Ομολογία

Oι τρεις αξιοθαυμαστες νεανιδες  της Θεσσαλονικης  που μαρτυρησαν για τον Χριστο ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΧΙΟΝΙΑ, νεάνιδες τῆς Θεσσαλονίκης,  ποὺ ἐμαρτύρησαν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ († 304) 16 ᾿Απριλίου. Απο αυθεντικα ιστορικα πρακτικα. Γιὰ τὸ μαρτύριο τῶν τριῶν αὐτῶν κοριτσιῶν σώζεται τὸ κείμενο τοῦ συγχρόνου τους Μαρτυρολογίου, ποὺ ἀποτε­λέ­­σθη­κε ἀπὸ τὰ πρακτικὰ μιᾆς σύνθετης δίκης μὲ τὴν προσ­θήκη ἑνὸς συντόμου διαφωτιστικοῦ γενικοῦ προλόγου, ὀλίγων στί­χων στὴν κάθε μία ἀπὸ τὶς ἐπαναληπτικὲς δίκες γιὰ τὴν Εἰ­ρήνη καὶ ἑνὸς πολὺ συντόμου ἐπιλόγου. Φαίνεται ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἐπεισοδίου στὸ ὁποῖο ἀρ­χικῶς ἦσαν ἐμπεπλεγμένες δύο ὁμάδες νέων χριστιανῶν, ποὺ προφανῶς συνέπεσε νὰ συλληφθοῦν ταυτοχρόνως καὶ συναν­τή­θηκαν μεταξύ τους ἴσως τυχαίως στὸ γραφεῖο τῆς ἀστυ­νο­μίας καὶ μέχρις ἑνὸς σημείου συμπορεύθηκανÿ στὴν πρώ­τη ὁμά­δα ἀνῆκαν οἱ τρεῖς νέες ποὺ ἀποτελοῦν ἀντι­κείμενο τούτου τοῦ ἄρθρου, στὴ δεύτερη ἀνῆκαν τέσσερις ἀνήλικοι νέοι, οἱ ᾿Αγάθων, Κασία, Φιλίππα, Εὐτυχία. ῾Ο πρό­λογος ἀνα­φέρεται μόνο στὶς τρεῖς νέες, οἱ ὁποῖες σὲ σημεῖα τοῦ κει­μένου ὀνο­μάζονται ἀδελφές, ἐνῶ τὰ μέλη τῆς δεύτε­ρης ὁμά­δας παρου­σιάζονται μόνο στὴν πρώτη δίκη καὶ ἡ παρα­πέρα τύχη τους ἀγνοεῖται. ῾Η διήγησις προϋποθέτει τόσο τὸ πρῶτο διάταγμα τοῦ Διοκλητιανοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἀπαγόρευε τὴ χρῆ­σι καὶ κατοχὴ χριστιανικῶν βιβλίων (τοῦ Φεβρου­αρίου 303), ὅσο καὶ τὸ τέταρτο ποὺ διέτασσε τὴν προσ­φορὰ θυ­σιῶν στὰ εἴδωλα ἢ τουλάχιστο τὴν βρῶσι εἰδωλο­θύτου ἐπὶ ποινῆ θα­νάτου σὲ περίπτωση ἀρνήσεως (ἀρχῶν τοῦ 304). ᾿Αφοῦ δὲ στὸν ἐπί­λογο σαφῶς ὁρίζεται χρόνος τελέσεως τοῦ μαρ­τυ­ρίου ἡ ἐνάτη ὑπατεία τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ ἡ ὀγδόη τοῦ Μαξιμιανοῦ, καὶ συγκεκριμένως ἡ πρώτη ᾿Απριλίου, εὑρισκό­μαστε στὸ ἔτος 304.    ᾿Απὸ τὴν ἔκθεσι μαρτυρεῖται ὅτι οἱ τρεῖς ἀδελφές, πιθανῶς ἐνεργὰ μέλη μιᾆς ἀδελφότητος νέων χριστιανῶν μὲ πλουσία βιβλιοθήκη, ἔφυγαν εὐθὺς μετὰ τὴν ἔκρηξι τοῦ διωγ­μοῦ, σὲ ὑψηλὸ ὄρος πλησίον τῆς Θεσσαλονίκης, πιθα­νῶς τὸν Χορτιάτη, ἀφοῦ ἔκρυψαν στὸ σπίτι τους τὰ βιβλία. ῾Η Εἰ­ρήνη σ᾿ ἐρώτησι τοῦ δικαστοῦ ἀπαντᾆ ὅτι ὁ πατέρας τους δὲν ἐγνώ­ριζε τὴν ὕπαρξι τῶν βιβλίων, ἀλλὰ δὲν καθί­σταται σαφές, ἂν ὁ ἴδιος ἦταν εἰδωλολάτρης ἢ χριστιανός. Τὸ ἑπό­μενο ἔτος οἱ τρεῖς κόρες συνελήφθηκαν, ἐπάνω στὸ βουνὸ ἢ στὴν πόλι ὅπου εἶχαν ἐπιστρέψει, ταυτοχρόνως περίπου μὲ τὰ μέλη τῆς ἄλλης ὁμάδος κι ἐστάλθηκαν ἀπὸ τὸν ἀστυνό­μο -τὸν βενεφικιάριο- Κάσσαν­δρο στὸν διοικητὴ τῆς πόλε­ως μὲ ἀναφορὰ του περὶ τῆς ἀρνήσεώς των νὰ φάγουν εἰ­δωλόθυτα. “Πρὸς σὲ τὸν κύριό μου, ὁ ἀστυνόμος Κάσσανδρος. Γνώριζε, κύριε, ὅτι ὁ ᾿Αγάθων, ἡ Εἰρήνη, ἡ ᾿Αγάπη, ἡ Χιόνη, ἡ Κασία, ἡ Φιλίππα καὶ ἡ Εὐτυχία δὲν θέλουν νὰ φάγουν εἰδωλόθυταÿ γι᾿ αὐτὸ τοὺς ἀναφέρω στὴν ἐντιμότη­τά σου”. Καὶ ἀρχίζει ἡ διαδικασία μὲ τὶς ἐρωταποκρίσεις. ῾Η περιγραφὴ τῆς ἀνακρίσεως, ποὺ ἔχει ἐξαχθεῖ ἀπὸ τὰ πρα­κτι­κὰ μὲ ἐλαφρὲς προσθαφαιρέσεις ἀπὸ τὸν συντάκτη, ἂν καὶ εἶναι ἐντελῶς τυπική, περικλείει ὅλο τὸ μεγαλεῖο τῶν νεαρῶν τούτων χριστιανικῶν ψυχῶν. ῾Ο διοικητὴς Δουλκί­τι­ος ξεκινᾆ μὲ τὴν γενικὴ παρατήρησι πρὸς ὅλους. “Τί μανία εἶναι αὐτή, νὰ μὴ ὑπακούετε στὴ διαταγὴ τῶν θεοφιλεστάτων βασιλέων καὶ καισάρων μας;”. Στὴν ἐρώτησι, γιατὶ δὲν τρώγουν εἰδωλόθυτα παίρνει ἀπὸ τὴν ᾿Αγάπη τὴν ἀπάντησι: “῎Εχω πιστεύσει στὸν ζῶντα Θεὸ καὶ δὲν θέλω νὰ ἀπο­­λέσω τὴν συνείδησί μου”. ῾Ο Δουλκίτιος συνεχίζει τὶς ἐρωτήσεις πρὸς τὶς ἄλλες κόρες, γιὰ τὸν λόγο ποὺ δὲν ὑπακούουν στὶς διαταγές, γιὰ νὰ πάρῃ τὶς ἀπαντήσεις κατὰ σειρὰ ἀπὸ τὴν Εἰρήνη καὶ τὴ Χιόνη: “Γιὰ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ”. “῎Εχω πιστεύσει στὸν ζῶντα Θεὸ καὶ δὲν πράττω τοῦτο”. ῾Ο διοικητὴς ἐξέδωσε ἀπόφασι, ποὺ ἀναγνώσθηκε στὸ ἀκροατήριο, διὰ τῆς ὁποίας καταδικάζονταν σὲ θάνατο ἐπά­νω στὴν πυρὰ οἱ δύο μεγαλύτερες ἀδελφές. “Γιὰ τὴν ᾿Αγάπη καὶ τὴ Χιόνη, ἐπειδὴ μὲ ἀσεβῆ διά­νοια ἔπραξαν ἐνάντια πρὸς τὸ θεῖο θέσπισμα τῶν αὐθεντῶν μας αὐγούστων καὶ καισάρων, ἀκολουθώντας ἀκόμα τὴν ἀνά­­ξια καὶ σάπια καὶ μισητὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς εὐσεβεῖς θρη­σκεία τῶν Χριστιανῶν, διέταξα νὰ παραδοθοῦν στὴν πυρά”. Στὴν ἀπόφασι αὐτὴ προστίθεται ὅτι ὁ ᾿Αγάθων καὶ οἱ τέσσερις ἄλλες κόρες, λόγω τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας των, δὲν καταδικάσθηκαν σὲ θάνατο, διότι κατὰ τὸ ρωμαϊκὸ δίκαιο δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιβληθῆ τέτοια ποινὴ σὲ ἀνηλί­κους, δηλαδὴ σὲ πρόσωπα κάτω τῶν 18 ἐτῶν. Καταδι­κάσθηκαν λοιπὸν νὰ ἐγκλεισθοῦν στὸ δεσμωτήριο. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἀπὸ τὴν τελείωσι τῶν δύο κο­ρι­τσιῶν στὴν πυρά, ἡ Εἰρήνη προσήχθηκε πάλι στὸ δικα­στή­ριο. Εἶχε ἀνακαλυφθῆ στὸ σπίτι τους ὁλόκληρη βιβλιο­θήκη χριστιανικῶν ἔργων ποὺ ἀνῆκαν σ᾿ αὐτές. Στὴ νέα δίκη ὁ Δουλκίτιος προσπαθεῖ νὰ εὕρη ἐνήλικες συνενόχους, ἀλλὰ ἡ νεαρὴ κόρη ἐκφεύγει μὲ ἀφελῆ δεξιοτεχνία τὴν εὐθεῖα ἀπάν­τησι. - Ποιὸς σὲ συνεβούλευσε νὰ φυλάξης ἕως σήμερα αὐτὰ τὰ δέρματα καὶ τὰ κείμενα; - ῾Ο Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ποὺ ἐζήτησε νὰ τὸν ἀγα­ποῦμε μέχρι θανάτου. - Ποιὸς ἐγνώριζε ὅτι αὐτὰ εὑρίσκονταν στὸ σπίτι ποὺ κατοικοῦσες; - Κανένας ἄλλος δὲν βλέπει παρὰ μόνο ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ ποὺ γνωρίζει τὰ πάντα. - Τὸ περασμένο ἔτος ποῦ ἐκρυφθήκατε; - ῞Οπου θέλησε ὁ Θεός, στὰ βουνά, στὴν ὕπαιθρο. - Σὲ ποιὸν ἐπήγατε; - Στὴν ὕπαιθρο, ἀπὸ βουνὸ σὲ βουνό. - Ποιοὶ σᾆς ἔδιναν ψωμί; - ῾Ο Θεὸς ποὺ τὸ δίνει σὲ ὅλους. Τὸ ἦθος αὐτῶν τῶν χριστιανικῶν παιδιῶν ἦταν ἀδα­μάντινο. ῎Οχι μόνο τὴ χριστιανική τους πίστι δὲν ἦσαν δια­τεθει­μένα ν᾿ ἀπαρνηθοῦν, ἀλλ᾿ οὔτε τοὺς διδασκάλους των δὲν ἦσαν πρόθυμοι νὰ φανερώσουν οὔτε αὐτοὺς ποὺ τοὺς περι­έθαλψαν, ἂν καὶ ἐγνώριζαν ὅτι τέτοια προδοσία θὰ ἐλάφρυ­νε σοβαρὰ τὴ θέσι τους. Τὰ ἐπίδικα κείμενα περιέχονταν χειρογράφως σὲ ποι­κίλης μορφῆς γραφικὲς ὕλεςÿ διφθέρες, βιβλία, πινακίδες, κω­δικέλλους, σελίδες. ῞Ολα αὐτὰ ἐκάηκαν δημοσία, ἐνῶ ἡ Εἰ­ρήνη γιὰ σωφρονισμὸ καταδικάσθηκε νὰ ἐγκλεισθῆ σὲ πορ­νεῖο, παίρνοντας ἡμερησίως ἕνα μόνο ἄρτο ἀπὸ τὸ διοικη­τήριο. Κανεὶς ὅμως δὲν ἐδέχθηκε νὰ θίξη τὴν εὐγενῆ κόρη καὶ ὅταν ὁ διοικητὴς ἔμαθε τοῦτο, τὴν ἀνακάλεσε γιὰ τρίτη κατὰ σειρὰ δίκη, κατόπιν τῆς ὁποίας εὑρῆκε τὴν τύχη τῶν ἀδελφῶν της. Τὸ Μαρτυρολόγιο αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἐπεισοδίου καὶ οἱ παραθέσεις ἀπὸ τὴν Α¢ πρὸς Θεσσα­λο­νι­κεῖς ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου ὀφείλονται στὴν δικαιολογη­μένη προσπάθεια τοῦ συντάκτη νὰ δείξη ὅτι οἱ τρεῖς κόρες ἀπο­τελοῦν μιὰ νέα δόξα γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ ἦταν ἤδη δο­ξασμένη ἀπὸ τὴν περίσσεια πίστι καὶ ἀγάπη τῶν χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀποστόλου. Τὰ ὀστᾆ τῶν τριῶν κοριτσιῶν ποὺ ἀπέμειναν ἀπὸ τὴν πυρὰ εἶναι προφανὲς ὅτι συνελέγηκαν ἀπὸ μέλη τῆς χρι­στια­νικῆς κοινότητος. ᾿Ετάφηκαν σὲ κάποιο σημεῖο δυτι­κῶς τῆς πόλεως, σὲ μικρὴ ἀπόστασι ἀπὸ τὰ τείχη, ὅπου ἀνεγέρ­θηκε ἕνας ναΐσκος στὴν ἀρχή, ποὺ ἀργότερα ἔγινε μεγαλύ­τερος. Στὶς Διηγήσεις τῶν θαυμάτων τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου (Α 12, 9) ἀναφέρεται τὸ “σεβάσμιον τέμενος” τῶν τριῶν ἁγί­ων μαρτύ­ρων Χιόνης, Εἰρήνης καὶ ᾿Αγάπης, ἀλλὰ ἴχνη του δὲν ἔχουν εὑρεθῆ. Σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ γνήσιο Μαρτυρολόγιο ἡ Εἰρήνη ἐμαρτύρησε τὴν 1 ᾿Απριλίου καὶ οἱ ἀδελφές της μερικὲς ἡμέ­ρες ἐνωρίτερα. Μὲ βάσι αὐτὴ τὴν ἡμερομηνία τὰ ἀρχαῖα Μαρτυρολόγια τοποθετοῦν τὴ μνήμη τους σὲ κάποια ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ ᾿Απριλίου, ἀπὸ 1 ἕως 7, χωρὶς γενι­κὴ συμφωνία. Τὸ ἰσχῦον ὅμως ἑλληνικὸ συναξάριο τὴν το­ποθετεῖ στὶς 16 ᾿Απριλίου καὶ στὶς 22 Δεκεμβρίου σὲ συν­δυασμὸ μὲ τῆς ᾿Αναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας καὶ τοῦ Χρυσογόνου καὶ μάλιστα στὴν ᾿Ακυηλία. Αὐτὴ ἡ παράδοσις, ποὺ ἀκολουθεῖται καὶ ἀπὸ τὸ λατινικὸ Passio, εἶναι τελείως ξένη πρὸς τὰ πράγ­ματα. ῾Η βενεδικτίνη μονα­χὴ Ροσβίτα, κατὰ τὸν 10ο αἰῶνα, ἐχρησιμοποίησε τὸ ἐπει­σόδιο τῶν τρι­ῶν ἀδελφῶν ὡς θέμα τῆς κωμωδίας της Dulcitius, γραμμέ­νης λατινικά, ὅπου παρουσιά­ζει τὴν ἀρετὴ τῶν ἱερῶν παρ­θένων νὰ θριαμβεύη ἐπὶ τοῦ κυ­βερνήτη, σὲ ἀντίθεσι πρὸς τὴ διαγωγὴ τῶν διεφθαρμένων γυ­ναίων τῆς παγανικῆς λατινι­κῆς κωμωδίας. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: P. Franchi de’ Cavalieri, “Nuove note agio­grafiche. Il testo greco originale degli Alti delle SS. Agape, Irene e Chione”, Studi e Testi 9 (1902) 1-19. Musurillo, H., The Acts of the Christian Martyrs, Oxford 1972, xlii-xliii, σσ. 280-292. Χρή­στου, Π. Κ., Τὰ μαρτύ­ρια τῶν ἀρχαίων Χριστιανῶν, Θεσσαλονίκη 1978, σσ. 78-79, 304-327. AASS Aprilis I, Venezia 1937, σσ. 235-250. Rosvi­ta, Dulcitius, PL 137, 993-1002. Synaxarium Con­stantinopolitanum, στ. 605-606. Knopf, R., Kruger, G., Ausgewahlte Martyrerakten, 19293, óó. 95-100. Delehaye, H., Les passions de Mar­tyrs, 145-143. N. di Gri­goli, “Agape, Chione e Irene”, BS 1 (1961) 303-304. Π.Χ  Οι οσιοπαρθενομάρτυρες αδελφές  Αγάπη, Ειρήνη, Χιονία της Θεσσαλονίκης Στη χορεία των αγίων ενδόξων μαρτύρων της Πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας μας ανήκουν και οι τρεις κόρες – αδελφές Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία. Έζησαν στη Θεσσαλονίκη και μαρτύρησαν στα χρόνια του σκληρού διώκτη Διοκλητιανού (304). Φαίνεται ότι ήταν ενεργά μέλη Αδελφότητας νέων χριστιανών. Αγαπούσαν πολύ τον Ιησού Χριστό και τη μελέτη των Αγίων Γραφών και χριστιανικών βιβλίων. Όταν όμως ο Διοκλητιανός εξέδωσε διάταγμα τον Φεβρουάριο του 303, που απαγόρευε τη χρήση και κατοχή χριστιανικών βιβλίων και κειμένων, οι τρεις αυτές αδελφές έκρυψαν τα βιβλία. Και για να διαφυλάξουν την πίστη τους, κατέφυγαν σε «όρος υψηλό» κοντά στη Θεσσαλονίκη, πιθανώς στον Χορτιάτη. Στο καταφύγιό τους αυτό τις επισκέφθηκε και η αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια και τις ενίσχυσε με πνευματικές συμβουλές προαναγγέλλοντας τη δόξα του μαρτυρίου τους. Τους εξέδωσε μάλιστα και υπόσχεση ότι με τις προσευχές της θα τις συνοδεύει… Είχε ολοκληρωθεί ένας χρόνος ασκήσεως, όταν κάποιος απεσταλμένος του αυτοκράτορα ανακάλυψε τις τρεις κόρες στο κρησφύγετό τους, ερημητήριο. Τις συνέλαβε και τις οδήγησε για ανάκριση μπροστά στο διοικητή της Μακεδονίας (στη Θεσσαλονίκη) Δουλκίτιο. Μαζί με την Αγάπη, την Ειρήνη και τη Χιονία δικαζόταν και ένας άλλος όμιλος τεσσάρων χριστιανών νέων – ανηλίκων – ο Αγάθων, η Κασία, η Φιλίππα και η Ευτυχία. Ο αστυνόμος Κάσσανδρος οδήγησε όλους μαζί στον κύριό του με την κατηγορία ότι «δεν θέλουν να φάγουν από τα ειδωλόθυτα». Από τα πρακτικά της δίκης αυτής, που διασώθηκαν, θαυμάζουμε τη γενναιότητα και τη σταθερότητα των νέων αυτών. Αψηφώντας τον θάνατο για την αγάπη του Κυρίου έδωσαν απαντήσεις που κατέπληξαν το ακροατήριο του δικαστηρίου. Ο διοικητής Δουλκίτιος απευθυνόμενος προς όλους τους ρώτησε αγανακτισμένος: «Τι μανία σας έχει πιάσει, ώστε να μην υπακούτε στη διαταγή των θεοφιλεστάτων αυτοκρατόρων μας; Γιατί δεν τρώτε από τα ειδωλόθυτα;». Πρώτος ο Αγάθων απάντησε λακωνικά: «Είμαι χριστιανός». Η Αγάπη συνέχισε άφοβα: «Έχω πιστέψει στον ζώντα Θεό και δεν θέλω να απολέσω την συνείδησή μου». Η Ειρήνη και η Χιονία έδωσαν και αυτές με τη σειρά τους τις γενναίες τους απαντήσεις: — Δεν υπακούω στις διαταγές σου, αυτοκράτορα. Για τον φόβο (την αγάπη) του Θεού θα μείνω πιστή. — Έχω πιστεύσει στον ζώντα Θεό και δεν πράττω τούτο. Ο έπαρχος ματαιοπονούσε. Ποτέ του δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να νικηθεί από τόσο νέους σε ηλικία ανθρώπους. Ντροπιασμένος και οργισμένος είπε: «Για την Αγάπη και τη Χιονία, επειδή ασεβούν στο θείο θέσπισμα και ακολουθούν την ανάξια και σάπια και μισητή θρησκεία των χριστιανών, διατάζω να ριφθούν στην πυρά. Οι υπόλοιποι στο δεσμωτήριο.» Η Αγάπη και η Χιονία, οι δύο μεγαλύτερες αδελφές, κέρδισαν πρώτες το ένδοξο στεφάνι της νίκης του μαρτυρίου… Την επόμενη μέρα ανακαλύφθηκαν στο σπίτι της Ειρήνης τα απαγορευμένα βιβλία, χειρόγραφα της Αγίας Γραφής και άλλα… Μια ολόκληρη βιβλιοθήκη χριστιανική. Νέα ανάκριση. Νέα απολογία θαυμαστή της μικρής Ειρήνης. — Ποιος σε συμβούλευσε να φυλάξεις αυτά τα δέρματα και τα κείμενα; — Ο Θεός ο παντοκράτωρ, που ζήτησε να Τον αγαπούμε μέχρι θανάτου. — Ποιος γνώριζε ότι αυτά βρίσκονταν στο σπίτι που κατοικούσες; — Κανένας άλλος δεν βλέπει παρά μόνο ο Θεός ο παντοκράτωρ που γνωρίζει τα πάντα. — Το περασμένο έτος που κρυφθήκατε; — Όπου θέλησε ο Θεός, στα βουνά, στην ύπαιθρο. — Σε ποιον πήγατε; — Στην ύπαιθρο, από βουνό σε βουνό. — Ποιοι σας έδιναν ψωμί; — Ο Θεός που το δίνει σε όλους. Μόνο μια καρδιά που αγαπά πολύ τον Θεό και ένας νους που είναι φωτισμένος από Πνεύμα Άγιο μπορεί να μιλήσει έτσι. Η Ειρήνη τα είχε και τα δύο. Ο αδαμάντινος χαρακτήρας της και η γενναιότητά της εξόργισε τον Δουλκίτιο, ο οποίος διέταξε και έκαψαν αμέσως τα άγια βιβλία και την ίδια την έκλεισαν με εντολή του σε τόπο ακολασίας. Στη δύσκολη αυτή ώρα ο Θεός ο Παντοκράτωρ ενίσχυσε με ειδική θεία χάρη την Ειρήνη και την προστάτευσε με την αόρατη παρουσία του. Η ακτινοβολία της σωφροσύνης που εξέπεμπε η αγία μορφή της παρέλυσε αμέσως τα πονηρά σχέδια των κακόβουλων ανθρώπων. Κανένας δεν τόλμησε να αγγίξει την αγνή αυτή κόρη. Οργισμένος από την είδηση αυτή ο διοικητής διέταξε να την ρίξουν ζωντανή στη φωτιά. Στον ίδιο τόπο όπου πριν από λίγες μέρες είχαν μαρτυρήσει οι αδελφές της Αγάπη και Χιονία, εκεί και η Ειρήνη, με δοξολογία προς τον άγιο Θεό και ειρηνικά, μέσα στις φλόγες, παρέδωσε την αγνή ψυχή της στον Νυμφίο Κύριό της… Ο σπόρος του Ευαγγελίου που είχε κηρύξει πριν από δύο αιώνες ο απόστολος Παύλος, είχε καρπίσει… Τα υπολείμματα των ιερών Λειψάνων και των τριών αυτών αγίων παρθένων-μαρτύρων τα περισυνέλεξαν ευσεβείς πιστοί της Θεσσαλονίκης και τα έθαψαν δυτικά της πόλεως κοντά στα τείχη. Στο σημείο αυτό σύμφωνα με αρχαία μαρτυρία υψώθηκε ναός ρυθμού βασιλικής στη μνήμη αυτών των αγίων. Σε μια εποχή που γκρεμίζονται οι ηθικές αξίες και οι περισσότεροι νέοι μας ζουν χωρίς ορθό προσανατολισμός και αγνά πρότυπα οι άγιες τρεις κόρες –αδελφές Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία του 3ου μ.Χ. αιώνα από τη Θεσσαλονίκη, μας συγκινούν, μας ενθουσιάζουν και μας λένε: Η ζωή της αγνότητας και της σωφροσύνης με τη δύναμη του Χριστού είναι δυνατή! Σε κάθε εποχή! Και η ζωή αυτή, η χριστιανική, είναι η πιο όμορφη, η πιο χαρούμενη που αξίζει να ζει κανείς… Ας χαρούν λοιπόν οι πιστές νέες της πατρίδας μας. Ας μη φοβούνται. Δεν είναι μόνες. Έχουν το Θεό μαζί τους. Δίπλα τους έχουν και έναν χορό νέων αγίων γυναικών μαρτύρων, που προσεύχονται γι’ αυτές, που τις αγαπούν πολύ και τις ενισχύουν…