Ομολογία

«Γεννήματα εχιδνών»…

 

​του παπαΗλια μας του Καυσοκαλυβιτη

Συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους, όταν είναι υποχρεωμένοι να πουν ή να κάμουν κάτι εσπευσμένα μπροστά σε ένα απρόβλεπτο περιστατικό, να κάνουν λάθη. Όπως συνέβη και με το Μανώλη Γλέζο, ο οποίος βοήθησε τον Γερμανό πρέσβη, που τον εμπόδιζε η  Ζωή Κωνσταντοπούλου να καταθέσει στεφάνι  στο μνημείο των εκτελεσθέντων απ’ τους Γερμανούς στο Δίστομο. Για να αιτιολογήσει στη συνέχεια την ενέργειά του με επιχειρηματολογία, που αν μη τι άλλο, δεν δικαιολογείται απ’ την πραγματικότητα.

Γιατί. σύμφωνα με τη λαϊκή θυμοσοφία, στην περίπτωση των Γερμανών του 4^ου ράιχ σε σχέση με τα έργα και τις ημέρες εκείνων του 3^ου ράιχ, ισχύει πως «το μήλο έπεσε κάτω απ’ τη μηλιά». Ή ότι , σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και για τα «γεννήματα εχιδνών» όπως ο Χριστός χαρακτηρίζει  τους συγχρόνους του φαρισαίους. Και ισχυρίζονται παρόμοια μ’ εκείνους ότι ποτέ δεν θα έκαναν τα ειδεχθή εγκλήματα των προγόνων τους . Τη στιγμή που οι τωρινοί Γερμανοί κάνουν τα ίδια και χειρότερα (Ματθαίου ΚΓ,29- 33),Έστω κι αν τα σημερινά τους εγκλήματα έχουν μεθοδευτεί με διαφορετικό αλλά παρόμοια ύπουλο και βρώμικο τρόπο. Έστω κ ι αν σήμερα έχουν συμμαχήσει με τους άλλοτε άσπονδους εχθρούς τους. Κι αντί να καίνε εκείνους στα κρεματόρια έχουν μεταβάλει ολόκληρη χώρα- την πατρίδα μας-σε κρεματόριο, προκειμένου να εκτονώνουν τις σαδιστικές τους διαστροφές. Και τα οποιαδήποτε διπλωματικά αποσμητικά στην προκειμένη περίπτωση, όχι μόνο δεν εξαλείφουν την αναδυόμενη μπόχα, αλλά δημιουργούν ένα κράμα ιδιαίτερα αποκρουστικό και ανυπόφορο.

 Έκαμε, λοιπόν, λάθος ο αδιαμφισβήτητα αξιότιμος Μανώλης Γλέζος. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για όλους τους  μπούφους και τις όρνιθες των ΜΜΕ, που εξέμεσαν χολή και δηλητήριο σε βάρος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη συνέχεια. Όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις με τους πληρωμένους παπαγάλους, που κακαρίζουν ο, τι τους υπαγορεύουν τ’ αφεντικά τους. Ή που ψάχνουν ευκαιρία, προκειμένου να βγάλουν τ’ απωθημένα τους απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, που δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο. Και βρίσκουν οποιαδήποτε περιστατικά, που σύμφωνα με την μυωπική τους αντίληψη και προκατάληψη μπορούν να πλήξουν το αντικείμενο της αντιπάθειάς τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα, που στην προκειμένη περίπτωση μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την αδιαμφισβήτητα ξεχωριστή και τιμημένη ιστορία του Μανώλη Γλέζου.

Αλήθεια ο Γερμανός πρέσβης προσκλήθηκε να καταθέσει στεφάνι ή πήγε αυτόκλητος; Πάντως το μαγείρεμα της όλης αυτής ιστορίας δεν ήταν με κανένα τρόπο βρώσιμο αλλά πέρα για πέρα αηδιαστικό. Και δικαίως προκάλεσε την αντίδραση της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Γεγονός που επισημάνθηκε από πολλούς παρευρισκόμενους και η ενέργειά της εμφαντικά επιδοκιμάστηκε.  Θα ήταν δε κρίμα, αν γινόταν αδιαμαρτύρητα αποδεκτή η κάλπικη «συννώμη». Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με τόσα άλλα, που είναι υποχρεωμένος ο εξουθενωμένος και εξευτελισμένος λαός να καταπίνει αμάσητα. Με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν τη ζωή του και να του προκαλούν αφόρητη δυσφορία.

Θα ευσταθούσε η κατάθεση στεφάνου απ’ το Γερμανό πρέσβη  μόνο στην περίπτωση, που οι Γερμανοί είχαν αλλάξει ριζικά σε σχέση με το ναζιστικό τους παρελθόν και είχαν τακτοποιήσει όλες τους τις εκκρεμότητες για τις σε βάρος μας αθλιότητές τους. Πράγμα βέβαια που ουδέποτε συνέβη. Αντίθετα μάλιστα. Όχι μόνο δεν αποκατέστησαν τις σε βάρος μας εγκληματικές τους εκκρεμότητες αλλά  εμμένουν απαρέγκλιτα στο αποκρουστικό τους παρελθόν και συνεχίζουν τις σε βάρος μας ναζιστικές πρακτικές τους.

 Ασφαλώς και ο Μανώλης Γλέζος είναι πέρα για πέρα σεβαστός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και αλάθητος. Βέβαια, όταν βρέθηκε μπροστά στο απρόβλεπτο περιστατικό, ένιωσε να βαραίνει συντριπτικά πάνω του η ξεχωριστή ιστορία του και η ελληνική, σε ανάλογες περιπτώσεις, μεγαλοψυχία. Η ίδια που ώθησε και τη γιαγιά εκείνη, που άναβε κεράκια στους τάφους των πεσόντων στη μάχη της Κρήτης Γερμανών στρατιωτών. Δεδομένου ότι βάραινε πάνω της η απέραντη χριστιανική συγνώμη απέναντι  ακόμη και στους φοβερότερους εχθρούς μας. Όπως συνέβη και με το Θοδωρή Κολοκοτρώνη, όταν ξέπεσε στο σπίτι του ο φονιάς του αδελφού του. Για τον οποίο δέχτηκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι τους, τονίζοντάς όμως ότι θα τον αντιμετώπιζε διαφορετικά οπουδήποτε αλλού τον συναντούσε. Κι ακόμη το παράδειγμα του Μάρκου Μπότσαρη που συχώρεσε το δολοφόνο του πατέρα του, Γώγο Μπακόλα, επειδή εκτίμησε την ανδρεία, που έδειξε στη μάχη του Μακρυνόρους. Και βέβαια του Αγίου Διονυσίου της Ζακύνθου, όταν βρέθηκε απέναντι στο φονιά του αδελφού του. Τον οποίο έκρυψε απ’ τις αστυνομικές αρχές, που τον αναζητούσαν. Και μάλιστα του πρόσφερε τα απαραίτητα, προκειμένου να διαφύγει και να συνεχίσει έκτοτε μια έντιμη ζωή. Αλλά  για την τωρινή συγκυρία, όπως προαναφέραμε, δεν φαίνονται να συνηγορούν  τα προαναφερθέντα παραδείγματα.

Κι αν κάποιος θα ήθελε να επιχειρήσει μια βαθύτερη ανατομία του περιστατικού αυτού, δεν θα μπορούσε να καταφύγει οπουδήποτε αλλού, παρά μόνο στο ελληνικό φιλότιμο.  Που, μας το θύμισε και ο τέως πλανητάρχης κατά την εδώ επίσκεψή του.  Και, που μάταια προσπαθούν να εξηγήσουν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Δεδομένου ότι δεν είναι θέμα γλωσσικής επεξεργασίας αλλά βιωματικής εμπειρίας. Με αποτέλεσμα ν’ απουσιάζει απελπιστικά από κάποιους πολιτικούς, που γερμανικά σκεπτόμενοι, απαιτούν την εμπιστοσύνη του λαού, χωρίς ποτέ ν’ αποκαταστήσουν τις σε βάρος του λαθροχειρίες.

Ενώ αντίθετα όπλισε τον ελληνικά σκεπτόμενο Μανώλη Γλέζο με το παράτολμο θάρρος να κατεβάσει τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη. Κι, επίσης τον έσπρωξε στο λάθος να πάρει το Γερμανό πρέσβη απ’ το χεράκι, προκειμένου να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο των κατακρεουργηθέντων απ’ τους Γερμανούς στο Δίστομο.  Το ίδιο ακριβώς, που έσπρωξε και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να επιχειρήσει την ακύρωση του εγχειρήματος της κάλπικης αυτής γερμανικής συγνώμης…