Ο σφαγιασμός των 12 Μητροπολιτών, του Λυκούργου Νάνη, Τρίτο μέρος.

ΜΕΡΟΣ Γ΄.

H κίνηση για την επαναφορά του δυσώνυμου μεταθετού των επισκόπων άρχισε να μεθοδεύεται απ’ τη ΔΙΣ αμέσως μετά την παραίτηση του μακαριστού αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α΄. Επικράτησε η τάση να γίνουν παραστάσεις στην κυβέρνηση και να ζητηθεί να καθιερωθεί με νόμο το μεταθετό.

Ο πρώτος εκκλησιαστικός παράγων που αντέδρασε δυναμικά στην επιχείρηση "νεκρανάστασης" του επαράτου μεταθετού ήταν ο μακαριστός, μαχητικός μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο και με λέοντα προσφυέστατα, παρομοιασθείς, που απέστειλε ένα μνημειώδες τηλεγράφημα διαμαρτυρίας στη σύνοδο με ημερομηνία  3 Ιανουαρίου 1974 και του οποίου ένα  χαρακτηριστικό απόσπασμα παραθέτουμε:

"Εάν η είδησις είναι αληθινή, πράγμα επαναλαμβάνω απίστευτον, τότε δεν απομένει παρά να κλαύσωμεν και θρηνήσωμεν διά το κατάντημα της κατά τα πρεσβεία συγκροτηθείσης ΔΙΣ. Διά της γενομένης εγγράφου, ως άδεται, προτάσεως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, εντός βραχυτάτου διαστήματος ο διάβολος επέτυχε και δη εν περιόδω πανιέρων εορτών εις τον κατά της Εκκλησίας αγώνα του την πρώτην του φευ! νικητήριον επίθεσιν! Αγάλλονται οι εχθροί της πίστεως και σκιρτούν οι της Εκκλησίας ημών πολέμιοι διά τα φρικτά ολισθήματα της ΔΙΣ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός από την καταβαλλομένην ανίερον προσπάθειαν προς επαναφοράν του μεταθετού το οδωδός πτώμα του οποίου διήγειρε την όρεξιν και συνήγειρεν τους αμετανοήτους εραστάς του, οίτινες, δίκην γυπαετών, ετοιμάζονται να επιπέσουν διά να χορτασθούν από των σεσηπυίων σαρκών τούτου".

Έτεροι ιεράρχες που αντέδρασαν με σθένος ήταν οι μακαριστοί Φλωρίνης Αυγουστίνος, Μηθύμνης Ιάκωβος, Κιλκισίου Χαρίτων κ.ά.

Άλλη, αξιοσημείωτη αντίδραση, υπήρξε αυτή απ’ τη μεριά του παλαίμαχου αγωνιστή κατά του μεταθετού, αειμνήστου εκδότη του περιοδικού ΕΝΟΡΙΑ, Ανδρέα Κεραμίδα, που απ’ το κρεβάτι της ασθενείας του απηύθυνε θερμή έκκληση σε όλους τους ιεράρχες προκειμένου να αποτρέψουν την επαναφορά του ολέθριου μεταθετού το οποίο, όπως χαρακτηριστικά έγραψε, "μεταβάλλει τους Ιεράρχας εις χωροφύλακας ή δημοδιδασκάλους"!

Τα μέλη της αριστίνδην ιεραρχίας που διέσωσαν, με την άρνησή τους να ψηφίσουν την επαναφορά του παναθλίου μεταθετού, το κύρος του αρχιερατικού αξιώματος ήταν οι εξής:

Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Κοζάνης Διονύσιος, Μηθύμνης Ιάκωβος, Αιτωλοακαρνανίας Θεόκλητος, Γυθείου Σωτήριος, Άρτης Ιγνάτιος, Κιλκισίου Χαρίτων και Μεσσηνίας Χρυσόστομος.

Για την ιστορία αναφέρουμε πως στην αρχή η προσπάθεια για την επαναφορά του μεταθετού συνάντησε εμπόδιο απ’ το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣΤΕ) στο οποίο στάλθηκε προς επεξεργασία το σχετικό προεδρικό διάταγμα του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (υπουργός ο καθηγητής Π. Χρήστου) για το λόγο ότι με βάση τη ΣΠ υπ’ αριθμόν 3 δεν είχε δικαίωμα το Υπουργείο να εκδώσει Προεδρικό Διάταγμα.

Αξιοσημείωτο επίσης τυγχάνει το γεγονός ότι το ΣΤΕ υποδείκνυε στην πολιτεία ότι ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ  ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥΣ (Σ.Σ. ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΛΕΩΝΙΔΑ).

Τελικά παρακάμφθηκε το ΣΤΕ αφού ο υπουργός Χρήστου εισηγήθηκε στο δικτατορικό υπουργικό συμβούλιο την έκδοση νόμου.

Ακολούθησε η δεύτερη πράξη του εκκλησιαστικού δράματος, τουτέστιν η τιμωρία των συνοδικών μελών της αριστίνδην συνόδου του 1967.

Με μια επιεικώς παράξενη απόφασή της η αριστίνδην ιεραρχία του 1974 επέβαλε στους  μητροπολίτες Ναυπακτίας Δαμασκηνό, Πρεβέζης Στυλιανό, Ξάνθης Αντώνιο, Διδυμοτείχου Κωνσταντίνο και Κασσανδρείας Συνέσιο, που ήταν μέλη της συνόδου του 1967, την ανυπόστατη και αντικανονική ποινή του δεκαετούς αποκλεισμού sic απ τα διοικητικά όργανα της Εκκλησίας!

Ταυτόχρονα τους στιγμάτισε με τη μομφή του "παρασυναγώγου".

Το τραγελαφικό στην όλη υπόθεση είναι ότι οι τιμωρηθέντες μητροπολίτες είχαν το δικαίωμα να ποιμαίνουν τις επαρχίες τους! Να λειτουργούν, να χειροτονούν, να διορίζουν, να παύουν! Μόνο στα συνοδικά διοικητικά εκκλησιαστικά σώματα δεν μπορούσαν να συμμετέχουν!

Και το άκρον άωτον του τραγέλαφου! Η ίδια ποινή επεβλήθη και στο μακαριστό μητροπολίτη Πατρών Κωνσταντίνο (Πλατή) που είχε αποχωρήσει από την ενεργό υπηρεσία ως καταληφθείς απ το όριο ηλικίας!

Το "θέατρο του παραλόγου" συνεχίστηκε με την αναγνώριση της "κανονικότητας", απ' την πλευρά της αριστίνδην ιεραρχίας, στις 28 Μαρτίου του 1974, είκοσι μητροπολιτών και πέντε επισκόπων. Οι μητροπολίτες που  αναγνωρίστηκαν ως "κανονικοί" ήταν οι εξής:

Φωκίδος Χρυσόστομος, Νικαίας Γεώργιος, Φλωρίνης Αυγουστίνος, Σιδηροκάστρου Ιωάννης, Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημος, Αλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιος, Δρυινουπόλεως  Σεβαστιανός, Χίου Χρυσόστομος, Εδέσσης Καλλίνικος, Κερκύρας Πολύκαρπος, Ύδρας Ιερόθεος, Λαγκαδά Σπυρίδων, Ζακύνθου Απόστολος (στις 13 Ιουνίου ήραν την κανονικότητά  του!!!) , Ελασσώνος Σεβαστιανός, Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνος (στις 13 Ιουνίου ήραν την  κανονικότητά του !!!), Λευκάδος Νικηφόρος, Καρυστίας Σεραφείμ, Χαλκίδος Νικόλαος, Γόρτυνος  Θεόφιλος και Τρίκκης Σεραφείμ.  

Επίσης αναγνωρίστηκαν σαν "κανονικοί" οι επίσκοποι:

Βρεσθένης Δημήτριος, Ευρίπου Βασίλειος, Αχελώου Ευθύμιος, Δωδώνης Χρυσόστομος  (Βούλτσος) και Ανδρούσης Αναστάσιος.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν αναγνωρίσθηκαν ως κανονικοί οι  μητροπολίτες Αττικής Νικόδημος και Θεσσαλονίκης Λεωνίδας.

Προφανώς, όπως σημειώνει στο προαναφερθέν συγγραφικό του πόνημα ο μακαριστός μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος,  οι εν λόγω μητροπόλεις είχαν πέσει στο τραπέζι των προεκλογικών διαπραγματεύσεων και είχαν μοιραστεί στους εκλέκτορες...

Αξίζει, οπωσδήποτε, να επισημανθεί το επιεικώς ακατανόητο γεγονός με βάση το οποίο, πολύ σύντομα, μερικοί απ’ τους αρχιερείς που κρίθηκαν "κανονικοί" μετά ταύτα πέρασαν στην πλευρά των "αντικανονικών", άνευ αποχρώσης ιεροκανονικής αιτίας.

Κατά τον Αττικής Νικόδημο "η κρίση και η μετάταξη γινόταν ανάλογα με την ευκαιριακή θυμική κατάσταση των πρωταγωνιστών και χωρίς να δοθούν οι ανάλογες εξηγήσεις".

Εν συνεχεία η αριστίνδην ιεραρχία από τις 25 έως τις 30 Απριλίου 1974 αναγνώρισε σαν "κανονικούς" τους μητροπολίτες Ηλείας Αθανάσιο, Βερροίας Παύλο και Σπάρτης Ιερόθεο.

Ακόμη και μετά τη "θεαματική" αναγνώριση της κανονικότητας κάποιων εκ των χαρακτηρισθέντων ως "αντικανονικών" μητροπολιτών, οι τελευταίοι, παρέμειναν αποκλεισμένοι και δεν τους επετράπη να συμμετάσχουν στα συνοδικά εκκλησιαστικά όργανα! Επρόκειτο, προφανώς, περί συμπαιγνίας!

Αλγεινή, πάντως, εντύπωση και πληθώρα εύλογων ερωτηματικών προκαλεί το γεγονός ότι απ’ τους εικοσιεννέα μητροπολίτες που εξελέγησαν από την αριστίνδην σύνοδο του 1967 οι είκοσι αναγνωρίσθηκαν ως κανονικοί και οι εννέα όχι! Εν ονόματι ποίας λογικής και ηθικής;

Μάλλον η επάρατη σκοπιμότητα είχε εξορίσει εκείνη τη χρονιά τη λογική και την ηθική απ’ την  περιοχή της εκκλησιαστικής ζωής!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

A΄ Μέρος: http://www.apotixisi.blogspot.gr/2014/07/12.html

Β΄ Μέρος: http://www.apotixisi.blogspot.gr/2014/07/12_13.html