Ομολογία

Ομολογια: ΟΛΑ ΟΣΑ ΤΗΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ Β΄ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

---------------------------

Η Β Βατικάνειος Σύνοδος και η Ορθοδοξία- ΜΕΡΟΣ -Γ

Η Εκκλησιολογία της Β Βατικάνειας Συνόδου υπό το φως της Ορθοδοξίας (πέμπτο μέρος)

 

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Απαραίτητες συνοπτικές  παρατηρήσεις

Πριν προχωρήσουμε στο ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ της Β ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ας  συνοψίσουμε τα βασικά σημεία της Εκκλησιολογίας της Β Βατικάνειας Συνόδου, γιατί θα είναι προαπαιτούμενες γνώσεις για την κατανόηση των άρθρων που θα δημοσιευτούν στην συνέχεια.

Α. Υπενθυμίζουμε ότι το ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ κατοχυρώθηκε από την Α ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑ ΣΥΝΟΔΟ.

Με το δόγμα του αλαθήτου ο Πάπας είχε την μεγάλη πτώση του. Κατά τον άγιο πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς:= «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ίδια: το να θέλη κανείς να γίνη καλός διά του εαυτού του· το να θέλη κανείς να γίνη τέλειος διά του εαυτού του· το να θέλη κανείς να γίνη θεός διά του εαυτού του. Αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον».

«Η πτώσις του πάπα έγκειται εις το να θέλη να αντικαστήση τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον».

Β.Με την Β Βατικάνειο Σύνοδο ΚΑΤΟΧΥΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ και καθορίστηκε ο ρόλος του Πάπα στις Συνοδικές αποφάσεις. 

Καμία Συνοδική απόφαση δεν θα είναι ΕΓΚΥΡΗ αν ΔΕΝ ΕΠΙΚΥΡΩΘΕΙ από τον Πάπα. Έτσι ουσιαστικά καταργείται το Συνοδικό σύστημα και καθιερώνεται Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ.(ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΕΥ ΙΣΩΝ).

Στο κείμενο της Συνόδου  γίνεται λόγος για το ότι, όπως ο Απόστολος Πέτρος και οι άλλοι Απόστολοι «αποτελούν ένα και μόνο αποστολικό σύλλογο», κατά τον ίδιο τρόπο και ο Πάπας Ρώμης ως διάδοχος Πέτρου και όλοι οι Επίσκοποι σχηματίζουν έναν σύλλογο που λειτουργεί κάτω από το πρωτείο του Πάπα. «Το ποιμαντικό αυτό καθήκον του Πέτρου και των άλλων Αποστόλων ανήκει στα θεμέλια της εκκλησίας και συνεχίζεται από τους επισκόπους κάτω από το πρωτείο του Πάπα».

Ο Πάπας, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, «είναι η αιώνια και ορατή αρχή και θεμέλιο της ενότητας, που συνδέει τόσο τους επισκόπους μεταξύ τους όσο και το πλήθος των πιστών». «Πραγματικά, ο επίσκοπος Ρώμης, με το αξίωμά του ως αντιπρόσωπος του Χριστού και ως ποιμένας όλης της Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπέρτατη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία, την οποία μπορεί πάντοτε ελεύθερα να ασκεί»

Οι φράσεις «αντιπρόσωπος του Χριστού», «ποιμένας όλης της Εκκλησίας» και «υπέρτατη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία», την οποία μάλιστα ασκεί ελεύθερα, είναι εκείνες που προσδιορίζουν πως εννοεί ο Πάπας σήμερα την θέση του στην Εκκλησία.

Λόγω αυτής της θέσεώς του όποιος Επίσκοπος η όποια Σύνοδος δεν βρίσκεται σε κοινωνία με τον Πάπα, δεν έχει καμμιά εξουσία. «Ο σύλλογος η το σώμα των επισκόπων δεν έχει εξουσία, αν δεν βρίσκεται σε κοινωνία με τον επίσκοπο Ρώμης, ως αρχηγό του». Ο σύλλογος των Επισκόπων είναι «φορέας της υπέρτατης και πλήρους εξουσίας μέσα στην παγκόσμια Εκκλησία, την οποία όμως δεν μπορεί να ασκεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του επισκόπου Ρώμης». Δηλαδή, αν κανείς Επίσκοπος η και Αυτοκέφαλη Εκκλησία δεν αναγνωρίζη το πρωτείο του Πάπα και δεν έχη κοινωνία μαζί του η ασκή εξουσία χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Πάπα, δεν έχει καμμία αξία.

Είναι δε χαρακτηριστική και η σχέση μεταξύ πρωτείου του Πάπα και Οικουμενικής Συνόδου. Βεβαίως, όπως υποστηρίζεται, «ο σύλλογος των επισκόπων ασκεί την εξουσία πάνω σε όλη την Εκκλησία με επίσημο τρόπο στην Οικουμενική Σύνοδο», αλλά «δεν μπορεί να υπάρξει Οικουμενική Σύνοδος αν δεν επικυρωθεί, η τουλάχιστον αν δεν γίνει δεκτή, από το διάδοχο του Πέτρου».

Το σχήμα είναι σαφέστατο. Ο Πάπας είναι αντιπρόσωπος του Χριστού επί της γης, αυτός έχει το πρωτείο, όχι τιμής, αλλά εξουσίας-διακονίας στην παγκόσμια Εκκλησία, αυτός κατοχυρώνει τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, διαφορετικά δεν έχουν ισχύ, και αυτός δίνει εγκυρότητα στις Εκκλησίες, που σημαίνει ότι όσοι δεν αναγνωρίζουν τον Πάπα είναι ελλειματικές εκκλησιαστικές κοινότητες.

Με βάση λοιπόν αυτές τις δεσμευτικές Συνοδικές αποφάσεις  οι Ρωμαιοκαθολικοί (που τις θεωρούν Οικουμενικές)  στους λεγόμενους θεολογικούς διαλόγους, όχι μόνο δεν θα υποχωρήσουν αλλά και το μοντέλο της ένωσης Παπισμού και Ορθοδοξίας θα την επιβάλλουν. Ήδη τον Ιούλιο του 2007, πριν υπογραφεί το κείμενο στην Ραβέννα, το Βατικανό δημοσίευσε ένα κείμενο που σαφέστατα ισχυρίζεται ότι η Καθολική Εκκλησία είναι η μοναδική πραγματική Εκκλησία του Χριστού και ότι οι Ανατολικές Εκκλησίες που δεν αναγνωρίζουν τον Πάπα ως διάδοχο του Πέτρου πάσχουν από ένα έλλειμα και δεν είναι παρά «χωριστές Εκκλησίες».

Το αλάθητο  και το πρωτείο του πάπα έγιναν  «δόγμα», «πανδόγμα», που είναι «παναίρεσις» (όπως το λέγει ο πατήρ Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, σελ. 224) των παπικών. Λέγεται «παναίρεσις», γιατί απετέλεσε την πηγή όλων των αιρέσεων του παπισμού. Λέγει ο πατήρ Ιουστίνος:

«Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παποκαισαρισμός, η Ιερά Εξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού διά την αμαρτίαν, ο ιησουητισμός, η σχολαστική, η καζουιστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών...

Γ. Οι βασικές και θεμελιώδεις θέσεις περί Εκκλησίας,   που διατυπώθηκαν και νομοθετήθηκαν κατά την Β΄ Βατικανή Σύνοδο και αποτελούν έκτοτε την νέα επίσημη περί Εκκλησίας διδασκαλία του Παπισμού, είναι:

«α) Οι όροι ‘σχίσμα’ και ‘αίρεση’ δεν εφαρμόζονται πλέον. 

β) Το Άγιο Πνεύμα χορηγείται και αγιάζει τα σχισματικά - αιρετικά σώματα. 

γ) Σχισματικά - αιρετικά σώματα αναγνωρίζονται ως Εκκλησίες και εκκλησιαστικές κοινότητες. 

δ) Η Εκκλησία περιλαμβάνει όλους τους ‘βαπτισμένους’, που συμμετέχουν κατά βαθμούς [στο πλήρωμα της Χάριτος]. 

ε) [Εισάγεται η] διάκριση μεταξύ πλήρους και ατελούς κοινωνίας [με την Ρώμη]. 

στ) Μη απαραίτητη πλέον η ομολογία της [ορθής] πίστης για να ανήκει [κάποιος] στην Εκκλησία».

Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό, ότι στην Β΄ Βατικανή θα πρέπει να αναζητήσουμε την αφετηρία μιας από τις αιρετικές θεωρίες, που αναπτύχθηκαν στους κόλπους του Οικουμενισμού, την «θεωρία της βαπτισματικής ενότητος», η οποία βρήκε έδαφος δυστυχώς και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, από πολλούς θεολόγους με κύριο εκπρόσωπο τον Συμπρόεδρο της Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα: «Το βάπτισμα δημιουργεί ένα όριο στην Εκκλησία. Τώρα με αυτό το βαπτιστικό όριο είναι κατανοητό να υπάρξει διαίρεση, αλλά οποιαδήποτε διαίρεση μέσα σε αυτά τα όρια δεν είναι το ίδιο μετην διαίρεση, που υπάρχει μεταξύ της Εκκλησίας και αυτών που βρίσκονται έξω από αυτό το βαπτιστικό όριο [...] Εντός του βαπτίσματος, ακόμη και αν υπάρχει μια διάσπαση, μια διαίρεση, ένα σχίσμα, ακόμη μπορείς να μιλάς για Εκκλησία».

Δ. Η νέα εικόνα της Εκκλησίας η οποία προβάλλεται, με βάση την αναγνώριση του «εκκλησιαστικού χαρακτήρα» ποικίλων χριστιανικών ομολογιών, περιγράφεται πολύ παραστατικά από τον Ιησουίτη ακαδημαικό θεολόγο Francis Sullivan: «Μπορεί κάποιος να σκεφθεί την παγκόσμια Εκκλησία ως μία κοινωνία (communion) – σε ποικίλα επίπεδα πληρότητας – ‘σωμάτων’ που είναι περισσότερο η λιγότερο πλήρεις Εκκλησίες είναι μία πραγματική κοινωνία, που πραγματοποιείται σε ποικίλους βαθμούς  πυκνότητας η πληρότητας, μία κοινωνία  «σωμάτων» που στο σύνολό τους έχουν  πραγματικά εκκλησιαστικό χαρακτήρα, παρ᾽ ότι κάποια πληρέστερα από άλλα»

Ε.Ο μελετητής της Β Βατικάνειας Συνόδου πρωτοπρεσβύτερος Πέτρος Χίρς γράφει:

««η εικόνα της Εκκλησίας που αναδύεται από τα κείμενα του UR και του Lumen Gentium, είναι μία ιδιάζουσα Εκκλησία δύο βαθμίδων με δύο είδη βαπτίσματος, η δύο αποτελέσματα εκ του ενός βαπτίσματος. Σύμφωνα με το UR οι κατέχοντες μόνο το βάπτισμα, χωρίς την πραγματικότητα της Ευχαριστίας, (ήτοι οι περισσότεροι Προτεστάντες), ‘ενσωματώνονται αληθινά’ στο Σώμα του Χριστού με το βάπτισμα, χωρίς όμως να μετέχουν στο Αίμα του Χριστού, στην Ευχαριστία. Όσοι θεωρούνται πως κατέχουν μια «έγκυρη» Ευχαριστία, επειδή έχουν Αποστολική Διαδοχή, (ήτοι οι Ορθόδοξοι), αυτοί παρότι συμμετέχουν αληθινά στο Σώμα και Αίμα του Χριστού, εν τούτοις παραμένουν ‘τραυματισμένοι’, στερούμενοι όχι το πλήρωμα του Χριστού, αλλά το πλήρωμα της κοινωνίας με τον εκπρόσωπο Αυτού, τον Ανώτατο Ποντίφικα». Δηλαδή στην παρά πάνω  εικόνα περί Εκκλησίας που μας δίδει το UR, βασικό και θεμελιώδες κριτήριο εκκλησιαστικότητος είναι το βάπτισμα, το οποίο «ενσωματώνει στην Εκκλησία του Χριστού τους ‘χωρισμένους χριστιανούς’ πρώτον ως μέλη της ιδιαίτερης Εκκλησίας τους και δεύτερον ως χριστιανούς, που βρίσκονται σε ατελή κοινωνία με την Ρώμη».

…Τα δύο ουσιώδη χαρακτηριστικά της νέας εκκλησιολογίας – η αναγνώριση του ετεροδόξου Βαπτίσματος καθεαυτόν και η συνακόλουθη αναγνώριση του «εκκλησιαστικού χαρακτήρα» των ετεροδόξων ομολογιών – έχουν γίνει αποδεκτά από εξέχοντες σύγχρονους οικουμενιστές.

Υψηλά ιστάμενοι ισχυρίζονται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η αίρεση του παπισμού είναι «αδελφές Εκκλησίες, υπεύθυνες από κοινού για τη διαφύλαξη της Μιάς Εκκλησίας του Θεού» και καλούν τους ορθοδόξους να αναγνωρίσουν ότι μοιραζόμαστε με τους Λατίνους ένα κοινό βάπτισμα και κοινή μυστηριακή ζωή . Από αυτήν την αποδοχή μιάς κοινής μυστηριακής ζωής απορρέει de facto η διαίρεση της Εκκλησίας, όχι μόνο «ιστορικά», αλλά και «οντολογικά» . Επιπλέον, κηρύττουν, «γυμνή τη κεφαλή», την παναίρεση της νέας οικουμενικής εκκλησιολογίας, η οποία προωθεί την ιδέα μιάς διαιρεμένης εκκλησίας «εν χρόνω». Έχουν αναπτύξει σαφώς ένα μείζον αξίωμα της νέας εκκλησιολογίας: συγκεκριμένα ότι η Μία Εκκλησία δεν υφίσταται σήμερα αποκλειστικά στο πλαίσιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ότι οι χωρισμένες Εκκλησίες δεν παύουν να είναι ένα, παρά το γεγονός ότι έχει χαθεί η ενότητά της πίστεως .

Συνεχίζεται