ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ (Π.Σ.Ε.) ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΥΣΗ του Θεολογου Νικολαου Σαββοπουλου

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ (Π.Σ.Ε.) ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΥΣΗ

του Θεολογου Νικολαου Σαββοπουλου

Ο Άγιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος (1647-1707) υπήρξε φωνή αληθεστάτη διά μέσου τών αιώνων διά τήν Αγίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.

Εις τό έργον τού «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» στή σελ. 4 γράφει: «Τέσσερα μεγάλα θηρία εγέννησεν ο ΙΣΤαιών: Τήν αίρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αίρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αίρεσιν τῶν Γιεζουβιτῶν (Ιησουïτῶν: Τάγμα θανάτου τού πάπα· σκοπός του η διάδοσις τοῦ παπισμοῦ καί η υποταγή όλων υπό τόν πάπα) καί τήν αίρεσιν τοῦ Νέου Καλενδαρίου. Κατά δέ τῆς αιρέσεως τοῦ Νέου Καλενδαρίου απεφάνθη η εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη Οικουμενική Σύνοδος τώ 1593» (Εκκλησιολογικά Θέματα Αθήναι 1980, Τόμος Α, σελ. 61).

Τά κριτήρια γιά τήν επανένωση τῶν διηρημένων Χριστιανῶν δέν μπορεί νά είναι διαφορετικά απ’ όσα ισχύουν γιά τήν ένωση τῶν σωματείων καί οργανώσεων τῶν διαφόρων επιστημονικῶν κλάδων. Οι αστρονόμοι θά συγκλονίζοντο στήν ιδέα ότι θά έπρεπε νά ενωθούν μέ τούς αστρολόγους. Οι τελευταίοι θά πρέπει νά γίνουν αστρονόμοι, ώστε νά μπορέσουν νά γίνουν δεκτοί. Τά μέλη ενός συγχρόνου ιατρικού σωματείου θά συγκλονίζοντο εξ’ ίσου μέ τήν σύσταση, ότι πρέπει νά γίνουν ένα μέ τούς κομπογιαννίτες καί σφετεριστές τοῦ ιατρικοῦ επαγγέλματος. Μέ τόν ίδιο τρόπο οι Πατέρες θά κατεπλήσσοντο μέ τήν ιδέα μιάς ενώσεως τῆς παραδόσεώς των μέ ομολογίες, πού έχουν ελάχιστη ή καμμία κατανόηση γιά τήν Θεραπεία, τῆς Καθάρσεως, ελλάμψεως καί δοξασμοῦ καί έχουν παράσχει ιδρυματική αυθεντία στά χέρια ψευδοθεραπευτῶν. Τό αίτημα τῆς επανενώσεως είναι αίτημα επιτυχίας τῶν ομολογιῶν στό νά παραγάγουν τα αποτελέσματα γιά τά οποία υποτίθεται, ότι υπάρχει τό « Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται ».

Πιστεύουμε λοιπόν ότι η διαφορά τῆς Ορθοδοξίας από άλλες ομολογίες καί άλλες θρησκείες βρίσκεται, κυρίως στό θέμα τῆς θεραπείας. Η Ορθοδοξία έχει τέλειο θεραπευτικό σύστημα. Γνωρίζει τήν υγεία, βλέπει μέ ειλικρίνεια τά τραύματα τοῦ ανθρώπου καί συνιστά τέλειο θεραπευτικό τρόπο αγωγής. Έτσι ισχυριζόμαστε ότι, όταν αλλοιώνεται η πίστη, τότε αλλοιώνεται καί η θεραπεία τοῦ ανθρώπου. Οι Άγιοι Πατέρες υποδεικνύουν καί παρουσιάζουν αυτήν τήν θεραπευτική αγωγή. Οι αγώνες γιά τήν διαφύλαξη τῆς πίστεως έγιναν γιά νά διασωθή η μέθοδος θεραπείας.

Παραθέτω κατωτέρω ντοκουμέντα για την συγγένεια τῆς αιρετικῆς Δύσεως και τοῦ Παγκοσμίου Εωσφορικοῦ Συμβουλίου (Π.Σ.Ε.).

Α. Ο Μακαριστός Καθηγητής μου Ιωάννης Κορναράκης ονομάζει το Π.Σ.Ε. ως ένωση και πανσπερμία τῶν προτεσταντικῶν ομάδων πάσης φύσεως και παντός σκοποῦ (Ορθ. Τύπος).

Το Π.Σ.Ε. ο Πατριάρχης Κων/λεως, το θεωρεῖ ως τεταγμένο εις την εμβάθυνση τοῦ πνεύματος τοῦ Ευαγγελίου και γέφυρα για την ένωση «τῶν διηρημένων εκκλησιῶν». Επίσης, στην 60^η επέτειο από τῆς ιδρύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. (17 Φεβρουαρίου 2008) θεωρεῖ το Σύμβολο τῆς Πίστεως ξεπερασμένο, διότι οι 340 αιρετικές ομάδες τοῦ Π.Σ.Ε. δεν έχουν ανάγκη την ορθή Πίστη, Παράδοση και Αποστολική Διαδοχή, αλλά το κάθε είδους «βάπτισμα». Οι κακοδοξίες και πλάνες τοῦ Π.Σ.Ε. είναι «διαφορετικοί τρόποι διατυπώσεως τῆς ίδιας πίστεως και ποικιλία χαρισμάτων τοῦ Αγίου Πνεύματος.» (Ορθ. Τύπος 19 Φεβρουαρίου 2008).

Επίσης ομιλεῖ για «μεγάλη ποικιλία θεολογικῶν, δογματικῶν και εκκλησιολογικῶν παραδόσεων», εγκωμιάζοντας την παναίρεση τοῦ Οικουμενισμοῦ, η οποία διέστρεψε την Αγία Γραφή και το μήνυμα τῆς Σωτηρίας. Θεωρεῖ απαραίτητη την κοινωνίαν τῶν ομολογιῶν με κοινή πίστη, κοινή δογματική διδασκαλία, κοινό ευχαριστιακό τραπέζι, που είναι το άκρον άωτον τοῦ παραλογισμοῦ και τοῦ δογματικοῦ «τραυματισμοῦ τοῦ Τριαδικοῦ Μυστηρίου».

Η Πατραρχική Εγκύκλιος τοῦ 1920 που συνετέλεσε στην γέννηση τῆς αντιχρίστου Παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμοῦ αποτελεῖ για τον Πατριάρχη «ιστορικό γεγονός» και θεωρεῖ τους αιρετικούς και τις ομολογίες τους ως Εκκλησία.

Τις παραπάνω αιρετικές κακοδοξίες τοῦ Οικ. Πατριάρχου εδέχθησαν και οι άλλοι προκαθήμενοι που συμμετεῖχαν στην ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης.