Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Εικαζόμενος Θάνατος, 

εικαζομένη αγάπη, 

συναίνεση, δημοκρατία,

Δαφνη Βαρβιτσιώτη








  
 
 
Τὴν 12.10.1999, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποδέκτης –καὶ αὐτή, ὅπως ἡ λοιπὴ ἑλληνικὴ κοινωνία– μιᾶς πολύχρονης ἐκστρατείας ἀκατάσχετης ἀγαπολογίας, μέσῳ τῶν Μ.Μ.Ε., ὑπὲρ τῆς δωρεᾶς ὀργάνων σώματος, καὶ ἑνὸς καταιγισμοῦ διαπρύσιων ἐπιστημονικῶν διαβεβαιώσεων περὶ τῆς ἐγκυρότητας τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ἀπεφάνθη, ὅτι:
«… δωρε ργάνων το σώματός μας γι μεταμόσχευση εναι θεάρεστη πράξη γάπης κα θυσίας (…) Δι κα συνέστησε στος πιστούς Της ν γίνουν δωρητς ετε ν ζω (φ’ σον πρόκειται γι διπλ ργανα, πο φαίρεση νς δν ζημιώνει τν γεία το δότη), ετε μετ θάνατον, διαπιστωμένον μ τς τελευταες γγυήσεις τς πιστήμης».
 
 
 
Βοντες ν τ ρήμῳ: Τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι, ἤδη ἀπὸ τὸ 1968, ὁπότε ἐπινοήθηκε ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος», πάμπολλοι ἔγκυροι ἐπιστήμονες εἶχαν ἐκφράσει σοβαρὲς ἀντιρρήσεις γιὰ τὴν ἐγκυρότητά του, τὶς ὁποῖες τεκμηρίωναν μὲ ἀδιάσειστα ἐπιστημονικὰ δεδομένα. Οἱ ἀποκαλύψεις τους αὐτὲς συνήγειραν πληθώρα συνειδήσεων ἀνὰ τὸν κόσμο. Ἰδιαίτερα ἐξεγέρθησαν οἱ ὀρθόδοξες συνειδήσεις πού, ἐξετάζοντας τὰ στοιχεῖα καὶ ἀναλύοντάς τα βάσει τῆς ὀρθόδοξης-πατερικῆς θεολογίας, κατήγγειλαν τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο» ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν θανάτωση τοῦ δότη, μὲ σκοπὸ τὴν “συγκομιδὴ” τῶν ζωτικῶν ὀργάνων του(2).
 
 
 
Πάντα, ὅμως, ὑπερίσχυαν αὐτῶν οἱ ἀναφερόμενοι σὲ «πτωματικοὺς δότες» ἀγαπολογοῦντες ἐραστὲς τοῦ «ἐ.θ.», στοὺς ὁποίους τὰ Μ.Μ.Ε. –συνεπικουρούμενα ἀπὸ τὴν βιομηχανία τοῦ κινηματογράφου– προσέφεραν κάθε δυνατὴ εὐκαιρία μονομεροῦς ἐπηρεασμοῦ τῆς κοινῆς γνώμης.
 
 
 
Ναρκωμένοι Νεκροί: Προϊόντος τοῦ χρόνου, οἱ φωνὲς ἀπόρριψης τοῦ «ἐ.θ.» πολλαπλασιάσθηκαν. Σήμερα, τὸ σκανδαλῶδες τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», διὰ τοῦ ὁποίου ἀφαιροῦνται –κατόπιν λικς νάρκωσης!– ζωτικὰ ὄργανα τοῦ “νεκροῦ” δότη, συνοψίζεται στὶς ἑξῆς δύο σύντομες, ἀλλὰ συγκλονιστικὲς φράσεις ἐπιφανῶν ἐπιστημόνων:
«Τελικά, γκεφαλικ νεκρς εναι νας ρκετ νεκρς γι ν μπορε ν ταφε κα ταυτόχρονα νας ρκετ ζωντανς γι ν εναι δότης ργάνων, δηλ. νας ζωντανς νεκρός»(3). Καί, «Σημασία χει τι φαίρεση ζωτικν ργάνων π ναν δότη “γκεφαλικ νεκρό”, κείνη εναι πο σκοτώνει τν σθεν»(4).
 
 
 
Παρ’ ὅλα ταῦτα, πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ἠθικὰ καὶ ἰατρικὰ σαθρὸ βάθρο, τὸ καλυπτόμενο ἐπιμελῶς ἀπὸ καταιγισμοὺς ἀγαπολογίας, οἰκοδομήθηκε ἀνὰ τὸν κόσμο ἕνα τεράστιο πλέγμα μεταμοσχευτικῶν φορέων, δημοσίων καὶ ἰδιωτικῶν, ἡ δράση τῶν ὁποίων ὑποστηρίχθηκε ἀπὸ σχετικὰ νομοθετήματα.
 
 
 
Εκαζομένη γάπη: Στὴν Ἑλλάδα, στὸν νόμο περὶ δωρεᾶς ζωτικῶν ὀργάνων σώματος (Ν. 3984/ΦΕΚ150/27.6.2011) προστέθηκε ἡ ἐξ ἴσου σκανδαλώδης Εἰκαζόμενη Συναίνεση τοῦ δότη, διὰ τῆς ὁποίας, ἀπὸ 1.6.2013, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Ἕλληνες, καὶ οἱ πόγονοί τους, καθίστανται –ὑποχρεωτικῶς, ἀπὸ τῆς γεννήσεώς τους καὶ μέχρι τοῦ θανάτου τους– “ἀγαπητικοὶ” δωρητὲς ζωτικῶν ὀργάνων· παρ’ ἐκτὸς ἐὰν οἱ ἴδιοι (ἢ οἱ ἀσκοῦντες τὴν ἐπιμέλειά τους ἢ οἱ νόμιμοι συμπαραστᾶτες τους) ὑποβάλουν ἐπισήμως Ἀρνητικὴ Δήλωση στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.).
 
 
 
Φυσικά, ἡ θέση τοῦ Ε.Ο.Μ. εἶναι ὅτι: « Δωρε ργάνων μετ τ τέλος τς ζως ποτελε τν ψίστη μορφ θελοντικς προσφορς κα λτρουϊσμοῦ, μ μοναδικ κίνητρο τν νιδιοτέλεια, τν νθρωπισμ κα τν γάπη γι τν πάσχοντα συνάνθρωπο».


 
 
 
Εκαζόμενος Φυσικς Θάνατος: Γιὰ τὸν Ε.Ο.Μ., δηλαδὴ (καὶ γιὰ ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὰ ὁριζόμενα ὑπὸ τοῦ Ν. 3984/2011, καί, φυσικά, γιὰ ὅσους τὰ ὑπερψήφισαν), ὁ μὲν «ἐ.θ.» ταυτίζεται μὲ «τὸ τέλος τῆς ζωῆς» τοῦ ἀνθρώπου (χωρὶς νὰ διευκρινίζεται τὸ πῶς, ἀκριβῶς, ἐπέρχεται τὸ «τέλος» αὐτό)· ἡ δὲ διὰ νόμου μετατροπὴ 10.000.000 μονομερῶς ἐνημερωμένων Ἑλλήνων σὲ πρόβατα ἐπὶ σφαγὴ ἐξιδανικεύεται ὡς «ὑψίστη μορφὴ ἐθελοντικῆς προσφορᾶς καὶ ἀλτρουϊσμοῦ».

 
 
 
Εκαζόμενη λευθερία: Ὅλοι, δηλαδή, οἱ προαναφερθέντες θεωροῦν ἐπαρκὲς δεῖγμα ἐλευθερίας τὸ γεγονὸς ὅτι, ὁ νόμος παρέχει σὲ 10.000.000 Ἑλλήνων πολιτῶν τὴν δυνατότητα νὰ ὑποβάλλουν Ἀρνητικὴ Δήλωση δωρεᾶς ὀργάνων· καθ’ ἣν στιγμήν, πρὸ τῆς ψηφίσεώς του, λιγώτεροι ἀπὸ 100.000 (δηλ. ποσοστὸ μικρότερο τοῦ 1%) εἶχαν γίνει ἐθελοντικῶς δότες.
 
 
 
Ἐπίσης, θεωροῦν ἐπαρκὲς δεῖγμα ἐλευθερίας τὴν μονομερῆ ἐκστρατεία (παρά)πληροφόρησης τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ περὶ τῆς ἐπιστημονικῆς ἐγκυρότητας τοῦ «ἐ.θ.» καὶ ὑπὲρ τῆς δωρεᾶς ζωτικῶν ὀργάνων σώματος.
 
 
 
Ἐπιπλέον, δὲν θεωροῦν δεῖγμα καταναγκασμοῦ τὸν πνευματικὸ ἐκβιασμό, ποὺ οἱ ἴδιοι ἀσκοῦν σὲ ὅποιον θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ προσυπογράψει τὴν Ἀρνητικὴ Δήλωση, ὅταν ἐκθειάζουν διθυραμβικὰ «τὴν ἀνιδιοτέλεια, τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν πάσχοντα συνάνθρωπο» ὅσων δν τὴν προσυπογράψουν.
 
 
 
Τέλος, περιφρονοῦν –μαζὺ μὲ τὰ δεδομένα τῆς ἐπιστήμης– τὴν ὀρθόδοξη θέση ὅτι, «Μ τν εσαγωγ τέτοιου νόμου πονομεύεται πλήρως λευθερία το νθρώπου»· διότι, « “εκαζομένη συναίνεση” βεβαιώνει τν ποδούλωση το νθρώπου σ δεολογίες, συστήματα, σφαλιστικς ταιρίες, ποικίλες κμεταλλεύσεις, γκλήματα κα λες τς κδηλώσεις μις πάνθρωπης κοινωνίας»(5).
 
 
 
Εκαζόμενη Παραχώρηση: Γιὰ νὰ κατασιγασθεῖ ὁ σάλος ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὸν Ν.3984/2011 καὶ εἰδικὰ ἀπὸ τὴν Εἰκαζόμενη Συναίνεση, τέθηκε ἐν ἰσχύι τὸ ἄρθρο 55, παρ. 4 τοῦ Ν. 4075/ΦΕΚ.89/11.4.2012, ποὺ καθιστὰ ἀναγκαία τὴν συναίνεση τῆς οἰκογένειας τοῦ ἐνήλικα «ἐγκεφαλικὰ νεκροῦ» δότη, κόμη κα ν ατς «εκάζεται» τι συναινε (δηλαδή, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸς δν εἶχε καταθέσει ἁρμοδίως καὶ ἐγκαίρως Ἀρνητικὴ Δήλωση).
 
 
 
Κατόπιν τούτου, ὁ Ε.Ο.Μ. δικαιοῦται νὰ διατείνεται ὅτι: «μ τν σχ τς Εκαζόμενης Συναίνεσης, διασφαλίζεται, μέσ τς δυνατότητας “ρνητικς δήλωσης”, ρνηση το πολίτη ν γίνει δότης ργάνων, γεγονς πο μ τν σχύουσα νομοθεσία τς δηλούμενης συναίνεσης (κάρτα δωρητή), δν διασφαλιζόταν, καθς δωρε ργάνων το κλιπόντος, παφιόταν στν πόφαση τς οκογένειας». «Παρόλα ατά, οδέποτε στν λλάδα κα σ λες τς χρες πο πραγματοποιονται μεταμοσχεύσεις κάτω π σχυρ νομικ πλαίσια κα νεξαρτήτως νομοθετημένου τρόπου συναίνεσης, δν χουν ληφθε μοσχεύματα π ποβιώσαντα δότη, χωρς τ συναίνεση τς οκογένειάς του».
 
 
 
Εκαζόμενη Λογική: Ἀφοῦ, λοιπόν, «νεξαρτήτως νομοθετημένου τρόπου συναίνεσης» –δηλαδή, εἴτε μὲ τὴν κάρτα δωρητή, εἴτε μὲ τὴν Εἰκαζόμενη Συναίνεση– ἡ βούληση τοῦ δότη περιφρονεῖται καὶ τὴν τελικ πόφαση παίρνει οκογένεια, πῶς δικαιολογεῖ λογικῶς ὁ Ε.Ο.Μ. (καὶ οἱ νομοθετοῦντες) τὴν διὰ νόμου καταναγκαστικὴ μετατροπὴ ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν ἀπογόνων τους, σὲ δωρητὲς ζωτικῶν ὀργάνων σώματος;
 
 
 
Εκαζόμενος νθρωπισμς/Χριστιανισμός: Προφανῶς, τόσο δυνατὴ καὶ ἀνιδιοτελὴς εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν ὑπέρμαχων τοῦ «ἐ.θ.» πρὸς τοὺς μέλλοντες λῆπτες, ὥστε νὰ θεωροῦν ἀνθρωπιστικὴ/χριστιανικὴ τὴν διὰ νόμου ἐπιβολή του στὸ σύνολο τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ· ἀλλὰ καὶ τὴν διὰ νόμου, κατὰ παραχώρηση (πιθανῶς προσωρινή), μετάθεση ὅλου τοῦ βάρους τῆς εὐθύνης –ἀπὸ ὅσους νομοθετοῦν καὶ ὅσους ἀφαιροῦν τὰ ζωτικὰ ὄργανα τῶν δοτῶν– στὶς ψυχικὰ καταρρακωμένες, ἀλλὰ καὶ μονομερῶς πληροφορημένες, οἰκογένειές τους.
 
 
 
Εκαζομένη φέλεια: Ἐδῶ ἐγείρεται καὶ ἕνα ἄλλο ζήτημα. Φαίνεται ὅτι, στὸν Θαυμαστὸ Νέο Κόσμο τῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ «ἐ.θ.», ὅλοι ἔχουν οἰκογένεια· καὶ μάλιστα, οἰκογένεια συγκροτημένη, πολυμελῆ (ὥστε ἕνα, τουλάχιστον μέλος της νὰ βρίσκεται πάντα στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ τελεῖ ἐν ἐγρηγόρσει)· οἰκογένεια καλῶς πληροφορημένη, κοινωνικῶς καὶ ἰατρικῶς δικτυωμένη καὶ χωρὶς δυσλειτουργίες (εἴτε λόγω διαφωνιῶν, εἴτε λόγω ψυχολογικῶν προβλημάτων, εἴτε λόγω μειωμένου καταλογισμοῦ, εἴτε λόγω πλήρους ἐξαθλίωσης κ.λπ.).
 
 
 
Μὲ ἄλλα λόγια, στὸν ἰδεατό τους κόσμο, δὲν ὑπάρχουν οὔτε ὀρφανὰ σὲ ἱδρύματα, οὔτε νεογέννητα ποὺ ἐγκαταλείπονται στὰ μαιευτήρια ἢ σὲ κάδους ἀπορριμμάτων, οὔτε ἄνθρωποι μόνοι, ἢ ἐγκαταλελειμμένοι. Δὲν ὑπάρχουν παιδιὰ μὴ δηλωθέντα στὶς ἀρχές· οὔτε ἄνθρωποι μὲ ἀμνησία, ἢ ἄνοια, ἢ θύματα ἐγκεφαλικῶν ἢ τροχαίων, ἢ ἄστεγοι, ποὺ δὲν φέρουν ταυτότητα (γηγενεῖς ἢ λαθρομετανάστες).
 
 
 
Ἐπίσης, δὲν ὑπάρχουν ἄτομα (ἢ οἰκογένειες, ἢ ἀσκοῦντες ἐπιμέλεια ἢ ἐπιτροπεία) ποὺ ἔχουν μονομερῆ –καί, συνεπῶς ἐλλιπὴ– ἐνημέρωση περὶ τοῦ «ἐ.θ.», ἢ ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ ἐμπλακοῦν σὲ δικαστικοὺς ἀγῶνες· οὔτε ὑπάρχουν κληρονόμοι ἀδιάφοροι ἢ ἀνυπόμονοι.
 
 
 
Εκαζόμενη Πραγματικότητα: Στὴν δική τους πραγματικότητα, δὲν προσμετρῶνται οἱ «ἀξιοθαύμαστες περιπτώσεις ἀνθρώπων, ποὺ ἐνῷ χαρακτηρίσθηκαν ς “γκεφαλικς νεκροί”, τελικς πέζησαν»(6).
 
 
 
Δὲν ὑπάρχουν, δηλαδή, οὔτε λανθασμένες, οὔτε «λανθασμένες», διαγνώσεις «ἐ.θ.». Οὔτε ὑπάρχουν χαριστικὲς προτεραιότητες, οὔτε ἄπληστοι καὶ ἀδίστακτοι ἄνθρωποι, οὔτε ἐπικίνδυνα κυκλώματα, οὔτε δυνατότητα παρεμβάσεων στοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστὲς (ὅπου καταχωροῦνται ἡ σειρὰ προτεραιότητας τῶν ληπτῶν καὶ οἱ Ἀρνητικὲς Δηλώσεις), οὔτε πιθανότητες ἐσφαλμένων χειρισμῶν τους, ἢ ἀπώλειας δεδομένων τους.
 
 
 
Ἐπίσης, στὸν ζηλευτὸ κόσμο τους, ἀποκλείεται νὰ ὑπάρξουν ἰδιοτελεῖς λήψεις “γερασμένων” μοσχευμάτων ἀπὸ ἡλικιωμένους δότες. Κατὰ συνέπεια, οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ «ἐ.θ.» δὲν μερίμνησαν νὰ τεθεῖ, στὸν νόμο, ριο λικίας πέραν τοῦ ὁποίου ν παγορεύεται ρητ λήψη ζωτικν ργάνων.
 
 
 
Τέλος, σὲ αὐτὸν τὸν τέλειο κόσμο τους, δὲν φθάνουν οἱ φωνὲς ὅσων προτείνουν «νὰ ἐπιτραπεῖ νομοθετικὰ ἡ γοραπωλησία ἀνθρωπίνων ὀργάνων», οὔτε ὅσων υἱοθετοῦν «τὴν ἄποψη ὅτι τὰ ὄργανα τῶν Ἑλλήνων ἀποτελοῦν θνικ κεφάλαιο”»(7), οὔτε καὶ τὰ περὶ διεθνῶν κυκλωμάτων ἐμπορίας ὀργάνων.
 
 
 
Εκαζόμενη Θεραπεία: Τὴν 13.4.2011, ὁμάδα διαπρεπῶν Ἑλλήνων ἐπιστημόνων, δὶ’ ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς της πρὸς τὰ τότε μέλη τοῦ Κοινοβουλίου, ἐξέφρασε φόβους ὅτι, μεταξὺ δύο βαρέως ἀσθενούντων, οἱ Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας –«οἱ ὁποῖες ἀνεπαρκοῦν γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν»– θὰ προτιμήσουν αὐτὸν ποὺ εἰκάζεται ὅτι συναινεῖ στὴν ἀφαίρεση τῶν ζωτικῶν ὀργάνων του, ἐγκαταλείποντας τὸν μὴ συναινοῦντα στὴν μοῖρα του.
 
 
 
Σήμερα, ποὺ οἱ ἐναπομείνασες Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας εἶναι ἀκόμα λιγώτερες, οἱ φόβοι αὐτοὶ εἶναι πλέον τελείως ἀβάσιμοι· διότι, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν συναινοῦντα, ποὺ ὁδηγεῖται σὲ βέβαιο θάνατο –μιᾶς καὶ εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ προτιμηθεῖ ἀπὸ τὶς ἐν λόγῳ Μονάδες–, αὐτὸς ποὺ ἐγκαταλείπουν στὴν μοῖρα του θὰ μπορεῖ, τουλάχιστον, νὰ ἐλπίζει στὸ θαῦμα.
 
 
 
Εκαζόμενοι ρθόδοξοι: Σήμερα, στοὺς ὑπέρμαχους τοῦ «ἐ.θ.» ἔχουν προστεθεῖ καὶ ἄλλοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι, κληρικοὶ καὶ Ἱεράρχες, ὡς μὴ ὤφελον. Μήπως τὸ «ὀλισθηρὸν τῆς διανοίας» τους ἔχει ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ μὴ ὀρθόδοξα συστήματα σκέψης, ὅπως π.χ. ὁ οἰκουμενισμός, ὁ διεθνισμός, ἡ μεταπατερικὴ θεολογία κ.λπ.; Διότι, ὅσο αὐτὰ τὰ συστήματα σκέψης ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν ὀρθοδοξία –διαστρεβλώνοντάς την, ἢ καταργώντας την–, τόσο σβήνουν, μέσα σὲ ὅσους τὰ ἐνστερνίζονται, τὴν πίστη τους πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν ἄνθρωπο, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν.
 
 
 
Εκαζόμενη κεραιότητα: Πῶς ἀλλοιῶς μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῷ οἱ προαναφερθέντες αὐτοπροσδιορίζονται ὡς ὀρθόδοξοι, πείθοντας τὸ ποίμνιο ὅτι εἶναι «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί»…
 
 
 
α) ἀγαποῦν ἐπιλεκτικὰ (διότι μεριμνοῦν γιὰ τὸν λήπτη, ἐνῷ θεωροῦν τὸν δότη ἀναλώσιμο)·
 
 
 
β) παρερμηνεύουν ἢ διαστρεβλώνουν ἢ παραλλάσσουν καινοδιαθηκικὰ ἢ/καὶ πατερικὰ κείμενα, ἢ ἐπικαλοῦνται ψευδῶς ἀνύπαρκτες ὀρθόδοξες πηγές·
 
 
 
γ) ἀποδέχονται τὸν «ἐ.θ.» ὡς φυσικό, ἀγνοώντας τὴν πληθώρα ἐπιστημονικῶν καὶ θεολογικῶν δεδομένων·
 
 
 
δ) δὲν ἀντιμετωπίζουν τὸν θάνατο ὡς Μυστήριο·
 
 
 
ε) ἀποκλείουν τελείως τὴν πιθανότητα ἐσφαλμένης διάγνωσης «ἐ.θ.», ἢ καλοῦν τὸν πιστὸ «ν τν ξεπερν (!!!) χοντας πόψη του τ σχετικότητα ζως κα θανάτου» (!!!)·
 
 
 
στ) ἀγνοοῦν καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους προαναφερθέντες κινδύνους (ποὺ ὅμως εἶναι πολὺ ὑπαρκτοί)· τέλος,
 
 
 
ζ) ἀποκλείουν τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή, τὸ θαῦμα.
Περισσότερο πείθουν τὸ ἀκροατήριό τους ὅσοι ἀπορρίπτουν σθεναρῶς μόνον τὴν Εἰκαζόμενη Συναίνεση· διότι, ἡ σθεναρὴ ἄρνησή τους ἐντυπωσιάζει τὸν μονομερῶς πληροφορημένο Ἑλληνικὸ Λαὸ –ὀρθόδοξο καὶ μή–, ὁ ὁποῖος τὴν ἑρμηνεύει ὡς ἀδιάσειστη ἀπόδειξη τῆς ἀκεραιότητάς τους, καί, συνειρμικά, ὡς ἀδιάσειστη ἀπόδειξη τῆς ἐγκυρότητας τοῦ «ἐ.θ.», τὸν ὁποῖον αὐτοὶ –οἱ ἀκέραιοι– ἀποδέχονται ὡς φυσικό.
 
 
 
«Δι τς γάπης Δουλεύετε λλήλοις»(8): Ἑστιαζόμενοι στὸ ἀγαπολογικὸ μέρος τῆς δωρεᾶς ζωτικῶν ὀργάνων, οἱ συγκεκριμένοι “ὀρθόδοξοι” καλλιεργοῦν στὸ ἀκροατήριό τους τὴν ψευδαίσθηση ὅτι θὰ εἶναι ἤδη βιολογικὰ νεκρός, ὅταν θὰ τοῦ ἀφαιρεθοῦν (μὲ ὁλικὴ νάρκωση) τὰ ζωτικά του ὄργανα· ἀλλὰ καὶ ὅτι, ὁ ἴδιος δὲν θὰ χαθεῖ τελείως, ἐπειδὴ τεμάχια τοῦ σώματός του θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν μέσα στὸν λήπτη ἢ στοὺς λῆπτες (ἐνῷ, σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ψυχ διαχέεται σ λο τ σμα).
 
 
 
Παρουσιάζοντας τὴν συγκεκριμένη δωρεὰ ὡς «ὑπέρτατη προσφορὰ καὶ ἀγάπη» τοῦ δότη πρὸς τὸν πάσχοντα συνάνθρωπό του, συγκρίνουν τὸν δότη μὲ τὸν Καλὸ Σαμαρείτη. Ἀποσιωποῦν, ὅμως, τὴν ἑξῆς καταλυτικὴ “λεπτομέρεια”: ὅτι, στὴν παραβολὴ τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Καλὸς Σαμαρείτης πιζ τῆς προσφορᾶς καὶ ἀγάπης ποὺ ἐπέδειξε πρὸς τὸν ἡμιθανῆ συνάνθρωπό του.
 
 
 
Εκαζομένη Σωτηρία: Ἄλλοι, πάλι, διαβεβαιώνουν τὸ ἀκροατήριό τους ὅτι, ἡ δωρεὰ τοῦ αὐτή, ποὺ σῴζει ἄλλες ζωές, εἶναι εὐάρεστος στὸν Θεὸ καί, ὡς ἐκ τούτου, σῴζει τόσο τὴν ψυχὴ τοῦ δότη, ὅσο καὶ τὴν ψυχὴ τῆς οἰκογένειάς του, ποὺ δίνει τὴν ἔγκρισή της.
 
 
 
Παραλυμένο ἀπὸ αὐτὸν τὸν βομβαρδισμὸ ἀγαπολογίας καὶ ἀπὸ τὸ κῦρος ποὺ περιβάλλει τοὺς συγκεκριμένους “ὀρθόδοξους”, τὸ ἀκροατήριό τους –κατ’ οὐσία τελείως ἀποίμαντο– ἀδυνατεῖ νὰ ἀντείπει σ’ αὐτοὺς τὸ ἑξῆς ἁπλό:
 
 
 
Ἀφοῦ, ὅπως τὸ διαβεβαιώνουν, ὅταν θὰ τοῦ ἀφαιροῦνται τὰ ζωτικά του ὄργανα, ὁ δότης θὰ εἶναι πλέον νεκρός, ἡ προσφορὰ στὴν ὁποίαν τὸν ἐξωθοῦν θὰ «στερεῖται τοῦ χαρακτῆρα τῆς ἀγάπης, ἐφ’ ὅσον αὐτὴ δὲν τοῦ στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει ἄχρηστα γι’ αὐτὸν ὄργανα, δὲν στερεῖται, οὔτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γιὰ τὸν ἑαυτό του»· καί, ἑπομένως, ὅτι ἐξωθοῦν τὸν δότη νὰ ἐπιτελέσει «πράξη συμφεροντολογική, διοτελ κα γωιστική, διότι περιμένει μοιβς κα νταπόδοση κ μέρους το Θεο»(9), ἐνῷ ὁ Θεὸς δὲν ἐξαγοράζεται.
 
 
 
Τὸ πλέον παραπλανητικό, ὅμως, εἶναι ὅτι, συγκρίνουν τὴν θυσία τοῦ δότη μὲ τὴν Σταυρικὴ Θυσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς ἐὰν αὐτὸς (ὁ δότης) νὰ ἔχει τὴν θεία φύση καὶ τὴν σωτηριολογικ ξουσία κείνου(10).
 
 
 
«Δαιμονισμένη», Ψευδόμενη γαπολογία; Ἀσχέτως τῆς προέλευσής τους, πάντως, οἱ ἀγαπολογίες ποὺ κρύβουν τὴν πλήρη ἀλήθεια περὶ τοῦ «ἐ.θ.», ὑπενθυμίζουν τὴν ἐπισήμανση τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου ὅτι, «Ἀκόμα καὶ ἡ κουβέντα περὶ ἀγάπης εἶναι δαιμονισμένη, πολλὲς φορές, ν κρύβει τν λήθεια (τν περ ζως λήθεια)»(11).
 
 
 
Εκαζόμενη γκυρότητα: Ἀλλά, οἱ ἀγαπολογοῦντες ὑπέρμαχοι τοῦ «ἐ.θ.» κρύβουν καὶ τὴν μόνη ἀλήθεια ποὺ θὰ ἀκύρωνε αὐτομάτως τὴν ἐγκυρότητα τοῦ «ἐ.θ.» στὴν συνείδηση ὅλων, ὀρθοδόξων καὶ μὴ ὅτι, δηλαδή, ὄχι μόνον δὲν ὑπάρχει ἰατρικὴ ὁμοφωνία στὸ πῶς προσδιορίζεται ὁ «ἐ.θ.», ἀλλὰ ὑπάρχουν «πολλς –πάνω π 30– διαφορετικς σειρς κριτηρίων προσδιορισμο» του!(12).
 
 
 
Τελευταίως, μάλιστα, κρύβουν καὶ ἕνα ἐπιπλέον στοιχεῖο: ὅτι, ἐὰν ἐξελιχθοῦν περισσότερο τὰ ξενομοσχεύματα καὶ τὰ βιοτεχνικὰ ὀργανομοσχεύματα (ὡς ὑποκατάστατα τῶν προσφερομένων ὀργάνων γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις), ὁ «ἐ.θ.» ἐνδέχεται καὶ “νὰ ξεχασθεῖ ὁλοτελώς(13).
 
 
 
Πατερικ Περ Ζως λήθεια: Σήμερα πλέον, τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ ὅλων τῶν ἐνημερωμένων ὀρθοδόξων καταυγάζει ἡ πατερικὴ περὶ ζωῆς ἀλήθεια ὅτι: «τ σμα κα ψυχ πάρχουν “ξ κρας συλλήψεως”. Συνεπς τ μβρυο εναι πλήρης νθρωπος, κ ψυχς κα σώματος, κα πρν π τν σχηματισμ κα τν λειτουργία το γκεφάλου. Ατ καταδεικνύει τι, χι μόνον γκεφαλικς θάνατος, λλ κα παντελς λλειψη το γκεφάλου, δν συνεπάγονται τι εὑρισκόμενος στς καταστάσεις ατς νθρωπος παύει ν εναι μψυχο κα ζωνταν ν»(14).

 
 
Πατερικ λήθεια κα Διοικοσα κκλησία: Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀναμένει ἀπὸ τὴν σεβαστὴ Δ.Ι.Σ. δύο τινά:
 
 
 
Πρτον: τὴν ρητὴ ἀπόρριψη τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ὡς τεχνητοῦ καὶ ὑποβολιμαίου κατασκευάσματος, ποὺ ἐπιφέρει τὸν θάνατο τοῦ δότη· καὶ
 
 
 
Δεύτερον: τὴν ρητὴ ἀπόρριψη τῆς Εἰκαζομένης Συναίνεσης, ὄχι μόνον διότι «συναίνεση ποὺ εἰκάζεται δὲν εἶναι συναίνεση»(15), ἀλλὰ διότι, δι’ αὐτῆς, κυρώνεται ερότητα το νθρώπινου προσώπου 10.000.000 λλήνων (κα τν πογόνων τους), καταργεται λευθέρα βούλησή τους κα διακυβεύεται μία κα μόνη ζωή τους.
 
 
 
Μιὰ τέτοια Ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. θὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀγνοηθεῖ ἀπὸ τὰ πολιτικὰ κόμματα ποὺ εὑρίσκονται, σήμερα, στὸ Κοινοβούλιο· εἰδικὰ ἂν τοὺς τονίσει ὅτι, μέχρι τὴν 1.6.2013, ἀπομένουν λιγώτερο π 45 μέρες γιὰ νὰ καταργήσουν τὴν διάταξη περὶ Εἰκαζόμενης Συναίνεσης, ποὺ τόσο καταρρακώνει αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν τὴν λευθερία το νθρώπου κα τν οσία τς δημοκρατίας.
 
 
 
Εκαζόμενη Δημοκρατία; Μιὰ τέτοια Ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. θὰ ἔθετε τὰ κόμματα τοῦ Κοινοβουλίου ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν τους· πόσο μᾶλλον ὅταν τὰ περισσότερα ἐξ αὐτῶν κατακεραυνώνουν κάθε εἶδος ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ διατυμπανίζουν τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὴν δημοκρατία· ἐνῷ ὅλα ἀνεξαιρέτως διασαλπίζουν τὴν διαπρύσια ἀγάπη τους εἴτε πρὸς τὸν ἄνθρωπο, γενικῶς, εἴτε πρὸς τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, εἰδικώτερα.
 
 
 
Ἐὰν τὰ κόμματα ἀγνοήσουν τὴν Ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. (ἢ ἂν ἀφήσουν τὴν πρωτοβουλία κατάργησης τῆς διάταξης περὶ Εἰκαζόμενης Συναίνεσης σὲ κόμματα ποὺ μειοψηφοῦν, ὥστε αὐτὴ νὰ καταψηφισθεῖ· ἢ ἂν ἐπιτρέψουν νὰ τὴν ἐπικαλύψουν ἄλλα γεγονότα), τότε θὰ ἔχουν κόψει καὶ τὸ τελευταῖο νῆμα ποὺ στηρίζει τὴν ψευδαίσθηση Δημοκρατίας –ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια, ὡς λειτουργούς της– στὴν μεταμνημονιακὴ Ἑλλάδα.
 
 
 
Εκαζόμενη Σχετικότητα: Ὡς φορεῖς ἐξουσίας – θρησκευτικῆς καὶ πολιτικῆς, ἀντιστοίχως– Διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ Κοινοβούλιο πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι, τὸ νὰ ἀποφασίζουν μὲ γνώμονα τὴν «σχετικότητα ζως κα θανάτου» τῶν ὑπ’ αὐτῶν ἐξουσιαζομένων, συνιστᾶ αὐτοϋπονόμευση, καὶ μάλιστα, σὲ ἐπίπεδο πολὺ βαθύτερο τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ.
 
 
 
Ἐξ ἄλλου, ἡ συμβουλὴ τοῦ Ἰσοκράτους, «Μηδεν τν συμφορν νειδίσης. Κοιν γρ τύχη κα τ μέλλον όρατον», ἔχει διαχρονικὴ ἰσχὺ καὶ ἀπευθύνεται πρὸς ὅλους –ἔνθεους καὶ ἄθεους, φτωχοὺς καὶ πλούσιους, ξουσιαζόμενους κα ξουσιαστές.
____________________
1. Ματθ. 10, 16.
2. Τὸ παρὸν ἄρθρο ἔρχεται ὡς συνέχεια ἄλλου, μὲ τίτλο «”Ἐγκεφαλικὸς θάνατος”: Ὁ Ἔσχατος Πειρασμός», τῆς ἰδίας, ποὺ δημοσιεύτηκε στὶς 24 Ιουν 2011 στὸ http://aktines.blogspot.gr/2011/06/blog-post_4265.html. Ὅλα τὰ ἀποσπάσματα ποὺ παρατίθενται ἔχουν μὲν πολυτονισθεῖ, ὅμως διατηροῦν τὴν στίξη τῶν πρωτοτύπων. Ὅπου ὑπάρχουν ἔντονα στοιχεῖα, αὐτὰ εἶναι δικά μας.
3. “Διασώζεται ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος;”, κ. Ἐμμ. Παναγοπούλου, FACS, Αμ. Επ. Καθ. Χειρουργικῆς, τ. Συν/τὴ Δ/ντὴ Κλινικῆς Νοσοκομείου «Ἅγιος Σάββας», στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μ. Γλυφάδας τῆς 11ης.3.2012.
4. «Ὁ λεγόμενος “Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος” Εἶναι Πραγματικὸς Θάνατος;», κ. Ἀθ. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου Καθηγητοῦ Παθολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν, στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μ. Γλυφάδας τῆς 11ης.3.2012.
5. «Ἡ “εἰκαζόμενη συναίνεση” στὶς Μεταμοσχεύσεις», Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεου.
6. Μεταμοσχεύσεις καὶ Ἐκκλησία, Ἀθ. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου Καθηγητοῦ Παθολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν, ἐκδ. ΤΗΝΟΣ, 2007.
7. «Ἐγκεφαλικὸς θάνατος» καὶ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ, ἰατρικὴ καὶ φιλοσοφικὴ θεώρηση, κ. Κ. Καρακατσάνη, Καθηγητοῦ Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., 3ης Ἔκδ. Βελτιωμένη καὶ Ἐπηυξημένη, Θεσ/κη 2008.
8. Γαλ. 5, 13.
9. «Πρὸς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸν Φιλόχρηστον Λαὸν τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας του», Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
10. Κατηχητικὴ ὁμιλία τοῦ π. Κωνστ. Στρατηγόπουλου, τὴν 28η.2.2002.
11. Βλ. ἀνωτ..
12. “Διασώζεται ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος;”, Εἰσήγησ κ. Ἐμμ. Παναγοπούλου.
13. «Ὁ λεγόμενος “Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος” Εἶναι Πραγματικὸς Θάνατος;», κ. Ἀθ. Ἀβραμίδη.
14. «Πρὸς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸν Φιλόχρηστον Λαὸν τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας του», Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
15. Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου, Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μέλους τοῦ Ε.Ο.Μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου