ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΤΥΧΟΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ του Παλαιμαχου Αγωνιστου Θεολογου π. Ιωαννη Διωτη.

         
ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ

ΤΥΧΟΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗΣ

ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ      


του Παλαιμαχου Αγωνιστου Θεολογου

π. Ιωαννη Διωτη. 

                       8ον

Αὐτὸς ὁ «ἡσυχαστὴς» τοῦ Ναυπάκτου πολὺ ἀνήσυχος ὑπῆρξεν. Ἐγεννήθη καὶ ἐσπούδασεν ἐν Μόσχᾳ εἰς τὴν Ἀκαδημίαν τῶν Καλῶν Τεχνῶν καὶ εἰς τὴν Σχολὴν Ζωγραφικῆς, Γλυπτικῆς καὶ Ἀρχιτεκτονικῆς. Ἐν συνεχείᾳ ἔζησεν εἰς Παρισίους. Μετέβη δὲ εἰς τὴν Ἰταλίαν καὶ εἰς τὸ Βερολῖνον. Ἔγινεν ἄθεος καὶ ἀπὸ τὴν ἀθεΐαν μετεπήδησεν εἰς τὸν Βουδισμόν, τὸν ὁποῖον ἀπήλαυσεν ἐπὶ 7 ἔτη περίπου. Μεταστραφείς, κατέληξεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ νὰ μονάσῃ. Εἶχε στενὴν συναναστροφὴν καὶ ἀνθελληνικὴν συνεργασίαν μὲ τὸν πράκτορα τῆς Ἀγγλίας καὶ ἐχθρὸν τῆς Ἑλλάδος Δαβίδ Μπάλφουρ. Ἀνέπτυξε μετ’ αὐτοῦ καὶ ἐκτενῆ ἀλληλογραφίαν. Ὁ Μπάλφουρ κατηγορήθη καὶ δι’ ἀνύπαρκτον Ἱερωσύνην μὲ τὸ ὄνομα Δημήτριος, τὴν ὁποίαν ἐχρησιμοποίει διὰ νὰ ἀσκῇ κατασκοπευτικὸν ἔργον, αὐτοαποσχηματισθείς, τελικῶς. Προήρχετο ἀπὸ τὰς τάξεις τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ εἶναι ἄγνωστον ἐὰν ἐγένετο δεκτὸς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν συμφώνως πρὸς τὴν ὀρθόδοξον δογματικὴν διδασκαλίαν καὶ τὴν ἐκκλησιολογικὴν τάξιν. Ἐρωτᾶται ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος· πόθεν ἔλαβε τὴν Ἱερωσύνην ὁ Δαβὶδ Μπάλφουρ; Ὁ Μπάλφουρ ἦτο γενικὸς πράκτωρ τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἀγγλικῆς κατασκοπείας, ὁ δὲ Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἦτο ὑποπράκτωρ αὐτοῦ διὰ τὰ Σλαβικὰ Μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Πρὸς αὐτὸν τὸν Δαβίδ Μπάλφουρ ἔγραψεν ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὁ ψευδο-«ἅγιος» τοῦ ἁγίου Ναυπάκτου, τὰ ἑξῆς: «Τώρα εἶμαι δεμένος μαζί σας μὲ τὰ αἰώνια δεσμὰ τῆς ἀγάπης ἐν Χριστῷ… Ἀφοσιωμένος σὲ σᾶς ὡς τὸ τέλος τῆς ζωῆς μου» (σελ. 226-227).

Δι’ αὐτὸν τὸν ψευδο-ἱερέα Μπάλφουρ, εἰς τὸν ὁποῖον εἶναι «ἀφοσιωμένος» ἰσοβίως ὁ, κατὰ Ἱερόθεον Βλάχον, «ἅγιος» Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ἔγραψε καὶ τὰ ἑξῆς ἡ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» (29-6-1981): «Ἡ Ἰντέλλιτζενς Σέρβις στέλνει στὴν Ἑλλάδα ἕναν ἀπὸ τοὺς καλύτερους πράκτορές της. Ἀνάμεσα στὶς ἄλλες ἐντολὲς ποὺ ἔχει, εἶναι νὰ πλευρίσει καὶ τὶς παρεκκλησιαστικὲς ὀργανώσεις. Ὁ Μπάλφουρ, ἀργότερα γνωστός πράκτορας, πηγαίνει στὸ Ἅγιον Ὄρος σὰν καλόγερος καὶ μετὰ ″χειροτονεῖται‶ ἱερέας καὶ παίρνει τὸ ὄνομα πάτερ Δημήτριος. Μετὰ ἀπὸ πρόταση τοποθετεῖται στὴ θέση τοῦ ἐφημερίου στὸ θεραπευτήριο Εὐαγγελισμός. Μὲ ὅπλο τὴν ἐξομολόγηση (ψευδο-ἐξομολόγος) ἔφτανε μέχρι τὸ Παλάτι, συγκεντρώνει πληροφορίες ποὺ τὶς διαβιβάζει τηλεγραφικὰ στὸ Λονδῖνο».

Ἐπίσης, ὁ Πρόεδρος Διοικητικῶν Ἐφετῶν Νικόλαος Π. Σοϊλεντάκης ἐκυκλοφόρησε τὸ βιβλίον του «Η ΑΦΕΛΗΣ ΕΛΛΑΣ – Ὁ ρασοφόρος Ἄγγλος κατάσκοπος Νταίηβιντ (Δαβίδ) Μπάλφουρ», εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Δαβὶδ Μπάλφουρ (1903-1989) παρουσιάζεται ὡς κατάσκοπος εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος.

Ἡ ἐκτενὴς κριτικὴ παρουσίασις τοῦ βιβλίου αὐτοῦ ὑπὸ τῆς δημοσιογράφου Χαρικλείας Γ. Δημακοπούλου εἰς τὴν «ΕΣΤΙΑΝ» (9-10-2010) τελειώνει ὡς ἑξῆς περὶ τοῦ Μπάλφουρ:

«Ἔβλαψε βαθύτατα τὴν Ἑλλάδα, διωχέτευσε πληροφορίες πρὸς τὴν Βρεταννία ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς τοποθετήσεώς του στὸν ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, διέσυρε τὴν πίστη δεκάδων ἀνθρώπων, παρέβη κάθε κανόνα τῆς Ἐκκλησίας ἀντλώντας πληροφορίες ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση, θέλησε νὰ μειώσῃ τὸ ἔδαφος τῆς Ἑλλάδος πρὸς χάριν τῆς Τουρκίας διὰ τῆς παραχωρήσεως σὲ αὐτὴν τῶν νήσων τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, περιέπλεξε τὴν ἐσωτερικὴ σύγκρουση μετὰ τὸ 1922 κατὰ τρόπον δραματικὸν καὶ τελικῶς θέλησε νὰ τοῦ συγχωρηθοῦν τὰ πάντα καὶ νὰ ἀναγνωρισθῇ ὡς πιστὸς Ὀρθόδοξος. Ἐὰν ἡ κατασκοπευτικὴ δρᾶσις του εἶχε ἀρχίσει μετὰ τὸν ἀποσχηματισμό του, ἴσως νὰ ἦταν περισσότερο ἐφικτὸ νὰ ἀποδοθῇ αὐτὴ ἡ συμπεριφορά του στὸν βρεταννικὸ πατριωτισμό του. Ὅμως, τόσο ἡ ἄφιξίς του στὴν Ἀθήνα, ὅσο καὶ ἡ πορεία του μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1936 καὶ 1941 μαρτυροῦν ὅτι προφανῶς ὁ Μπάλφουρ εἶχε στρατολογηθῆ στὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῆς πατρίδος του πολὺ ἐνωρὶς καὶ αὐτὲς ὑπηρέτησε ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπεδύετο τὸν “Πατέρα Δημήτριο”. Ἡ κρίσις τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας ἔναντι αὐτοῦ παραμένει καταπελτική: Δὲν χωρεῖ συγχώρησις γιὰ τῆν δράση του».

Ἰδοὺ καὶ ἡ μαρτυρία τοῦ ἐγκρίτου ἱστορικοῦ καὶ ἀρίστου φιλολόγου κ. Σαράντου Ἰ. Καργάκου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει διὰ τὸν ψευδοϊερέα καὶ κατάσκοπον D. Balfour τὰ ἑξῆς:

«Ὁ Νταίηβιντ Μπάλφουρ ἤ πατὴρ Δημήτριος ἦταν μία πολύπλαγκτη διχασμένη προσωπικότητα. Κυνηγοῦσε νὰ βρῆ ἕνα Θεό. Τὸ Ἅγιο Ὄρος ὑπῆρξε γι’ αυτὸν ὄχι σχολὴ θεολογίας ἀλλὰ κατασκοπείας… Ὑπάρχει δικός του δάκτυλος στὴν αὐτοκτονία τοῦ πρωθυπουργοῦ Κοριζῆ, ὅπως καὶ στὰ Δεκεμβριανά, ἦταν ὁ ἀρχιτέκτων τοῦ Ἐμφυλίου. Αὐτὸς μᾶλλον ὠργάνωσε στὴ Σμύρνη τὰ Σεπτεμβριανὰ τὸ 1955 ὅταν Τοῦρκοι ″βασιβουζοῦκοι‶ ξεφτέλισαν Ἕλληνες ἀξιωματικοὺς καὶ τὶς οἰκογενειές τους» (Νικολάου Π. Σοϊλεντάκη, Ἀφελὴς Ἑλλὰς - Ὁ ρασοφόρος Ἄγγλος κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ - Ἐκδόσεις Ἀρμός, Ἀθῆναι 2010, σ. 11, 12).

Μπάλφουρ καὶ Σαχάρωφ ἐξηκολούθησαν νὰ συνεργάζωνται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν μὲ κέντρον τὸ «μοναστήρι» τοῦ Ἔσσεξ.

«Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, ὁ ἀπὸ Τραπεζοῦντος, ἔλεγε διὰ τὸν Balfour: ″Αὐτὸς ὁ ἀπαίσιος, ὁ ὁποῖος ἀνακάτεψε τὴ θρησκεία μὲ τὴν κατασκοπεία‶» (Ἀφελὴς Ἑλλάς, σ. 26).

Πρὸς αὐτὸν λοιπὸν τὸν ψευδο-«ἱερέα», κατάσκοπον καὶ ἐχθρὸν τῆς Ἑλλάδος Δαβὶδ Μπάλφουρ ἔγραψεν  (ὡς ἀνωτέρω) ὁ ψευδο-«ἅγιος» τοῦ Ναυπάκτου Ἱεροθέου Σωφρόνιος Σαχάρωφ: «Τώρα εἶμαι δεμένος μαζί σας μὲ τὰ αἰώνια δεσμὰ τῆς ἀγάπης ἐν Χριστῷ… Ἀφοσιωμένος σὲ σᾶς ὡς τὸ τέλος τῆς ζωῆς μου».

Εἰς τὸ περιοδικὸν «Ο ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ» (Ἰούνιος 2009, ἀρ. 6) ἀναγράφονται καὶ αὐτά: «Οἱ μακαριστοὶ ἁγιορεῖται Γέροντες Δανιὴλ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς Μικραγιαννανίτης καὶ Γαβριὴλ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν πρώην ἁγιορείτην Ἱερομόναχον Σαχάρωφ πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων».

Ὁ Ἱερομόναχος Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἐγκατέλειψε τὴν «ἡσυχίαν» τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπὸ τὸ ἔτος 1947 καὶ μέχρι τὸν θάνατόν του (1993) παρέμεινε μακρὰν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπὶ τεσσαράκοντα ἕξ (46) ἔτη. Ποῦ ἡσύχαζε κατὰ τὰ ἔτη αὐτά, διὰ νὰ λάβῃ ἀπὸ τὸν κ. Ἱερόθεον τὴν πρσωνυμίαν τοῦ «ἡσυχαστοῦ»;

Ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶχεν ἐπιστρέψει εἰς Παρισίους, ὅπου παρέμεινεν ἐκεῖ ἐπὶ 12 (δώδεκα) ἔτη. Ἐκεῖθεν μετέβη εἰς τὴν κομητείαν τοῦ Essex τῆς Ἀγγλίας καὶ ἵδρυσε τὴν σκανδαλώδη καὶ ἀντικανονικὴν μικτὴν Μονὴν τοῦ Τιμίου Προδρόμου μαζὶ μὲ μοναχοὺς καὶ μοναχάς, ὄχι μόνον κατὰ παράβασιν, ἀλλὰ καὶ κατὰ ἀθέτησιν αὐστηροτάτων ἱερῶν Κανόνων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καταστὰς οὕτω καθαιρετέος, ὡς ἱδρύσας μικτὸν «μοναστικόν» (!) κοινόβιον.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐν τῇ δυνατῇ περιλήψει περιπετειώδης ζωὴ τοῦ… ἀνησύχου «ἡσυχαστοῦ» Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ Ναυπάκτου, κατὰ προκλητικὸν καὶ σκανδαλώδη τρόπον, ἀπέδωκε τὰς προσωνυμίας τοῦ «θεολόγου» καὶ «ἡσυχαστοῦ». Τιμᾷ δὲ αὐτὸν καὶ προβάλλει ἀκόμη καὶ ὡς «ἅγιον» τῆς Ἐκκλησίας ὁ πολυπράγμων καὶ ἀκατάστατος Ἐπίσκοπος Ἱερόθεος Βλάχος.

*

Γράφει καὶ αὐτὰ ὁ Ναυπάκτου διὰ τὸν «ἅγιόν» του Γέροντα Σωφρόνιον: «Ἦταν σημαντικὸ νὰ γνωρίζῃς ὅτι δίπλα σου εἶχες ἕναν Πατέρα ποὺ εἶχε φθάσει στὸ ὕψος τῆς Πεντηκοστῆς, στὴν θεωρία τοῦ ἀκτίστου Φωτός» (σελ. 331).

Αὐτὸ τὸ «ὕψος τῆς Πεντηκοστῆς» ὁ θεολόγος Ἐπίσκοπος κ. Ἱερόθεος Βλάχος, ἀθεολογήτως, πολὺ τὸ ἐχαμήλωσεν, ὥστε νὰ εἶναι προσιτὸν ἀπὸ τὸν οἱονδήποτε. Ἐπίσης, καὶ «τὴν θεωρίαν τοῦ ἀκτίστου Φωτὸς» τὴν αἰσθητοποίησε τόσον πολύ ὁ Ναυπάκτου, ὥστε νὰ εἶναι ἀντιληπτὴ καὶ ἀπὸ κοινοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὰ προκύπτουν ἀπὸ τὴν Ἱεροθεϊκὴν ἀφροσύνην διὰ νὰ ἀναβιβασθῇ ὁ Σωφρόνιος μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, ἐκεῖ ὅπου εἶχε φθάσει ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος.

Δαιμονοέμπνευστοι ἰδέαι τοῦ Σωφρονίου

«Ὁ Γέροντας ἀξιώθηκε σπανίων δωρεῶν ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως τὴν ἀποκάλυψη τοῦ ″ Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν’’, τὴν μνήμην τοῦ θανάτου, τὴν σχοινοβασία πάνω στὴν ἄβυσσο, τὴν αἰώρηση πάνω ἀπὸ τὸ πῦρ τοῦ ᾋδη» (σελ. 421). «Αὐτὴ ἡ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι προσωπικὸς – τὸ ″ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν⁇ - δὲν ἦταν μία σκέψη καὶ ἕνας καλὸς λογισμός, ἀλλὰ μία ἐνυπόστατη ἔλλαμψη» (σελ. 77-78).

Ἀδελφοὶ ἀναγνῶσται, ἡ θεολογικὴ κατάστασις τοῦ Ναυπάκτου εἶναι συγκεχυμένη. Ἀνιαρὰ καὶ πληκτικὴ ἡ ἀντιμετώπισίς της. Τὸ «Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν» ἔχει ἀποκαλυφθῆ εἰς τὸν Μωυσῆν, ὡς γνωστόν. Ἰδού: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς Μωυσῆν λέγων · ἐγώ εἰμι ὁ ὤν» (Ἔξ. γ΄ 14).

Αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψις εἶναι καταγεγραμμένη εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην. Ἀγνοεῖ αὐτὸ ὁ Δεσπότης τῆς Ναυπάκτου καὶ θαυμάζει τόσον πολὺ τὴν «νέαν» ψευδοαποκάλυψιν αὐτὴν τοῦ Σωφρονίου; Διὰ ποῖον λόγον ὁ Θεὸς ἔκαμε πάλιν τὴν αὐτὴν ἀποκάλυψιν εἰς τὸν Ἱερομόναχον Σωφρόνιον Σαχάρωφ;

Ἐπίσης, καὶ ἡ «μνήμη τοῦ θανάτου» εὑρίσκεται εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν. Ἰδού: «Μνήσθητι τὰ ἔσχατα καὶ παῦσαι ἐχθραίνων, καταφθορὰν καὶ θάνατον, καὶ ἔμμενε ἐντολαῖς» (Σοφ. Σειρ. κη΄ 6). «Μνήσθητι καταφθορὰν καὶ θάνατον», διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή. Ποῖον ἕτερον εἶδος μνήμης θανάτου ἀπεκάλυψεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν Ἱερομόναχον Σωφρόνιον Σαχάρωφ, τὸ ὁποῖον ἦτο ἄγνωστον; Θὰ ἀπαντήσῃ ὁ ἅγιος Ναυπάκτου; Διδάσκεται δὲ ἡ μνήμη τοῦ θανάτου συνεχῶς ὑπὸ τῶν ἁγίων Πατέρων. Τί τὸ νέον σχετικὸν ἀπεκαλύφθη εἰς τὸν Σωφρόνιον καὶ διακηρύσσει αὐτὸ ὁ Ποιμενάρχης τῆς Ναυπάκτου; Τὰ δὲ γελοῖα ἀκροβατικά, σχοινοβατικά, ἀεροβατικὰ καὶ τὰ ἄλλα «θαυμαστὰ» δαιμονικὰ φαντασιοκοπήματα τοῦ Σωφρονίου νὰ τὰ ἑρμηνεύσῃ καὶ νὰ τὰ σχολιάσῃ ὁ θαυμαστὴς αὐτῶν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος Βλάχος διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ μόνον. Ἡμεῖς δὲν ἐνδιαφερόμεθα δι’ αὐτὰ τὰ παγανιστικά.

Ὁ διάσημος Ρῶσος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Μόσχας Α.Ι. Ὀσίπωφ ἔγραψε περὶ τοῦ Σωφρονίου τὰ ἑξῆς:

«Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθιᾶς καὶ συνάμα πολὺ λεπτῆς πνευματικῆς μαγείας. Σὲ μένα αὐτὸ ἔγινε ὁλοφάνερα ἀντιληπτὸ μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου ″Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι‶ καὶ τοῦ βιβλίου ″Περὶ προσευχῆς‶. Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ προσεκτικοὶ στὰ συγγράμματα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἀδιαφιλονίκητο κῦρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως καὶ ἐκεῖ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε χωρὶς ἕνα ″ἀλλά‶. Σήμερα παρατηρεῖται μία τάση νὰ ἁγιοποιοῦνται ἄνθρωποι ποὺ ἀμφισβητοῦνταν» («Ὁ Ἀστὴρ τῆς Ἐφέσου», Μάρτιος 2009).

Οὔτε τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἐπαναλαμβάνω, δὲν ἔχει προβάλλει ὁ Ναυπάκτου μὲ τοιοῦτον ἐνδιαφέρον καὶ τόσον θαυμασμόν, ὅπως τὰ τραγελαφικὰ κείμενα, τὰς δαιμονικὰς «ὁράσεις» καὶ τὰς ἄλλας μωρολογίας τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ.

Ὡς πρὸς τὴν περιπέτειαν τοῦ Σωφρονίου μὲ τὸν Βουδισμόν, ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Σωφρόνιος ἀπὸ τὰς σελίδας τοῦ ἐν λόγῳ κρινομένου βιβλίου τοῦ Ἱεροθέου Βλάχου «ΟΙΔΑ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ»:

«Ὅταν γνώρισα τὴν ἀλήθεια, τὸν Χριστό, ὡς ἀληθινὸ Θεό, λυπήθηκα πολὺ γιὰ τὸν χρόνο ἐκεῖνο ποὺ ἀσχολούμην μὲ τὸν Βουδισμό. Παρεκτράπηκα πολύ» (σελ. 337).

«Μερικοὶ λένε ὅτι ὁ Βουδισμὸς δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸν δαιμονισμό. Ὅμως, αὐτοὶ ποὺ ὁμιλοῦν ἔτσι γνωρίζουν τὸν Βουδισμὸ ἀπὸ τὰ βιβλία καὶ ὁμιλοῦν θεωρητικά. Ἡ πράξη εἶναι διαφορετική» (σελ. 394).

«Ὅταν κάποιος περάσει ἀπὸ τὸν Βουδισμό, πρέπει νὰ μετανοήσῃ καὶ νὰ κλάψῃ πολύ, διαφορετικὰ θὰ παραμείνῃ ἕνα ὑπόλειμμα μέσα του» (σελ. 442).

Διερωτῶμαι· εἶναι βέβαιος ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος ὅτι δὲν εἶχον παραμείνει ἴχνη τοιούτων δαιμονικῶν ὑπολειμμάτων εἰς τὸν Σωφρόνιον Σαχάρωφ, ὅταν ἔγραφε καὶ ἔλεγε τὰ τόσα ἀνόητα καὶ ἀθεολόγητα; Ἐξ ἄλλου, οὐδὲν περιστατικὸν ὑπάρχει καὶ οὐδεμία ὁμολογία ὅτι ὁ π. Σωφρόνιος μετηνόησεν ἐν πλήρει ταπεινώσει καὶ συντριβῇ καὶ ὅτι ἔκλαυσε τόσον πολὺ διὰ τὴν πολυετῆ θητείαν του εἰς τὸν Βουδισμόν. Καὶ ὁ Ἰουδας ὡμολόγησε τὸ ἐγκλημά του («ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον», Μτθ. κζ΄ 4), ἀλλὰ δὲν ἐταπεινώθη διὰ νὰ σωθῇ.

*

Εἰς ἡλικίαν ὅμως 20 ἐτῶν, δηλ. τὸ 1926, ὁ Σαχάρωφ ἔγινε βουδιστής, διατελέσας εἰς τὴν μιαρὰν αὐτὴν θρησκείαν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη. Ὁ ἱερομ. Νικόλαος Σαχάρωφ, συγγενὴς τοῦ Σωφρονίου, ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς συζεῖ μὲ τὰς 20 «μοναχὰς» τοῦ Ἔσσεξ, γράφει ὅτι «ὁ Σωφρόνιος ἀνῆκεν εἰς ὁμάδα Ρώσων στοχαστῶν ποὺ κοίταζαν πέραν ἀπὸ τὴν ″ἐκκλησιαστικὴ παράδοση‶ συνηγορῶντας ὑπὲρ μιᾶς πολύπλευρης πνευματικῆς ἐλευθερίας. Αὐτὴ ἡ εὐρύτητα καὶ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς σκέψης παρέσχε στὸν γ. Σωφρόνιο τὸ ἀναγκαῖο ὑπόβαθρο ″τόλμης‶ προκειμένου νὰ στραφεῖ σὲ μὴ χριστιανικὲς θρησκευτικὲς παραδόσεις» (Νικολάου Σαχάρωφ, Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, Ἀθήνα, Ἐν πλῷ, 2007, σ. 24).

Ἀπορῶ καὶ ἐκπλήσσομαι, πῶς ἀπετόλμησεν ὁ Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος νὰ προτείνῃ τὴν ἁγιοκατάταξιν αὐτοῦ τοῦ ἀνεκδιηγήτου Ἱερομονάχου. Ὁπωσδήποτε διὰ σκοτεινήν τινα σκοπιμότητα, κατὰ τὴν ἐκτίμησίν μου.

*

Ὅμως, ἡ πεποίθησις καὶ διακήρυξις τοῦ Ναυπάκτου ὅτι ὁ Σωφρόνιος ὄντως ἀνέβη μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, εἰς τὸν Παράδεισον, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ὁ Σωφρόνιος εἶναι ἰσοστάσιος καὶ ἰσάξιος μὲ τὸν Συμεὼν τὸν Νέον Θεολόγον καὶ τὸν Γρηγόριον Παλαμᾶν, ὅτι ὁ Σωφρόνιος ἦτο «θεόπτης», ὅπως ὁ Μωϋσῆς, ὅτι ὁ Σωφρόνιος ἦτο «θεόπνευστος θεολόγος», ὅτι ὁ Σωφρόνιος ἔβλεπε τὸ «ἄκτιστον Φῶς» ἀπὸ βρεφικῆς ἡλικίας (καὶ ἂς ὑπῆρξεν ἄθεος καὶ ἐπὶ ἔτη βουδιστής) καὶ ὅτι οἱ λόγοι τοῦ Σωφρονίου ὑπενθυμίζουν τοὺς Μεγάλους Προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κατὰ τὴν προσωπικήν μου ἐκτίμησιν, ὅλα αὐτὰ εἶναι δαιμονικά. Ἡ ἄποψις αὐτὴ ἐνισχύεται καὶ ἀπὸ τὰ ἀθεολόγητα καὶ μωρολογήματα τοῦ Σωφρονίου, τὰ ὁποῖα υἱοθετεῖ καὶ πανηγυρικῶς προβάλλει καὶ διαδίδει ὁ Ναυπάκτου.

*

Εἰς τὴν φωτογραφίαν τῆς σπηλιᾶς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, εἰς τὴν ὁποίαν ἔμεινεν ἕν χρονικὸν διάστημα ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὁ κ. Ἱερόθεος εἶχε βάλει τὴν ἑξῆς «λεζάνταν»: «Ἡ σπηλιὰ αὐτὴ ἔγινε Θαβώρ. Ἐδῶ ἔζησε ἕνας σύγχρονος θεόπτης Μωυσῆς» (σελ. 285).

«Ταπεινὰ ζητῶ τὴν χάρη καὶ εὐλογία του. Κατὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία του θυμήθηκα ἔντονα τὴν εἰκόνα τῆς ἀναλήψεως τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ καὶ τὴν κραυγὴ τοῦ Ἐλισσαίου: ″Πάτερ, πάτερ, ἅρμα Ἰσραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ’’ (Δ΄ Βασιλ. β΄ 12). Πραγματικά, ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Σωφρόνιος μὲ τὴν ὑπάρξή του καὶ τὸν λόγο του ἦταν καὶ εἶναι τὸ ἅρμα καὶ ὁ ἱππεὺς τοῦ Ἰσραὴλ τῆς Χάριτος. Γι’ αὐτὸ καὶ κλείνω τὶς ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς αὐτὲς σκέψεις μου μὲ τὴν ὁλοκάρδια κραυγή: ″Πάτερ, πάτερ, ἅρμα Ἰσραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ εὐλόγησον ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμον’’» (σελ. 467).

Νέος «θεόπτης Μωυσῆς» λοιπὸν καὶ Νέος Προφήτης Ἠλίας ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, κατὰ τὸν Μητροπολίτην Ναυπάκτου. Ἐξοργιστικὴ ἡ κατάστασις. Ἀνεξήγητα ὅλα αὐτὰ τοῦ Ναυπάκτου. Ἔρεβος ἀθεολόγητον καὶ σκοτεινὴ σκοπιμότης !