Ομολογία

Προς Αρχιεπίσκοπο Αμερικής (Η.Π.Α.) κ.κ. Ελπιδοφόρο

(Ανοικτή επιστολή)

Σεβασμιώτατε

Παίρνω αφορμή από τη δημόσια Ερμηνευτική διαστρέβλωση του εδαφίου (Τίτ. 3, 10 – 11) σε κήρυγμά σας (14/7/19 – Αγ. Δημήτριος, Αστόρια – Ν. Υόρκη).

Με προσοχή άκουσα (βίντεο) και ορισμένες κορυφώσεις προσωπικών σας θέσεων, ως κατάφαση στην παναίρεση του οικουμενισμού.

Παρουσιάζετε στο κήρυγμά σας, χωρίς συμβολικό νόημα, ότι οι αιρετικοί Μονοφυσίτες είναι αδελφοί (εκκλησιαστικά), ότι είναι εκκλησία.

Καταφεύγετε, επίσης, στην άστοχη – αιρετική επίκληση εκκλησιαστικότητας στους όντως αιρετικούς παπικούς, προτεστάντες κ.λ.π., ότι δεν είναι αιρετικοί, ενώ την θεμελιακή απόρριψη του αιρετικού (Τίτ. 3, 10 – 11) την περιορίζετε στον «καβγατζή»!

Να υπενθυμίσω, Σεβασμιώτατε, τον λόγο του Κυρίου, που λειτουργεί ως μέσο προστασίας του πληρώματος και ως διόρθωση – θεραπεία της ελλιπούς αιρετικομάθειας του οικουμενισμού. 

Η υπενθύμιση αυτή ας γίνει δια στόματος του Ι. Χρυσοστόμου: «Ομοιώθη, φησίν, η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω σπείροντι καλόν σπέρμα εν τω αγρώ αυτού· και εν τω καθεύδειν τους ανθρώπους, ήλθεν εχθρός άνθρωπος και έσπειρε τα ζιζάνια (Ματθ. 13, 24 -25). Οράς, ότι δια τούτο αιρέσεις, επειδή εκαθεύδησαν οι άνθρωποι, επειδή ερραθύμησαν; Επειδή ου προσέσχον μετά ακριβείας τοις λεγομένοις;». (Ι. Χρυσόστομος – P.G. «Ανάγκη να υπάρχωσι και αιρέσεις»…).

Επομένως η πραγματικότητα – έννοια της αίρεσης (ζιζάνια) επιβεβαιώνεται από τον Κύριο, ως απόκλιση από την ορθή πίστη – Εκκλησία.

Για μια ακόμη φορά αποδείξατε, Σεβασμιώτατε, ότι ο οικουμενισμός εμπεριέχει ετεροδιδασκαλίες και άμβλυνση του κριτηρίου της αλήθειας.

Στο κήρυγμά σας, αντιπαραθέτω και την ερμηνευτική διδασκαλία του Αγίου Νεκταρίου.

Στην «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑ ΚΑΤΗΧΗΣΗ» του, διαβάζουμε (Σελ. 189):

- «Από πότε αναφαίνονται οι αιρέσεις;»

- Απάντηση: «Απ’ αυτών των Αποστολικών ήδη χρόνων ήρξαντο βλαστάνειν και αναφαίνεσθαι τα ζιζάνια των αιρέσεων. Τούτο γίνεται δήλον εκ των λόγων του Αποστόλου Παύλου προς Τίτον, «αιρετικόν άνθρωπον» (γ΄,10), «βέβηλοι κενοφωνίαι και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως» (Α΄ Τιμ. στ, 20/ α 3,4 / δ΄ και Β΄ Τιμ. δ΄, 3,4 και αλλαχού)…

Η έννοια της αιρέσεως, Σεβασμιώτατε, έχει διπλή τελεολογία. Όταν η λέξη αφορά διχόνοια, έριδες, όπως στο Αποστολικό ρητό «Δει δε και αιρέσεις είναι εν υμίν, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται» (Α΄ Κορ. 11,19), τότε ο Ι. Χρυσόστομος το διευκρινίζει: «ότι δε ουδέ περί δογμάτων εστίν ο λόγος αυτός νυν…» (P.G. 55).

Για την υπόσταση, όμως, της αίρεσης, ως δογματική εκτροπή, υπογραμμίζει: «Έτσι λοιπόν κι ο Παύλος λέει αυτά όχι συμβουλεύοντας ότι είναι ανάγκη να υπάρχωσι και αιρέσεις μεταξύ σας, αλλά προλέγοντας και προφητεύοντας, αυτό που μέλλει να είναι. Γιατί ότι δεν συμβουλεύει να υπάρχουν αιρέσεις (είναι φανερό), διότι είναι αυτός που λέει ότι «Καν άγγελος υμάς ευαγγελίζηται παρ’ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1,8).

Το κήρυγμά σας, Σεβασμιώτατε, ήταν μια φανερή διαδικασία συντονισμού σας με τις αποφάσεις της Κρήτης, που αναδιανέμει τις εκκλησιολογικές συνιστώσες της «συνόδου» με βάση τις ποικίλες συνθήκες.

Δυστυχώς, πιστεύετε στην οικουμενιστική αίρεση, την πνευματική αυτή μόλυνση των εσχάτων. (Τίτ. 3,10).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ