Κυριακή 19 Απριλίου 2009












ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ


«Η αιωνία σιωπή των απείρων διαστάσεων του Σύμπαντος με τρομάζει. Το Σύμπαν είναι βωβό. Και αυτό προξενεί φρίκην»,

αναφωνούσε μέσα από τις πολυχρόνιες έρευνές του, ο μεγάλος μαθηματικός Πασκάλ.

Και μέσα εις αυτό το βωβόν Συμπαν, εμφανίζεται και σπάει τη σιωπή του Σύμπαντος κόσμου, ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Χριστός.


Ιδου, Αυτός είναι ο συγκεκριμένος και αυθεντικός Θεός που εμφανίζεται στη Γή για να σώση τον άνθρωπο.

Και για να λύση όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.

Ποιος είναι Αυτός ο Ιστορικός Χριστός που εμφανίζεται στην ιστορία της Γής, στην ιστορία του κόσμου, στην ιστορία του ανθρώπου; Μα Αυτός, είναι ο Άνθρωπος. Ιδε ο Άνθρωπος, είπεν ο Πιλάτος (Ιωάν.ΙΘ΄6).

Μα Αυτός, είναι και ο Θεός. Είναι ο Θεάνθρωπος.

Είναι η Τιμή, είναι η Δόξα, είναι η μεγάλη κραυγή του Σιωπηλού και Αχανούς Σύμπαντος.


Εσείς τα αχανή και σιωπηλά Σύμπαντα, εσείς οι απέραντοι Αστέρες και οι Γαλαξίαι, … Προσκυνήσατέ Τον.


Λαοί και Εθνοι, αι Γενεαί Πάσαι, …Προσκυνήσατέ Τον.

Είναι ο Θεάνθρωπος. Είναι ο Μεγάλος Επισκέπτης της Γής.

Είναι ο Μεγάλος Φιλάνθρωπος Αιώνιος Θεός. Είναι ο Μοναδικός Σωτήρας των Ανθρώπων.


Εις όλους τους Χρόνους και εις όλα τα μήκη και τα πλάτη του Σύμπαντος Κόσμου,…, εις όλους τους Αιώνας….Προσκυνήσατέ Τον. Αυτώ η δόξα εις τους Αιώνας.


Ότι εν Αυτώ η σωτηρία. "Και ούκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία. Ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον Ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δεί σωθήναι ημάς"(Πραξ.Δ΄12).

Και αλήθεια, για ποια σωτηρία ανθρώπων ήλθε ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Κύριος Ιησούς;

Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που ήλθε να σωση ο Ιησούς;

Είναι ο χθεσινός, είναι ο σημερινός, είναι και ο αυριανός άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που αποτελείται από ένα κράμα μεγαλείου και αθλιότητος.

Είναι ένας ξεπεσμένος βασιλιάς. Και υπό τα ερείπια του παλατιού του μπορούμε να δούμε καθαρά τις μεγάλες γραμμές του παλατιού αυτού, στην παληά του δόξα.

Ειχε ένα μεγαλείο ο άνθρωπος, αλλά δεν εμεινε στο μεγαλείο του, προτίμησε να περιέλθη στην μαραζωμένη αθλιότητα του.


Δεν είναι ένα ζώον ο άνθρωπος, δεν είναι ένα βοσκηματώδες, όπως διακήρυξαν κάποιοι ναυαγοί της ζωής που περιήλθαν στην απελπισία και στο μαρασμό των σκέψεων και των αισθημάτων τους. Αυτοί ξέμειναν σαν ξεφτυσμένοι και ερειπωμένοι ναυαγοί με κατασπασμένα τα φτερά και τα κατάρτια τους. Και έτσι εφυγαν από τη ζωή αυτή. Προτίμησαν να εξαφανισθούν για πάντα, σαν τρελλές και αλλόφρονες πεταλούδες και σαν περιφερόμενα χνούδια των δένδρων. Τι κρίμα, αλήθεια, που δεν κατάφεραν να συνέλθουν και που δεν μπόρεσαν να θεωρήσουν και να νοσταλγήσουν το παληό τους μεγαλείο και να ξαναεπανέλθουν και να ξαναεγκαταστασθούν πάνω στον βασιλικό τους θρόνο. Πολύ κρίμα. Μεγάλο κρίμα.


Μα τώρα σήμερα, χθές, αύριο, ήλθε και έρχεται και θα έλθη ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Ιησους.

Δεν δικαιούται να υπάρχη κανένας απελπισμένος. Οι απελπισμένοι δεν ανήκουν στις τάξεις του Εσταυρωμένου και του Ανασταντος Ιησου. Οι απελπισμένοι ανήκουν στους θλιβερούς αθέους. Στον Εσταυρωμένο και Ανασταντα Ιησού, όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβασι σωτηρίας.


Μα ποιος είναι Αυτός ο Ιησούς;

Δεν είναι Αυτός απλώς ο καλύτερος των ανθρώπων. Είναι το μοναδικόν φαινόμενον εις την Ιστορίαν του οποίου η αναμονή και η έλευσις υπήρξαν πάντοτε.

Μόνον ο Ιησούς Χριστός είχε προϊστορία από τα βάθη των αιώνων, αλλά έχει και ιστορία 2000 χρόνων. Κανένας από τα μεγάλα πρόσωπα της αρχαιότητος δεν έχει προϊστορία ως άτομο. Ούτε ο Βούδας, ούτε ο Μωάμεθ, ούτε ο Κομφούκιος, ούτε ο Μ. Αλέξανδρος είχαν προϊστορία. Γι αυτούς γίνεται λόγος από τότε που γεννήθηκαν.

Για τον Χριστό όμως γίνεται λόγος με τις προφητείες πρίν γεννηθή.


Ιδου το πρώτο και μοναδικό τεκμήριο της μοναδικότητας του Χριστού: Η Προφητεία.


Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο ζήτημα . Θα πρέπη να υπάρχουν και τα χαρακτηριστικά γεγονότα που θα μαρτυρούν ότι ο Χριστός ήτο ο αναμενόμενος και προλεγόμενος από τις προφητείες και κανένας άλλος. Ποια είναι αυτά τα γεγονότα; Μα τα θαύματα Του.

Και μάλιστα το μεγαλύτερο των θαυμάτων Του: η Ανάστασί Του.

Και που περιέχονται οι Προφητείες; Στην Παλαιά Διαθήκη. Που γράφτηκε από τους Εβραίους πρίν έλθη ο Χριστός στον κόσμο, από τους αρχαιότατους χρόνους, κατά διάφορες εποχές, από διάφορους συγγραφείς, μέχρι του 5ου αιώνος π. Χ. και μεταφράσθηκε στην ελληνική πάλι από Εβραίους που γνώριζαν την Εβραϊκή και την Ελληνική το 250 π.Χ.

Και την κατέχουν σήμερα, εκτός από μας, και οι Εβραίοι, που σταύρωσαν τον Χριστό και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν εις Αυτόν.

Αυτή λοιπόν η Γραφη είναι λίαν αξιόπιστος, που γράφτηκε από Εβραίους που δεν είδαν τον Χριστό, και βρίσκεται σήμερα στα χέρια των Εβραίων, των οποίων οι πρόγονοι σταύρωσαν τον Χριστό και αυτοί δεν τον πιστεύουν ούτε και σήμερα, ως Μεσσία.

Δεν είναι δυνατόν να εμφιλοχορήση στο νου μας καμμία ιδέα ότι νοθεύτηκε, αφού κατέχεται από τους Εβραίους, που δεν πιστεύουν και δεν αναγνωρίζουν το Χριστό, ως Μεσσία και ως Θεό.


Εδώ περιγράφεται ολόκληρος ο Χριστός. Περιγράφεται ακριβέστατα και αναλυτικότατα, ο χρόνος της ελεύσεώς Του, η Βασιλεία και το Μέλλον του Μεσσία, η φυλή, το πάθος, ο χαρακτήρας, η γενέτειρα του Μεσσία. Υπάρχει πλήθος προφητών που προλέγουν τον Χριστό ως Μεσσία, όπως και πλήθος λαού που τον λατρεύει, όταν ήλθε. Ένα ολόκληρος λαός τον προλέγει πρίν έλθη. Ένας ολόκληρος λαός τον λατρεύει όταν ήλθε.

Πως όμως θα πείθονταν οι σύγχρονοι του Χριστού ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας και όχι άλλος;

Με τα θαύματα. Και κυρίως με το μεγαλύτερο θαύμα Του. Την Ανάστασί Του.


Και ιδου το πελωρίων διαστάσεων ερώτημα: Ανέστη ο Χριστός εκ νεκρών;

Αν ανέστη εκ νεκρών, έν εκ των δύο θα έγινε.

Η οι μαθηταί, μας απάτησαν ή απατήθηκαν.

Εάν ούτε απάτησαν , ούτε απατήθηκαν, ο Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, άρα θα είναι Θεός, και ό, τι λέγει θα είναι θείον.

Μήπως όμως οι μαθηταί, μας απάτησαν;

Όχι. Διότι είναι ανώτεροι άνθρωποι και κατ’ εξοχήν ειλικρινείς. Και που φαινεται αυτό; Δημοσιεύουν τα ελαττώματά τους, δημοσιεύουν τις ελλείψεις τους. Καμμία λέξι δεν εκτοξεύουν εναντίον του διδασκάλου τους.

Ο Χριστός τον Πέτρο τον ονομάζει χοντροκέφαλο. Τον ονομάζει διάβολο. Ο ίδιος ο Πέτρος τον αρνείται τρείς φορές. Ολες αυτές οι ελλείψεις γράφονται από τους ίδιους και δημοσιεύονται.

Ο Θωμας ντρέπεται και απιστεί. Γράφεται.

Ο Ιούδας τον προδίδει. Γράφεται.

Οι άλλοι οι απόστολοι τον εγκαταλείπουν ή με τον ύπνο τους ή με την φυγή τους, τις κρισιμώτερες ώρες που διέρχονταν ο διδάσκαλός τους. Το γράφουν.

Ανέστη ο Χριστός και αυτοί δυσπιστούν και νομίζουν ότι βλέπουν φάντασμα.

Ονειδίζει την σκληροκαρδία τους ο Χριστός ότι «θεασαμένοις ουκ επίστευσαν». Γράφεται και αυτό.

Δημοσιεύουν, λοιπόν, όλες τις ελλείψεις τους.

Ουδεμία ύβρι εκτοξεύουν κατά του άδικου Πιλάτου, κατά του αχάριστου Ιουδαϊκού όχλου, κατά των καθοδηγητών του λαού των Φαρισαίων.

Είναι μικρά αυτά τα δείγματα ειλικρινείας των μαθητών του;

Δες τε πως περιγράφουν τον θάνατο του λατρευτού των Διδασκάλου και πως περιγράφουν τον θάνατο του πρωτομάρτυρος Στεφάνου;

Δίνουν ηρωϊκότερη περιγράφη του θανάτου του Στεφανου από το θάνατο του Χριστού. Τον Χριστο τον παρουσιάζουν λειποψυχούντα και λυγίζοντα, στον Στέφανο ουδεν λύγισμα δείχνουν ακόμα και όταν λιθοβολείται, τουναντίον συγχωρεί τους εχθρούς του. Τον παρουσιάζουν δηλαδή υπερέχοντα του Χριστού και ουδεμίαν αγωνία δεικνύοντα.

Μήπως όλα αυτά δείχνουν ότι ήθελαν να μας απατήσουν και να ηρωοποιήσουν τον Διδάσκαλόν τους;

Δεν έγραψαν ό,τι ποθούσαν και ό,τι επιθυμούσαν, αλλά ό,τι είδαν.


Ποιο άλλο μεγάλο σημείο ειλικρινείας δείχνουν;

Τον ήρεμο θάνατό τους. Θυσιάσθηκαν, πέθαναν ήρεμα, άλλοι με σταυρικό θάνατο, άλλοι με μάχαιρα ή με αποκεφαλισμό, χωρίς απειλές, χωρίς ύψωμα των γρόνθων τους στους σταυρωτάς τους, ούτε ακόμα και κατά την περιγραφή της αναστάσεως του Χριστού.

Ω άπιστοι, ώ άπιστοι, παρουσιάστε άλλα ισχυρότερα κριτήρια ειλικρινείας από τα αναφερθέντα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εχετε;

Είναι βέβαιο, λοιπόν, ότι δεν μας απάτησαν οι μαθηταί του Χριστού.


Μήπως όμως, απατήθηκαν;

Πότε ένας άνθρωπος απατάται και πότε δεν απατάται;

Μπορεί κάποιος να απατηθή όταν ομολογή μία θρησκεία, ένα κοινωνικό σύστημα, όπου έχουν τον λόγο ο νούς και το συναίσθημα.

Δεν απατάται όμως ο άνθρωπος όταν ομολογή ένα ΓΕΓΟΝΟΣ, που συνέβη σε ορισμένο τόπο και χρόνο και ενώπιον μαρτύρων. Διότι γι αυτό το γεγονός έχουν τον λόγο τα μάτια, και τα αυτιά. Όταν μάλιστα τα μάτια και τα αυτιά είναι ξένα ψυχολογικών προδιαθέσεων, τόσο περισσότερο είμαστε βέβαιοι ότι δεν απατώμεθα, όταν ακούμε κάποιον αυτόπτη και αυτήκοο μάρτυρα, που διηγείται το γεγονός.


Πράγματι, η Ανάστασι του Χριστού εμφανίζεται από τους αποστόλους με αυτές τις δύο όψεις.

Εμφανίζεται ως συμβάν και ως γεγονός, που έλαβε χώρα σε ωρισμένο τόπο και χρόνο και ενώπιον μαρτύρων.

Δεν εχουν καμμία ψυχολογική προδιάθεσι για την Ανάστασι, μάλλον καμμία προσδοκία αναστάσεως είχαν, αφού ούτε ο Θωμάς θα ζητούσε να θέση τον δάκτυλόν του επί τον τύπο των ήλων και την χείρα του στην πλευρά για να πιστέψη, ούτε στους αποστόλους θα φαίνονταν τα ρήματα των γυναικών «ωσεί λήρος», ούτε θα «εδόκουν πνεύμα θεωρείν» όταν τους ειπε ο Χριστός «ψηλαφήσετέ με και ίδετε», ούτε ο Λουκάς θα έγραφε το «απιστούντων και θαυμαζόντων από της χαράς», ούτε οι πορευόμενοι προς Εμμαούς θέ έλεγον «ηλπίζομεν ότι αυτός εστίν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ».

Αντίθετα όλοι τους θα δέχονταν αυτόν αναστάντα ΑΝΕΥ ΔΙΣΤΑΓΜΩΝ.

Οι αρνήσεις και οι δισταγμοί των αποστόλων δείχνουν ότι η Σταύρωσις του Χριστού γκρέμισε από την ψυχή τους κάθε λόγο για την ανάστασί του που τους ειχε μιλήσει. Τόσο μεγάλο ήταν το κάταγμα που υπέστησαν.

Τα αυτιά και τα μάτια των αποστόλων χωρίζονται τελείως από τις εσωτερικές των ιδέες και προδιαθέσεις.

Βλέπουν και μαρτυρούν ο,τι δεν περίμεναν.

Και όπως λέν οι ίδιοι «¨Ο ακηκόαμεν, ό εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ό εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν περί του Λόγου της Ζωής».



Συμπέρασμα: Οι απόστολοι δεν απατήθηκαν, γιατί μαρτυρούν γεγονός και όχι ιδέα.

Εαν αυτό δεν είναι ισχυρό τεκμήριο, υπάρχει ισχυρότερο τεκμήριο, ότι δεν απατάται κάποιος;

Και σε ποιόν άλλο έγινε;

Στην ιστορία του κόσμου, ποτέ και σε κανένα.



Ανακεφαλαιώνοντας όλα τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι οι Απόστολοι ούτε απάτησαν, ούτε απατήθηκαν.

Δεν απάτησαν, γιατι εκτός από τα άλλα, θυσιάστηκαν.

Δεν απατήθηκαν, γιατί η Ανάστασις εμφανίζεται όχι σαν ιδέα, ή σύστημα, ή συναίσθημα, αλλά σαν γεγονός, συμβάν σε ορισμένο τόπο και χρόνο και ενώπιον μαρτύρων.


Αρα ο Χριστός ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ.


Και ό,τι λέγει είναι αληθινό.

Ειπεν ότι είναι Θεός. Ναι, είναι Θεός.

Είπε ότι υπάρχει ψυχή και αυτή είναι αθάνατη. Είναι.

Είπε ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή. Υπάρχει.


Ο Θεός μας απέδειξε την θεότητα του Χριστού δια των δυνατοτέρων και ευκολοτέρων τρόπων, ήτοι της Προφητείας, της Λογικής και της Ιστορίας.

Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του, διότι δια των ευκολοτέρων, αλλά και δυνατωτέρων μέσων, μας αποδεικνύει το ωφελιμότερον όλων, τον Χριστόν ως Θεόν.


Επομένως. Βαρκούλες και μονόξυλα, πλοία και ατμόπλοια, θωρηκτά και υπερωκεάνεια, ήτοι άνθρωποι του προσκαίρου τούτου βίου, ιδού το λιμάνι εις την θάλασσαν του βίου μας, όπου θα αναπαυώμεθα και θα ανεφοδιαζώμεθα, για να μπορέσουμε αρμενίζοντες στα πελάγη, να παλαίωμεν νικηφόρως προς τα κύματα, τας συμφοράς του βίου μας.

Το λιμάνι αυτό είναι ο συγκεκριμένος και αυθεντικός Θεάνθρωπος Χριστός.


Όχι, λοιπόν, πίστευε και μη ερεύνα,

αλλά πίστευε

ή ερεύνα,

ή πίστευε και ερεύνα.

Τα παραπάνω, κατά ένα μεγάλο μέρος τους, λήφθηκαν από το βιβλίο του π. Ι.Γιαννακοπούλου «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ-ΛΟΓΙΚΗ» και διαμορφώθηκαν ελεύθερα.

2 σχόλια:

  1. Ωραίο το άρθρο γιά τα τεκμήρια της Αναστάσεως.
    Σε ευχαριστούμε.
    Είναι η ιστοσελίδα σου πράγματι μία ΕΚΠΛΗΞΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο το θέμα που θίγει ο αντι-παλαιοημερολογίτης π. Ιωήλ.

    Αλλά ο Χριστός, γιατί διστάζει;
    Είναι σαν να σκέπτεται: Να φύγω ή να κάτσω;

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου