Εθνομαρτυς ΝΑΙ. Ιερομαρτυς ΟΧΙ.

Χρυσόστομος Σμύρνης

Δημοσιευουμε το παρακατω κειμενο του Απ. Σαραντιδη που αφορα τον Σμυρνης Χρυσοστομο.

Θα συνεχισουμε με μια μοναδικη αποκαλυψι. Οτι ο Σμυρνης Χρυσοστομος ηταν Πανθεϊστης.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ»

 του Απόστολου Σαραντίδη

       «Τα μικρά κράτη έχουν τόση

         δύναμη όσο η ταύτισή τους

         με τα συμφέροντα των μεγάλων»

                                Κλαούζεβιτς

   

Ανεξάρτητα με την αντικειμενική ή όχι αξία της ρήσης του Κλαούζεβιτς, εν μέσω οικονομικής κρίσης, με αφορμή την 90ή επέτειο της αποτρόπαιης δολοφονίας του Χρυσόστομου Σμύρνης από τον τουρκικό όχλο προς τον οποίον παραδόθηκε από τον διοικητή της πόλης Νουρεντίν για να κατακρεουργηθεί, ενώ ενωρίτερα του είχαν γίνει επίσημες προτάσεις από τους «συμμάχους» για να εγκαταλείψει την πόλη τις οποίες όμως  αρνήθηκε, συγκλονιστική παραμένει ως αδιάψευστο ιστορικό ντοκουμέντο που δε θα πρέπει να αγνοούμε, η ρεαλιστική, απελπισμένη αλλά και επικριτική και με προτάσεις και προφητική επιστολή του της 7-9-1922 (25/8) προς τον ιδιωτεύοντα Ε.Βενιζέλο, δύο ημέρες πριν από τον φρικτό του θάνατο.

Έκπληξη προξενεί το γεγονός ότι δεν διστάζει με σκληρά λόγια μέσα σ’ εκείνο τον χαλασμό να καταλογίσει εύστοχα ευθύνες και στον ίδιο τον Βενιζέλο για την επιλογή του αρμοστή Σεργιάδη, η συμπεριφορά και πολιτική του οποίου έπαιξε καταλυτικό ολέθριο ρόλο στις εξελίξεις καθώς και για την προκήρυξη των χαμένων εκλογών του 1920: «…πλήν καί Υμείς φέρετε μέγιστον της ευθύνης βάρος διά δύο πράξεις  Σας. Πρώτον, διότι απεστείλατε εις Μ. Ασίαν  ως Ύπατον Αρμοστήν ένα τούτ’ αυτό παράφρονα καί εγωιστήν, φλύαρον, απερροφημένον εν τω αυτοθαυμασμώ του καί καταφρονούντα καί υβρίζοντα καί δέροντα καί εξορίζοντα καί φυλακίζοντα όλα τά υγιή καί σώφρονα στοιχεία του τόπου, διότι εν τω φρενοκομείο του βεβαίως δέν είχον τόπον…»«…Καί δεύτερον, διότι πρίν αποπερατώσητε τό έργον Σας...είχατε τήν ατυχή καί ένοχον έμπνευσιν καί διατάξητε εκλογάς…πρός εκτέλεσιν των όρων της –οίμοι- διά παντός καταστραφείσης συνθήκης των Σεβρών.»

Συνεχίζει με πρόταση θεωρώντας επιβεβλημένη τη διακυβέρνηση του τόπου από τον Βενιζέλο και τη διοίκηση του στρατού από τους εκδιωχθέντες βενιζελικούς:

 «Αλλά γέγονεν ό γέγονεν. Ακόμη υπάρχει καιρός άν όχι νά σωθή η συνθήκη των Σεβρών, αλλά τουλάχιστον νά μην καταστραφεί τέλειον το Ελληνικόν Έθνος…τήν ανάληψιν της πηδαλιουχίας του Ελληνικού σκάφους παρά της…Σης κορυφής, την παράδοσιν της διοικήσεως του στρατού εις τούς εκδιωχθέντας αξιωματικούς της Αμύνης…καί άμεσον εκδίωξιν Στεργιάδου καί  Χατζηανέστη…».

Κορύφωση αποτελεί όταν προαναγγέλει ουσιαστικά τον θάνατό του «…καί ζήτημα είνε εάν, όταν τό παρόν γράμμα του αναγινώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος , άν ημείς υπάρχωμεν πλέον εν τη ζωή, προοριζόμενοι -τίς οίδε – κατά ανεξερευνήτους βουλάς της Θείας Προνοίας εις θυσίαν καί ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ…».

Δεν διστάζει να προτείνει ακόμα και ακραία μέτρα: «Εάν διά νά σώσητε τήν Ελλάδα εκρίνατε καθήκον Σας νά προβήτε εις το επαναστατικόν κίνημα της Θεσσαλονίκης μην  διστάσητε τώρα νά προβήτε εις εκατόν τοιαύτα κινήματα ίνα σώσητε…» και τελειώνοντας δίδει διπλωματική διέξοδο στο Ανατολικό ζήτημα με πρόταση για αυτονόμηση της Θράκης και της Μ.Ασίας ως βαθύς όπως αποδεικνύεται παρακάτω γνώστης και οραματιστής  της γεωστρατηγικής και διπλωματίας του χώρου: «Δέν είνε ανάγκη ο Ελληνισμός ούτος…νά ενωθώσιν μετά της Ελλάδος, διότι τό  όνειρον τούτο απεμακρύνθη αφ’ ημών τουλάχιστον δι’ εκατόν έτη…αυταί αι χώραι νά  αποτελέσουν έν αυτόνομον ανατολικόν Χριστιανικόν Κράτος, έστω ύπο την κυριαρχίαν του Σουλτάνου…»

Το εκπληκτικόν είναι ότι είχε τέτοια πολιτική διαίσθηση αν και ιεράρχης ώστε ακόμη και μέσα στην καταστροφή να συνδέει την τότε Ευρωπαϊκή διπλωματία και την ειρήνη-βλέπε σήμερα δυτικοευρωπαϊκό και ατλαντικό προσανατολισμό-με την οικονομική εκμετάλλευση του πλούτου της Ανατολίας.

Ο ενεργειακός χάρτης της περιοχής δεν έχει αλλάξει από τότε και ρυθμίζει εν πολλοίς την εξωτερική πολιτική των εμπλεκομένων: «Είνε η μόνη καί ενδεδειγμένη λύσις, ήτις θά θέση τέρμα εις τάς συμφοράς των κατοίκων της Ανατολής καί θά δώση τήν ησυχίαν καί ειρήνην εις τήν Ευρωπαϊκήν διπλωματίαν, διότι δι’ όλους τότε θά υπάρχει τόπος καί τρόπος εκμεταλλεύσεως των ανεκμεταλλεύτων πηγών του πλούτου…».

Και τέλος η απελπισμένη κραυγή θαρρείς όλου του ελληνισμού που μέχρι και σήμερα ραγίζει την καρδιά: «Καί νυν, φίλτατε αδελφέ, Σέ μόνον θεωρούμεν τόν από μηχανής θεόν, Σέ βράχον, Σέ ελπίδα, Σέ Σωτήρα καί Μεσσίαν μας.»

         

                          "...Πίπτων επί του τραχήλου Υμών,

                   περιλούω Υμάς δι’ απείρων φιλημάτων

                                    σεβασμού καί αγάπης

                    Εν Σμύρνη, τη 25η Αυγούστου 1922

                           Ο Σμύρνης Χρυσόστομος"

Είναι κρίμα, ανεξάρτητα με το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του μια τέτοια προσωπικότητα του ελληνισμού-μαζί και με τον άλλον μεγάλο στον αντίπαλο χώρο του βενιζελισμού Ίωνα Δραγούμη- να έχει βρει τέτοιο θάνατο!