Ομολογία

 

Γερόντισσα Γαβριηλία. Η νεοφανής Οσία ως «πρόσωπον αντιλεγόμενον».

Έρευνα πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

 

ΜΕΡΟΣ-Γ

Το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε ως δεύτερη βιογραφία της Γερόντισσας είναι το βιβλίο «: «Ἡ Γερόντισσα τῆς χαράς – Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη» της μοναχής Φιλοθέης (Ιερά Μονή Βρυούλων).Και το βιβλίο αυτό δέχτηκε σκληρή κριτική από τον πρωτ.Βασίλειο Κοκολάκη.

Όπως γράφει ο π.Βασίλειος  και στο βιβλίο αυτό συναντούμε άλλες αλλότριες διδασκαλίες, όπως:

. Επικίνδυνη επικοινωνία με αγγέλους, θέα αγγέλων…

. Εκμετάλλευση αγαθών λόγων· τα καλά περιστασιακά λόγια κάποιων γερόντων για την γερόντισσα Γαβριηλία ή η απλή επικοινωνία μαζί της δεν σημαίνει και αναγνώριση μίας αγιότητας σ’αυτήν.

. Ινδουιστική στάση ζωής. «…όταν σε ακούω, εγώ δεν υπάρχω, προσπαθώ να γίνω εσύ, ώστε να μπορέσω να σε καταλάβω και να σε βοηθήσω, οπότε ποιος να κουραστεί, αφού εγώ δεν υπάρχω;» (σελ. 51)

 -Αμνήστευση ομοφυλοφιλίας· Στη σελ. 55-56 αναφέρεται η συγγραφέας σε περίπτωση ομοφυλόφιλου που εκμυστηρεύθηκε το πάθος του στη γερόντισσα. Η αντιμετώπισή του, σύμφωνα με τα γραφόμενα, έγινε τόσο αγαπητικά, μα τόσο, που ούτε καν του είπε η γερόντισσα πως πρόκειται για αμαρτία. Αντιθέτως του είπε μεταξύ άλλων «ο έρωτας είναι ένα όχημα του Θεού για να φτάσουμε στην αγάπη προς το πρόσωπό Του. …όταν ζήσεις με έναν άνθρωπο πολύ και τον αγαπήσεις πολύ, μετά, όταν τον χάσεις, είναι πολύ δύσκολο… Και συνεχίζει ο παθών και της λέει: αυτός ο άνθρωπος που συνυπήρχαμε στο Λονδίνο, τώρα που ήμουν διακοπές, δεν ήθελε να με βλέπει και μου έλεγε η γερόντισσα, για να με παρηγορήσει “Μη στεναχωριέσαι! Και τα παντρεμένα ζευγάρια κάνουν αποχή κάποιες περιόδους του χρόνου!”».

-Διορατικό δήθεν χάρισμα: Σε άλλο σημείο του βιβλίου θεωρείται διορατικό χάρισμα της γερόντισσας το ότι ρώτησε κάποτε μία παντρεμένη “τι γίνεται με τη μοιχεία;” και όντως αυτή η γυναίκα είχε υποπέσει στο αμάρτημα της μοιχείας.

. Ακύρωση της κολάσεως· σελ. 104: «ο Θεός ξέρει και θα τους σώσει όλους». Τότε ακυρώνεται η αιώνια κόλαση ή είναι απλώς προς εκφοβισμό;

. Ισοτιμία γερόντισσας με πνευματικούς · σελ. 113: «…Αφού ρωτάς εμένα, ρωτάς και τον πατέρα Χ… Να κάνεις ο, τι σου πεί ο πατήρ Χ… Εσύ ρωτάς για να δεις τι σε συμφέρει. Εφ᾽ όσον δεν έχεις εμπιστοσύνη, να καταλήξεις εσύ σε αυτό που θέλεις».

σελ. 115: «Μπορεί ο πνευματικός να δώσει ευλογία για κάτι και ο Θεός να παρεμβαίνει με τους δικούς του τρόπους και να γίνεται εμπόδιο σε κάτι που εμείς έχουμε προγραμματίσει. Αρκεί εμείς να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό»… «Ο Θεός θέλει αυτό που θέλουμε, αρκεί να είναι για το καλό μας». Τι συμπέρασμα βγαίνει τελικά; Κάνω υπακοή στον πνευματικό μου ή στις παρεμβάσεις; Ποιος ορίζει τι είναι για το καλό μας και πως θα το καταλάβω;…σελ. 118: «ο Θεός δεν είναι τύραννος να θέλει το αντίθετο από αυτό που θέλουμε εμείς». Πολύ επικίνδυνες προτάσεις. Κάποιες φορές θέλει το αντίθετο από το δικό μας, αφού και δεν ξέρουμε τι ζητάμε, αλλά κι αν όντως είναι για το καλό μας.

. Ατομοκεντρική θυσία· σελ. 130: «Αγάπα τον διπλανό σου αλλά όχι παραπάνω από τον εαυτό σου, γιατί έχεις υποχρέωση στο σαρκίο σου, να μην το εκθέτεις σε κίνδυνο». Αυτό μας διδάσκει η θυσία του Χριστού ή ενός αγίου;

. Χωρίς σχόλια · σελ. 131: «Δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο άνθρωπος που θα με λυπήσει».

Αξιόλογη επίσης εργασία είναι η μεταπτυχιακή εργασία της Ελένης Πλατίστας (Ε.Π)στην Θεολογική σχολή του ΑΠΘ με θέμα «Νοσηλευτική φροντίδα και ιεραποστολή στο έργο της Μοναχής Γαβριηλίας»(2020).

Η σπουδάστρια Ε.Π αξιολογεί ως εξής το έργο της Γερόντισσας Γαβριηλίας:

«Ολόκληρη η ζωή της, η πορεία της, οι αποφάσεις της, οι μετακινήσεις της, οφείλονται στο εσωτερικό εκείνο κάλεσμα από τη θεία χάρη, το οποίο κατά δική της ομολογία εκφραζόταν από τη φωνή του Χριστού που πάντα ακουγόταν μέσα της, στην καταλυτική εκείνη φράση «Ακολούθει μοι». Η γερόντισσα Γαβριηλία είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού και άφησε όλη της τη ζωή στα χέρια Του. Ήξερε πως θα την οδηγήσει εκεί που υπάρχει ανάγκη και όλα θα ήταν κανονισμένα να φωτίσουν τη δόξα Του με έναν τρόπο θαυματουργικό. Η απόλυτη υπακοή της, η σιωπή της, το ταπεινό αλλά ανακουφιστικό άγγιγμά της, την ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο, περίπου οχτώ φορές, προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες της στον πάσχοντα άνθρωπο. Η θυσιαστική αγάπη της για τον πλησίον δεν είχε διαβατήριο και προσφερόταν παντού με τον ίδιο τρόπο, στην Ινδία, στην Αφρική, στην Αμερική, στην Ελλάδα ή αλλού. Το φυσιοθεραπευτήριό της στην Αθήνα, το οποίο ήταν σταθμός ανάπαυσης σώματος και ψυχής, αλλά και το «Σπίτι των Αγγέλων», όπως χαρακτηρίστηκε η τελευταία της κατοικία, λειτούργησαν ως ανοιχτή οδός προς τη Βασιλεία του Θεού. Δεχόταν κάθε άνθρωπο με την ίδια χαρά, τον ίδιο ενθουσιασμό, το ίδιο αληθινό ενδιαφέρον. Μαζί της, οι άνθρωποι που την γνώρισαν έζησαν ένα διαρκές θαύμα. Τα λόγια της, οι εμπειρίες της, οι διακονίες της, που διασώζονται κυρίως από τις πνευματικές της θυγατέρες και καταγράφονται σε βιβλία και συνεντεύξεις, πάντα έχουν την ίδια κατάληξη, την απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού. Μέσα από την σιωπή της, μίλησε σε χιλιάδες ψυχές, απάλυνε τον πόνο, με παλιές αλλά και νέες μεθόδους νοσηλείας των λεπρών, βοήθησε τους πάσχοντες, ώστε από τη δύσκολη αυτή ασθένεια να έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Δεν κινήθηκε εγωκεντρικά και αυτόνομα, αλλά φρόντισε να μοιραστεί τη γνώση και την εμπειρία της με γιατρούς, νοσηλευτές και φυσιοθεραπευτές της εποχής εκείνης…..

…..Το έργο που πρόσφερε για τη νοσηλεία των λεπρών ασθενών και την αντιμετώπιση της λέπρας υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικό, σε μια εποχή μάλιστα όπου η ασθένεια αυτή εθεωρείτο ανίκητη και μεταδοτική. Η νοσηλευτική προσέγγιση της Γαβριηλίας ήταν τόσο σημαντική και αποτελεσματική, ώστε είχε υιοθετηθεί από μεγάλους ιατρούς - λεπρολόγους της εποχής. Παρά το γεγονός ότι έδρασε ως επί το πλείστον σε ένα ξένο περιβάλλον, όπως το ινδικό, χωρίς να καταλαβαίνει και να μιλά παρά ελάχιστες λέξεις από τις διαλέκτους που μιλούσαν οι ντόπιοι, εκείνη - μέσω του αγγίγματος- κατάφερνε να «μιλά» σε όλους, ενώ τα χέρια της ανακούφιζαν κάθε πονεμένο, σωματικά και ψυχικά.

Η Γαβριηλία γύρισε τον κόσμο περίπου οκτώ φορές, κατά τη διάρκεια της ζωής της, προσφέροντας τη διακονία της στους λεπρούς και κηρύσσοντας την αγάπη με το έργο της, ώστε πολλοί χαρακτήρισαν τα ταξίδια της αυτά ως ιεραποστολικά και την ίδια ως ιεραπόστολο. Ωστόσο η ορολογία αυτή δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στην πραγματικότητα, διότι ο τρόπος που ταξίδεψε, οι συνθήκες παραμονής της στην Ασία και η σιωπή που τήρησε, δεν ανήκε στο πλαίσιο του καθιερωμένου ιεραποστολικού μοντέλου, τουλάχιστον κατά τα συνήθη πρότυπα του πλαισίου της Ορθοδοξίας. Ήταν όλη της η ζωή και στάση που κήρυττε την αγάπη «προς πάντας» και όχι κάποια συγκεκριμένη διδασκαλία. Ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα, ταγμένη αφ’ εαυτής να προσφέρει ανακούφιση σε κάθε πάσχοντα αδελφό, ως ξεχείλισμα του εσωτερικού πλούτου της αγάπης της , και όχι εντεταλμένη από κάποια εκκλησιαστική υπηρεσία. Η Γαβριηλία ταξίδευε μόνη της και με δική της πρωτοβουλία, χωρίς δηλαδή να είναι απεσταλμένη από την ελληνική ή κάποια άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Όσο πρόσφερε τις υπηρεσίες της δεν είχε κάποια θεσμική εκκλησιαστική θέση, δεν είχε καν καρεί μοναχή. Επέλεγε τις περιοχές δραστηριοποίησής της με κριτήριο τις νοσηλευτικές ανάγκες και τα ιατρικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ντόπιοι και διέμενε για όσο χρόνο έκρινε ή ίδια, χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Δεν κήρυττε το Ευαγγέλιο, όπως είθισται να κάνουν οι ιεραπόστολοι, ούτε προσπάθησε να μυήσει στο χριστιανισμό ή να βαπτίσει κάποιους ντόπιους ή να κτίσει εκκλησίες. Καθόλη τη διάρκεια της θαυμαστής δραστηριότητάς της παρέμεινε λαϊκή με μοναδικό στόχο την ανακούφιση των πασχόντων….»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ