Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009







Δημιουργία,


Οχι Τύχη.



Μ φορμν τ λγον τος 2009, φιερωμνον ες τν ζων κα τ ργον το νθρωπολγου κα φυσιοδφου Καρλου Δαρβνου ες λας σχεδν τς μεγλας πλεις τς Ελλδος διργανθησαν πετειακα κδηλσεις πευθυνμεναι ες ερτερον εδικν κοινν καθς κα ες λκληρον τν κσμον πραγματοποιθησαν κθσεις κα συνδρια δι ν τιμσουν τ ργον το Βικτωριανο «πανασττη». Εδικτερα στ χρα μας μ τ τελευταο βιβλου γνωστο Βιολγου κα ᾿Ακαδημαϊκο, τιμθηκαν τ 200 χρνια π τν γννηση το Δαρβνου κα τ 150 χρνια π τν δημοσευση το βιβλου του «Η καταγωγ τν εδν». Ολες ατς ο κδηλσεις πυροδτησαν δι μι εστι φορ τν διδοση τς ξελικτικς θεωρας, πο ποδδει τν σνθεση, ρμονα κα περινητη νηση κα σοφα, πο κφρζεται δι το κτιστο κσμου στν πρσωπο, συνεδητο κα τυχαο μηχανισμ τς δθεν φυσικς πιλογς κα τς δθεν κοινς καταγωγς τν ζωντανν εδν.


Η ελογος ντρρησις ες λον ατν τν καταιγισμν τς ντιεπιστημονικς μεθδου πο ν δθεν καταλει τ θρησκευτικ κοσμοεδωλο περ δημιουργας κα περ εφυος σχεδιασμο, οσιαστικς ψνει τ ωλο, βσιμο κα νεπρειστο πιστημονικς κα λογικς κοσμοεδωλο τς συναρττου τυχαιτητος, ς ατας κα οσας το κπληκτικς συνθσεως κα ρμονας κσμου, πιγραμματικς χρεωστομεν ες πντησιν τς λης ατς ντιεπιστημονικς κα ντιλογικς κα ξ μπαθεας κα μσους κατ το Δημιουργο κινουμνης διαδικασας, ν καταθσωμεν πρς τν εσεβ λαν πλς σκψεις πο φορον τν ψευδεσττην κα κακτροπον ξελικτικν θεωραν κα ποδεικνουν τι κσμος εναι δημιοργημα τς περινοτου σοφας κα γπης το κτς ατο πρχοντος Τρισαγου Θεο κατ τν προχον κφρασιν το ερο ψαλμωδο: ῾῾ποησιν δ χειρν ατο ναγγλει τ στερωμα᾿᾿ (Ψαλμ. 18,1). Βεβαως α πλον σγχρονοι φυσικα θεωραι τς σχετικτητος το ᾿Αϊνστιν, τς προσδιοριστας το Χϊζεμπεργκ κα τν κβντα το Μξ Πλνκ, λλ κα ρκετα νετεραι καταδεικνουν τν σαθρτητα τς ξελικτικς θεωρας, πο ποδδει τν παρξη το κσμου στν τυχαιτητα κα στν μηχανοκρατα τς φυσικς πιλογς. Α πιστημονικα κα φιλολοσοφικα ποδεξεις κατ το μεγλου τοτου ψεδους πο συντηρον γνωστο διεθνιστικο κκλοι τυγχνουν:


1. Τ πεπερασμνον το λικο σμπαντος, Ο μαθηματικς τπος το ᾿Αινστϊν Ε=m2 τοι τι νργεια σοται πρς τ γινμενον τς μζης π τ τετργωνον τς ταχτητος το φωτς, τήν λθειαν τατην κριβς βεβαιε διτι λη-μζα κα νργεια εναι ν κα τ ατν νμισμα. Η συμπαντικ λη σχηματζεται ν τ συνλ της κ χημικν στοιχεων, τ βασικ συστατικ τν ποων εναι μονδαι σταθερα, δηλαδή πεπερασμνα σωματδια λεκτρισμο ρισμνης μζης κα ς κ τοτου χει τρμα-ρια ς βεβαιε κα σγχρονος στροφυσικ, τ σμπαν εναι σφαιρικν-κυρτν κατ τν θεωρα τς σχετικτητος μ διμετρον χουσαν μκος δκα περπου δισεκατομμυρων τν φωτς. Επομνως τ λικν σμπαν ς πεπερασμνον εναι λικν δημιοργημα «ξ οκ ντων», εναι ποτλεσμα-ατιατν κα ς τοιοτον δν εναι ναρχον, δν δναται ν χει τν αταν τς πρξες του ν αυτ κα εναι παραλογισμς ν σχυρζετα τις, τι προλθεν κ το μηδενς εναι αταπτη. Ο χρος κα χρνος μπορον ν νοηθον μνον, φ᾿ ς τ λικν σμπαν δημιουργθη «ξ οκ ντων». Τ πεπερασμνον λικν σμπαν εναι δημιοργημα λλης οσας κα πρχει που, διτι ντκειται ες τν λογικν, τι κ το παισως χανοντος μηδενς κα κ τς νυπαρξας δημιουργθη τ συλλπτου κλλους ρμονας κα τξεως λικν σμπαν κα τι πρχει ες τ μηδν, τ ποον κατ τν λογικν κα τν πιστμην σημανει ρνησιν πρξεως. Τ λικν σμπαν ποτελε τν μεγαλειωδεστραν πδειξιν πρξεως το ληθος Θεο, διτι διακηρσσει τοτο, τι πρχει τρα οσα πειρος, μ λη, κατληπτος κα περινητος, τις τ φερεν «ξ οκ ντων» ες τ εναι δημιουργικς, τι πειρος ατ «μ λη-οσα» εναι νατιος κα ναρχος λλως θ το κα ατ πεπερασμνη, τι πρς τν πειρον τατην κα ῾῾μ λην-οσαν᾿᾿ τ λικν σμπαν χει σχσιν ατιατο πρς ατιον. Η πειρος ατ «μ λη-οσα», τν ποαν «πνεμα» πεκλεσεν νανθρωπσας Λγος (᾿Ιωαν. δ, 24) εναι ντότης νσυνεδητος τήν ποίαν ποκαλομεν Θεν πο νχει τν λγον κα τν αταν «το αυτο εναι ν αυτ», εναι νατιος κα πειρος.


2.Ωσατως ναος διηνεκς κνησις, λλοωσις, μεταμρφωσις τς συμπαντικς λης-μζης π τ κρτος τγκτων φυσικν νμων (ννμων δυναμικν νομοτελειν) πρς πιτλεσιν κα παραγμτωσιν πντοτε ρισμνων σκοπν μαρτυρε τι εναι δημιοργημα ν τ συνλ της διτι τν αταν τς κινσεως, τροπν κα μεταμορφωσεν της χει κτς ατς, καθ᾿ σον ατή δν χει συνεδησιν το αυτο της. Ο ανιοι, ΐδιοι, ναλλοωτοι φυσικο νμοι δι τν ποων πραγματοποιεται τελολογικς σκοπς το κσμου διτι διηνεκς, κινουμνη, τρεπομνη, λλοιουμνη λη, ξ λγων σωματιδων μζης λεκτρικς ποτελουμνη, δν εναι δυνατν ν κπορεει δυνμεις ννμους σταθερς κα τρπτους κα ν ποταγ συνμα ες ατς, διτι κ «πηγς-μζης» στερουμνης νοσεως, εδναι κα συνοχς δν εναι δυνατν ν προλθουν δυνμεις δι τν ποων κδηλοται πειρος σκοπιμτης, σοφα κα πρνοια πιμαρτυρε τήν ς νω λήθειαν, τ γεφρωτον χσμα μεταξ νοργνου κα ργανικς λης ποδεικνει τι συμπαντικ λη διακρνεται ες δο βαθμδας, τν νργανον (λεκτρνια, τομα, σωματδια, στοιχεα, ρια, γρ, ρυκτ) κα τν νργανον ζσαν μ τς μυριδες τν γενν τν νοργνων ντων. Η μν πρτη πακοει ς γκος, ες τν παγκρατ νμον τς βαρτητος χαρακτηρζεται δι τς μηχανικς κινσεως δ δευτρα διακρνεται π ργανικς-ζωϊκς κινσεως, θρψεως, ργανικς φομοισεως κα καταλαγς τς λης, κινσεως πντοτε σκοπμου, μ ρισμνας κα ναλλοιτους καντητας προσαρμογς κα πιλογς κα μ καντητα ναπαραγωγς κα διαιωνσεως δι᾿ ρισμνων συστημτων, ργνων κα τρπων ναπαραγωγς. Τ γεφρωτον χσμα μεταξ νοργνου κα ργανικς λης πεκτενεται κα μεταξ τν διαφρων νοργνων ντων πικυρουμνου το ποφθγματος ῾῾πν ν μνον ξ μοου ντος γεννται κα ναπαργεται᾿᾿ καταρριπτομνων οτω τν ντιεπιστημονικν κα ντιλογικν θεωριν τσον τς ατομτου γενσεως τν νοργνων ντων σον κα τς ξελξεως ατν.


3. Η ργανικ διπλασις κα ζω τν νοργνων ντων μ τν περινητον σοφαν, ρμοναν, νομοτλειαν, πρβλεψιν πο ες κθε χφρονα δημιουργε τ θμβος, τν κσταση κα τν πρβαση.


4. Α διτητες τν κατωτρων το νθρπου μψχων ντων κα νθρωπνη ψυχ. Τ νστικτα, ρμμφυτα ες τ καττερα το νθρπου μβια ντα, μ προϋπρχοντα ες τν νργανον λην ς κα δι το νθρπου μνον μσως κδηλουμνη νσυνεδητος νησις κα ατεξουσα βολησις ποδεικνουν τν κ το περινοτου Νος σνθεσιν κα δημιουργαν ατν. διαιτρως νθρωπνη ψυχ εναι νσυνεδητος πνευματικ κα λευθρα πστασις κατ᾿ εκνα το Θεο.

.

5. Η ρμονα το λικο σμπαντος κα σλληπτος μαθηματικ τξις κα σκοπιμτης ες ατ δγησαν τ ξοχτερα πνεματα τς οκουμνης δι μσου τν αἰώνων ν καταθσουν ς ελαβες προσκυνητα τς θεας δυνμεως κα σοφας τ θμβος τους κα τν κπληξ τους διτι πως ες τ λχιστα συστατικ τς συμπαντικς λης οτω κα ες τς κινσεις κα λληλεπιδρσεις τν φαντστων λικν γκων τν ορανων σωμτων, τ ποα δι᾿ λιγγιωδν ταχυττων διατρχουν τ λικν σμπαν κδηλοται σλληπτος δναμις, σοφα κα πρνοια νς ξωκοσμου κα περυλικο Θεο. Ο γκοι τν ορανων σφαιρν, μδων γαλαξιν ς κα συστροφν ατν, α ποστσεις, α λξεις κα πσεις των, α ταχτηται κα κτινοβολαι, α λληλεπιδρσεις ατν εναι προδλως πολτως προϋπολογισμνα μεθ᾿ περμαθηματικς κριβεας. Ως κ τοτου κατοι λιγγιωδς περιφρονται πριξ ρισμνων κντρων οδεμα δι μσου τν αἰώνων παρουσιζεται διαταραχ.


Κατπιν τν κτεθντων παρσταται προσπθεια τν γνωστν κκλων ν ποδσουν τ θαμα τς ζως ες τν τυχαιτητα κα τν συνειδησαν κα νυπαρξαν το μηδενς ς τ πλον χαρακτηριαστικ γνρισμα το τραγικ πεσμνου κα ποτυχημνου νθρπου πο συμπνγεται στν χοϊκτητα κα δυνατε ν ναχθ π τν κτση στν κτσαντα.


Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ

3 σχόλια:

  1. Νομίζω πως ο Καρδάσης του οποίου φιλοξενείς κείμενα (ΛΑΘΟΣ ΣΟΥ ΜΕΓΑΛΟ) πιστεύει στην εξελικτική θεωρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο μεγάλος καημός των νεότερων απολογητών ήταν να βρουν την αρμονία επιστήμης και θρησκείας. Ο λόγος ήταν απλός, ταύτιζαν συνειδητά ή και ασυνείδητα μερικές φορές την αιτία και τον τρόπο γένεσης των όντων ως ένα πράγμα, με το οποίον ασχολείται η Αγία Γραφή και κατ’ επέκταση η θεολογία. Μ’ άλλα λόγια πίστευαν πως η Αγία Γραφή και η θεολογία απαντούν απερίφραστα και κατηγορηματικά και στα δυο ερωτήματα 1/ ποιος έκανε τον κόσμο και 2/ πως τον έκανε. Νόμιζαν ότι η συμβολική γλώσσα των διηγήσεων της Γένεσης, λόγου χάρη, για τη δημιουργία του κόσμου, αρκούσε για να πουν πως ακριβώς έγινε ο κόσμος και όχι μόνο ποιος τον έκανε.
    Σε ενδεχόμενη ένσταση οποιουδήποτε ακροατή, γιατί ο Θεός δεν μας αποκάλυψε και το πώς ακριβώς έγινε η δημιουργία, ο Μ. Βασίλειος απαντά πως ο Θεός μας έδωσε το νου που πρέπει να τον γυμνάζουμε και να βρίσκουμε τα μυστήρια της δημιουργίας. Λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Πολλά απεσιώπησεν, ύδωρ, αέρα, πυρ, τα εκ τούτων αναγεννώμεθα πάθη. α πάντα μεν ως συμπληρωματικά του κόσμου συνυπέστη τω παντί δηλονότι. παρέλιπε δε η ιστορία τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα προς εντρέχειαν, εξ ολίγων αφορμήν παρεχομένη επιλογίζεσθαι τα λειπόμενα» (PG 29. 33B). Όσο λοιπόν δεν έχουν γυμνασμένο το νου τους ή δεν θέλουν να τον γυμνάσουν, για να βρουν τα λειπόμενα, αρκούνται να κάνουν πύρινα ρητορικά σχήματα ως αυτόκλητοι προστάτες της Ορθοδοξίας.
    Η ορθόδοξη θεολογία της μακραίωνης παράδοσης δεν παγιδεύτηκε σε καμιά ανάγκη εναρμόνισης επιστήμης και θρησκείας και μπόρεσε να δει χωριστά τα θέματα του ποιος δημιούργησε τον κόσμο και του πως δημιουργήθηκε αυτός. Τα δυο ανεξάρτητα επίπεδα, της θεολογίας και της επιστήμης, συνενώθηκαν λειτουργικά και δεν εννοήθηκαν ποτέ διαλεκτικά.
    Για το πώς έγινε η δημιουργία τα δυο πρώτα κεφάλαια της Γένεσης μας παρουσιάζουν δυο διαφορετικές εικόνες. Άλλη είναι η σειρά και άλλος ο τρόπος της δημιουργίας κατά την ιερατική πηγή του πρώτου κεφαλαίου και άλλη η σειρά και ο τρόπος κατά την αρχαιότερη πηγή, τη γιαχβική, του δεύτερου κεφαλαίου.
    Έτσι στην εξιστόρηση του πως της δημιουργίας οι ημέρες της κοσμογονίας είναι έξη. Οι έξη ημέρες της δημιουργίας είναι έξη φάσεις της κοσμογονικής πορείας. Η ημέρα, κατά τη γενική συμβολική γλώσσα των πατέρων, είναι ένα σύμβολο που φανερώνει παραστατικά την ολοκλήρωση μιας φάσης, που θα μπορούσε να είναι ένα δευτερόλεπτο ή δισεκατομμύρια χρόνια. Γι’ αυτό κατά μία κυρίαρχη τάση στη θεολογία της ορθόδοξης παράδοσης η έβδομη ημέρα είναι ο δικός μας χρόνος που συνεχίζεται και η όγδοη η διάρκεια της βασιλείας του Θεού και της δόξας του, όπου μετέχουν τα λογικά όντα.
    Εξ άλλου οι έξη φάσεις περιγράφονται με ένα απλό και λιτό τρόπο. Σε σχέση με άλλες μυθικές κοσμογονίες υπάρχει κάποια «επιστημονικότητα». Ο Θεός είναι δημιουργός της πρώτης άμορφης στόφας που μέσα σε σκοτεινά και ακαθόριστα νερά αποκαλείται ουρανός και γη, δηλ. το παν.. Έπειτα σε έξη φάσεις πραγματώνεται η διαμόρφωση του σύμπαντος. 1/ γένεση του φωτός, 2/ σχηματισμός της ατμόσφαιρας, 3/ διαμόρφωση ξηράς και θάλασσας και εμφάνιση του φυτικού βασιλείου, 4/ δημιουργία του ήλιου, της σελήνης και των αστεριών, 5/ δημιουργία των θαλάσσιων οργανισμών και των πετεινών του ουρανού και 6/ δημιουργία των τετραπόδων και τελικά του ανθρώπου κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού.
    Η διήγηση του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης με όλη τη συναρπαστική απλότητά της, η οποία γοητεύει τον Μ. Βασίλειο, σε αντίθεση με όλες τις άλλες μυθικές κοσμογονίες δεν κάνει λόγο για καμιά θεογονία. Δεν γίνεται καμιά πάλη για να κυριαρχήσει κάποια θεότητα, η απρόσιτη κυριαρχία του Θεού είναι αυτονόητη, δεν λέει ο ιερός συγγραφέας ποιος τον έκανε το Θεό, απλώς εξιστορεί μονάχα το πώς της κοσμογονίας.

    IK

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οδυσσέα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η θεωρία της εξελίξεως απολαμβάνει πλέον την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των επιστημόνων.
    Μάλιστα όσο τα ευρήματα πολλαπλάσιάζονται τόσο ενισχύεται η εμπιστοσύνη των ερευ=νητών στις αρχές της.
    Συνέπεια αυτής της πραγματικότητας υπήρξε η σπασμωδική αντίδραση των απολογητών, οι οποίοι ανακάλεσαν όλη την φιλολογία τους περί Αδάμ και Εύας και άρχισαν να ψάχνουν για συμβολικές ερμηνείες της Γενέσεως, κάτι που ουδέποτε τους απασχόλησε στο παρελθόν.
    Συνεπώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μια καραμπινάτη αντίθεση μεταξύ της χριστιανικής και της σύγχρονης επιστημονικής οντολογίας.

    Είναι ίσως ένας από τους κυρίαρχους παράγοντες για τους οποίους αναρωτήθηκε ο Κύριος μας όταν έλεγε :«Όταν ο Υιός του Ανθρώπου θα επιστρέψει, θα εύρει την πίστη στη γή;»(Λκ.18:8)

    Eνδεικτικές αυτής της πραγματικότητας είναι τα αποτελέσματα σχετικών ερευνών μεταξύ επιστημόνων διαφόρων πεδίων, τα οποία αποκαλύπτουν ότι το ποσοστό των άθρησκων επιστημόνων είναι σχεδόν τετρπλάσιο σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου