Η ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Η ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

(Σχόλιο στο άρθρο: «Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ» το οποίο βρίσκεται εδώ: http://www.wallingoff.com/?p=309 –περί μνημονευομένων προσώπων όπως π. Αγάθωνας Κωνσταμονίτης, π. Εφραίμ Φιλοθεϊτης, π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Βασίλειος Βολουδάκης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας)

Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας 23 Μαΐου 2015 – 10:18 π.μ.

“Χωρίς καμμία διάθεση κολακείας ἐπαινῶ ὡς καίριο καί οὐσιαστικό τό ἀνωτέρω ἄρθρο τοῦ ἀγωνιστοῦ θεολόγου κ. Πανταζῆ.

Γιά τόν καθένα τῶν μνημονευομένων προσώπων θά μποροῦσε κανείς νά προσάψει πολλά καί ὀδυνηρά….

Δέν ἀκυρώνονται βεβαίως οἱ ὅποιοι ἀγῶνες των, ἀλλά, λόγῳ ἀσυνεπείας ἔργων καί λόγων, καθίστανται ὄχι μόνον ἀναποτελεσματικοί, ἀλλά καί λίαν ἐπικίνδυνοι γιά τούς θέλοντας εὐσεβῶς ζῆν καί φρονεῖν.

Δυστυχῶς ἡ ὅλη στάση τῶν ἐκλεκτῶν αὐτῶν προσώπων λειτουργεῖ ὡς ἀνάχωμα οὐσιαστικῶς πού παρεμποδίζει τήν κατίσχυση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τελικῶς λειτουργεῖ μακροπροθέσμως ὑπέρ τῶν σχεδίων τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ. Βαρύς ἀλλά ἀληθινός πιστεύω ὁ λόγος μας.

Ἐκ τῶν μνημονευομένων προσώπων θά διέκρινα ὡς πλέον συνεπή τουλάχιστον στούς λόγους του τόν σεβαστό Καθηγητή μας π. Γ. Μεταλληνό.

Ὡστόσο πάντοτε ἀπορῶ πῶς αὐτοί οἱ σπουδαῖοι κατά τά ἄλλα δέν σέβονται καί κυρίως δέν μιμοῦνται τό παράδειγμα τῶν Ὁμολογητῶν καί μαρτύρων τῆς Πίστεώς μας οἱ ὁποῖοι ΑΠΑΝΤΕΣ διεκρίνοντο ἀπό πνευματική ἀνδρεία καί μόνοι των χωροῦσαν στήν ἐφαρμογή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἄνευ καθυστερήσεων, δικαιολογιῶν ἀναβολῆς καί ἐπιρροῶν τοῦ κόσμου.

Καί πάλι, δυστυχῶς, διαπιστώνω μεγάλη ἀναντιστοιχία ἔργων καί πράξεων μεταξύ τῶν ὡς ἄνω ποιμένων καί διδασκάλων καί ἐκείνων τῶν ἀδιαμφησβητήτων καί γνησίων Ποιμένων καί Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διαχρονικῶς.

Μέ ὅλο τόν σεβασμό στή μνήμη καί τήν ἱστορική προσωπικότητα τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου, οἱ ἐν τῶ ἄρθρω τοῦ ἀγαπητοῦ Νικολάου μνημονευόμενοι ποιμένες καί διδάσκαλοι προτιμοῦν μεταξύ τοῦ παραδειγματος τοῦ διδασκάλου καί Ἁγίου Μᾶρκου τοῦ Εὐγενικοῦ τοῦ καί Ἄτλαντος τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκείνου τοῦ ἀσταθοῦς μαθητοῦ του καί ὑπέρ ἅγαν διπλωμάτου καί παλινωδοῦντος ἀκόμη καί σέ θέματα Πίστεως Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου, τό παράδειγμα τοῦ δευτέρου. Ὁ νοῶν νοείτω!”

Απάντηση Νικολάου Πανταζή:

Σε ευχαριστώ, αγαπητέ μου αδελφέ Δημήτριε, για τον αυθόρμητο και σεμνότατο έπαινό σου, (Θεού το δώρο).

Σε ευχαριστώ επίσης για την καλή διάκριση και τον επιβεβλημένο διαχωρισμό που επιτελείς, υπογραμμίζοντας το αληθές: ότι “δεν ακυρώνονται οι όποιοι αγώνες των αναφερθέντων προσώπων αλλά η ασυνέπεια έργων και λόγων τους,  όχι μόνο ακυρώνει τους αγώνες αλλά καθιστά και τους ίδιους επικίνδυνους, για τους θέλοντας ευσεβώς ζειν και φρονείν.” Φοβερή αλήθεια!

Αλλά και το φοβερώτερο όλων είναι ότι αυτό το ιδιαιτέρως αγαπητό μου και συνάμα αποκαλυπτικό χωρίο που χρησιμοποιείς: “πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού, ΔΙΩΧΘΗΣΟΝΤΑΙ” (Β’ Τιμ. 3, 12) προμηνύει υποχρεωτικό διωγμό, σε απόλυτη συμφωνία με το άλλο χωρίο “διά πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν” – δεί = πρέπει, ως πνευματική προυπόθεση και σωτηριολογική συνθήκη.

Και κάτι ακόμη. Το χωρίο αυτό, μιλώντας για τους “θέλοντες ευσεβώς ζην”, δεν αναφέρεται στην ηθική, όπως μερικοί λανθασμένα νομίζουν, αλλά κυρίως στο Δόγμα, το Ευ-σέβας, την Ορθόδοξη Πίστη! 
Όσοι ακολουθούν την Πίστη των Αγίων Πατέρων και δεν μολύνουν την Αλήθεια με το ψεύδος, δεν μαγαρίζουν το Φως με το σκότος, ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ! Οπωσδήποτε. Κι εδώ έγκειται η εσχατολογική, Αγιογραφική και επιβεβλημένη αυτή θλίψη: Όταν ο ανέσπερος και απρόσμενος αυτός διωγμός προέρχεται εκ των έσω, από τους ίδιους τους ποιμένες, τότε η τραγικότητα της επαληθεύσεως γίνεται βιωματικά πιο αισθητή και κατά πάντα θλιβερή, στα τρίσβαθα οδυνηρή…

Μια κρυφή τότε και μυστική χαρά ξεπηδά και αναγεννά τη ψυχή, διενεργώντας τον πανέμορφο και νηπτικό αυτό όρο «ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ». 
Χαρά για τον διωγμό ένεκεν Εκείνου, του Αγαπητού, και λύπη ότι οι διώκτες μας είναι οι (υποτίθεται) ποιμένες μας, «προστάτες» μας από τους λύκους… «Mακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. 5, 11).

Ναι, αδελφέ μου Δημήτριε, είναι ακριβώς όπως το λέγεις: “Βαρύς αλλά αληθινός ο λόγος μας!” Βαρύς ο διωγμός εκ των ιερέων. Αυτό το τιμημένο ράσο, να μετατρέπεται σε μαστίγιο και να στάζει δηλητήριο φαρμακερό. Αλλά  “φεύγετε αυτούς ως οι όφεις”. Έλα όμως που δεν φεύγουμε… Δεν τους αποφεύγουμε, ούτε απομακρυνόμαστε. Προφασιζόμαστε “την αποφυγή σχίσματος”… Επικαλούμαστε πλάνα “διάκριση” ενώ στην ουσία δεν είναι διάκριση αλλά διάτρηση και διάσταση. Άλλο πράγμα «κατάνυξις» και άλλο «διάτρησις δαιμονική»… Άλλο πράγμα διαζύγιο και άλλο «διάστασις» και αποστασιοποίησις εκ Θεού!

Οι ποιμένες σήμερα χαριεντίζονται ανεπιφύλακτα με τους όφεις, τους εναγκαλίζονται θερμώς και ερωτοτροπούν βλασφήμως μαζί τους. Αποκαλούν τους όφεις ομοδόξους, ομόαιμους και ομοθρήσκους. Εν τω παραδείσω, στο πτωτικό εκείνο δειλινό, ο Εωσφόρος συνήργησε με έναν μόνον όφι. Σήμερα επιστρατεύει χιλιάδες και μετά μεγάλης ευκολίας καθιστά τους Ορθοδόξους Πατριάρχες “υιούς της απειθείας” (Κολ. 3, 6).

Όταν ο Παντοκράτωρ Κύριος εντέλλεται να ΕΞΕΛΘΟΥΜΕ εκ μέσου αυτών και να αυτό-αφοριστούμε (τοπικώς και κοινωνιακώς) και ‘μεις αντί να εξέλθουμε, παραμένουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ με το Εωσφορικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών και Μνημονεύουμε τον Πάπα και αλληλο-μνημονευόμαστε και αλληλο-ενσωματωνόμαστε και ΜΟΛΥΝΟΜΑΣΤΕ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ με την Παναίρεση, συνυπάρχοντες με τους Οικουμενιστές.

Πως δεν το βλέπουμε αυτό και… «πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας, ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη» (Εβρ. 2, 3). 
Η Απομάκρυνση εβεβαιώθη από τους Αγίους Πατέρες. Εκυρώθη από τους Ιερούς Κανόνες και επραγματώθη από τους ίδιους τους Αγίους Πατέρες, όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. «Λίγος σας πέφτει;;;» Αντί τούτου, οι «οιδήμονες» και «επιστήμονες» ακαδημαϊκοί των Ημερίδων και των ανοδύνων χαρτοπολεμικών «Ομολογιών Πίστεως» και στείρων υπογραφών, κάθονται και φιλοσοφούν περί του «δυνητικού»…

Όσο για τη νηφάλια νύξη σου περί “τοῦ ἀσταθοῦς μαθητοῦ του καί ὑπέρ ἅγαν διπλωμάτου καί παλινωδοῦντος ἀκόμη καί σέ θέματα Πίστεως Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου”, ορθός και πάλι ο παραλληλισμός σου. Υπήρξε προσέγγιση διπλωματική (και μάλλον θεμιτή) προς ευμένειαν Μωάμεθ. Θα πρέπει όμως να κάνουμε και πάλι μια αναγκαία επισήμανση:

Στα χρόνια της νεότητός του, ανάμεσα σε άλλους, ο Γεννάδιος μαθήτευσε και στον αμφιλεγόμενο και αμφιταλαντευόμενο δάσκαλο της εποχής του, το “φρούτο της εποχής” του, τον Γεώργιο Πλήθωνα το Γεμιστό, τον αδειανό από σοφία Πατερική και γεμάτο, “πλήρης παντός πνεύματος” ελληνολατρείας, τον οποίο άριστα διακωμωδεί και εξευτελίζει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (στο έργο του Γυφτοπούλα) ως εγκλωβισμένο στο σκοτεινό-παγανιστικό του σπήλαιο παρέα με τις ψευτοθεότητες και τις θυσίες του ενώ περιπλανιέται ο ταλαίπωρος και δαιμονοκρατούμενος Πλήθων (παράφραση του “Πλάτων”), προσπαθώντας να διδάξει τις φρικτές του πλάνες, για τις οποίες δεν μετανόησε ποτέ και έφυγε “ων αυτοκατάκριτος…”

Ενώ λοιπόν ο Γεννάδιος, αρχικώς είχε επηρεαστεί λιγάκι, από τον Γεμιστό, όταν όμως έγινε πνευματικοπαίδι (πλουσιότατο προτέρημα και υπερπλούσια ευλογία) του Μεγάλου Πατρός και Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και Σφοδροτάτου Αντιπαπικού, τότε ανένηψε, συνήλθε και εισήλθε εις τα Άγια των Αγίων Πατέρων. Τότε μεταμορφώθηκε κι έγινε ατρόμητος και εξόχως Αντιπαπικός. Και “Αντι-Γεμιστός”.

Κι όταν το κάλεσε ο καιρός, έκαψε δημοσίως το έργο του Γεμιστού, δηλώνοντάς το ως «ειδωλολατρικό» και «σατανικό», καθώς περιείχε «τα σαπρά των Ελλήνων ληρήματα».

Παρέστη στη Φεράρα και τη Φλωρεντία θέλοντας να τιμήσει τον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο, καθώς και τον πνευματικό του, τον Άγιο Μάρκο Επίσκοπο Εφέσου (τότε και οι Πατριάρχες ακόμη είχαν πνευματικό και εξομολογούνταν, σήμερα έχουν σύμβουλο και τγουιτερίτι Παποπατέρα).

Τότε ο πάπας Ευγένιος Δ’ (1431 – 1447 μ.Χ.) σαν έμαθε για την άρνηση του Αγίου Μάρκου να υπογράψει, είπε: «Μᾶρκος οὐχ ὑπέγραψε, λοιπὸν ἐποιήσαμεν ΟΥΔΕΝ». 
Σήμερα ο Πάπας λέει: “Μας Μνημονεύει επισήμως ο Βαρθολομαίος, μας υποδέχεται ως Σωτήρα με ένδοξα “Ωσαννά” και μας ασπάζεται Λειτουργικά στο “Αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν”, λοιπόν, εποιήσαμεν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!”

Ναι μεν αρχικώς, ο Γεννάδιος ο Σχολάριος ήταν Ενωτικός, αλλά κατόπιν ευλογημένης επιρροής και Αγιοπατερικής καθοδηγήσεως από τον θεούμενο Διδασκαλό του, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, έγινε Ανθενωτικός σφόδρα και πολέμησε με μένος κάθε σκέψη για ένωση, διακηρύττοντας πανταχού πως “η ένωση είναι πονηρό έργο του διαβόλου” και εν Αγίω Πνεύματι προφητικώς “προμήνυε την αναπόφευκτη πτώση των προδοτών ενωτικών (δυνάμει Οικουμενιστών) οι οποίοι γυρίζουν την πλάτη τους στο Θεό!” (Petit, L. – Sideras, X.A. – Jugie, M. (επιμ.), Oeuvres complètes de Gennade Scholarios III (Paris 1928-1936), σελ. 165-166).

Δηλαδή, ο ένας Πατριάρχης Γεννάδιος, προμηνύει, προειδοποιεί τον άλλο σύγχρονο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, πως θα υποστεί ΠΤΩΣΗ τραγική, σαν αυτή του Εωσφόρου, σαν αυτη του Αδάμ, σαν αυτή του Πάπα και ότι γυρίζουν την πλάτη τους στο Θεό!

Ο Βαρθολομαίος όμως γυρίζει την πλάτη του όχι μόνο στο Θεό αλλά και στους προκατόχους του Αγίους Πατριάρχες και τους αποκαλεί “ΘΥΜΑΤΑ του Αρχεκάκου όφεος διότι κληρονόμησαν σε μας την διάσπασιν”…

Και ποιος τα λέγει αυτά;;;; 
Το εκούσιο και συνειδητό ΘΥΜΑ του Εωσφόρου και η Παντομίμα του Πάπα, ο οποίος καθαγιάζει τα Κοράνια και κηρύσσει ισοθεΐα με τους Μιαιφόνους Σιωνιστές.

Σ’ ευχαριστώ λοιπόν αγαπητέ, συναποτειχισμένε μου αδελφέ μου Δημήτριε, που στάθηκες ευλογημένη αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές.