Ομολογία

ΤΙ ΛΕΝΕ

ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ

ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ

ΠΑΠΙΚΟΙ ‘’ΚΛΗΡΙΚΟΙ’’

Το τι έγραψαν και τι είπαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι από τις στήλες των εφημερίδων, από τα ιστολόγια και από τις οθόνες ούτε λίγα είναι ούτε τα αγνοούμε. Φυσικά εμείς δεν στηριζόμαστε στα παπαγαλάκια που σήμερα εκθειάζουν τον παπισμό και αύριο τον θάβουν, ανάλογα με το νεύμα που θα λάβουν, ούτε σχηματίζουμε γνώμη για τον παπισμό από τα λεγόμενά τους. Γιατί τα παπαγαλάκια κάνουν επάγγελμα και με τα παπαγαλίσματα βγάζουν το μηνιάτικό τους. Τα όσα λένε σήμερα για τον παπισμό, θα μπορούσαν να τα λένε για την τάξη τους, μια και η διαφθορά του είδους αυτού δεν έχει αφήσει ανέπαφο το δημοσιογραφικό χώρο.

Εμείς τον παπισμό τον γνωρίζουμε καλά σαν δέντρο άκαρπο που κάνει καρπούς σαπρούς, σαν αίρεση και παναίρεση, που ευθύνεται για τη παραπλάνηση χιλιάδων και εκατομμυρίων ανθρώπων. Γνωρίζουμε το βρόμικο σύστημά τους από την δισχιλιετή ιστορία της Εκκλησίας, της οποίας έσχιζαν τον άρραφο χιτώνα και τον έκαναν κομμάτια. Απλώς τα παπαγαλάκια επιβεβαιώνουν με τις νεώτερες ειδήσεις τον ηθικό και σεξουαλικό βούρκο του άγαμου παπικού «κλήρου».

Έχει ενδιαφέρον να δούμε τί λένε οι ίδιοι οι παπικοί κληρικοί, αρχίζοντας από τον πάπα τους. Σε μια επιστολή του ο πάπας των παπικών προς τους πιστούς της Ιρλανδίας, που, ως γνωστόν, σημειώθηκαν πολλά και μεγάλα κρούσματα παιδεραστίας εκ μέρους κληρικών, και αυτού του αδερφού του, εις βάρος παιδιών που διέμεναν στα παπικά οικοτροφεία, ο πάπας φαίνεται να συμπάσχει με τα θύματα, αλλά στην ουσία τα κοροϊδεύει. Κατ’ αρχήν στην επιστολή του προτείνει «μια πορεία εξυγίανσης, ανανέωσης και επανόρθωσης», δηλαδή προτείνει αέρα κοπανιστό, και στη συνέχεια ρίχνει το βάρος της ευθύνης στους Ιρλανδούς, λέγοντας «Κατά τα τελευταία χρόνια σημειώθηκαν πολλές προκλήσεις στην πίστη των Ιρλανδών με τις ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές και τη χαλάρωση της αφοσίωσής τους στις παραδοσιακές πρακτικές ευλάβειας στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας». Σα να τους λέει «Εσείς φταίτε για τα σκάνδαλα, με τη θρησκευτική χαλάρωσή σας ,κι όχι οι κληρικοί μου».

Στη συνέχεια απευθυνόμενος στους Ιρλανδούς επισκόπους, στα ποίμνια των οποίων σημειώθηκαν οι ασέλγειες, εκδαπανάται σε μια εύκολη και φτηνή πρεπολογία, συνιστώντας ότι πρέπει «να βρεθεί η αλήθεια αυτών που συνέβησαν στο παρελθόν (εννοεί των σκανδάλων), να παρθούν όλα τα κατάλληλα μέτρα, για να αποφευχθεί η επανάληψή τους στο μέλλον». Προς τους «ήρωες» των ασελγών πράξεων ο πάπας υπενθυμίζει πως «οφείλουν να λογοδοτήσουν ενώπιον του Θεού και ενώπιον των κατάλληλα συσταθέντων δικαστηρίων για τις αμαρτωλές και εγκληματικές πράξεις που έχουν διαπράξει… και τους παροτρύνει να μην αποθαρρύνονται, αλλά αντίθετα να ανανεώσουν την αφοσίωσή τους στην ιδιαίτερη αποστολή τους εργαζόμενοι αρμονικά με τους προϊσταμένους τους». Δηλαδή πάλι εργαζόμενοι. Ούτε καν λόγος για καθαίρεση και αποβολή από το σώμα των κληρικών. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο!

Τέλος «ζητάει από όλους να προβούν σε πράξεις μετανοίας την ημέρα της Παρασκευής επί ένα έτος (δηλαδή, αν καταλαβαίνω σωστά, τους συνιστά νηστεία την Παρασκευή για ένα χρόνο) προς επανόρθωση των αμαρτιών κατάχρησης που διαπράχτηκαν». Σπουδαίος κανόνας! Κανόνας που αφήνει πάντως να εννοήσουμε ότι υπό ομαλές συνθήκες νηστεία την Παρασκευή δεν υπάρχει. Μόνο ως κανόνας εμφανίζεται εδώ η νηστεία της Παρασκευής και όχι ως εκκλησιαστικός θεσμός τους. Και ποιος ξέρει, βέβαια, τί νηστεία τους ορίζει. Αξίζει να προσέξει κανείς το διαχωρισμό που κάνει ο πάπας ανάμεσα σε «αμαρτίες κατάχρησης» και «αμαρτίες χρήσης»!

Αυτά λέει ο πάπας των παπικών για τα σκάνδαλα των «κληρικών» του και αυτά είναι τα «σπουδαία» μέτρα του πάπα για την καταστολή της αποτροπιαστικής παιδεραστίας! Δηλαδή τίποτε. Αν δεν μιλούσε, θα ήταν ίσως καλύτερα. Διότι τώρα εννοείται σιωπηρώς επευλογία της παιδεραστίας!

Ακόμη πιο χαλαρές είναι οι θέσεις που παίρνει ο διευθυντής του γραφείου τύπου της «αγίας» έδρας Φρειδερίκου Λομπάρντι. Λόγια λόγια λόγια. Ουσία μηδέν. Από μια ολόκληρη έντυπη σελίδα δεν μπορείς να διακρίνεις μια συγκεκριμένη θέση. Ο κύριος αυτός αποδίδει τα σεξουαλικά σκάνδαλα των κληρικών τους «στη θερμή περίοδο της σεξουαλικής επανάστασης του παρελθόντος». Δεν βλέπει το σκάνδαλο σαν έσχατη πτώση των κληρικών τους, αλλά προσπαθεί να τα ελαχιστοποιήσει αναφέροντας στατιστικές από την ευρύτερη αμερικανική κοινωνία, όπου το φαινόμενο είναι πολύ συχνότερο. Άρα, αφήνει να βγει το συμπέρασμα, ότι σε τόσο μικρό βαθμό δεν πειράζει που συναντάται στις τάξεις του κλήρου. Κρίνει δηλαδή τον κλήρο και το λαό με τα ίδια μέτρα.

Ας δούμε τώρα και τον πονηρό τρόπο ελαχιστοποίησης των σκανδάλων από άλλον μεγάλο του παπισμό, τον σεβασμιότατο Μπούρκ. Ο εν λόγω «κληρικός», «αξιωματούχος σε ένα από τα τρία δικαστήρια της αγίας έδρας, είπε· “Τα τελευταία χρόνια η Εκκλησία (εννοεί το παπικό συνάθροισμα), ιδίως της Αμερικής (αφήνει της Ιρλανδίας γιατί βρομάει), υπέφερε τρομερά από την αποκάλυψη του προβλήματος της παιδοφιλίας” (και ενώ περιμένει να ακούσει κανείς την τρομερότητα του προβλήματος, αυτός μιλάει για έναν κληρικό!). Αντικειμενικά, η θέση ενός ιερέως που έκανε κατάχρηση επί ενός ανηλίκου (ένας επί ενός!) είναι πολύ σοβαρή». Μαεστρία σμικρύνσεως του σκανδάλου!

Ιδιαίτερα όμως ενοχλημένος φαίνεται ένας ουνίτης Έλληνας κληρικός για τα όσα ακούστηκαν από τα μέσα πληροφόρησης για τα σκάνδαλα. Ο ουνίτης αυτός στην επιμονή των καναλιών να αναφέρονται, ακόμη και τις παραμονές του Πάσχα, στα βαριά σεξουαλικά σκάνδαλα των παπικών «κληρικών», με την επωδό «… έγιναν κάτω από τη σκιά των σκανδάλων», διαπιστώνει ότι «υπάρχει γραμμή αντικαθολική, κτυπώντας τον ίδιο τον πνευματικό ηγέτη της (εννοεί τον πάπα τους) και το κύρος της καθολικής εκκλησίας (εννοεί τον παπισμό)». Και αφού εξηγεί ότι «η παιδοφιλία είναι μια παθολογική διαστροφή που μπορεί να αγγίξει τον κάθε άνθρωπο, και επομένως και τον ιερωμένο», (νεράκι στο κρασάκι), διαμαρτύρεται που «η κορυφή της καθολικής εκκλησίας, ο ίδιος ο ποντίφικας χτυπιέται με απαράδεκτο τρόπο», με πληροφορίες «ανακριβείς άδικες και κακόβουλες». Ο ίδιος λέει ότι από δικαστικές έρευνες της εκκλησίας (αν θέλουμε τις πιστεύουμε) (εννοεί των παπικών «κληρικών»), που έγιναν, «προέκυψε πως μόνο το 20% των κατηγορηθέντων ήταν ένοχοι».

Με λίγες λέξεις δεν παραδέχονται το σκάνδαλο, έστω κι αν εμφανίζονται να το παραδέχονται. Δεν μετανοούν. Δεν τιμωρούν με αποφασιστικά κανονικά μέτρα . Ουσιαστικά ενθαρρύνουν το κακό. Τί άλλο θα περίμενε κανείς από ανθρώπους που ανήκουν σε ένα σύστημα, που μόνο όταν προσέξει κανείς πολύ, μπορεί να διακρίνει την ένοχη ανοχή του στα αποτρόπαια σεξουαλικά σκάνδαλα;

Απο το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνος Δεκεμβριου