Διερευνώντας το θέμα "Ο μολυσμός των Μυστηρίων και ο μολυσμός της πίστεως και πως προέρχεται"

 

Εισαγωγικά

Αξιολογώντας τα διάφορα σχόλια των «αντι-οικουμενιστών» στο συγκεκριμένο ιστολόγιο παρατηρούμε ότι το βασικό θέμα που αποφεύγουν να θίξουν είναι ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ και πως αυτός προέρχεται.

Το θέμα αυτό  έχει σοβαρές πνευματικές και σωτηριολογικές επιπτώσεις και αποτελεί την βάση της αποτείχισης.

Προκειμένου να το ξαναδιερευνήσουμε το θέμα θα δημοσιεύσουμε ορισμένα αξιόλογα κείμενα. Θα παρακαλέσουμε, όσοι θέλουν να σχολιάζουν τις απόψεις στα άρθρα που δημοσιεύονται, να τεκμηριώνουν τις θέσεις τους.

Από εδώ και στο εξής θα εγκρίνονται ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ και τεκμηριωμένα, ώστε ο διάλογος να είναι ωφέλιμος και αποδοτικός.

π. Δ.Α

---------------------------------------------------------------------------------

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙΣ.

Επιμέλεια και επιλογή  κειμένων :πρωτοπρεσβύτερος Δημ.Αθανασίου

-----------------------------------------------------------------

«Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την επί των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο· γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της θείας λειτουργίας, ότι αναφέρει ο ιερουργών το του αρχιερέως όνομα, “δεικνύων και την προς το υπερέχον υποταγήν, και ότι κοινωνός εστίν αυτού, της πίστεως και των θείων μυστηρίων διάδοχος”».(Αγιου Νικοδημου Αγιορειτου, Ερμηνεία εις τον Ε´ Αποστολικό Κανόνα, υποσημ. 2, Πηδάλιον, , σ. 399)

Η ερμηνεία του Θεοδώρου Ανδίδων είναι η εξής: «Εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του αρχιεπισκόπου ημών· αφ' ης δείκνυται υποταγή η προς το υπερέχον· και ότι τούτου μνημονευομένου αρχιερέως κοινωνός εστι και ο προσφέρων της πίστεως και της παραδόσεως· των μυστηρίων διάδοχος. Αλλ' ουχί καινός τις μύστης ή ευρετής των παρ᾽ αυτού προσφερομένων συμβόλων».

Κατ' αρχάς η μνημόνευση του ονόματος του Αρχιερέως, δεν συνιστά μία τυπική σχέση, αλλά αποτελεί μία ουσιαστική - πνευματική σχέση ιερέως και Αρχιερέως. Η μνημόνευση του ονόματος του αρχιερέως υπό του ιερέως φανερώνει:

α) Την υποταγή, τον σεβασμό προς τον υπερέχοντα κατά την ιερωσύνη Αρχιερέα.

β) Ο λειτουργών ιερεύς μνημονεύοντας μέσα στα άδυτα, στο ιερό βήμα το όνομα του αρχιερέως, δι' αυτού του τρόπου δεικνύει ότι έχει την ίδια πίστη με τον αρχιερέα του, γίνεται δηλαδή συγκοινωνός στην πίστη του Αρχιερέως, «ότι κοινωνός εστίν αυτού, της πίστεως».

Τα δόγματα είναι το θεμέλιο επάνω στο οποίον οικοδομείται η Εκκλησία και η σχέση ιερέως και αρχιερέως.

Ως εκ τούτου, ο ιερέας μνημονεύων το όνομα του αιρετίζοντος αρχιερέως, γίνεται συγκοινωνός και στην αιρετική πίστη του αρχιερέως, άσχετα αν αυτός ο ιερέας έχει “ορθόδοξον φρόνημα’’ και δηλώνει ότι δεν συμφωνεί με τα αιρετικά φρονήματα του επισκόπου. Αυτό όμως δεν ισχύει μόνον διά τον ιερέα αλλά για όλους τους πιστούς που συμμετέχουν στα μυστήρια..(ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ)

Όταν μνημονεύουμε το όνομα ενός οικουμενιστού επισκόπου και διά της μνημονεύσεως μόνον αποκτούμε τέλεια συγκοινωνία με την αίρεσή του, και γινόμαστε κοινωνοί της αιρέσεώς του πως μπορούμε τότε να τον μνημονεύουμε ως τον «ορθοτομούντα τον λόγον της σης αληθείας», κάτι το οποίον αναδεικνύει τους ιερείς ως ψευδομένους και υποκριτές ;

«…το συνάπτειν αυτόν ως ορθόδοξον Πατριάρχην μετά των λοιπών ορθοδόξων πατριαρχών. Εν καιρώ φρικτών μυστηρίων σκηνικώς παίξομεν και το μη ον υποκρινώμεθα; Και πως ταύτα ανέξεται ορθόδοξος ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα και καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται»;.( Θεοδωρου Ανδιδων, Προθεωρία κεφαλαιώδης περὶ τῶν ἐν τῇ θείᾳ λειτουργίᾳ γινομένων συμβόλων καὶ μυστηρίων, PG 140, 460-461.

«Και ο μέγας πατήρ ημών και ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης ταύτα λέγει προς τινα, διά της τιμίας αυτού επιστολής “έφης δε μοι ότι δέδοικας ειπείν τω πρεσβυτέρω σου, μη αναφέρειν τον αιρεσιάρχην· και τοι περί τούτου ειπείν σοι το παρόν, ου καταθαρρώ, πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, ουκ αν ορθόδοξος είη ο αναφέρων”

Η εκκλησιαστική κοινωνία ιερέως και αιρετίζοντος επισκόπου, όπως εκφράζεται διά του επισκοπικού μνημοσύνου, αποτελεί μολυσμό και άρνηση της Ορθοδοξίας. Πολλοί ιερείς, σήμερα πιστεύουν ότι η Ορθοδοξία είναι μία εσωτερική προσωπικὴ ὑπόθεσή λέγοντας, ότι «εγώ δεν συμφωνώ με τον Πατριάρχη-επίσκοπο σε αυτά που κηρύττει και πράττει, αλλά τι να κάνω, τον μνημονεύω». Αυτό, μας λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, δεν απαλλάσσει τον ιερέα της ευθύνης του, διότι διά της μνημονεύσεως έχει μολυσμό, «πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν». Και μόνον εκ της μνημονεύσεως του αιρετικού επισκόπου γίνεται κοινωνός της αιρετικής πίστεώς του και οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι ο ιερέας, παύει πλέον να είναι ορθόδοξος, δεν μπορεί να είναι ορθόδοξος «ουκ αν ορθόδοξος είη ο αναφέρων».

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Κατά αδιαμφισβήτητον εκκλησ. αρχήν η ενότης της Εκκλησίας δεν είναι διοικητικής-θεσμικής μορφής. Η Εκκλησία είναι εν Πνεύματι μία· είναι ενωμένη εν τω ονόματι του Χριστού. “Εις Κύριος· μία Πίστις· εν Βάπτισμα· εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο επί πάντων και διά πάντων και εν πάσιν ημίν”. Η ενότης αυτή παρασαλεύεται μόνον από τας ετεροδοξίας. Ο ετέρως, παρ’ ο παρέλαβε, φρονών, παύει να έχη την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του αγίου Πνεύματος. Διά τούτο κατά την Ε΄ Σύνοδον (Πραξ. Α΄ §3, 17) υπέρτατο χρέος των ιερέων, φυλάκων της Εκκλησίας, είναι η περιφρούρησις της πίστεως.

Η έκπτωσις ιερέων από την ενότητα της πίστεως μιαίνει τα υπ’ αυτών τελούμενα μυστήρια και αίρει από αυτούς το χάρισμα της πνευματικής πατρότητος. Αντί ποιμένων αποβαίνουν λύκοι, κατατρώγοντες το ποίμνιόν τους (βλ. Πραξ. ΣΤ΄ §15, 10 και Πραξ. Α΄ 3, 14). Διά τούτο ο Ιουστινιανός δηλοί (και η Σύνοδος επικυρώνει την ”θέσιν” αυτήν (εν Πράξει Ζ΄ §16, 1-2), ότι ουδέποτε θα ανεχθή να λάβη την θείαν κοινωνίαν από ιερείς υπόπτους επί αιρέσει. Και οι ορθόδοξοι καθ’ όλον το διάστημα του ακακιανού σχίσματος ηρνήθηκαν να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων από χειρών απλώς υπόπτων. “Ακοινώνητοι διά τι μένομεν επί τοσαύτα (35) έτη; Διά τι ου κοινωνούμεν; (Α.C.O. 3, σελ. 72). Ιερείς και πατέρες είναι μόνον οι τηρούντες την πίστιν ανόθευτον (Πραξ. A΄ §3, 14).

Κάθε ιερεύς τελεί τα άχραντα μυστήρια αξίως και επί αγιασμώ, μόνον εφ΄ όσον είναι ηνωμένος με την πίστιν της Εκκλησίας. Προς δήλωσιν και παραφυλακήν αυτής της ενότητος γίνεται η μνημόνευσις των ιερών διπτύχων. Εις μεν τα δίπτυχα των ζώντων αναγράφονται και εκφωνούνται τα ονόματα των “κοινωνικών” ορθοδόξων αρχιερέων και πατριαρχών. Διά τούτο δε και η Σύνοδός μας, προς περιφρούρησιν της καθαρότητος των αγίων μυστηρίων διαγράφει από τα ιερά δίπτυχα το όνομα του τότε αρχιερατεύοντος πάπα Βιγιλίου (βλ. Πραξ. Ζ΄ §16-17). Εις τα δίπτυχα των κεκοιμημένων μνημονεύονται μόνον οι ορθόδοξοι πατέρες και διδάσκαλοι. Διά τούτο και, όταν διεπιστώθη ότι ο Θεόδωρος εκήρυττεν ετεροδιδασκαλίας, διεγράφη το όνομά του από τα δίπτυχα της εν Μοψουεστία Εκκλησίας. Είναι “αλλότριον των χριστιανών να δέχωνται την ασέβειαν (=αίρεσιν) εξ ίσου με την ορθόδοξον πίστιν” (Πραξ. Α΄ §3, 13). Όλοι οι ιερείς πρέπει να έχουν μία και μόνον γνώμην (Πραξ. Β΄ § 5, 7).

(«Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος» του Μελετίου (Καλαμαρά), μητροπ. Νικοπόλεως, Αθήναι 1985, σελ. 104-17).