Ομολογία

ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟ

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Τα μαρξιστικά και αυτονομιστικά κοράκια δεν φείστηκαν τον σεβάσμιο μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνο ούτε την ημέρα της κηδείας του.

Από μεγάλο δημοσιογραφικό βήμα (Τα Νέα,30/8/2010) για λόγους τάχα αντικειμενικότητος βρήκαν την ευκαιρία να βουτήξουν το μελάνι τους στο φαρμάκι και να μελανώσουν τη μνήμη του. Χωρίς να το θέλουν όμως με τις συκοφαντίες τους δίνουν μεγαλύτερο κύρος στην προσωπικότητα και στο έργο του, αφού ο αντίλογος δεν γίνεται για ανθρώπους ανύπαρκτους, αλλά για αναστήματα δημόσια και μεγάλα.

Το έργο της εκάστοτε πολιτεύσεως θα ήταν νωθρό, αν δεν υπήρχε το σφυροκόπημα της αντιπολιτεύσεως.

Και το έργο του Αυγουστίνου δεν θα ήταν μεγάλο αν δεν περνούσε από την αρνητική κριτική.

Εξ άλλου ας μη λησμονούν ότι και ο Θεάνθρωπος ακόμη κρίθηκε από τους λιλλιπούτειους , τίποτε δε το παράξενο αν και οι άνθρωποι που τον ακολουθούν πιστά, όπως ο ανεπανανάληπτος π. Αυγουστίνος, δέχονται την κακόπιστη κριτική του άπιστου κόσμου, που δεν θέλει να παραδεχτεί τους ανθρώπους της πίστεως και τα θεάρεστα έργα τους.

Αλλά και ο ίδιος ο μητροπολίτης έλεγε·

«Αν σε μια δημοσκόπηση έπαιρνα το 100%, θα ήμουν παλιάνθρωπος, διότι θα έπρεπε να είμαι αρεστός σε όλους, και στο διάβολο.

Αν κάποιοι με χαρακτηρίζουν ακραίο, έλεγε, είναι τίτλος τιμής για μένα τον ελάχιστο, διότι προσπαθώ να βαδίζω στα ίχνη του Ευαγγελίου, που εκ των πραγμάτων είναι ακραίο.

Κι αν μετά από ένα κήρυγμα μου διχάζεται η γνώμη των ακροατών, σημαίνει ότι το κήρυγμα πέτυχε.

Διότι τέτοιο ήταν και το κήρυγμα του Χριστού, που έλεγε· Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη»;

Δεν πίστευε ότι είναι αλάθητος.

«Αλάθητος», έλεγε, είναι μόνο ο πάπας.

Είχε βαθειά συναίσθηση των αδυναμιών του και το έλεγε·

Τα ψηλά βουνά έχουν και βαθειές χαράδρες.

Παρ’ όλ’ αυτά κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την καλή του πρόθεση και τη δυναμικότητα της προσωπικότητός του, το θάρρος του, την αυτοθυσία του, την καθαρότητά του, την ανιδιοτέλειά του, την παιδική του ψυχή, την αγάπη του στον άνθρωπο, το δόσιμό του στο Θεό.

Ο Αυγουστίνος δεν ήταν αρεστός και στην εκκλησιαστική ηγεσία.

Διότι τον έβλεπαν σαν ορθογραφία μέσα στην ανορθογραφία, και ορθοπραξία μέσα στην ανορθοπραξία.

Προπαντός τους ενοχλούσε ο καθαρός βίος του.

Και ενόσω ήταν πρεσβύτερος πολεμήθηκε από το εκκλησιαστικό κατεστημένο όσο κανένας άλλος.

Ο φάκελλός του στο αρχείο της ιεράς συνόδου είναι ο ογκωδέστερος απ’ όλους.

Και διώχτηκε, «τόπον εκ τόπου συνεχώς διαμείβων».

Και εκτέθηκε σε εποχές εθνικώς ανώμαλες, κατά τις οποίες η ζωή και του μεγαλυτέρου ανθρώπου κόστιζε λιγότερο από τη ζωή ενός κοτόπουλου.

Ο Θεός όμως δεν τον εγκατέλειψε.

Έβρισκε πόρους εν τοις απόροις και τον έβγαζε πάντα σε αναψυχή.

Όταν δε έγινε επίσκοπος και πάλι τον φθονούσαν.

Μπροστά του έκαναν υποκλίσεις, αλλά πισώπλατα τον μαχαίρωναν με χλεύη και μειδιάματα οι αφιλάδελφοι των μιτροφόρων.

«Όμφαξ» ήταν για τους πολλούς μιμητές της αλωπέκειας πονηρίας ο θαυμαστής και μιμητής του Παύλου και του Χρυσοστόμου Αυγουστίνος.

Ευτυχώς ο μισθός δεν θα δοθεί από τους ανθρώπους αλλά από τον δίκαιο Θεό.

Εκείνος θα του δώσει το στεφάνι που του αξίζει, γιατί όλοι όσοι τον ζήσαμε μπορούμε να πούμε ότι ανήκε στους «αγωνισαμένους τον καλόν αγώνα», στους «τετηρηκότας την πίστιν» και στους «ηγαπηκότας την επιφάνειαν» του Θεού.

Πάτερ Αυγουστίνε, μη λησμονείς τα παιδιά σου από τη λαμπρότητα της αιωνιότητος που ζεις.

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ