Ομολογία

«Κάποτε το σχοινί θα κοπή»

(Αυγουστίνος Καντιώτης – Αθήνα 1954-55)

Αναμφίβολα, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είναι ο νεότερος εκκλησιαστικός Τυρταίος, που ύμνησε – επιδίωξε την Εκκλησιαστική ελευθερία από τα δεσμά του Κράτους, όταν αυτό δεν υπηρετεί το θέλημα του Θεού, όταν δεν είναι διάκονος του Θεού (Ρωμ. 13,4).

Ο φυσικός ρόλος των εξουσιών (Πολιτείας) είναι η έκφραση και δικαίωση του Ευαγγελίου, όργανο δηλ. στην θέωση του ανθρώπου.

Από την κατεύθυνση και την ηθική διάσταση της κοινωνίας, κατανοούμε και το περιεχόμενο των φορέων – οδηγών του οχήματος των εξουσιών.

Σήμερα, θεολογικά και ιστορικά, το εκκλησιαστικό σώμα εισπράττει τους καρπούς της αδιαφορίας του για την χριστιανική κατάληψη των εξουσιών.

Σε Ορθόδοξο έθνος, έπρεπε οι κυβερνήσεις του Κράτους να είναι Αστικές ή κομμουνιστικές, υλιστικές δηλ.;

Πότε φρόντισε ο Ορθόδοξος κόσμος να εκλέξη πολιτικούς – άρχοντες «μαρτυρουμένους, πλήρεις πνεύματος Αγίου και σοφίας;».

Ο π. Αυγουστίνος, πάντοτε είχε μια ακριβή αίσθηση της αντικειμενικής εκκλησιαστικής και κοινωνικής κατάστασης, χωρίς αυταπάτες. Είχε πάντα ζωηρή την αίσθηση της ιστορικής στιγμής. Η πνευματική του αίσθηση, χάρισμα του αγίου Πνεύματος, στραμμένη στο μέλλον, προσέγγιζε τις εκκλησιαστικές και κοινωνικές αλλαγές.

Οι πνευματικοί νόμοι δεν χαρακτηρίζονται από μια παραλλάσουσα χρονική σχετικότητα, όπως οι κοινωνικοί νόμοι. Αυτοί οι πνευματικοί νόμοι, στους νήφοντες κληρικούς ή λαϊκούς, δίνουν προκαταβολική εικόνα της μελλοντικής καταστάσεως.

Ήδη από τα μέσα του περασμένου αιώνα, ο π. Αυγουστίνος, έβλεπε στον μελλοντικό ορίζοντα τον χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος. Ήθελε όμως, ως πνευματικό όραμα, η Εκκλησία να απορρίπτει το υλιστικό Κρατικό καθεστώς και όχι το Κράτος την Εκκλησία, ως ταπεινή και περιφρονημένη οντότητα, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σήμερα.

Στον πνευματικό άξονα του π. Αυγουστίνου, είναι και οι φωνές αρχαιοτέρων ιεραρχών, ως έκφραση της συνειδησιακής λειτουργίας της Εκκλησίας.

Ο επίσκοπος Κασσανδρείας Ειρηναίος, στα 1930, ως ιεράρχης του οικουμενικού θρόνου, όταν έλαβε μέρος (για πρώτη φορά) σε συνεδρίαση της Ιεραρχίας της Ελλάδος, πρότεινε: «την απάλειψη από τη Νομοθεσία κάθε Νόμου που αντιστρατεύεται στα δόγματα, τα μυστήρια, το κανονικό δίκαιο, τις παραδόσεις και τον ηθικό βίο της Ορθόδοξης Εκκλησίας· και αν η προθεσμία της Ιεραρχίας περάση άπρακτη, η Εκκλησία να χωριστή από το Κράτος· να διακηρυχθή, ότι η Ορθόδοξή μας πίστη και ομολογία βρίσκεται εν διωγμώ και ν’ ανατεθή η υπεράσπισή της στον ευσεβή Ελληνικό λαό».

Επίσης το 1949, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων, σε συνέδριο θεολόγων στην Αθήνα, τόνισε:

«να εργασθούν και αυτοί (οι θεολόγοι) στον κύκλο της αρμοδιότητάς τους, για να σπάσουν όσο το δυνατόν συντομότερα τα δεσμά της Εκκλησίας».

Ερωτήματα: Οι σημερινοί Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, μπορούν να υποστηρίξουν διακήρυξη, ότι «Η ορθόδοξη πίστη και ομολογία βρίσκεται εν διωγμώ» και να καλέσουν τον λαό σε αγωνιστική συστράτευση, όταν οι ίδιοι εσιώπησαν έναντι της αλλοιώσεως της Ορθοδόξου Πίστεως στην Κρήτη;

Οι σύγχρονοι ιερείς, μπορούν να υποστηρίξουν μια τέτοια διακήρυξη, όταν άφησαν «την δραχμή του Ευαγγελίου» να παραχαραχθεί από τον οικουμενισμό με την συγκατάβαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος;

Σήμερα, η πολιτική φωνή των οικουμενιστών επισκόπων δεν πείθει και δεν αποτελεί δύναμη αποτροπής της Κρατικής (άθεης) επιθετικότητας.

Σε υπόμνημά του ο π. Αυγουστίνος (1954), υπογράμμισε: «όπως εξελίσσονται γοργά τα πολιτικά και εκκλησιαστικά γεγονότα της πατρίδος, ενισχύεται καθημερινά η πίστις, ότι η ριζική λύσις που θ’ αποδώση την ελευθερία της Εκκλησίας είναι ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους. Γιατί δεν μπορεί η Εκκλησία επ’ άπειρον να παίζη διελκυστίνδα με το Κράτος. Κάποτε το σχοινί θα κοπή…»

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ