Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018

«Σεξουαλικός προσανατολισμός καί ταυτότητα φύλου»
Προπαγανδίζει τήν μοφυλοφιλία
π. Βασίλειος Θερμός;


Το π. Βασιλείου Κοκολάκη

   λλο να βιβλίο το π. Βασιλείου Θερμο κυκλοφόρησε, «Σεξουαλικός προσανατολισμός καί ταυτότητα φύλου. Οι απαντήσεις ...και οι άνθρωποι», τό ποο παιτοσε φειλόμενη κριτική, τήν ποία καί πραγματοποίησα, φο πρτα μελέτησα πισταμένως τά σα γράφει. Πρίν τήν νάγνωση μως τς κριτικς, θέτω κάποιες προϋποθέσεις: ν κάποιος νομίσει πώς εμαι προκατειλημμένος, ς μήν εναι τουλάχιστον καί κενος μέ μένα. Δέν χω κάτι προσωπικό μέ τόν συγγραφέα, πλς ντικειμενικά κριτικάρω τά σα γράφει.
   
ν κάποιος θεωρήσει πώς τά σα θά διαβάσει στήν παροσα κριτική ποτελον μία φονταμενταλιστική μμονή σέ στερεότυπα μις λλης ποχς, θέλω νά πιστεύω πώς δέν 
θά θεωρε στερεότυπη κόμη καί τήν δια τήν λληνική σύνταξη τς προτάσεως πού χρησιμοποίησα γιά νά κφράσω ατήν μου τή σκέψη. Οτε καί φονταμελιστική στάση τό νά χρησιμοποι ατήν τή συγκεκριμένη σύνταξη καί γραμματική. Νισάφι πιά! Θυμίζει ατήν τήν ρρωστημένη κατάσταση πού τήν ντοπίζει καί συγγραφέας γιά λλο θέμα καί σέ λλο πλαίσιο (σελ. 86) - στόν ρο μοφοβία - κατά τήν ποία λοι ο δισταγμοί στό νά.... σκεφθες, πες, πράξεις κάτι, θεωρονται μοφοβίες.
ν κάποιος, φο διαβάσει τήν παροσα, κρίνει τι δικεται συγγραφέας, πειδή μιλ ς ξειδικευμένος πιστήμων τς ψυχιατρικς, πού εναι μία διότητά του, καί χι ς ρθόδοξος ερέας, παντ:

α. δέν ε
χα καμιά τέτοια πρόθεση νά τόν δικήσω,
β. δέν κρίνω τό πρόσωπο
λλά τά γραφόμενα,
γ. δέν χωρίζονται ο
διπλές διότητες πού χουν ο λειτουργοί το ψίστου. ντιθέτως κάθε τέχνη πιστήμη στόν ερέα πρέπει νά διακονε τήν ερατική του διότητα. Γι’ατό ξάλλου πάρχουν καί κανόνες τς κκλησίας πού παγορεύουν κάποια παγγέλματα στούς κληρικούς. Βεβαίως καί λληλοεπηρεάζονται ο δύο διότητες τν κληρικν· π.χ. ερεύς-κπαιδευτικός, ερεύς-ατρός…

νώπιον μως το φοβερο Βήματος το Χριστο μέ ποιά διότητα θά παρουσιασθομε; μέ ατή το κοσμικο ρευνητ-πιστήμονα πού λέει , τι θέλει ,τι το μαθαν θεοι ρευνητές το Λειτουργο-ν Χριστ πιστήμονα;

φ΄ σον χουμε νά κάνουμε μέ λον τόν νθρωπο δέν μπορομε νά ξεχωρίσουμε τή θεολογία πό τίς πόλοιπες πτυχές τς ζως του μέ τό σκεπτικό ¨τί δουλειά χει Θεός μέ τήν γεία, τήν πολιτική , τήν παιδεία, τήν πιστήμη, τήν καθημερινότητα¨.

ν πιστεύουμε πώς Θεός εναι Δημιουργός μας, τότε χει κάθε δικαίωμα, ν Το τό πιτρέπουμε, νά πεμβαίνει στήν κάθε πτυχή τς ζως μας, κόμη καί τήν πιό πλή.

ν κάποιος διαχωρίσει τήν προπτωτική πό τή μεταπτωτική ζωή το νθρώπου, θά διακρίνει εκολα τήν διάκριση σέ κατά – παρά – πέρ φύσιν. δια φύση δέν λλαξε. Στή μεταπτωτική κατάσταση τό παρά φύσιν γίνεται ξις, χι μως νέα φύση. Κλειδί, μετάνοια: «Μετάνοιά στιν κ το παρ φύσιν ες τ κατ φύσιν κα κ το Διαβόλου πρς τν Θεν πάνοδος δι᾿ σκήσεως κα πόνων». (γ. ω. Δαμασκηνο, κδ. κριβής περί τς ρθοδόξου πίστεως).

μεταπτωτική περίοδος κουβαλ μέσα της λες τίς συνέπειες το προπατορικο μαρτήματος μέ ποια παρά φύσιν κτροπή ατό μπορε νά σημαίνει.

μόνος τρόπος θεραπείας, λυτρώσεως καί πιστροφς στόν Παράδεισο προσφέρεται δωρεάν μόνο μέσα στήν κκλησία. Τούς Χριστιανούς τουλάχιστον τούς νδιαφέρει μονάχα λόγος το Κυρίου μν ησο Χριστο, τν γίων μαθητν καί τν γίων Πατέρων.

Δέν περιπλαν
νται στίς πειρες ποκειμενικές τοποθετήσεις εδικν καί μή πί τν διαφόρων θεμάτων τς ζως τους.

ς ξεκινήσουμε πομένως ταπεινά καί γαπητικά, χωρίς πνεμα αθεντίας, νά κάνουμε μία σύγκριση-ντιπαράθεση τν γραφομένων στό βιβλίο, μέ βάση τά σα Χριστός καί ο γιοι μς διδάσκουν. Καί κάποιες φορές καί βάσει τς πλς κοινς λογικς νός θώου φήβου.

Στή σελ. 17,
ς πρός τήν ατιολογία τς μοφυλοφιλίας γράφει συγγραφέας «…Στό κκλησιαστικό στρατόπεδο …πολεμον μέ πάθος κάθε ποψία βιολογικς προδιάθεσης, διότι θά τούς φέρει σέ θεολογική πορία…».

κκλησία μως εναι κιβωτός σωτηρίας, χι ποδοσφαιρικό κλάμπ παδν, τοιμων γιά σύγκρουση μέ τούς ντιπάλους, πως πονοε συγγραφέας μέ τή χρήση τς λέξης «στρατόπεδο». μόνος πόλεμος εναι πρός τήν μαρτία.
πιπλέον πς προεξοφλεται τό ποτέλεσμα;

πορία προφανς θά εναι ¨γιατί νά καταδικάζεται ς μαρτία μοφυλοφιλία φο φείλεται σέ βιολογική προδιάθεση¨. Μά κόμη καί ν σχύει, εμαστε δηλ. ρμαια τν προδιαθέσεων καί νεύθυνοι τν πράξεών μας; Μήπως ατό κατά βάθος θά χρησίμευε ς λλοθι γιά νά μαρτάνουν ο μοφυλόφιλοι καί μάλιστα χωρίς τόν φόβο τς κολάσεως; δια βιολογική προαίρεση δέν χει φθαρε ς μεταπτωτική; Δέν χρήζει θεραπείας; λόγος το Εαγγελίου πάντως δέν μπαίνει στή λογική τν προδιαθέσεων καί τν συνθηκν, λλά πί τς οσίας ρητς καταδικάζει τήν μοφυλοφιλία (Α΄ Κορ. στ΄ κεφ. καί Ρωμ. α΄κεφ.).

Στή σελ. 23 διαβάζει κανείς τό κορυφα
ο «…στήν μοφυλοφιλία συναντ κανείς καί σχέσεις ριμης φοσιωμένης γάπης».
Φρίκη καί
νειδος. ριμη γάπη στή χριστιανική συζυγική σχέση προϋποθέτει γάμο, δηλαδή ελογία πό τήν κκλησία· χει σχατολογική προοπτική.

Ε
ναι εκόνα τς Νύμφης κκλησίας καί το Νυμφίου Χριστο. Δέν εναι κανοποίηση μόνο μίας κοσμικς πιθυμίας. Εναι δός σωτηρίας, νώσεως μέ τόν Χριστό. ταν καλεσμένος στόν γάμο διώκεται πειδή δέν χει τό σωστό νδυμα, πόσο μλλον ο νεόνυμφοι;

Στή σχέση τ
ν μοφυλοφίλων, πραγματικότητα τό χει δείξει, κυριαρχον κάποιες σταθερές ν μέρει ν πολλος: ρρωστημένη περευαισθησία, διεστραμμένη εφυΐα, ζήλεια, φθόνος, ρίσκο γιά AIDS, φονικά. Καμιά ριμότητα, καμιά φοσίωση. φοσίωση (πό + σιος) μέ νόσιες πράξεις δέν πάρχει.

Λίγο παρακάτω, στήν
δια σελίδα, κφράζεται φιλοσοφική θέση «γιές δέν εναι πάντοτε τό φυσικό».
γιές, θά λέγαμε μες, εναι τό φυσικό, τό ποκατεστημένο πό τή νόσο του (δε, γις γέγονας… ποκατεστάθη χερ ατο γις ς λλη).

ν δέν εναι τό φυσικό γιές, τότε τό γραφικό «κα εδεν Θες τ πντα, σα ποησε, κα δο καλ λαν» σημαίνει τι δέν εδε καλά τά πάντα Θεός καί οτε καλά λίαν φτιαξε τόν κόσμο. Ατό πού λέει συγγραφέας, σχύει ταν τό φυσικό τό θεωρήσουμε μεταπτωτικς.

Π.χ.
θάνατος εναι φυσικός μεταπτωτικς. Δέν εναι μως γιής. Εναι παρά φύσιν γεγονός, συνέπεια τς μαρτίας, ¨να μή τό κακόν θάνατον γένηται¨. Στόν Παράδεισο πρίν τήν πτώση πρχε δυνατότητα θανασίας. ρα ν ρος ¨φυσικό¨ θεωρηθε προπτωτικς, τότε καί μόνο τότε εναι γιές , τι εναι φυσικό.

Στή συνέχεια στή σελ. 24
ναφέρεται σκόπιμη πρόταση: «…εναι φυσικό κάθε σεξουαλική πράξη νά γίνεται μέ στόχο τήν γκυμοσύνη, χι;…γιά τόν νθρωπο δέν εναι φυσικό…νδέχεται νά πάρχουν λόγοι …στε νά μήν καταλήγει κάθε σεξουαλική πράξη σέ σύλληψη».
Φυσικό ε
ναι , τι θεωρεται φυσικό γιά τήν γία Γραφή.

Νά μήν
ντιτίθεται στό θέλημα το Θεο. Στό συγκεκριμένο στοχευμένο παράδειγμα, νδεχομένως συγγραφέας θέλει νά δείξει τι ν δέν εναι φυσικό, στόσο εναι γιές; τι θεωρε φυσικό τίς ποιες μεθόδους ντισύλληψης καί ποιες λλες παρά φύσει μεθόδους πιλέγονται, πού ναγκαα παινίσσεται; Ατές δέν χουν ψυχοσωματικές συνέπειες καί κυρίως στή γυναίκα; Τό θέμα εναι πλό: κκλησία μας μέ τούς καλούς πνευματικούς της ξέρει νά συμβουλεύει σοφά τά νδρόγυνα στε νά μή φθάνουν σέ φθοροποιές νθρωποκτόνες ρωτικές συμπεριφορές.

Κατόπιν
συγγραφέας ρχεται σέ μία πρώτη ντίφαση. Στή σελ. 24 λέει: « τά γεννητικά ργανα τν δύο φύλων …ποδεικνύουν πώς μοφυλοφιλία βρίσκεται ξω πό τό σχέδιο το Θεο….Εναι λλο μως τό θεολογικά σφαλερό καί λλο τό πιστημονικά προβληματικό…κάποιος σς βλάπτει…καί τόν ντιπαθετε: τί πιό φυσιολογικό πό ψυχολογικς πλευρς;».

ν εναι κτός σχεδίου, τότε πς στή σελ. 23 λέει πώς συναντ κανείς καί σχέσεις ριμης φοσιωμένης γάπης; Μιά σχέση δίχως Θεό μπορε νά χει γάπη;

κόμη κι’ν ναφερόμαστε στή λανθασμένη διαίρεση (ντίθεση;) θεολογίας-πιστήμης καί δομε τήν ντιπάθεια μόνο πό ψυχολογικς πλευρς, ξισώνεται ντιπάθεια μέ τήν σαρκική μοφυλοφιλική σχέση; κτός ατο μως τί θά πε ¨πιστημονικά προβληματικό¨; πιστήμη δέν εναι δρο το Θεο; Μς βολεύει μήπως τεχνητή διαίρεση καί κατασκευασμένη τάχα διαμάχη θεολογίας-πιστήμης, γιά νά δικαιολογομε διαστροφές;

στερα στή σελ. 25 σημειώνει: «…δέν εναι φικτό νά διαχωρίζεται ριζικά νδρικός πό τόν γυναικεο γκέφαλο· στατιστικά πάρχουν διαφορές ».
καθηγητής μως Νευρολογίας το ΑΠΘ Σταρος Μπαλογιάννης, καθόλου τυχαος πιστήμων, λλα διδάσκει. Στό πλαίσιο μερίδας μέ θέμα «Ταυτότητα φύλου – Μία διεπιστημονική προσέγγιση» πού γινε στό Πολεμικό Μουσεο τήν Κυριακή, 28 Μαΐου 2017, επε: « Άρα ο εγκέφαλος είναι ο κύριος αρμοστής όλων των χαρακτήρων, των χαρακτηριστικών στοιχείων ενός φύλου.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος του ανδρός διαμορφώνει όλα τα χαρακτηριστικά της ανδρικής προσωπικότητος και όλα τα μορφολογικά
στοιχεία του ανδρικού φύλου, της γυναικός αντιστοίχως της γυναικείας προσωπικότητος και τα μορφολογικά στοιχεία του γυναικείου φύλου…». Ποιός χει τήν λήθεια;

Τί θά πε
πίσης στατιστικά; θά πε ξωτερικά καί χι κατ᾿ οσίαν; διότι ν πάρχουν διαφορές κατ’οσίαν, τότε ατό ρχεται σέ ντίθεση μέ τήν προηγούμενη πρόταση ¨δέν διαχωρίζεται ριζικά¨, φο ¨ριζικά¨ θά πε κατ οσίαν. λλη μιά πομένως δεύτερη ντίφαση.

Μετά
συγγραφέας παίρνει θέση καί γιά τή σχέση τν μοφυλοφίλων μέ τά παιδιά καί νδεχομένως γιά τήν ναδοχή παιδιν πό ατούς: «…(τά παιδιά) θά μποροσαν νά διαφθαρον μέσω τς μίμησης.

ν πράγματι χρειάζεται νά πάρξει φροντίδα τν παιδιν (πό τήν ννοια τς κατάλληλης διαφώτισης καί τς ρθς τοποθέτησης τν ννοιν στό μυαλό τους), μπειρία δέν δείχνει τι κινδυνεύουν νά υοθετήσουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, ν συναναστραφον μοφυλόφιλους ν μαθαίνουν εδήσεις πού ναδεικνύουν τήν μοφυλοφιλία)» (σελ. 31).

Καί πάλι παρατηρε
κανείς τρίτη ντίφαση: φο δέν πάρχει κίνδυνος λλαγς σεξουαλικο προσανατολισμο, γιατί νά γίνεται κατάλληλη διαφώτιση; Καί γιά ποιά διαφθορά μιλ συγγραφέας φο πό ψυχιατρικς τουλάχιστον πλευρς δέν τήν θεωρε ς τέτοια τήν μοφυλοφιλία; μες θά λέγαμε τό το σοφο λαο ¨φύλαγε τά ροχα σου γιά νά ΄χεις τά μισά¨ καί ¨Μ’ποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θά μάθεις¨ .

Στή σελ. 35 διδάσκει: «…νά μήν
μπιστεύεται (κανείς ) καφενειακο τύπου συζητήσεις που κυριαρχον ο ¨ξερόλες¨…καθένας χει τίς πόψεις του καί τούς μύθους του, μέχρι νά συμβε ατό στό παιδί του σέ λλο κοντινό του πρόσωπο…»

Ποιός θά βάλει τά κριτήρια διακρίσεως συζητήσεων;
λήθεια, τί γνώμη θά εχε συγγραφέας γιά κάποιον πού θά διεπίστωνε πώς πάσχει πατέρας του τό παιδί του πό τό πάθος τς μοφυλοφιλίας; τί θά κανε; Θά χάϊδευε ξίσου τήν συγκεκριμένη διαστροφή καί θά συνέχιζε νά φιλοσοφε τεχνηέντως σάν ερέας θά γινόταν, σάν καλός γιατρός, πιθετικός πρός τό πάθος, εεργέτης μως πρός τόν νθρωπο πού θά ζητοσε τή βοήθειά του; δέν θά τόν βοηθοσε νά καταλάβει τήν σοβαρότητα τς μαρτίας τν συγγενν του, τέτοιου μεγέθους, πού χάνει κανείς καί τόν Παράδεισο;

Στή σελ. 38 μέ τά γραφόμενά του προκαλε
λλα προβλήματα : «…σο ατές (ο φανερές ρωτικές σχέσεις ) πιτρέπονται κ μέρους τς κοινωνίας, τόσο μειώνονται καί τά κρούσματα παραβατικότητας».

Νά συμβε
δηλ. κάτι νάλογο μέ τήν λεύθερη διακίνηση καννάβεως καί ρωΐνης ργότερα, διότι τσι θά μειωθε τό ποσοστό τν ναρκομανν;
Καί
κόμη ναρωτιόμαστε: ποποινικοποίηση τν κτρώσεων μείωσε τό ποσοστό τους;

Μέ α
τήν τή λογική χι μόνο δηγούμαστε στήν παράνοια λλά καί στήν ποποινικοποίηση καί το διου το φόνου μέ σκοπό τή μείωση τν φόνων. το παραλόγου!

λλά καί κάτι λλο: Παραδέχεται τελικά συγγραφέας θελά του ς παραβατική συμπεριφορά τήν μοφυλοφιλία;
Στή σελ. 39 περν
σέ λλη λευθεριάζουσα στάση: « ν κυριαρχήσει λογική νός χριστιανικο κράτους…τότε δημόσιες συμπεριφορές μοφυλόφιλης τρυφερότητας δέν μπορον νά γίνουν νεκτές, σως μάλιστα νά θεωρηθον καί ποινικό δίκημα. Τέτοιες στάσεις πέχουν λάχιστα πό τή θεοκρατία ».

Λυπ
ται συγγραφέας γιά τήν κατάντια το λληνορθόδοξου λαο μας πού ζε κατ΄ ατόν, τήν ποχή τς θεοκρατικς λογικς. (Βυζάντιο). Λυπμαι καί γώ πού νας ερέας λέει τέτοια πράγματα …

Καί
περευαισθησία το συγγραφέα κτινάσσεται στή σελ. 40: «τό βρίσκω πάνθρωπο καί σκληρό …νά μήν κρατον νας τόν λλο ( μία τήν λλη) πό τό χέρι δημόσια νά μήν γκαλιάζονται σέ κοινή θέα…».

Τό βδέλυγμα τ
ς ρημώσεως! Πρόκειται γιά μιά κκοσμικευμένη νθρωπολογία, ποξενωμένη πό τό φς τς θεογνωσίας. Εναι δυνατόν νά λέει τέτοιες βλασφημίες καί νερυθρίαστα, νας λειτουργός το ψίστου, ντί νά κλαίει καί νά προσεύχεται διαιτέρως γιά ατούς τούς νθρώπους; Τί θά πε ν προκειμέν ργότερα γιά τούς κτηνοβάτες χάριν τς δημοκρατίας καί τς λευθερίας πιλογς;

συγγραφέας χρησιμοποιε τό σημεο το σταυρο στή σελ. 41: «Σίγουρα ρισμένοι θεοι γύρω μας νοχλονται ταν κάνουμε δημόσια τόν σταυρό μας, παιτομε μως νά τό σέβονται καί νά μήν ντιδρον» ς παράδειγμα νοχς τν δημοσίων ρωτικν συμπτύξεων μοφυλοφίλων. Δέν ξέρει πώς ο δαίμονες φρίττουν καί τρέμουν νώπιον το σταυρο; ντίθετα χαίρονται μέ τή δημόσια ναίσχυντη συμπεριφορά τν μοφυλοφίλων.

Στή σελ. 45
μμεσα πειλε: «…βλέπουμε κράτη στά ποα τιμωρονται κληρικοί ο ποοι κηρύττουν πώς μοφυλοφιλία εναι σύμβατη μέ τό θέλημα το Θεο καί τήν γία Γραφή…Δυστυχς εναι πολύ πιθανό νά φθάσουν καί στήν πατρίδα μας ατά τά φαινόμενα».

Δηλ. μ
ς τρομοκρατε συγγραφέας μέ τήν πειλή τιμωρίας στε μες ο κληρικοί νά μήν κηρύττουμε πώς μοφυλοφιλία εναι σύμβατη μέ τό θέλημα το Θεο. Καί τότε τί χει νά πε γιά τό Α΄Κορινθ. στ΄, 9-10 (…οτε πόρνοι οτε εδωλολάτραι οτε μοιχοί οτε μαλακοί οτε ρσενοκοται οτε πλεονέκται οτε κλέπται οτε μέθυσοι, ο λοίδοροι, οχ ρπαγες βασιλείαν Θεο ο κληρονομήσουσι ) καί 18-19 ( ¨φεύγετε τήν πορνείαν . πν μρτημα άν ποιήσ νθρωπος κτός το σώματος στιν, δέ πορνεύων ες τό διον σμα μαρτάνει. οκ οδατε τι τό σμα μν ναός το ν μν γίου Πνεύματός στιν, ο χετε πό θεο , καί οκ στέ αυτν;¨) καί γιά τό Ρωμ. α΄24-32; (Δι κα παρέδωκεν ατος Θες ν τας πιθυμίαις τν καρδιν ατν ες καθαρσίαν το τιμάζεσθαι τ σώματα ατν ν ατος, οτινες μετήλλαξαν τν λήθειαν το Θεο ν τ ψεύδει, κα σεβάσθησαν κα λάτρευσαν τ κτίσει παρ τν κτίσαντα, ς στιν ελογητς ες τος αἰῶνας· μήν. Δι τοτο παρέδωκεν ατος Θες ες πάθη τιμίας. α τε γρ θήλειαι ατν μετήλλαξαν τν φυσικν χρσιν ες τν παρ φύσιν,μοίως δ κα ο ρσενες φέντες τν φυσικν χρσιν τς θηλείας ξεκαύθησαν ν τ ρέξει ατν ες λλήλους, ρσενες ν ρσεσι τν σχημοσύνην κατεργαζόμενοι κα τν ντιμισθίαν ν δει τς πλάνης ατν ν αυτος πολαμβάνοντες. Κα καθς οκ δοκίμασαν τν Θεν χειν ν πιγνώσει, παρέδωκεν ατος Θες ες δόκιμον νον, ποιεν τ μ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσ δικί, πορνεί, πονηρί, πλεονεξία, κακί, μεστος φθόνου, φόνου, ριδος, δόλου κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγες, βριστάς, περηφάνους, λαζόνας, φευρετς κακν, γονεσιν πειθες, συνέτους, συνθέτους, στόργους, σπόνδους, νελεήμονας·οτινες τ δικαίωμα το Θεο πιγνόντες, τι ο τ τοιατα πράσσοντες ξιοι θανάτου εσίν, ο μόνον ατ ποιοσιν, λλ κα συνευδοκοσι τος πράσσουσι).

Στή σελ
. 49 χρησιμοποιε τόν σκόπιμο διαχωρισμό θρησκείας-πιστήμης: «Γιά τή διαστροφή εναι ρμόδια ψυχιατρική, γιά τά πάθη ρμόδια εναι θεολογία».

Δέν
ποτελε πάθος δια μμονή στή διαστροφή; κάθε διαστροφή θεραπεύεται πό τή χάρη το Θεο καί τίς πρεσβεες τν γίων. διαχωρισμός πάθους καί διαστροφς ποτελε μία κατασκευασμένη διαίρεση. διαστροφή εναι να κραο πάθος. Τό ποδεικνύει πόστολος ταν γράφει: ¨γι΄ ατό τούς παρέδωσε [τούς μοφυλόφιλους] Θεός σέ πάθη τιμωτικά γιατί καί ο γυνακες τους ντήλλαξαν τή φυσική χρήση μέ τήν φύσικη¨ μοίως καί ο ντρες φο φησαν τή φυσική χρήση τς γυναίκας ναψαν πό τίς ρέξεις τους μεταξύ τους στε νά σελγον ντρες μέ ντρες μεταξύ τους¨. ( Ρωμ. α΄26-27).

Στή σελ. 50
πογραμμίζει τήν ατονομία τς μοφυλοφιλίας ναντι τν πολοίπων παθν: «…δέν πάρχουν πάθη πού συνδέονται μέ τήν μοφυλοφιλία καθεαυτήν, πως συμβαίνει μέ τά πόλοιπα πάθη».

Δηλ.
δονοβλεψία δέν μπορε νά συνδέεται μέ τήν μοφυλοφιλία; φιλαργυρία καί κλοπή δέν ποτελε πολλάκις σκοπό ατία ρωτικν μοφυλοφιλικν σχέσεων; νάδειξη σέ νώτερη θέση (φιλοδοξία) δέν ποτελε δυστυχς πίσης πολλές φορές ατία τέτοιων σχέσεων;
Διακαής πόθος το
συγγραφέα πως διαφαίνεται στή σελ. 51: «… γονέας δέν θά δε τό παιδί του ς διεφθαρμένο, ποιμένας δέν θά πασχίζει νά διορθώσει τόν σεξουαλικό προσανατολισμό μέ νηστεες καί μετάνοιες. Καί φυσικά δέν θά πειλε μέ κόλαση…» εναι νά πικρατήσει διαστροφή καί στήν κκλησία, πιτέλους! Πιστεύει ραγε στήν αώνια κόλαση ς τόπο γέεννας το πυρός;

Σνομπάρει τίς νηστε
ες καί τίς μετάνοιες ς θεραπευτικό μέσο; δέν γνωρίζει τί λέει Χριστός καί ο γιοι; ¨Τοτο τό γένος οκ κπορεύεται ε μή ν προσευχ καί νηστεί¨. ¨Μετανοετε, γγικε γάρ Βασιλεία τν Ορανν¨. Σέ λλο σημεο θά ναφερθομε, ν χει νά κάνει χι μέ δαίμονα τό πάθος τς μοφυλοφιλίας.

Τό
ποκορύφωμα τς βλασφημίας πού γγίζει τήν αρεση διαπιστώνεται στή σελ. 52: «Καί ο συγγραφες τς γίας Γραφς εναι παιδιά τς ποχς τους».

συγγραφέας θά μς διδάξει λλη θεολογία; Τό ¨πσα γραφή θεόπνευστος καί φέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός λεγχον, πρός πανόρθωσιν, πρός παιδείαν…να ρτιος το Θεο νθρωπος…¨ (Β΄Τιμ. γ, 16-17) δέν το λέει τίποτε;

Στή σελ. 53
μέσως μετά, βγάζει καί τό ψαγμένο συμπέρασμα: «…μετά πό συστηματική πολυετ μελέτη τν βιβλικν καί πατερικν χωρίων περί τς μοφυλοφιλίας… δέν μπορε νά τεκμηριωθε θεολογική πόρριψη τς μοφυλοφιλίας πάνω σέ ατά».

Δέν
πάντησε μως κάτι στήν κραταιή κριτική πού το χει κάνει π. ωάννης Φωτόπουλος στό παίσχυντο βιβλίο ¨ΕΛΞΗ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ¨. π. ωάννης χει κάνει μία διαίτερη ναφορά μέ θέμα: ¨Ο γιοι Πατέρες γιά τήν μοφυλοφιλία καί τήν ν Χριστ θεραπεία της¨, γιά σους θέλουν νά μάθουν τήν πόλυτη καταδίκη τς μοφυλοφιλίας πό τούς γίους μας.

ξίζει νά πισημάνουμε καί τό ξς: γιος Νικόδημος γιορείτης στά προλεγόμενα το πεζο Κανόνα τς το Χριστο Γεννήσεως, ορτοδρόμιο (τόμος Α’, σελ. 145), ναφέρει: «Τρίτον δέ καί τελευταον θαμα κολούθησεν ν τ Χριστο Γεννήσει λέγει γάρ νας Διδάσκαλος, τι τήν νύχτα κείνην, κατά τήν ποία γεννήθη Δεσπότης Χριστός, στειλε πρτον ναν γγελον καί θανάτωσεν λους τούς ρσενοκοίτας, που σαν ες τόν Κόσμον, καί πειτα γεννήθη, διά νά μή ερεθ τότε ες τήν γν μία τοιαύτη Θεομίσητος μαρτία (παρά ερωνύμ)».

Γιατί
μως δέν μεταπείθεται συγγραφέας; Δέν τόν λέγχει σύνολη θέση τς κκλησίας; σοι τόλμησαν νά μφισβητήσουν γίους τρελάθηκαν γιναν αρετικοί.
Στή σελ. 54 μάλιστα
κυρώνει καί τήν εαγγελική πί το προκειμένου λήθεια ατίας-ποτελέσματος: «…νά γκαταλείψουμε τά στερεότυπα. ατόματη σύνδεση τν Σοδόμων μέ τήν μοφυλοφιλία χει δημιουργήσει τήν διάχυτη ντύπωση τι τιμωρήθηκαν γι ατό κριβς».

Καί πάλι
π. ωάννης Φωτόπουλος στήν προαναφερθεσα κριτική, πού πάρχει στό διαδίκτυο, πέδειξε βάσει τς διας τς γίας Γραφς λλά καί σύμφωνα μέ γίους, κριβς τό ντίθετο. τι βεβαίως καί ατία τς καταστροφς τν Σοδόμων ταν μοφυλοφιλία. Νά μή γράφω τά δια. Καί παρά τατα συγγραφέας δέν τά νήρεσε. Μήπως δέν πρόλαβε νά τά διαβάσει πρίν γράψει τό καινούργιο του βιβλίο;

λήθεια, στήν κατασκευή μίας οκοδομς στήν τέλεση μίας γχειρίσεως δέν πάρχουν κάποιες σταθερές ο ποες παραιτήτως πρέπει νά τηρηθον; Γιατί τόση γκύλωση πέναντι στή μόνιμη σταθερή καί διαχρονική διδασκαλία τς γίας Γραφς καί τν γίων Πατέρων τς κκλησίας μας;

Χωρίς νά τό θέλει στή σελ. 55: «
μμονή μέ τό σεξουαλικό μς χει κάνει νά παραμένουμε φύλακτοι πέναντι σέ λλα πάθη», μμέσως συγγραφέας ναγνωρίζει τήν μοφυλοφιλία ς πάθος φο τή συγκρίνει μέ λλα πάθη. (φιλαργυρία, μνησικακία, περηφάνεια… στά ποα ναφέρεται στή σελ. 57 συγγραφέας ). Τό χωρίο Α΄Κορ. στ΄, 18-19 ξεκαθαρίζει τά πράματα, δίνοντας τήν πρωτιά στά πάθη τς σάρκας. Λέει τι ατός πού πορνεύει στό σμα του διαπράττει βαρύτερη μαρτία πειδή τό σμα μας εναι Ναός το γίου Πνεύματος. ρα τά σαρκικά πάθη εναι πιό δυσκάθεκτα καί γωνιζόμαστε ναντίον τους χωρίς νά παραλείπουμε τόν γώνα καί κατά τν πολοίπων παθν.

Ε
ναι δυνατόν κατόπιν νά γράφει σελ. 56: «Στά περισσότερα βιβλικά χωρία, μοφυλοφιλία καταδικάζεται χωρίς κάποιο σκεπτικό…δέν συνοδεύεται πόρριψη πό κάποια νάλυση…»;

Δέν λέει μέσα στό Ε
αγγέλιο τι ν καταγράφονταν λα σα κανε καί λεγε Χριστός δέν θά φθανε λο τό μελάνι το κόσμου; στόσο μως καί μόνο πού λέει κάτι γία Γραφή, κόμη καί χωρίς νάλυση, θά πρεπε νά μς ρκε. Π. χ. πόση νάλυση κάνει γιά τίς δέκα ντολές; Προβληματιζόμαστε μήπως καί γι΄ ατές;

Γιατί γι΄ α
τές δέν θέλουμε περισσότερη νάλυση; λλά κι΄ ν εχαμε περισσότερη, θά μέναμε κανοποιημένοι; καί πάλι θά λέγαμε ¨ο συγγραφες τς γίας Γραφς δέν καταλαβαίνουν, γιατί εναι παιδιά τς ποχς τους¨; (σελ. 52). (τέταρτη ντίφαση) κτός ατο, γιά νά γίνουν κατανοητά τά τς γίας Γραφς πρέπει νά πάρχει φωτισμός το γίου Πνεύματος.

Ε
χεται μυστικς ερέας στή θεία Λειτουργία ¨λλαμψον ν τας καρδίαις μν, φιλάνθρωπε Δέσποτα, τ τς σς θεογνωσίας κήρατον φς κα τος τς διανοίας μν διάνοιξον φθαλμος ες τν τν εαγγελικν σου κηρυγμάτων κατανόησιν. νθες μν κα τν τν μακαρίων σου ντολν φόβον, να τς σαρκικς πιθυμίας πάσας καταπατήσαντες πνευματικν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τ πρς εαρέστησιν τν σν κα φρονοντες κα πράττοντες. Σ γρ ε φωτισμς τν ψυχν κα τν σωμάτων μν, Χριστ Θεός¨

πάρχουν προϋποθέσεις γιά τόν φωτισμό καί τήν κατανόηση: Καταπάτηση σαρκικν παθν καί ναγνώριση το Χριστο ς το ντως φωτισμο. νον νοείτω.
Σύμφωνα μέ τόν συγγραφέα
πρεπε πιτέλους νά φθάσουμε στήν ποχή το γίου Μαξίμου (6ος α μ. Χ.) γιά νά ποδεχθομε κκλησιολογικά μοναδικά τόν τεροφυλόφιλο γάμο, λλά καί πάλι νδεχομένως. Λέει πιό συγκεκριμένα στή σελ. 60: «μέ τήν πίκληση τς θεολογικς θέσης το γίου Μαξίμου δικαιώνεται ς μόνη ποδεκτή κκλησιολογικά θέση τεροφυλόφιλη νωση…

Δ
έν διεκδικ λάθητο… χρόνος …θά καταδείξει τήν λήθεια τό λάθος ατς τς πρότασης». Μέχρι τότε δηλαδή ¨παιζόταν¨; Πς καί δέν εναι παιδί τς ποχς του καί γιος Μάξιμος; χρόνος θά καταδείξει νδεχομένως κάποτε τι κανε λάθος; ρα κι΄ διος Θεός πού δημιούργησε ναν νδρα τόν δάμ καί μιά γυναίκα τήν Εα. λλά καί Χριστός πού ελόγησε τόν γάμο νός νδρός καί μίας γυναικός.

Ξεκάθαρη
πό το συγγραφέως περιφρόνηση σχετικοποίηση τς γίας Γραφς…σέ συνδυασμό καί μέ σελ. 52: « γία Γραφή συνετέθη μέσα σέ συγκεκριμένα στορικά καί πολιτισμικά πλαίσια». Καί πό τήν λλη πέφτει πάλι σέ νέα πέμπτη ντίφαση στή σελ.61: «δέν δέχομαι νά κατηγορομαι ς περιφρονητής τς γίας Γραφς», φ ‘σον πό μόνος του ατό λέει. Οτε κν προκύπτει.

στερα δικαιολογε τά δικαιολόγητα. σελ. 61: « νάδυση τς μοφυλόφιλης λξης στούς νθρώπους δέν ποτελε καρπό τς δικς τους μαρτίας, οτε διάσταση τς ποστασίας τους. Φυσικά συνιστ μία πό τίς πολλές πτυχές τς γενικς φθορς τς νθρώπινης φύσης».
Μέ α
τό τό σκεπτικό δικαιολογονται καί ο παιδεραστές καί ο κτηνοβάτες καθ᾿ τι δέν ποτελε τό πάθος τους καρπό δικς τους μαρτίας οτε διάσταση τς ποστασίας τους. πλς, τσι πολύ πλς, συνιστ τό πάθος τους μία πτυχή τς φθορς τς νθρωπίνης φύσεως, καί πμε παρακάτω. κατάλαβα λάθος; Εμαστε τελικά βουλα ξαρτημένα ντα;

Κατόπιν
παλλάσσει τήν μοφυλοφιλία πό κάθε δαιμονική πίδραση. Λέει στή σελ. 62: «σο μοφυλοφιλία λλά καί τά προβλήματα ταυτότητας φύλου, ποδίδονται στόν διάβολο, νηφάλια προσέγγιση καί κατανόηση τν νθρώπων ατν θά εναι νέφικτη».

μεγαλύτερη πιτυχία το χθρο σέ ναν πόλεμο εναι νά σέ κάνει νά πιστέψεις πώς δέν πάρχει. ερός Χρυσόστομος ξάλλου σχυρίζεται γιά τούς μοφυλόφιλους: «τό δόγμα (= πίστη, δεολογία) ατος σατανικόν στι, λλά καί βίος δαιμονικός».

συγγραφέας λοιπόν ς καταλάβει ταπεινά, τι τότε καί μόνο τότε θά προσεγγίσει καί κατανοήσει τούς μοφυλόφιλους, ταν τούς ντιμετωπίσει ς θύματα δαιμονικν πιδράσεων, πού χρήζουν εδικς πνευματικς θεραπείας πού περιλαμβάνει διαίτερη συστηματική νηστεία καί προσευχή, μετά δακρύων μετάνοια καί ξομολόγηση, μελέτη γίας Γραφς καί τακτικό κκλησιασμό.

λλά καί λλοι γιοι πως γιος Παΐσιος βεβαίως καί τήν καταχωρίζει τήν μοφυλοφιλία στά πάθη, μιλώντας γιά ταγκαλάκια πού τήν ποκινον. Καί γιος Νικόδημος γιορείτης διασαφηνίζει τι κάθε πάθος κρύβει ναν δαίμονα πού τό κινε. λους ατούς νά τούς πορρίψουμε καί νά κούσουμε τόν συγγραφέα;

Πρός
πίρρωση τν θέσεών του ρμηνεύει αθαίρετα καί τά περί θεραπειν τς γίας Γραφς πισημαίνοντας στή σελ. 62-63: «στήν γία Γραφή ο σωματικές ρρώστιες ποδίδονται σέ πονηρά πνεύματα… στεροντο πιστημονικν γνώσεων».
λαλος, κουφός καί συγκύπτων μπορε νά εναι κάποιος μέ τήν βιολογική ννοια τς σωματικς σθενείας, λλά μπορε νά γίνει κάποιος καί ξαιτίας θείας παραχωρήσεως δαιμονικς πιδράσεως. Γιατί λα νά ξηγονται πιστημονικς; Τό Εαγγέλιο το ατρο καί εαγγελιστ Λουκ χει πολλές ναφορές σέ πνεύματα πίσω πό σθένειες. κε Χριστός θεραπεύει καί διά τς πομάκρυνσης το δαιμονίου.
Στή σελ. 64
πολυτοποιε τήν ποια γνώση· «…ν κάποιος ρνεται νά μάθει προκειμένου νά μή ζημιωθε σχέση του μέ τόν Θεό, τότε ατή πίστη του εναι εθραυστη…».

Καί
Εα μως γνώρισε τόν πειρασμό, λλά βγκε π’τόν Παράδεισο καί χι μόνο. ν εχε τόν καλό φόβο τς πακος στόν Θεό, δέν θά ζημιωνόταν σχέση της μέ Ατόν. Χρειάζεται διάκριση κόμη καί στή γνώση. Δέν φελε πάντα.

περνικώντας κάθε κόμπλεξ παρατηρε στή σελ. 64: « σο καλύτερα τή γνωρίσουμε (τήν μοφυλοφιλία) τόσο πιό κανοποιητικά θά πηρετήσουμε τήν ναρμόνισή της μέ τήν ν Χριστ ζωή».
Βεβαίως καί τήν γνωρίζουμε βάσει τ
ν σων μς χουν πε ο γιοί μας. πομένως φο συλλήβδην καταδικάζεται, πς νά ναρμονισθε μέ τήν ν Χριστ ζωή; Δέν ναρμονίζεται ποτέ λύκος μέ τό πρόβατο.

λίμονο, στή σελ. 65 ναδύονται πάλι πό πλευρς το συγγραφέα ρρωστημένες διακαιολόγητες φοβίες συγκεκριμένων μόνο παρατάξεων. «γίνονται ξαλλοι μέ τήν μοφυλοφιλία …θνικιστές καί κροδεξιές τάσεις…δύσκαμπτες πόψεις. Εναι συγκεκριμένο τό ψυχολογικό προφίλ τν μοφοβικν…ντός τς κκλησίας σέ μεγαλύτερο βαθμό…».

δ κι’ν χει μπερδέψει συγγραφέας τούς πάντες καί τά πάντα. Γιά νά μή μς πον νδεχομένως χρυσαυγτες νά περασπιζόμαστε τήν μοφυλοφιλία. μή χειρότερα. Μάρξ & μέ τόν νγκελς – ο θεωρητικοί – καί ργότερα Λένιν καί ο μοιοί του δέν εχαν ΘΕΜΑ μέ τήν μοφυλοφιλία; Λέξη καραμέλα: ¨μοφοβικός¨. ν κάποιος θεωρεται μοφοβικός πειδή πεχθάνεται τό βδέλυγμα τς μοφυλοφιλίας, τότε λοι ο γιοι εναι μοφοβικοί; γιατί νά μή θεωρεται τεροφοβικός κι’ μοφυλόφιλος; Δέν θά παίξουμε λλο μέ τίς λέξεις. Οτε εναι σωστό νά τούς βάζουμε λους στό διο σακί.

Στή συνέχεια
συγγραφέας λέει στή σελ. 68: «…βρίσκω πολύ νδιαφέρον νά διερευνηθεν κάποιοι καταφεύγουν περισσότερο στήν πίστη καί στήν προσευχή, ταν βλέπουν μέσα τους νά ναδύεται μοφυλόφιλη λξη… θρησκευτικότητα τν μοφυλοφίλων δέν χει τύχει κόμη τς κατάλληλης προσοχς στόν τόπο μας…».

διαπίστωση τς μοφυλοφιλίας πό κάποιον, βεβαίως καί ποτελε κίνητρο γιά συνειδητότερη καί μπονότερη προσέγγιση το Θεο. χι μως δικαιολογώντας, χαϊδεύοντας καί πικροτώντας τό πάθος πως διαφαίνεται πό τά λεγόμενα το συγγραφέα. λλά γιά νά γωνισθε περισσότερο μετά δακρύων στε νά παλλαγε τς τραγικά φάμαρτης καταστάσεως.

Στή σελ. 69
ντεχνα προβάλλεται τό συναίσθημα τς λύπησης μέσα πό τό δθεν παράπονο τν μοφυλοφίλων: «Πς θά μπορέσουμε νά ζήσουμε καταδικασμένοι σέ μοναξιά, χωρίς σύντροφο, φόσον δέν χουμε τήν κλίση καί δέν εναι πιλογή μας;» σέ συνδυασμό μέ τήν ναζήτηση το συγγραφέα: «πς θά γίνει φικτό νά συνυπάρξουν λήθεια καί γάπη». συγγραφέας ποντάρει στό συναίσθημα τς συμπόνιας πρός τά μοναχικά μοφυλόφιλα τομα. μμέσως προτείνει τήν μοφυλόφιλη συντροφικότητα. ταν μως ναφέρεται στήν λήθεια καί τήν γάπη, σάν λειτουργός το ψίστου, θά ΄πρεπε νά τά ‘χε ταυτίσει μέ τόν Χριστό. στω σάν Χριστιανός ψυχίατρος, πρεπε νά τό γνωρίζει ¨γώ εμί δός λήθεια καί ζωή¨, ¨ Θεός γάπη στί¨.

ρα καί στίς δύο περιπτώσεις (λήθεια καί γάπη), π’ οδενί Χριστός θά πέτρεπε μοφυλοφιλική συντροφικότητα. ξάλλου ο χριστιανοί μοφυλόφιλοι θά πρεπε νά γνωρίζουν τι «πς ς φκεν οκας δελφος δελφς πατρα μητρα γυνακα τκνα γρος νεκεν το νματς μου, κατονταπλασονα λψεται κα ζων αἰώνιον κληρονομσει». προτροπή ατή το Χριστο πευθύνεται κόμα καί σέ παντρεμένους. Τό ντίδοτο τς μοναξις εναι τό νομα το Χριστο. Δέν πάρχει μοναξιά οτε καταδίκη, παρά μόνο στήν Κρίση.

Κα
τόπιν διαστροφή ποθεώνεται μέ τό κορυφαο τς σελ. 70: «…ν εναι δη πιστός σέ τέτοια σχέση (μοφυλόφιλη μονογαμική), θά ποτελε πνευματικό κατόρθωμα τό νά ζήσει μέ γκράτεια. Καί γιά κάποιον πού σκεται δη σέ γκράτεια, στόχος εναι ρετή καί γιότητα».

Πιστότητα,
γκράτεια, ρετή καί γιότητα μέσα σέ μοφυλόφιλη μονογαμική σχέση; πιτρέπονται νά ξεστομίζονται τέτοια λόγια πό ρθόδοξο ερέα;
Π
ς νά γαπήσεις τόν Χριστό ταν ζες μές στήν μαρτία; Προηγεται κάθαρση γιά νά φθάσεις στήν γάπη, στήν προσωπική σχέση μέ τόν Χριστό. πομένως γιά ποιά πνευματική πρόοδο μιλ στή σελ. 71: «… πνευματική πρόοδος χρειάζεται ς παραίτητη προϋπόθεση τήν γάπη πρός τό πρόσωπο το Χριστο»;

μοφυλοφιλία ποδαιμονοποιεται στή σελ. 73: «…δέν δέχομαι νά ποδίδεται ξεχωριστό δαιμονικό καθεστώς στήν μοφυλοφιλία… ργή , μνησικακία, φιλαργυρία κ. . σως νά εναι περισσότερο δαιμονικά ».
δ συγγραφέας παναλαμβάνεται· πως πρίν στή σελ. 55. πότε φείλουμε καί μες νά ξαναπομε τι τό σμα μας εναι «ναός το Θεο» ( Α’ Κορ. στ’ 19). Γι’ ατό, ταν τό παραδίδουμε στίς σαρκικές μαρτίες, βεβηλώνουμε ατόν τν διο ζωντανό ναό. Καί εναι γραμμένο τι «ε τις τν ναν το Θεο φθείρει, φθερε τοτον Θεός· γρ νας το Θεο γιός στιν, οτινές στε μες» (Α’ Κορ. γ’ 17). Πόσο πιό ξεκάθαρα; ρα γιά κανένα λλο πάθος τό διο τό Εαγγέλιο δέν εναι τόσο αστηρό καί πιτακτικό σο γιά ατά πού σχετίζονται μέ τό διο τό σμα. Χρειάζεται περισσότερη νάλυση γιά νά τό ντιληφθε κανείς;

Καί βέβαια
παξίωση τν μυστηρίων, νεξαρτήτως τς μετανοίας φέρνει ς ποτέλεσμα τά τς σελ. 74: «Πρέπει νά κάνουμε οκονομία, δηλ. νά τούς κοινωνομε, ταν προηγουμένως, γκρατεύονται γιά κάποιο διάστημα»

συγγραφέας χρησιμοποιε τήν τοποθέτηση λλου ρασοφόρου ( θεία κοινωνία τεροφυλοφίλων κόμη καί μέ προγαμιαες σχέσεις) καί τήν πεκτείνει κατόπιν καί στούς μοφυλόφιλους πό τύπον προβληματισμο. Διαφαίνεται βεβαίως νθερμη ποστήριξη το σκεπτικο. δ νά τονισθε τι δέν εναι μόνον σαρκική νωση φάμαρτος, λλά καί χωρίς ατή σχέση νός μοφυλόφιλου ζεύγους. Βάζει τουλάχιστον καί κάποιες προϋποθέσεις. Νά μήν σχύει ν λόγ οκονομία σέ μοφυλόφιλους μέ κδοτη σεξουαλική ζωή (σελ. 75). στόσο μως δέν μς λέει 1) ποιά εναι τά ρια τς κδοτης ζως, 2) γιατί κόμη καί τότε νά μήν βοηθ θεία κοινωνία στήν πνευματική πρόοδο το μοφυλόφιλου, – τσι ποστήριζε προηγουμένως – 3) ν χρειάζεται στω κάποια προθετική πόσχεση πολύτου ποχς πό τό πάθος, στω να χνος μετανοίας. τσι προϋπόθετα κοινωνε κανείς;
Φθάνουμε στήν
κτη ντίφαση: ν συγγραφέας στή σελ. 65 πού προαναφερθήκαμε μς νέλυσε διεξοδικς τίς κατηγορίες τν μοφοβικν, τώρα διά τς σελ. 86: «τσι γέμισε τόπος πό σχετικές ναφορές: ¨μοφοβική στάση το τάδε¨, ¨μοφοβική πίθεση πό τόν τάδε¨κ.ο.κ. χουμε φθάσει στό ξωφρενικό σημεο νά ποινικοποιεται ποψη», τά ναιρε; Πάντως στόσο συμφωνομε πολύτως γιά τήν πισήμανση στή σελ. 86. Καί στή σελ. 84 θά συμφωνήσουμε· βεβαίως δέν πρέπει νά πορρίπτουμε νά διώκουμε τούς μοφυλόφιλους. Χριστός καί γι᾿ ατούς σταυρώθηκε. Μήν παρεξηγηθομε. Τόν νθρωπο τόν γαπμε, τό πάθος πολεμμε.

Κατόπιν
συγγραφέας ρχεται στήν ποχή μας καί πιό συγκεκριμένα στήν παίσχυντη ψήφιση τς ναδοχς, δηλώνοντας γνοια γιά τίς συνέπειες.
σελ. 92: «
λες ο ρευνες καταλήγουν στό συμπέρασμα τι δέν παρατηρεται ψυχοπαθολογία στά παιδιά ( πού νατρέφονται πό ζευγάρι μοφυλοφίλων)…δέν χουν περάσει τόσα χρόνια στε νά γνωρίζουμε μέ σαφήνεια τίς μακροπρόθεσμες πιπτώσεις …ο περισσότερες ρευνες χουν γίνει πό μοφυλόφιλους ρευνητές…»

βδομη ντίφαση: πως παρατηρε κανείς συγγραφέας ¨ξεις φήξεις¨, δέν παίρνει μία ξεκάθαρη θέση. Θά πρεπε νά εχε π΄ ψιν του πό τό διαδίκτυο σάν ρευνητής πού εναι, τό ¨Με λένε Lewis και μεγάλωσα με γκέι γονείς. Έχω λόγους να λέω ΟΧΙ στον «γάμο» των ομοφυλόφιλων¨, πού περιγράφει τό θύμα χι μόνο λα σα παίσχυντα πέρασε , λλά καί τίς κβιαστικές πειλές πού δεχόταν ταν ποφάσισε νήλικος ν νά φύγει πό τό σπίτι του. Πειραματόζωα θά γίνουν τά παιδιά;

Τί νά πε
κανείς; ς κατασταλάξει πρτα διος καί μετά ς κρατήσει γιά τόν αυτό του τά συμπεράσματα καθ᾿ τι καί πάλι μπορε νά λλάξει γνώμη… σελ. 93: «Εμαι βέβαιος τι ρκετοί πό ατούς μπορον νά γίνουν ξαιρετικοί γονες».

Στή σελ. 94
ναυδο φήνει τόν ναγνώστη: «Θεωρ τι δ θά ταν χρήσιμη θεσμοθέτηση το συμφώνου συμβίωσης, λλά χι το γάμου… Εναι νακόλουθο νά παγορεύουμε τήν τεκνοθεσία τν μοφυλόφιλων καί παράλληλα νά θεσμοθετομε τόν γάμο τους…».
ερέας καί νά συνιστ σύμφωνο συμβίωσης; ν δηλ. πιτρεπόταν τεκνοθεσία τότε δέν θά ‘χε πρόβλημα μέ τόν γάμο τν μοφυλοφίλων; κε εναι τό πρόβλημα; γώ δέν κατάλαβα καλά;

Κατόπιν,
κολουθώντας τό ρεμα, γκρεμίζει τά στερεότυπα στή σελ. 101-102: «…δέν θά εχα ντίρρηση στό νά παίζουν τά παιδιά μέ…γορίστικα κοριτσίστικα παιχνίδια…δέν θά μποροσα νά συμφωνήσω στή στοχευμένη νδυση τν παιδιν μέ ροχα το λλου φύλου στήν κατάργηση τν ντωνυμιν πού δηλώνουν φύλο…ποσκοπε στήν ρευστότητα φύλου»
γδοη ντίφαση: Ποιός βάζει τά ρια στίς πιλογές, φο ξάλλου σύμφωνα μέ τόν συγγραφέα δέν εναι ντολογικς φύσεως (σελ. 110); Πς θά πες ναί στό να, χι στό λλο; πό τό λαφρύτερο δέν φθάνουμε στό βαρύτερο;
Καί συνεχίζει στή σελ. 111: «…
λικία δέν διαθέτει ντολογική σημασία …τό διο καί μόρφωση, θνικότητα…νήκουν στό ψυχολογικό πίπεδο, χι στό ντολογικό».

Τά συμβεβηκότα μπορε
νά μήν εναι ντολογικς φύσεως, λλά προσδιορίζουν τόν νθρωπο. ντιθέτως συγγραφέας τεκμηριώνει τήν αθαίρετη σκέψη του στή σελ. 112: «Καθώς νανθρωπήσας Λόγος νέλαβε νδρικό φλο, γυναίκα θά μενε κτός τς σωτηρίας. ν τό φλο γεννοσε ντολογική διαφορά, μόνο ο νδρες θά σώζονταν».
Πάλι δηλ.
σκεμμένο μπέρδεμα ννοιν. Τά πράγματα εναι πλά:

Τό φ
λο φο δέν μπορε νά λλάξει, εναι ντολογικς φύσεως.
Τό
τι Υός καί Λόγος το Θεο παίρνει τήν νδρική νθρώπινη φύση δέν σημαίνει πώλεια σωτηρίας τς γυναίκας – πό πο συμπεραίνεται ατό;
Στή σελ. 112 τοποθετε
ται ρητς : « δική μου θέση εναι πώς τό φλο δέν ποτελε δομικά ντολογικό χαρακτηριστικό το νθρώπου.»

Δέν μ
ς νδιαφέρει μως θέση το καθενός, λλά τό τί λέει κκλησία, δηλ. ο γιοί μας. Πολύ καλή σχετική ργασία πού πάρχει καί στό διαδίκτυο εναι « μοφυλοφιλία ς ρνηση τς νθρώπινης ντολογίας καί φυσιολογίας» το θεολόγου, ωάννη Μαρκ
ναρωτιόμαστε: ¨ δάμ φέροντας τήν νθρώπινη φύση δέν ταν πόλυτα, ντολογικά συνδεδεμένος μέ τά χαρακτηριστικά το ντρικο φύλου; Καμιά σχέση δέν χει τό φλο μέ τή μόρφωση, τήν θνικότητα καί τό θρήσκευμα πού εναι συμβεβηκότα.

Τά
νάλογα σχύουν καί γιά τήν Εα.
Στή σελ. 112 πάλι α
θαίρετα γράφει: «Τίς νδιάμεσες καταστάσεις τν δύο φύλων τίς βοηθομε …νά σταθεροποιηθον σέ να πό τά δύο φύλα ποιο εναι πλησιέστερα πρός τήν ποκειμενική ασθηση». …
σελ. 113: « τό α
σθημα «ποκειμενικς ταυτότητας εναι σχυρότερο πό τό τί συμβαίνει βιολογικά…πειδή λειτουργία τς προαιρέσεως…
σελ. 114: «κατέχει θεμελιώδη θέση καί σημασία στήν πνευματική ζωή…
… καί τέλος δέν νυμφεύουμε χρωμοσώματα καί
ρμόνες λλά νθρώπους»

Καί
ναρωτιόμαστε: Τά βιολογικά διακριτικά ργανα τν δύο φύλων, ν δέν ταυτίζονται μέ τήν ποκειμενική ασθηση τί γίνονται;
πιπλέον ν δομε ερύτερα τήν ννοια το ποκειμενισμο, εναι μία κατάσταση σφόδρα ντιεκκλησιαστική γιά ποιον θέλει νά λέγεται ρθόδοξος χριστιανός. ποκειμενική ασθηση καί ντίληψη διαφόρων προσώπων, μμονή τους σ’ατήν παρά τίς νουθεσίες τς κκλησίας, δήγησε τό κκλησιαστικό σμα σέ μεγάλα βάσανα καί μακραίωνη ταλαιπωρία.

Μορφές
πως ρειος, Νεστόριος, Ετυχής, πολλινάριος, ριγένης κλπ εχαν «ποκειμενική ασθηση» περί τν γραφικν χωρίων καί τς ν γένει μπειρίας το κκλησιαστικο τους βίου. Τή στάση ατήν υοθετε καί συγγραφέας χι μόνο γιά κάθε πιστό, λλά καί γιά τόν αυτό του: « δική μου θέση, νομίζω…» κλπ. ποκειμενική στάση «καταλαβαίνω τόν κόσμο, τόν αυτό μου καί τόν Θεό μέ τόν τρόπο μου»… εναι εσιτήριο πωλείας.

Προφαν
ς χει μπερδέψει ψυχικές διότητες καί ννοιες, μέ ργανα καί ργανικά συστήματα.
Νιώθω γυναίκα
ν εμαι νδρας, νιώθω καλύτερος ν εμαι χειρότερος, νιώθω θεός ν εμαι χμα… στοχίες ποκειμενικές, μαρτίες. ταν ξεστρατίσει πό τό θέλημα το Θεο καί τόν Λόγο του, νθρωπος δέν ξέρει τί θέλει, δέν ξέρει ποιός εναι.

Βεβαίως
νώνουμε νθρώπους λλά σύμφωνα μέ τό νόμο το Θεο νυμφεύουμε ντρες καί παντρεύουμε γυνακες: «ρσεν κα θλυ ποίησεν ατούς….ατη κληθσεται γυν, τι κ το νδρς ατς λφθη ατη· νεκεν τοτου καταλεψει νθρωπος τν πατρα ατο κα τν μητρα κα προσκολληθσεται πρς τν γυνακα ατο, κα σονται ο δο ες σρκα μαν»

Έλεος
πομένως!

Τό συμπέρασμα πού προκύπτει
πό τόν συγγραφέα εναι τι μοφυλοφιλία, κόμη καί ν δέν εναι στό σχέδιο το Θεο, πρέπει νά εναι ποδεκτή.
κκλησία μας μως ντιθέτως, σάν τόν γιατρό πού πολεμ τίς σθένειες λλά χι τόν νθρωπο, πολεμ καί καταδικάζει τήν μοφυλοφιλία, λλά χι τόν νθρωπο, τόν ποο θέλει νά θεραπεύσει, ς κατ΄εκόνα καί καθ΄μοίωσιν το Υο το Θεο.

πειδή φθάνει σέ βλασφημία καί αρεση συγγραφέας, ζητμε πειγόντως τήν πέμβαση το Μακαριωτάτου, ς πατέρα μας, το ποίου θέλουμε τήν προστασία, καθότι ο πόψεις το συγκεκριμένου συγγραφέα παίρνουν λο καί ερύτερες διαστάσεις μέ παρουσιάσεις τν βιβλίων του καί μέ κάλυψη δυστυχς καί λλων λειτουργν το ψίστου, λλά καί σπέρνουν θανατηφόρες μφιβολίες στά πιστά τέκνα τς κκλησίας μας.
Ε
ναι δυνατόν νά νεχόμαστε σιωπηλά τά σα λέγονται σέ ατό τό βιβλίο πό ναν ερωμένο; Ποιός γιος μς δίδαξε ποτέ κάτι τέτοιο;

Προπαγανδίζεται
δθεν τέλεια φιλάνθρωπη νοχή το Χριστο σέ κάθε διαστροφή. Ποιά πάντηση νά δίνουμε στό ποίμνιο ταν μς ρωτ ¨Ποιά θέση τς πισήμου κκλησίας πί τς μοφυλοφιλίας¨;

Ε
ναι νάγκη νά πισημάνουμε στόν ναγνώστη νά μή νομίζει πώς τά σα λέει συγκεκριμένος συγγραφέας εναι ΑΙΩΝΙΑ θέση τς κκλησίας μας, τς κκλησίας το Χριστο, τν γίων ποστόλων, τν σίων σκητν, τν Μαρτύρων, τν ερν Συνόδων, τν Προφητν.

Βεβαίως καί καταδικάζονται
ς νήκουστα, παίσχυντα, βλάσφημα, ντιφατικά καί ταίριαστα τά σα ξαναγράφτηκαν σέ ατό τό πρακτικς συμπαθητικό, γεμτο δηλητήριο βιβλιαράκι, πό τόν διο καί πάλι συγγραφέα.
Γιατί
ραγε τόση μμονή; Καί μάλιστα πό ναν λειτουργό το ψίστου; Καί μόνο πού τά διαβάζει κανείς, φρίττει, ηδιάζει καί καταδικάζει τά γραφόμενα.

Τίθεται καί
λλο να ρώτημα πρός τόν συγγραφέα:
Μέ τή
ν τόση ρευνα πού χει κάνει, δέν χει κούσει πς προλθε τό AIDS; Δέν χει δε ς ψυχίατρος σέ νοσοκομεα στό ατρεο του πς καταλήγουν ψυχικά καί σωματικά πολλοί πό τούς μοφυλόφιλους; Ζωντανοί σκελετοί πού ργοπεθαίνουν πό φρικτούς πόνους…ξιοθρήνητοι, γκαταλελειμμένοι πό τούς ραστές τους…

Ποτέ, κανένας
γιος, μέ τήν τόση αθεντική, νείπωτη γάπη τους, τόσους αἰῶνες πού πάρχει τό πάθος τς μοφυλοφιλίας δέν τόλμησε νά μιλήσει μέ τέτοιο τρόπο. Καί τολμ συγγραφέας;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου