Ομολογία

Ἀπό τούτη ἐδῶ τήν ἱστορία ας παρηγορηθοῦμε!

π. Νικόλαος Μανώλης

   Εἶναι βέβαιο ὅτι ἐνῷ διανύουμε τόν 21ο αἰῶνα, ἡ Ἀποτείχιση χαράσσει πορεία μαρτυρική! Αὐτό, μάλιστα, εἶναι πρόδηλο ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιλογή μίας συνειδητῆς πορείας χλευασμοῦ, διώξεων καί συκοφαντιῶν, μοιάζει γιά τή σύγχρονη ἐποχή ὄνειρο ἀπατηλό! Ὅμως, ἐμεῖς ὅλοι οἱ ἀποτειχισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, βιώνουμε τήν ὀργή τῶν Ἐπισκόπων μας, καθώς μᾶς δίωξαν ἀπό τούς Ναούς μας καί μᾶς ὁδήγησαν ἀκόμη καί στά ἐκκλησιαστικά δικαστήρια. Ταυτόχρονα, γίναμε ἀποσυνάγωγοι ἀπό τό κοινωνικό μας περιβάλλον καί τίς ἐνορίες μας. Μάλιστα, φτάσαμε στό σημεῖο νά ἀπειλούμαστε καθημερινά! Δέ φοβηθήκαμε νά πάρουμε ἐκεῖνες τίς ἀποφάσεις πού θά διατηρήσουν τήν ὀρθόδοξη σπίθα ἀναμμένη στήν ἐποχή πού βράζει τό καζάνι τῆς Πανθρησκείας. Προτιμήσαμε ἀκόμη, νά ἀνήκουμε στούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς πού ὁ κόσμος τούς εἰρωνεύεται καί τούς θεωρεῖ ἀκραίους καί ἐπικίνδυνους!

Λοιπόν, ποιοί εἴμαστε; Εἴμαστε μόνο μιά χοῦφτα τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας Του! Εὔκολα θά μποροῦσε κάποιος νά μᾶς χαρακτηρίσει ὡς τό πιό μικρό ποίμνιο τῶν ἡμερῶν μας, ἀλλά ὄχι τό μικρότερο ποῦ ὑπῆρξε.

Διαβάζοντας τόν βίο τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ημῶν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (329 – 390 μ.Χ.), ἀδελφικοῦ φίλου τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, συναντοῦμε ἐκεῖ μιά περίπτωση ποιμνίου, πού διατήρησε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη στήν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖνο πού ἔχει ἰδιαίτερη σημασία εἶναι πώς τό ποίμνιο αὐτό, πορεύονταν μόνο του, τόν καιρό πού ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία μέ τούς πιστούς της, εἶχε προσχωρήσει στήν Αἵρεση τοῦ Ἀρείου. Οἱ λίγοι ἐναπομείναντες ὀρθόδοξοι, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, δέν εἶχαν πραγματικά μέρος νά σταθοῦν. Οἱ διώξεις καί οἱ ἐκτελέσεις ἐκ μέρους τῶν Ἀρειανῶν ἀποτελοῦσαν μέγιστο κίνδυνο γιά τή ζωή τῶν ὁμολογητῶν. Ὅμως, ὁ Κύριος πάνω στήν ἀνάγκη τους, ἔστειλε στήν Κωνσταντινούπολη τόν Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο γιά νά στηρίξει τούς πιστούς. Εἶναι σαφές πώς ἡ στήριξη δέν προορίζονταν οὔτε γιά τόν Πατριάρχη, οὔτε γιά τούς ἀρχιμανδρῖτες καί οὔτε γιά τούς ἱερεῖς καί τόν λαό τους. Ἀντίθετα, ἦταν δῶρο Θεοῦ γιά τούς διωκόμενους, τούς ξεφτιλισμένους, τούς ἐκτός νόμου πιστούς πού κουβαλοῦσαν στήν καρδιά τους τή γνήσια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ λαός τῆς Ἀλήθειας πού μεταφέρει τήν Ἁγία Ἐκκλησία!

 

Ἄν κάνουμε μία ἀναδρομή στόν 7ο αἰῶνα, θά ἐντοπίσουμε τί ἀκριβῶς εἶχε ἐκφράσει ἕνας ἄλλος μεγάλος ὁμολογητής τῆς Πίστης καί προστάτης τῆς ἱεροκανονικῆς Ἀποτείχισης, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής: «Ἐκκλησία, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός μας, δέν εἶναι οὔτε τά κτίρια, οὔτε τά ντουβάρια, οὔτε οἱ κληρικοί, ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἀλλά Ἐκκλησία τί εἶναι; Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ Ἀλήθειά Του, τό Εὐαγγέλιό Του, ἡ Ὀρθή Πίστη, ἡ ὀρθή δόξα. Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Καί ὅπου ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀλήθεια, ἡ ὀρθή δόξα, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ ὀρθή δόξα, ἡ ὀρθή ὁμολογία καί ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει οὔτε Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». 

Ἔπειτα, κατά τόν 14ο αἰῶνα, ὁ μεγαλύτερος Ἅγιος τῆς δεύτερης χιλιετίας τοῦ χριστιανισμοῦ Γρηγόριος Παλαμᾶς ἔγραφε: «Καί γάρ οἱ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν, οἱ δέ μή ὄντες τῆς ἀληθείας οὐδέ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Δηλαδή, «Αὐτοί πού εἶναι μέσα στήν ἀλήθεια εἶναι καί μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῷ αὐτοί πού εἶναι ἔξω ἀπό τήν ἀλήθεια δέν εἶναι οὔτε μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά εἶναι ἔξω ἀπό αὐτήν». 

Τί διεπίστωσε, λοιπόν, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος στήν ἐπίσκεψή του στήν Κωνσταντινούπολη κατά τό ἔτος 379 πρός στήριξη τῶν ἐλαχίστων ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Ὁ ἴδιος περιγράφει τήν ἀπελπιστική κατάσταση: «Τοῦτο τό ποίμνιο ἦταν κάποτε μικρό καί ἀτελές, ὅσον ἀφορᾷ τά φαινόμενα. Στή πραγματικότητα δέν ἦταν κάν ποίμνιο, ἀλλά μόνο μικρό ἴχνος ἤ λείψανο ποιμνίου, ἀκατάστατο, ἄνευ ἐπισκόπου, ἀπερίφρακτο. Δέν εἶχε κατάλληλο τόπο γιά “βοσκή’’ οὔτε μάνδρα νά τό περικλείει, καί γι’ αὐτό περιφερόταν “ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς’’ (Ἑβρ. ια΄, 38). Τά μέλη του ἦταν διεσπαρμένα καί ριγμένα ἄλλα ἐδῶ καί ἄλλα ἐκεῖ καί ὅπως εὕρισκαν τό καθένα στεγάζονταν, ἔβοσκαν καί κέρδιζαν τήν σωτηρία τους μέ πολλή δυσκολία». (Συντακτήριος, P.G.36,460A) 

Ἐπιπρόσθετα, ὁ ἱερός Δοσίθεος συμπληρώνει: ἐπειδή οὐκ εἶχον οἱ ὀρθόδοξοι κάν μίαν Ἐκκλησίαν (ἦταν ὅλες τῶν ἀρειανῶν), αὐτός (ὁ Γρηγόριος) μετέφερεν οἰκίαν τινά εἰς εὐκτήριον (μετέτρεψε σπίτι σέ Ναό), ὅν ὠνόμασε Ἀναστασίαν… Ὅσους δέ κόπους καί ἀγῶνας ἐποίησε διά τήν εὐσέβειαν τίς ἱκανός αὐτούς εἰπεῖν ἤ γράψαι; Ἀρκεῖ ὁ κοινός ἀδόμενος λόγος, ὅτι χιλίας Ἐκκλησίας ηὖρεν Ἀρειανῶν, καί μήτε μίαν Ὀρθόδοξον, καί μετά τήν παραίτησιν αὐτοῦ (τό 381) ἤσαν χίλιαι καί μία τῶν Χριστιανῶν, καί οὐδεμία τῶν Ἀρειανῶν. (Δωδεκάβιβλος, βιβλίο γ΄, κεφ. β΄, σελ. 15). 

Συνεπῶς ἀδελφοί μου, ἀπό τούτη ἐδῶ τήν ἱστορία ἅς παρηγορηθοῦμε! Δέ θά νικήσουν στό τέλος οἱ ἀντίχριστοι πού σήμερα ἔχουν τά ἡνία τῆς Ἐκκλησίας στά χέρια τους. Ἀλλά, θά ἀνατραποῦν ὁλοσχερῶς καί θά νικήσει ὁ Χριστός καί οἱ πιστοί Του! Τό μικρό ποίμνιο, ἡ χοῦφτα ἡ ἱερή τοῦ Χριστοῦ! Ἔρρωσθε!