είναι του ιδίου ήθους, διαμετρήματος και αγιότητος”. Δηλαδή μόνο όσοι είναι του ιδίου ήθους, διαμετρήματος και αγιότητος με τους Αγίους ακολουθούν το παράδειγμά τους; Εμείς οι υπόλοιποι, δηλαδή όλοι όσοι ακόμα κατοικούμε εν σώματι, οι ατελείς, οι αγωνιζόμενοι, οι μη εισέτι φωτισμένοι Χριστιανοί, απαγορεύεται να έχουμε ως παράδειγμα τους Αγίους; Την εγκράτειά τους, την ανδρεία τους, την ταπείνωσή τους, την μετάνοιά τους; Ή μήπως όλα αυτά μπορούμε να τα έχουμε ως παράδειγμα εκτός από την ομολογία τους;  Και αν, στο κάτω κάτω, απαγορεύεται ως ατελείς να έχουμε παράδειγμα τους Αγίους μας, ποιον να έχουμε ως παράδειγμα; Τον επίσκοπό μας, όποιος και αν είναι αυτός; 

Στη συνέχεια, με παραγωγικό συλλογισμό που στηρίζεται στην ανωτέρω σαθρές προκείμενες προτάσεις καταλήγει στο άτοπο συμπέρασμα, ότι αυτοί που ακολουθούν τους Ομολογητές Αγίους αποκόπτονται από την Εκκλησία και κηρύττουν την αίρεση της μονοπρόσωπης αυθεντίας. Όμως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αποτελούν κατεξοχήν παραδείγματα μονοπρόσωπης αντίστασης στην Αίρεση, του παπισμού και του μονοθελητισμού αντίστοιχα. 

Καταλήγουμε, λοιπόν, στις εξής δύο άτοπες πιθανές περιπτώσεις
α. Όποιος ακολουθεί το παράδειγμα των Αγίων είναι εκτός Εκκλησίας, εκτός αν ο ίδιος είναι ήδη άγιος, και
β. όποιος είναι ήδη Άγιος οφείλει να μην ακολουθεί το παράδειγμα των Αγίων,  γιατί οι Άγιοι δεν υπάρχουν εκτός Εκκλησίας.
Το άκρον άωτον της ποιμαντικής και της εκκλησιολογίας! 

Οι εντός εκκλησίας Αποτειχισμένοι και οι εκτός εκκλησίας αρχιεπισκοπικοί θρόνοι

Αντί δικού μας θεολογικού σχολιασμού των λόγων του Μακαρίου Αυστραλίας παραπέμπουμε σε όσα πολύ εμπεριστατωμένα λέει  ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, π.Θεόδωρος Ζήσης:

«Ἡφαίστειο πού βράζει οἱ συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, πού βλέπουν νά προδίδονται ἡ Πίστη καί τά θέσμια τῆς Ἐκκλησίας ἀπό δειλούς καί ἀνάξιους ἱεράρχες. Δύσκολα βρίσκουν οἱ τελευταῖοι πειστικά ἐπιχειρήματα. Καταφεύγουν λοιπόν κάποιοι στό κῦρος τῶν Ἁγίων Πατέρων καί λέγουν στούς πιστούς: Μήν ἀντιδρᾶτε καί μήν σκανδαλίζεσθε. Μήν σκέφτεστε ἀποτειχίσεις καί διακοπή κοινωνίας μέ τούς ἐπισκόπους. Ἀκόμη καί ἄν εἶναι σωστά αὐτά πού λέτε, ἀκόμη καί ἐάν ἐσεῖς ὀρθοτομεῖτε τόν λόγο τῆς ἀληθείας, καί ἡ Ἐκκλησία πλανᾶται, εἶναι καλύτερα νά εἶσθε μαζί τήν πλανώμενη Ἐκκλησία, παρά νά ὀρθοτομεῖτε καί νά εἶσθε ἐκτός αὐτῆς.

… Δέν εἶναι πάντοτε καλή ἡ ὑπακοή· πολλές φορές ἡ ὑπακοή μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό, ὅταν ὑπακούουμε σέ ἐπισκόπους πού δέν ὀρθοτομοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί ἐνισχύουν αἱρέσεις καί σχίσματα. Μέ τήν ὑπακοή ἰσχύει ὅτι καί μέ τήν μεγάλη ἀρετή τῆς εἰρήνης…

Ὡς εἴ γε τέλεον ἀπεσχίσθησαν, ταχέως ἄν τήν ἀλήθειαν ἐπέγνωσαν. Ἔστι γάρ σχισθῆναι καλῶς. Διό καί αὐτός ἔλεγεν· “Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν, ἀλλά μάχαιραν”. Ἔστι γάρ καί κακή ὁμόνοια, ἔστι καί καλή διαφωνία. Καί γάρ οἱ τόν πύργον οἰκοδομοῦντες, ὡμονόησαν ἐπί κακῷ τῷ ἑαυτῶν· καί οἱ αὐτοί οὗτοι πάλιν, ἄκοντες μέν, ἐπί συμφέροντι ὅμως ἐσχίσθησαν… καί Ἰούδας ὡμονόησε μετά τῶν Ἰουδαίων κακῶς. Ἔστιν οὖν σχισθῆναι καλῶς καί ἔστιν ὁμονοῆσαι κακῶς… Ὥστε οὐ πανταχοῦ ὁμόνοια καλόν, ὥσπερ οὖν οὐδέ πανταχοῦ ἡ διάστασις κακόν»

Ὅταν ἑπομένως προσβάλλεται ἡ εὐσέβεια, προσβάλλονται ἡ Πίστη καί τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀδιανόητο καί ἀσεβές νά ὑπακούουμε εἰς ὅσους τά προσβάλλουν, μέ τήν δικαιολογία πώς δέν πρέπει νά προκαλέσουμε διαιρέσεις καί σχίσματα. Τίς διαιρέσεις καί τά σχίσματα τά προκαλοῦν ὅσοι διδάσκουν αἱρέσεις ἤ ἀποδέχονται αἱρέσεις, καί ὄχι ὅσοι διαφωνοῦν καί διακόπτουν τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί αἱρετίζοντες. Τήν ὁλοφάνερη αὐτή ἁγιογραφική καί πατερική διδασκαλία τήν ἐξέφρασε ἀξιωματικά καί ἀναντίρρητα ὁ 15ος κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τῆς Κωνσταντινούπολης ἐπί Μ. Φωτίου (861), ὁ ὁποῖος ἁπλᾶ καί καθαρά λέγει ὅτι, ὅταν κάποιος πατριάρχης, μητροπολίτης ἤ ἐπίσκοπος κηρύσσει φανερά, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», αἵρεση, καταδικασμένη ἀπό Πατέρες καί Συνόδους, τότε διακόπτεται ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχη, μητροπολίτη ἤ ἐπισκόπου μέσα στή θεία Λατρεία. Αὐτοί δέ πού μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποτειχίζονται, ὑψώνουν δηλαδή ἕνα τεῖχος προστασίας ἀπό τόν αἱρετικό ἤ αἱρετίζοντα προεστῶτα, πρέπει ὄχι μόνο νά μή τιμωροῦνται, ἀλλά νά ἐπαινοῦνται, διότι προφυλάσσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα».